Daar zat ze voor de zoveelste keer in een tv programma, dit keer bij Max, en weer draaide Heleen van Royen precies op dezelfde manier haar riedeltje af, zoals ik haar dit nu al verschillende keren had zien doen. Ze gebruikte weer exact dezelfde woorden, liet weer dezelfde intonatie horen en toonde op exact hetzelfde moment de bijpassende emotie.
Toen ik haar voor een tweede keer tijdens een interview zag, was mij dit al opgevallen. "Hoe kan het dat je precies dezelfde voorbeelden neemt en exact dezelfde bewoordingen gebruikt, als je lange tijd zeer betrokken bent geweest en als het ware hebt samen geleefd met iemand bij wie het dementeringsproces heeft ingezet", zo vroeg ik mij af, afgaande op mijn eigen ervaringen.
Terugkijkend op de laatste levensjaren van mijn vader en de zorg die we mijn vader verleend hebben, schieten mij vele voorbeelden door het hoofd. Als mij nu gevraagd zou worden hoe ik dat toen beleefd heb, zou ik geen standaardverhaal hebben. Waarschijnlijk zou mijn verhaal in grote lijnen wel hetzelfde zijn, maar per keer toch van elkaar verschillen, omdat nu eens dit voorbeeld naar boven zou komen en een volgend keer weer een geheel ander voorbeeld naar boven zou kunnen komen drijven.
Toen ik deze week in een interview las, dat die hele verzorging van haar demente moeder in dat tuinhuisje uiteindelijk niet meer dan tien weken heeft kunnen zijn begreep ik er iets meer van. In tien weken valt er best het één en ander te beleven, maar dat staat niet in verhouding met een langdurige zorg van laten we zeggen van een jaar of langer en er is dan ook niet zo'n heel groot scala van gebeurtenissen van waaruit men kan putten.
Houd mij ten goede, ik wil heus wel geloven dat Heleen in die tien weken het één en ander heeft meegemaakt en dat dat een bepaalde impact heeft gehad, maar om zo hoog op te geven over het feit dat zij haar demente moeder heeft verzorgd neigt wat mij betreft meer naar koketteren met dit feit.
Hetzelfde gevoel had ik ook al met haar eerste boek: De gelukkige huisvrouw. Ook toen pochte ze in mijn ogen al met het feit dat ze psychiatrisch patiënte was geweest en dus allerlei kennis daarover bezat. Omdat ik zelf ooit het staatsdiploma Ziekenverpleging B (Psychiatrisch Verpleegkundige) behaald heb, had ik toen ook al grote vraagtekens bij haar beweringen.
Maar goed, de film die ze gemaakt heeft is deze week op het International Film Festival Rotterdam in première gegaan. Ik hoop dat ze er, naast dat ze er waarschijnlijk flink aan gaat verdienen, gelukkig van wordt. Mij zal het niet boeien en ik ga er zeker niet naar kijken. Er kleeft voor mij te veel een financieel belang aan.
Ik geloof meer in de integriteit van, om maar eens wat te noemen, een documentaire van de hand van Ireen van Ditshuyzen. Zij filmde bijvoorbeeld twee jaar lang vijf mensen met dementie. Wel een schril contrast met tien weken.
Op het moment dat ik haar zag, kon ik tijdens de hele plechtigheid van de inauguratie van D. Trump de associatie van de toekomstige first Lady met een barbiepop niet meer kwijtraken. Ze leek wel van plastic, ze vertoonde weinig emoties en ze leek bijna wel een onderdanige rol in te nemen toen zij op een goed moment naar de zijde van haar man werd gebracht. Wat bezielt zo'n vrouw om op een dergelijke manier mee te gaan in het kielzog van haar man, zo vroeg ik mij af. Kil koel en afstandelijk, dat is wat ik in de communicatie tussen die twee zag. Maar goed, ook veel moslimvrouwen zeggen in de volle overtuiging heel gelukkig te zijn met hun, in mijn ogen, tweede rangspositie omdat ze van alles niets van de man mogen. Zelfs niet met wapperende haren in de wind mogen lopen.
