De laatste dag van het jaar. Al een aantal dagen loop ik met het idee rond om dit jaar af te sluiten met een paar "mooiste" van het jaar. Hiermee maak ik het mijzelf wel heel moeilijk, want als ik iets niet goed kan dan is het wel een keuze maken.
Na lang wikken en wegen wil ik toch onze FAMILIEDAG tot mijn dag van het jaar 2016 uitroepen. Natuurlijk waren er tijdens onze vakanties ook juweeltjes van dagen; het reisje naar Lissabon was helemaal top, de dagen dat kleindochter Nina hier was, waren heel knus, de dag dat dochterlief, Rixte, P en ik naar de tentoonstelling van Bowie in Groningen zijn geweest was super, het dorpsfeest was prachtig, maar toch, ik kies voor de familiedag.
Achteraf is de familiedag in één van mijn blogjes maar heel terloops even genoemd. De wandeling over het landgoed van kasteel Groeneveld, het bezoek aan het museum, ook al stelde dat niet al te veel voor, en daarna het samen uiteten, er heerste voor mij een dusdanige sfeer, die je naar mijn idee alleen maar in familieverband kunt aantreffen. Mijn broer en ik, komend uit hetzelfde nest, samen met onze allerdierbaarsten èn de honden. Want als een mooie omlijsting van het geheel genoten we van de honden, de twee van ons, Hessel en Iemand en Floor van mijn broer en de zijnen.
Als "mijn" blog van het jaar neem ik het blog van 7 juni: ALTIJD ANDERS. Hierin beschrijf ik het dagelijkse rondje wat ik elke dag met de twee honden maak, maar die keer werd ik vergezeld door kleindochter Rixte en had ik zo'n leuk gesprek met haar. (Ik ga proberen een link naar die pagina te maken, maar dat duurt nog even) Maar genoeg over het afgelopen jaar. Via de brug hieronder blik ik even vooruit.
Taditiegetrouw gebruik ik ook in dit laatste blog van dit jaar weer foto's van een brug. De brug die voor mij dus symbool staat voor de overstap naar het nieuwe jaar. Soms maak ik in de zomer al foto's van bruggen waarvan ik weet, dat ik die mogelijk met oud jaar ga gebruiken.
Echt goede voornemens heb ik niet, behalve dat ik ga proberen om in mijn blogjes wat minder tekst te gebruiken zonder dat dit ten koste gaat van de inhoud. En verder hoop ik op dezelfde voet voort te gaan. Ik leef mijn leven met plezier, wat wil een mens nog meer? Niets toch.
Rest mij nog IEDEREEN een prettige jaarwisseling en heel veel goeds voor het nieuwe jaar toe te wensen
klik
Neem een groot projektkoor, een mooie tenor en een prachtige sopraan, een harp en een saxofoon en een zeer goed spelende brassband en laat deze mensen samen een mooi nieuw geschreven en gecomponeerd muziekstuk in een kille fabrieksloods uitvoeren met voor de bezoekers de mogelijkheid om te picknicken en je hebt een prima avond.
Omdat een oudcollega/vriendin deel uitmaakt van dat grote projektkoor, kreeg ik via faceboek allemaal enthousiaste verhalen binnen. Dit werkte heel aanstekelijk waardoor ik heel graag twee kaarten bestelde om naar één van de zeven voorstellingen te gaan. Het was ook echt bijzonder, het was een beleefvoorstelling. De voorstelling begon om 18.00 uur en het was de bedoeling dat iedereen zelf een stoel meebracht en etenswaren om in de pauze te kunnen picknicken.
Het muziekstuk vertelde over het midwinter, van de dagen voor kerst tot het aftellen naar het nieuwe jaar eindigend met een muzikaalvuurwerk. De muziek van dit aloude thema is in een moderne klassieke jas gegoten, wat inhoudt dat er nog al met wat dissonante geluiden wordt gewerkt. Die muziekstijl heeft niet echt mijn voorkeur, maar gelukkig waren er toch ook een paar hele mooie harmonieuze zangstukken in verwerkt.
Het voelde echt als een kerst/eindejaarsconcert en het was werkelijk een feest om er bij te zijn.
