Meestal kan ik echt genieten van de herfst met al die prachtige kleuren, maar dit jaar is het net of ik er niet helemaal bij ben. Het lijkt een beetje langs mij heen te gaan. Meestal kijk ik er in de nazomer naar uit en verheug ik mij op al die mooie kleuren die nog moeten gaan komen.
De bomen zijn dan zo prachtig in de herfsttooi. De vele verschillende kleuren geel, groen, bruin en bruinrood; de witte en grijze wolken in de lucht, afgewisseld met stukken blauw waardoor de zon van de jagende wolken de gelegenheid krijgt om van tijd tot tijd alles in het scherpe zonlicht te zetten, scherp, vanwege de glinstering van de natte bladeren omdat er zojuist even een bui is gevallen.
Misschien komt het wel een beetje omdat ik in mijn hoofd wat bezig ben om mijn eigen leven te willen zien in het perspectief van de herfst. Eigenlijk is dat begonnen in deze prachtige nazomer. Ik begon mij zelf de vraag te stellen hoe ik mijn leven nu zag. Ben ik nog bezig met de nazomer van mijn leven, of ben ik al in de herfst van mijn leven aangekomen?
Niet dat ik dat laatste erg vind, want vooral in de vroege herfst zijn er nog niet zo heel veel veranderingen waar te nemen, maar als de herfst dan echt toeslaat verandert het beeld wel, maar kan er nog volop genoten worden. Alleen, de herfst heeft ook iets melancholisch, want hoe mooi dan ook, je weet waar het op uitloopt, op verlies van al dat moois. En dat is het dan ook het grote verschil met het voorjaar.
Vorige week was ik een dag in Apeldoorn bij mijn negentigjarige tante. We hebben toen een autoritje gemaakt over de Veluwe en het was echt genieten om zo samen de herfst in ons op te kunnen nemen. Maar ook toen speelde het door mijn hoofd, dat mijn tante al een hele lange tijd in de herfst van haar leven was. Heel diep filosofisch heb ik niet met haar gepraat, maar ik heb wel begrepen, dat ze het iedere dag nog fijn vindt om wakker te worden.
Het beangstigt mij niet, maar het houdt mij wel bezig, het beseffen dat er na de herfst, hoe mooi die ook kan zijn er niets meer komt. Als ik naar mijn tante kijk, kan de herfst heel lang duren en sta ik nog maar aan het begin van deze levensfase. Er is nog toekomst. Ook mijn tante houdt nog een beetje vast aan de toekomst, want we hebben afgesproken dat als het mogelijk is, dat we het zelfde rondritje zullen gaan maken, maar dan om te kijken naar de vele mooie kleuren groen van het voorjaar. Hoopvol toch?
Zelf heb ik mij voorgenomen dat ik een volgend jaar de herfst weer ga opzoeken. De foto's die ik bij dit blog gebruik zijn van het jaar 2010 toen we de herfstvakantie in Monschau doorbrachten. Prachtig om ze weer eens te ze zien en zeker op zo'n dag als vandaag die wel heel erg druilerig, grauw en grijs is. Het geeft mij het gevoel dat ik klaar ben met een pas op de plaats te maken, ik heb de woorden kunnen vinden voor datgene wat mij bezighield, de herfst; ik wil nu weer vooruit zien.
KLIK
Op de één of andere manier slaag ik er steeds maar niet in om mijn vrijwilligerswerk bij de Zonnebloem eens voor het voetlicht te brengen, terwijl ik er wel de nodige tijd aan spendeer. Heeft het mijn hart dan niet, zo vraag ik mij wel eens af?
Op zich vind ik mijn taak wel leuk. Ik ben bestuurlijk op regionaal niveau bezig, dit ter ondersteuning van de plaatselijke afdelingen en als afgevaardigde van de regio draag ik op provinciaal niveau ook mijn steentje bij en op deze manier heb ik aardig zicht gekregen op wat er zich allemaal afspeelt in een organisatie die zich bezig houdt met een goed doel.
Maar, en nu komt het, ik vraag mij dus wel eens af, past de organisatie met de doelstelling om mensen met een lichamelijke beperking een onvergetelijke dag te bezorgen nog wel in het tijdsbeeld van nu anno 2016?