Omdat ik bij dit blog een foto van een representatieve barbie wilde hebben ben ik daan naar op zoek gegaan. Helaas, de foto's van de alleersteeerste Barbies kan ik niet uploaden, dus heb ik maar een iets latere versie genomen. Ik volsta met het gezicht, maar een foto van de hele barbiepop zou zeker gecorrespondeerd hebben met de afmetingen van het lichaam van de betreffende dame.
Dit alles prikkelde mijn nieuwsgierigheid zodanig, dat ik op zoek ben gegaan naar de eerdere dames Trump, de moeders van de andere kinderen. Het is echt verbazingwekkend dat deze man keer op keer op hetzelfde type vrouw valt. Met haar twee voorgangers met wie hij getrouwd is geweest kan met groot gemak dezelfde associatie met een barbiepop gemaakt worden.
Dat Trump een geheel eigen kijk op vrouwen heeft is dus geen geheim. Waarschijnlijk ziet hij de vrouw meer als speelgoed dan als een levensgezel. De vele buitenechtelijke relaties met onder ander andere Carla Bruni, nu getrouwd met Sarkozy, geeft wel aan dat het najagen van zijn lusten wel heel erg op de voorgrond staan. Dat juist daarom vele vrouwen zich tegen hem keren is dan ook niet zo verwonderlijk.
Dit zou voor mij niet een reden zijn om mee te doen in een demonstratie tegen hem, Ik zou veel liever een demonstratie willen hebbben waarin duidelijk gemaakt wordt dat hij niet capabel geacht wordt voor het uitoefenen van zijn taak, want ik blijf het een heel moeilijk verhaal vinden dat hij president van Amerika is geworden.
Voor mij geldt, laat hem als Ken lekker verder spelen in Barbieland, maar laat het regeren alsjeblieft aan anderen over. Ik hoop toch echt dat hij binnenkort tot dit inzicht mag komen.
KLIK
Donald Trump en Melania onschuldig? spelend in Barbieland
Het liep deze week allemaal iets anders dan ik gedacht en gewild had. Ik had me heel vast voorgenomen om dit jaar de verjaardag van hond Iemand niet ongemerkt voorbij te laten gaan. Ik wilde op zijn minst er een leuk blogje over maken met uiteraard een aantal foto's van ons tweetal.
Iemand is alweer vier jaar geworden, maar uitgerekend op zijn verjaardag was ik geveld door griep. Van mijn plan om op die dag iets leuks met de honden te gaan doen en daar dan ook wat leuke foto's van te maken is dus niets terecht gekomen.
Zijn verjaardagslekkernij, een banaan heeft hij uiteindelijk wel op de dag zelf gekregen, daar heeft P. voor gezorgd.
En dat is één van de weinige verschillen in de broers. Iemand is helemaal gek van banaan en Hessel moet er niets van hebben. Verder zijn ze altijd samen en doen ze alles samen. Vanf het begin. Waar Hessel is is Iemand en waar Iemand gaat, gaat Hessel. Strijd is er tussen hen nog nooit geweest, nog niet één keer. Hessel is vanaf het begin heel erg blij geweest met de komst van Iemand en is dat tot op de dag van vandaag gebleven.
En wij? Ja hoor, ook wij zijn nog altijd heel blij met onze jongens. Natuurlijk zijn we in de afgelopen jaren best wel eens tegen een beperking aangelopen die het hebben van twee honden met zich mee kan brengen. We hebbben gemerkt dat op bezoek gaan met twee honden bij nogal wat mensen weerstand oproept. Vooral als we binnenkomen is het nogal veel. Als ze één maal op hun plaats liggen valt hun druk zijn meestal reuze mee, maar niet iedereen heeft het geduld om dat moment even af te wachten, dus kiezen we er vaak voor om dan maar wat minder lang op bezoek te gaan en de jongens thuis te laten. Sinds ze met zijn tweeën zijn is dat voor Hessel gelukkig ook geen probleem meer en dat was wel heel anders toen Hessel nog alleen was.