Het is zo leuk om vrienden te hebben die weer heel andere dingen doen dan ik zelf. Zo zijn we een paar weken geleden op een zaterdagmiddag naar een winkelcentrum vlak bij ons in de buurt geweest. Daar speelde de man van een andere oudcollega/vriendin met zijn orkest en vriendin was daar de ladyspeaker.
Dit blogje sluit zo mooi aan op het vorige blogje. Ik ga dus met veel gezang in mijn oren dit jaar uit en ik begin het nieuwe jaar ook weer met gezang, want op woensdag 4 januari ga ik naar het concert van Rufus Wainwright in Groningen. En dat is dan weer een geheel ander genre. Ondanks dat ik zelf dus niet zing, ben ik wel van vele markten thuis.
foto onder het muziekkorps voor senioren
klik
Voor veel van mijn vrienden en kennissen zijn het drukke tijden. Zij zingen namelijk in één of meerdere koren en natuurlijk treden zij zo rond de kerst her en der op. Zo nu en dan ben ik wel eens door de één of de ander gevraagd of ik geen zin heb om ook te gaan zingen. Naast het feit dat ik vind, dat ik niet echt goed kan zingen heeft het mij ook nooit zo aangetrokken.
Mijn ouders zijn wel op latere leeftijd gaan zingen en dat heeft er misschien wel mede toe bijgedragen dat ik nooit aspiraties in die richting heb gehad. Bovendien was in mijn beleving zingen en kerk nogal met elkaar verbonden. Tegenwoordig zijn er veel meer mogelijkheden om te zingen en hoeft dat niet per sé kerkafhankelijk te zijn.
Laatst ben ik met de ladies van de Red Hat naar een uitvoering van het Grootkoor van Groningen geweest. Zij gaven in Drachten een concert waaraan Karin Bloemen haar medewerking verleende. Ik heb genoten en voor mij zou het best een mogelijkheid kunnen zijn om daar te gaan zingen en ergens, heel ver weg begint het wel een beetje te kriebelen en zou ik misschien, heel misschien ook wel willen zingen.
Ik zie namelijk, dat de mensen die zingen, er zelf heel veel plezier in hebben. Ik heb mijzelf wel eens afgevraagd waarom mensen het zo fijn vinden om te zingen, maar ik moest mijzelf het antwoord schuldig blijven. Een paar weken geleden kreeg ik zomaar het antwoord. Bij zingen schijnt er namelijk een stofje vrij te komen wat het geluksgevoel bevordert en bij samen zingen komt daar ook nog eens het gemeenschappelijk gevoel bij.
Als kind heb ik het vroeger wel fijn gevonden om te zingen en dat snap ik nu wel en eigenlijk vind ik het wel jammer dat ik nu nooit meer zing. Maar om nu zomaar op een koor te gaan is voor mij voorlopig een brug te ver. Ik heb mij op zoveel andere dingen gericht. Ik zou niet weten waar ik de tijd vandaan zou moeten halen.
Voorlopig haal ik mijn geluksstofje nog maar uit het wandelen, want het is bekend dat wanneer men langere afstanden loopt er ook bepaalde stoffen vrij komen waardoor je je happy gaat voelen en dat weet ik echt uit ervaring.
Ook zegt men dat je met kleuren je stemming kunt beïnvloeden. Of dat bij mij echt het geval is weet ik niet. Zo af en toe mag ik graag een mandala inkleuren, maar ik denk niet dat ik daar aan verslaafd zou kunnen raken. Daar ben ik denk ik te prestatiegericht voor. Tijdens het kleuren vraag ik mij steeds maar af of het wel mooi wordt, of ik wel egaal genoeg kleur, of ik er wel genoeg variatie inbreng, of het niet saai wordt, of de kleuren wel bij elkaar passen enzovoort enzovoort.
Toch heb ik deze kerstmandala wel met plezier ingekleurd. Al heel snel heb ik het besluit genomen dat ik het dit keer eens niet helemaal symetrisch wilde doen. Achteraf vond ik, dat ik hiermee de moeilijkheidsfactor in plaats van kleiner, groter had gemaakt. Maar ik ben er wel tevreden mee. Beter kan ik gewoon niet.
Het heeft mij in ieder geval geholpen iets meer in de kerststemming te komen en ik heb mij dan ook voorgenomen om gewoon van deze tijd te gaan genieten en blij te zijn met alle leuke dingen die zich verwacht en onverwacht zullen gaan voordoen.