Natuurlijk, ook nu zijn er, net als 65 jaar geleden nog altijd mensen met een lichamelijke beperking, alleen zijn er in de loop der tijd veel meer mogelijkheden ontwikkeld, waardoor het voor heel veel mensen uit de bedoelde groep niet meer nodig is om een beroep te doen op de Zonnebloem. De zelfredzaamheid is door die nieuwe mogelijkheden met sprongen vooruit gegaan.
Bij de plaatselijke afdelingen, die overigens heel aktief zijn, zijn het dan ook voornamelijk de oude ouderen die deelnemen aan de activiteiten. Vaak zijn er op de foto's van uitstapjes dan ook alleen maar ouderen te zien, waardoor het beeld van De Zonnebloem een enigszins stoffig imago heeft gekregen. Om dit tij te keren heeft De Zonnebloem een paar jaar geleden in haar beleid opgenomen, dat eenzaamheid alleen geen criterium meer mag zijn.
Het roer moest om, terug naar de oorspronkelijke doelstelling. De lichamelijke beperking zou weer de leidraad moeten zijn voor zowel de jongeren als voor de oude generatie. Ook zou het activiteitenpakket danig afgestoft dienen te worden. Immers de ouderen van nu, en zeker de ouderen van de toekomst leven in een heel andere tijd en hebben daardoor ook andere interesses en behoeftes. Kleinschaligheid en één op één activiteiten met een gast of deelnemer, beide termen worden gebruikt, worden gezien als nieuwe mogelijkheden om aansluiting te vinden met de tijd waarin we nu leven.
Lange tijd heb ik er enigszins sceptisch tegenaan gekeken. Zou het De Zonnebloem wel gaan lukken om aansluiting te blijven houden met de veranderende wereld? Blijven er wel genoeg deelnemers over die een beroep willen doen op De Zonnebloem. Zijn er op den duur nog wel genoeg vrijwilligers die de organisatie draaiende willen houden, maar zijn er over een aantal jaren ook nog genoeg vrijwilligers te vinden die daadwerkeleijk met de deelnemers op stap willen gaan?
Heel stiekem dacht ik wel eens in mijn achterhoofd, misschien zou het maar beter zijn als De Zonnebloem over een tig aantal jaren ging verdwijnen, maar zo langzamerhand raak ik toch overtuigd dat dit maar niet moet gebeuren en niet alleen om het feit dat een organisatie afbreken vele malen sneller gaat dan iets nieuws op te tuigen. Gezelligheid is toch een groot goed wat voor vele mensen bereikbaar moet zijn en dat is nu precies iets wat op vele terreinen wordt en is afgebroken en dan toch met name bij de ouderen.
Columnist Hugo Borst legt in zijn manifest uit dat aandacht net zo belangrijk is als verzorging en veiligheid. Toen ik daar gisteren kennis van nam, kwam ik als vanzelf uit bij mijn Zonnebloem. Wat in een verpleeghuis geldt, geldt namelijk ook in de samenleving. Aandacht en gezelligheid is onontbeerlijk.
De Zonnebloem zou naast het zich inzetten voor de mensen met een lichamelijke beperking zich ook weer kunnen gaan richten op de ouderen thuis die dreigen te vereenzamen, iets wat ook gebeurde voor het roer in 2014 om moest. Misschien wel met een iets andere insteek dan voor 2014, met andere activiteiten, minder vanzelfsprekend en meer rekening houdend met de wensen en behoeften van de deelnemers, dat dan wel. Misschien moet het roer wel weer een eind teruggezet worden en moet de onvergetelijke dag weer teruggezet worden naar meerdere fijne momenten.
Al denkend over deze materie begin ik mijn vrijwilligerswerk steeds boeiender te vinden en komt er misschien vast wel een dag waarop ik het heb over Mijn Zonnebloem, de organisatie waar ik echt helemaal warm voor loop.
Hoogst irritant. Ik dacht toch zeker te weten dat ik ooit een blogje geschreven had over mijn eerste aankoop via marktplaats, maar ik kan het nergens vinden. Geen enkel trefwoord brengt mij het beoogde blogje. Ik moet dan maar akkoord gaan met het idee, dat ik vast van plan ben geweest, maar dat er toen vanwege drukte niet van gekomen is. Hoe herkenbaar.