Voor het overgrote deel is het voor ons dus echt genieten van ons trouwe tweetal. Toen ik vanmiddag na een paar dagen behoorlijk ziek te zijn geweest, weer mee ging op het dagelijkse rondje is de reactie van de jongens hartverwarmend. Uitgelaten sprongen ze de kamer rond toen ze zagen dat ik ook de jas weer aantrok, want dat is wat zij het allerliefste willen, gewoon alles met ons vieren doen.
Het maakt niet uit wat, wandelen, fietsen, naast de fiets of in de fietskar, meegaan met de auto, ook al is het alleen maar omdat wij boodschappen gaan doen en zij in de auto moeten blijven, maakt niet uit, als we het maar samen doen. Zitten wij achter in de kamer aan de tafel, dan zoeken zij hun heil achter in de kamer, zitten wij voor, dan liggen zij daar ook, zijn wij buiten, willen zij buiten, gaan wij naar binnen dan willen zij ook naar binnen, kortom wij horen bij elkaar en ik zou niet anders meer willen. En hiermee is er toch nog een hondenblogje gekomen.
Belachelijk, althans dat vind ik! Waar komt het vandaan, wie heeft het verzonnen en wie zit er op te wachten? Heeft u de behoefte om een abonnement te nemen op zogenaamde opnieuw uitgebrachte kranten uit de oorlog? Om te kunnen lezen wat er toen allemaal gebeurde, wat er heeft plaats gevonden, hoe de berichtgeving was, kortom net alsof u er zelf bij was????? Ja, echt, met die kreet wordt geadverteerd om dit fenomeen aan de man te kunnen brengen.
Alsof ik er zelf bij had willen zijn, never en nooit!!!!!!!!! Ik ben tot op de dag van vandaag blij, dat mijn generatie dit nooit aan den lijve heeft mee hoeven te maken. Aan de talloze verhalen die er als overleveringsverhalen zijn, de diverse romans en de reportages die in omloop zijn, heb ik meer dan genoeg.
En als ik nog meer wil weten dan zoek ik het wel op, hiervoor zijn ook vele mogelijkheden. Een voorbeeld: Afgelopen zomer waren we in de buurt van de Grebbeberg. Ooit hebben daar een paar broers van mijn moeder gevochten, ze hebben het er wel levend van af gebracht, maar het fijne wist ik er niet echt van, dus zijn we, toen we daar waren, naar het informatiecentrum gegaan. Daar is echt heel goed in beeld gebracht hoe gruwelijk het daar geweest moet zijn en hoe zinloos ook. Van te voren stond eigenlijk al wel vast dat dit nooit gewonnen kon worden. De hele verdediging met waterlinie en al was nog gebaseerd op het denken van rond 1800.
En wanneer men echt wil beleven, alsof men er bij was, hoe het er bij de slag om Arnhem aan toe ging, dan raad ik u aan om een bezoek te brengen aan het Airborne museum te Oosterbeek. U kunt dan heerlijk dwalen door de aangelegde frontlinie en met een beetje inlevingsvermogen, geholpen door de geluiden die er bij horen in een oorlog, is de bezoeker als het ware zelf van de partij.
Als ik dan naar de beelden van oorlogen van nu, van Aleppo bijvoorbeeld kijk, dan ben ik zo blij, zo verschrikkelijk blij dat ik dat niet zelf hoef mee te maken....
Die oorlogskranten opnieuw uitbrengen, het hoeft voor mij dus so wie so al niet, maar om dan te adverteren met de slogan: "Alsof u er zelf bij was", het stuit mij tegen de borst. Dat moest ik toch even kwijt.
klik
Deze tekst is te vinden op het standbeeld voor HOTEL DE WERELD in WAGENINGEN.
Het standbeeld waarop de tekst van de popup foto te vinden is
Het was een avond met een sterretje. Wat heb ik genoten. We zijn ruim van te voren weggegaan, zodat er geen kink in de kabel komen, maar we waren zeker niet de eersten. Sterker nog, de parkeergarage behorend bij De Oosterpoort was al goed gevuld.
Ik houd er wel van om er wat eerder te zijn, zodat ik eerst bezig kan gaan met om mij heen te kijken. Ooit waren we naar een concert van Neil Diamond in Rotterdam en daar kwamen we toen, na een tussenstop in Den Haag zo kantjeboord aan, waardoor de helft van het programma voor de pauze helaas aan mij voorbij is gegaan. Ik vind dat nog steeds heel jammer.