IK WENS IEDEREEN GEZELLIGE KERSTDAGEN
Ik vind 21 december altijd en memorabele dag. Het behoort zeker niet tot mijn meest favoriete dagen, hoewel ik er wel wekenlang naar uitkijk. Eindelijk is het jaarlijkse dieptepunt van de dagen, die al maar korter en daarbij vaak ook nog eens triester en triester worden, bereikt. Hoewel het na deze dag best nog even duurt voordat het echt merkbaar wordt dat de dagen weer gaan lengen, heb ik altijd zoiets van yep, erger gaat het niet worden, we gaan hoe dan ook weer naar het licht, ook al duurt het nog even.
Als kind vond ik de donkere dagen rond kerst heerliijk. Voor mij was deze tijd altijd verbonden met warmte, veiligheid gezelligheid en saamhorigheid, zowel thuis als op school. In de loop der jaren ben ik dat gevoel helemaal kwijt geraakt. Ik heb eigenlijk niets meer met kerst. Ooit had ik het gevoel dat "wij" overal op de wereld kerstfeest vierden, maar met het toenemen van de kennis over hoe de wereld echt in elkaar zit, stortte dit idee als een kaartenhuis ineen.
Ooit heb ik geprobeerd om dan maar in de symboliek de kerst te omarmen. Te geloven in het nieuwe leven dat elk jaar weer vorm krijgt door de geboorte van het onschuldige kind, maar ook daar ben ik een aantal jaren geleden van afgestapt. Het leven is zoals het is. Voor de één staat het kerstfeest zoals het in de kerk gevierd wordt heel centraal, voor een ander staat de gezelligheid voorop en weer een ander dompelt zich onder in de entourage er omheen. Na een paar keer een kerstmarkt bezocht te hebben, heb ik de conclusie getrokken dat dit ook niet aan mij besteed is. Ik loop dus niet warm voor het één noch voor het ander; veel verder dan min of meer plichtmatig de kerstboom optuigen kom ik niet en dat is het dan wel. Ik pobeer wel om ook in deze tijd per dag, net als anders, wel iets van iedere dag te maken en er van te genieten.
Natuurlijk gaat mijn medeleven uit naar de mensen in Berlijn, die door deze zinloze actie beroofd zijn van iets wat voor hen gezelliheid had moeten zijn en eindigt in een nachtmerrie. En ook de beelden uit Aleppo laten mij zeker niet koud. Maar ik denk dat het ook goed is, dat ondanks al deze verschrikkingen een ieder wel doorgaat met waar we mee bezig zijn. Het leven gaat verder en is te kostbaar om het niet te leven. En met die gedachte wil ik toch naar de nabije toekomst kijken en een heel klein beetje blij zijn dat de zon haar keerpunt heeft bereikt, ondanks alle verschrikkingen die op ons afkomen.
klik
Deze week ben ik verjaard. De vijf achter de zes heeft plaats moeten maken voor ook een zes. Hoewel sommigen dit als oud zullen bestempelen, is dit toch maar een relatief begrip, want op mijn verjaardag heb ik vele malen te horen gekregen, dat ik nog maar een jonkie was, een snotneus eigenlijk. Ik kwam pas kijken zo werd mij verteld. Heerlijke plagerijtjes, in humor vervat, door de senioren van de tennisclub.
Omdat een traditionele verjaardag met een zoete inval van veel bezoek van familie zoals kinderen, kleinkinderen broers, zusters, neven, nichten en vrienden er bij mij gewoon niet inzit, probeer ik elk jaar zelf wel iets leuks van mijn verjaardag te maken. Ik wil de dag niet onopgemerkt voorbij laten gaan.
Dit jaar kwam het zo uit dat het snerttoernooi van de tennsiclub op mijn verjaardag zou gaan plaats vinden. Omdat ik zelf in de commissie zit had ik natuurlijk kunnen proberen om het toch op een andere datum te laten plaats vinden, maar ik vond het wel een geinige invulling van de dag, temeer omdat het gebruikelijk is om tijdens de koffie de jarige toe te zingen. Dan zou ik in ieder geval mijn feestmoment hebben! Bovendien was een paar weken geleden de traditie ingevoerd, dat de vlag op de tennisbaan uitgehangen zou worden. Dubbel feest dus.