Het is al weer vijf jaar geleden dat ik mijzelf een pandora armband met twee charmes cadeau heb gedaan en wat was ik trots toen ik hem na verloop van tijd vol had. Totdat er opeens een stoppertje was verdwenen. En ja voor een pietje precies als ik ben is zo'n open plek aan de armband natuurlijk een ergernis. Maar omdat die bedeltjes nogal prijzig zijn verzon ik een list. Misschien kon ik er wel één op marktplaats vinden.
En jawel, hoor en ook nog precies zo één als ik kwijt was geraakt. Vijftien euro werd er voor gevraagd en zo ging ik voor het eerst in mijn leven zaken doen op marktplaats. Een paar dagen nadat ik het geld overgemaakt had ontving ik keurig een enveloppe met de charme. Toch wel enigszins trots op mijzelf dat ik over al mijn bedenkingen heen gestapt was heb ik de bedel op de lege plek geplaatst.
Maar nu, een paar jaar later voel ik mij toch bedrogen. Alle bedeltjes blijven mooi, behalve die éne die ik dus via marktplaats gekocht heb. Ik heb nu toch een ernstig vermoeden, dat het niet een echt exemplaar is. Ik kan ook nergens een merkje van pandora vinden. Ik heb daar toen niet om gezocht, hij leek immers exact op het exemplaar wat ik verloren was en naïef als ik ben ging ik er gewoon vanuit dat een goed exemplaar was.
Dus achteraf toch, excusez le mot, besodemieterd. Daarom werd mij het aanbod gedaan dat ze wel een keer langs wilde komen want ze had nog veel meer bedels die ik wel voor een zacht prijsje mocht overnemen, maar ik had daar geen belang bij, want mijn armband was immers vol.
En zo wordt mijn aversie en wantrouwen tegen tweede hands goederen toch weer aangewakkerd. Ik heb er niets mee, ik had er niets mee en ik zal er dus waarschijnlijk ook niets mee krijgen. In mijn vorige blogje kwam het ook al aan de orde, rommelmarkten, kringloopwinkels, aankopen doen op marktplaats en meer van dit soort aktiviteiten, het past niet bij mij en zo blijkt maar weer eens, het werkt ook niet echt bij mij.
Ik loop al een paar dagen rond met het idee om dit blogje te schrijven, maar door allerlei drukte kwam het er weer bijna niet van, want als ik te lang wacht is er vaak al weer iets anders waarover ik het zou willen hebben, Misschien, heel misschien krijg ik door het schrappen van het één en ander, na volgende week toch weer iets meer tijd om inhoud te geven aan mijn blogbestaan. De herfst moet namelijk ook nodig als onderwerp nog aan bod komen voordat het echt winter wordt.
klik
Het zat er eigenlijk al een tijdje aan te komen, maar omdat ik niet zo goed in het afscheid nemen ben, had ik het telkenmale nog maar een tijdje voor mij uitgeschoven. Zaterdag aanstaande zal het laatste uitje met de Red Hats voor mij zijn en zo wil ik het ook beleven.
Omdat ik niet zo goed ben in het afscheid nemen, ik heb de verschillende blogjes die hierover gaan nog eens nagelezen en in al die jaren heb ik blijkbaar niet veel bijgeleerd, want ik vind het nog steeds heel moeilijk, wil ik het op deze manier doen. Mij bewust zijn van het feit, dat aanstaande zaterdag echt de laatste activiteit met deze dames zal zijn.
Het voelt een beetje alsof je van baan gaat veranderen en daarom afscheid gaat nemen van de mensen met wie je aantal jaren hebt opgetrokken; met wie je een tijd lang voor een deel lief en leed gedeeld hebt. Met sommigen was er een hechte band en met anderen was er soms de klik net niet helemaal.
Het telkens weer creatief moeten zijn en op zoek moeten gaan naar nieuwe paars-rode kleding lag niet zo in de sferen van mijn interesse. Ik vond het al gauw goed. Oh, ik heb heus wel eens een sjaal of een paar polswarmers gebreid, maar het op zoek gaan naar passende sieraden of andere accessoires lag niet zo in mijn smaakgebied. Ik beleef ook absoluut geen plezier aan het sneupen op marktplaats of het bezoeken van kringloopwinkels en dat is iets wat heel veel Red Hat dames wel erg graag doen. Ook het bezoeken van fairs en marktjes mag zich verheugen in de warme belangstelling van de Red Hatters. De meesten kunnen zich daar uren vermaken, terwijl ik het vaak na een korte tijd wel gezien heb.