En ach het heeft echt wel wat. Daags tevoor zijn P. en ik druk bezig geweest met het bakken van vier kruimelappeltaarten. P. schilde de appels en sneed ze in kleine stukjes, zodat ik mij kon richten op het maken van het deeg of beslag, net wat u wilt. Terwijl we zo samen aan het redderen waren, bedacht ik, dat ik toch echt wel goed bezig was. Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen!
Op mijn verjaardag was het dus vroeg opstaan, want ik moest rond half negen aanwezig zijn om samen met de andere commissieleden de nodige voorbereidingen voor het snerttoernooi te treffen. Rond negen uur kwamen de deelnemers binnendruppelen en werd ik (door bijna iedereen) uitbundig gefeliciteerd. De brutaalste heren vroegen natuurlijk naar mijn leeftijd. Heren op leeftijd vinden blijkbaar dat ze zich dat kunnen permitteren. Als ik zeg, heren op leeftijd dan bedoel ik dat ook letterlijk, omdat er onder de deelnemers toch zeker 5 heren de tachtig reeds gepasseerd zijn, maar ook enkele dames hebben de acht al in hun keeftijd al als eerste getal staan.
Nu niet denken dat het een stoffig oud clubje is, want dat is beslist niet het geval. De gemiddelde leeftijd van de zesentwintig deelnemers van die morgen mag dan wel rond de zeventig liggen, ik behoor inderdaad nog tot de wat jongeren, maar geen van allen, dat geldt ook voor de overige dertig tot veertig tossers die verspreid over de maand toch regelmatig tijdens de tosmorgens op de dinsdag- en donderdagmorgen acte de presence geven, behoort tot de potentiele doelgroep voor wie de gemeente een programma van 'meer bewegen voor ouderen' probeert de organiseren.
Rond half één was het einde van het toernooi en kon ik tijdens het nuttigen van de snert nog net de prijsuitreiking doen om vervolgens naar de bridgeclub te gaan. Daar heb ik mij maar stil gehouden over mijn verjaardag, omdat ik van deze club nog maar sinds kort lid ben. Om hier ook in het zonnetje te moeten staan lokte mij niet zo, daarvoor is het lid zijn nog veel te nieuw.
's Avonds zijn P. en ik gezellig samen uit eten gegaan en zo is mijn verjaardag toch echt niet onopgemerkt voorbij gegaan. Tel daarbij op de verscheidene telefoontjes die ik daags na de verjaardag kreeg, dan mag ik toch echt zeggen dat mijn verjaardag niet onopgemerkt voorbij is gegaan. Anders dan taditioneel met verjaardagsvisite, maar wel leuk.
klik
Het begint me zo af en toe wat tegen te staan, het vele geluidsgeweld wat vrijdagsavonds tijdens The Voice over mij uitgestort wordt. Het is zoveel van hetzelfde.
Toen ik Richard Groenendijk deze week in een uitzending bij MAX een liedje van Robert Long hoorde zingen, maakte dat opeens een gevoel van heimwee in mij los. Wat heb ik in het verleden genoten van zijn teksten, maar ook van de muziek er om heen. Het paste zo goed bij elkaar, zijn tekst en muziek, het hoorde gewoon bij elkaar, het vormde een eenheid.
Via you tube heb ik een heel aantal nummers opgezocht en in mijn eentje, gezeten aan mijn tafel heb ik heel stilletjes zitten luisteren. Ik heb genoten, van de teksten, van de melodieën en de muziek, maar ook van de rust die er kennelijk van uit gaat.
Mogelijk is het mij wat ontgaan, maar naar mijn gevoel is er in deze tijd maar weinig ruimte voor luisterliedjes. Wat zou ik daar blij van worden, als dat zo af en toe tussen het grote vocale geweld ook een plekje zou kunnen krijgen. Het is niet zo dat ik The Voice afschuwelijk vind om naar te kijken, ik vind het heel mooi om te zien met hoeveel plezier de deelnemers zingen, maar in het genre mag wat mij betreft wel iets meer variatie zitten.
Binnenkort ga ik naar een concert van Rufus Wainwright. De veelzijdigheid van deze zanger spreekt mij enorm aan. Zijn teksten zijn weliswaar in het Engels, maar vaak wel mooi. Hij wordt vaak vergeleken met Randy Newman. Elton John heeft hem recentelijk de beste muziekschrijver ooit genoemd. Niet voor niets wordt er van hem gezegd: 'hij staat buiten de tijd, daarom is hij tijdloos'. Toch is hij lang niet bij iedereen bekend. Als ik vertel dat wij begin januari naar Rufus Wainwright gaan, maar dat het dit keer in een klassieke setting zal zijn, dan kom ik maar weinig mensen tegen die weten over wie ik het heb, dat het een singer-songwriter uit Canada is, die tevens verslingerd is aan de opera.
Voor mij is dat een perfecte combinatie en ik ben dan ook maar wat blij dat ik dit even in een glimp bij DWDD zag. Ik heb onmiddellijk kaarten besteld en ik verheug me er dan ook zeer op om op vier januari in Groningen naar het concert 'Breder dan Klassiek, Amsterdam Sinfonietta & Rufus' te gaan.
Echt een leuk vooruitzicht om het nieuwe jaar mee te beginnen.
klik
Vandaag is DE dag. We hebben er al weken plezier om. Vandaag vieren we pakjesavond, mijn verjaardag, kerst en oud en nieuw. Dochterlief en Rixte gaan dit jaar met kerst op vakantie naar Balie, mijn verjaardag valt dit jaar ook niet zo gunstig voor een verjaardagsvisite, zodat pakjesavond overblijft. Dan vieren we alles wel tegelijk zo grapten we tegen elkaar, toen we dit een tijdje geleden tijdens mijn bezoek aan hen, bespraken.
Thuisgekomen vertelde ik het aan P. en vanaf die tijd hebben we er steeds pret om. De éne dag wordt het verhaal nog mooier dan de andere dag. We zouden ze bij het hek met pepernoten onthalen, dan direct koffie met banketstaaf om daarna direct maar door te gaan met de bisschopswijn. Met dit apératiefje zou er getoast kunnen worden op mijn verjaardag en het gourmetten zouden we kunnen combineren met het uitpakken van de pakjes, zodat sint en kerst een als het ware zouden samensmelten. Tot slot zouden we nog aan wat vuurwerk moeten zien te komen en voila, alle tradities zouden in één avond eer aangedaan zijn.
Natuurlijk doen we het niet zo, maar een paar elementen hebben we wel behouden. In plaats van een gewone maaltijd te nuttigen gaan we inderdaad gourmetten en dit kan prima gecombineerd worden met het pakjesfeest. We hebben er voor gekozen om er niet een al te uitgebreide Sint van te maken, dit was erg leuk toen Rixte nog in de goedheiligman geloofde, maar nu de jonge dame al weer elf jaar is, is het tijd voor een andere aanpak.
Een paar weken geleden, toen de dames hier waren hebben we lootjes getrokken. Vervolgens hebben we een appje aangemaakt waar een ieder zijn of haar wensenlijstje op kon zetten. Niets wijst er op, maar ik heb zo'n sterk vermoeden dat de Haagse dames elkaar getrokken hebben en dat P. en ik elkaar hebben, maar helemaal zeker ben ik er niet van, want wij, P. en ik hebben stijf onze kaken op elkaar gehouden. Ik verheug me er nu sowieso al op om dit mysterie opgelost te zien worden.
Om ons idee van alle feesten in één keer te vieren niet helemaal los te laten, heb ik vanmorgen wel een zak oliebollen gekocht voor morgen bij de koffie, zodat oud en nieuw toch nog even aan bod komt.
P. en ik zullen het met de feestdagen waarschijnlijk met elkaar moeten doen, maar daar weten we samen ook wel weer iets van te maken. We kijken graag naar een mooie film en middels Netflix is er veel mogelijk. En ik zou ook graag wel weer eens een spel willen doen. Risk staat hoog op mijn verlanglijstje en naar ik begrepen heb wil P. dat tijdens de kerstdagen wel een keertje met mij spelen. En wie weet, komt zoonlief ook nog wel een keertje langs fladderen, hoewel hij het momenteel erg druk heeft met zijn werk in het buitenland en hij daarnaast ook wel graag zijn dochter Nina in Roemenië tijdens deze feestdagen wil bezoeken.
Maar vandaag ga ik hoop ik genieten van ONS feest van het jaar: het PAKjesavondVERjaardagKERSTdagennieuwJAARsfeest.
klik
|
|