Toch was het samen op stap gaan vaak wel leuk en ik heb dan ook verscheidene goede herinneringen aan de verschillende uitjes die er gemaakt zijn en daar zal ik dan ook met plezier aan terugdenken. Maar zo de balans opmakend heb ik de keuze gemaakt om af te haken, mijn vele andere drukke bezigheden daarin meegenomen.
En zo komt er dus een einde aan het lid zijn van de Red Hat. Nog één maal zal ik mijn rode hoed opzetten om samen met de andere ladies naar het Grootkoorconcert met Karin Bloemen als soliste te gaan en dat zal dan de afsluiting zijn van mijn rode hoeden tijdperk. Goodbye en zwaai zwaai.
klik
Al een hele tijd geleden ben ik gestopt om foto's van kleindochter R. te plaatsen. Ik vond dat niet meer passen bij haar leeftijd. Inmiddels is ze elf jaar en druk bezig met school, groep acht en al weer het laatste jaar van de basisschool, sport, vriendinnetjes en allerlei andere zaken.
Bracht ik haar vorig jaar, als ik bleef slapen, de volgende morgen nog naar school, ook dat is niet meer nodig. Ze gaat tegenwoordig alleen en op de fiets. Maar wat is het leuk als een elfjarige je een inkijkje gunt op wat ze op dit moment helemaal te gek vindt.
Als ik vraag, wat ze zoal doet als er na schooltijd vriendinnetjes bij haar zijn, antwoordt ze: "we zijn vaak bezig met musical.ly". "Musical.ly?", vraag ik onnozel, "nog nooit van gehoord, wat is dat?". "Oh, dan maken we hele korte filmpjes met dansbewegingen vooral met de armen en soms met gekke bekken trekken en dat zetten we dan op de telefoon." Haar moeder illustreert dit met een paar armbewegingen en zegt: "Gek word je er van, ze doen niet anders, ze zijn hele dagen aan het oefenen, dan weer een pasje zus en dan weer een armbeweging zo.
Als we 's avonds na haar voetbaltraining weer thuis zijn komt ze gezellig bij mij op de bank zitten en laat ze mij verschillende filmpjes zien die ze op haar telefoon heeft staan. Als ik haar vraag of ze er ééntje door kan sturen naar mijn telefoon, legt ze heel vakkundig uit dat ik dan eerst de app musical.ly moet downloaden en dat ik dan een volger van haar moet worden. Het schijnt net zoiets te zijn als Facebook en instagram.
Ik download zelf de app nog even en daarna geef ik haar mijn telefoon om de volgende stappen te doen. Even later kan ik al haar flimpjes zien. Verbaasd kijk ik naar mijn dochter. "Vinden jullie dat goed?" "Ja", antwoordt ze, "het is niet tegen te houden, anders kun je niet meedoen en hoor je er niet meer bij."
Ik snijd even de gevaren van het on line zijn aan, maar kleindochter R. bevestigt dat ze weet, dat er soms mensen zijn die soms contact zoeken en dan vreemde of rare dingen gaan vragen of zo. Dat of zo geeft aan dat ze echt wel op de hoogte is en dat hier wel over gesproken is.
Als ik een paar dagen later thuis ben en ik zie via Humberto Tan's programma Late Night wat beelden van het programma Dance Dance Dance begrijp ik opeens de passie van al die, voornamelijk meiden in de leeftijdsgroep van mijn kleindochter. Wat leuk om via haar weer helemaal op de hoogte te raken van wat er in deze tijd helemaal "hot" is. Zelf ben ik afgehaakt en kijk ik niet meer naar Dance en dat alleen omdat de presentator Jan Dino mij zo buitensporig irriteert, waardoor voor mij het kijkplezier totaal verdwenen is.
Maar ik kan iedereen aanraden om via google wel een kijkje bij musical.ly te nemen om op deze manier even kennis te nemen van waar onze jonge generatie het zo verschrikkelijk druk mee heeft. Het is echt een aardigheid om te zien. Alle filmpjes an sich duren maar 16 seconden, maar sommigen hebben heel veel filmpjes achter elkaar gezet en komen zo tot 16 minuten of meer.
Afijn, het was in ieder geval voor mij een hele openbaring, maar misschien was u van dit fenomeen al lang op de hoogte. Zelf voel ik mij zeker niet meer aangesproken om hier op de één of andere manier ooit aan mee te gaan doen, maar het is wel leuk om het even te zien. Het is vast een hype en ook dit zal wel weer voorbij gaan, maar het is wel echt iets van deze tijd.
klik
Het is onvermijdelijk, elke dag gaan we verder; richting herfst en winter. En elke avond wanneer we met onze jongens, hond Hessel en hond Iemand ons rondje lopen, reken ik uit hoe vaak we dit nog kunnen doen, voor het te donker wordt. Meestal houdt het zo rond half oktober op. Elk jaar opnieuw probeer ik nog even wat uitstel af te kopen door iets eerder te gaan koken en het afruimen en de afwas (nee, wij hebben geen afwasmachine en die wil ik ook heel beslist niet) pas na onze wandeling te doen, maar eens houdt het toch echt op.
Net als het hebben van blote voeten en het dragen van de zomerschoenen. Er komt een dag dat er weer van schoeisel gewisseld moet worden en dat is met mijn onwillige en ietwat moeilijke voeten altijd weer een crime. Om de laarsjes waar ik de afgelopen winter prima op gelopen heb weer aan te trekken is geen optie. Ik slijt mijn hakken heel erg schuin af, dus als ik daar na een half jaar weer instap voelt dat absoluut niet goed. Een nieuwe hak eronder laten zetten? Soms kan dat en vorig jaar heb ik dat ook laten doen. Ik ben toen prima met die laarsjes de winter doorgekomen. En het waren bijna dezelfde laarsje als die ik daarvoor heb gehad, dus ik heb vier winters prima schoeisel gehad. Maar ja, aan alles komt een eind, deze serie is uit de produktie genomen.
"Maar, hoe zit dat dan?" hoor ik u denken, "heb je dan maar één paar schoenen?"
Daar komt het in feite wel op neer. Per zomer- of winterseizoen heb ik één paar schoenen die als huisjes om mijn voeten moeten zitten. Die trek ik 's morgens aan en doe ik pas weer uit als ik naar bed ga. Ik heb een tijd lang orthopedische inlegzolen gehad, maar momenteel kan ik het doen met schoenen die zelf een heel goed voetbed hebben. En ja dan zit je al heel snel bij de duurdere merken. Vaak moet ik wel twee honderd euro of meer neertellen voor een paar schoenen, dus is het mij niet gegeven om een kast vol schoenen te hebben. Het is voor mij dus een hele klus om een paar goed zittende schoeoen te vinden, die ook nog een beetje mooi ogen.
Afijn, ik ben er dit keer weer in geslaagd. Ik kon zelfs kiezen uit meerdere paren, zoveel aanbod had deze winkel. De één zat goed, de ander liep ook lekker en met een derde paar was ook niets mis, maar welke vond ik nu het mooist? Het was voor mij een hele puzzel om een keuze te maken, want dit had ik in jaren niet meer mee gemaakt, dat ik kon kiezen.
Ik heb ze vanmorgen vol goede moed aangetrokken, maar ook wel een beetje argwanend, want meestal duurt het even voordat de schoenen en ik echt vriendjes zijn geworden, maar ik heb mijn eerste hondenuitlaatrondje, bijna vier kilometer gelopen en ik kan niet anders zeggen, het voelt goed.
Bij nieuwe schoenen heb ik vaak ongeveer dezelfde gedachten als bij een nieuw jaar, een nieuw schooljaar of een nieuw bloknoot om in te schrijven. Het heeft nog iets maagdelijks, er is nog niets mee gebeurd, maar je weet, dat je met hen aan de voeten weer het nodige gaat meemaken. Leuke, maar ook minder plezierige dingen.
O ja, voor de lange afstandswandelingen gebruik ik natuurlijk mijn echte wandelschoenen en voor als ik heel mooi en chique wil zijn heb ik ook nog iets anders in de kast staan, maar dat is maar incidenteel wanneer ik die aan draag, ik houd er nu eenmaal niet van om per dag drie of vier maal van schoenen te wisselen, dus dit zijn de stappers waar ik het de komende tijd mee doe. Tot de tijd dat het weer blote voeten weer gaat worden.
klik
|
|