Maar goed, dat was dit keer dus niet het geval, ik kon de grote zaal van De Oosterpoort eens goed in mij opnemen. Het is een prachtige concertzaal waar ik nog nooit was geweest. Heel lang heb ik de Oosterpoort met popconcerten geassocieerd, maar er is dus ook een echte heuse concertzaal en ik weet nu al dat ik daar zeker nog wel eens naar toe wil om van een ander mooi concert te gaan genieten.
We waren niet alleen. De zaal was tot de laatste plaats toe bezet. Wij zaten vrij vooraan met een goed zicht op het podium.
Om kwart over acht begon het concert. Ik wist niet helemaal wat ik verwachten kon. Zou hij alleen maar klassieke werken uit de operawereld vertolken?
Het concert begon met een instrumentaal nummer van het orkest Simfonetta. Het geluid van de violen, het klonk zo mooi. En toen begon het optreden van Rufus. Het was een mengeling van jazz, pop, folk en opera. De muziek van het uit ruim 20 personen bestaande orkest sloot zo prachtig aan op de klankleur van de zanger.
Anderhalf uur, zonder pauze, is eigenlijk nog te kort, vond ik, maar gelukkig heeft hij ons nog wel verwend met een flink aantal toegiften, waaronder Hallelujah van Leonard Cohen.
En dat allemaal omdat ik tijdens de afwas, in een flits van de vooraankondiging van DWDD hoorde, ik kijk eigenlijk nooit naar dit programma, dat Rufus Wainwright daar zou optreden. Ik heb genoten.
Goede voornemens? Jawel, ik wil weer wat meer gaan lezen. Helaas is het leesgroepje waartoe ik behoorde, uiteengespat en daarna is de klad er een beetje in gekomen. Ik begon dan wel in een boek, maar kreeg het uiteindelijk niet uit. Dat was ook het geval met: De honderdjarige man die uit het raam klom en verdween geschreven door Jonas Jonasson, maar, wat een toeval, een dag nadat ik het boek weer ingeleverd had werd de verfilming van het boek op tv. uitgezonden. Ik vond het een aardige film, maar ik snap achteraf wel dat ik het boek niet uitgelezen heb. Niet echt mijn genre.
Ondertussen was ik wel met een volgend boek begonnen, De Stiefmoeder van Renate Dorrestein en dat boek boeide mij vanaf het begin, zowel de verhaallijn als de wetenswaardigheden die ik er in tegenkwam en die mij nieuwsgierig maakte.
In het boek werd iets gezegd over Judith Leyster, de beroemdste schilderes uit de Gouden Eeuw. Opeens werd ik wakker. Inderdaad, ik had nog nooit iets gehoord of gelezen over vrouwelijke schilders uit die tijd, (trouwens ook niet over vrouwelijke componisten}, ik heb onbewust altijd maar aangenomen dat die er niet geweest zijn. Tijd om op onderzoek uit te gaan. Er zijn er meer geweest, namelijk Margaretha van Eyck en Ruth de Hooge b Veel van het werk van Judith is toegeschreven aan Frans Hals. Zij is op een gegeven moment getrouwd, heeft 5 kinderen gekregen waarna haar werk wat in de vergetelheid is geraakt.
Een dag nadat ik de naam van deze schilder in het boek was tegengekomen, las ik in de krant, dat er een zelfportret van Judith Leyster was teruggevonden, dus hoogste tijd om via het internet op onderzoek uit te gaan. Leyster was rond 1650 het enige vrouwelijke lid van het Haarlems schildersgilde. Waarom heb ik dat nooit geweten en waarom heeft zoiets niet in de geschiedenisboekjes gestaan? Het zou voor ons vrouwen heel inspirerend gewerkt kunnen hebben als we hier kennis van hadden kunnen nemen.
En daarom vind ik lezen zo fijn. Jezelf voor een tijdje helemaal kunnen verliezen in de verhaallijn is één ding, maar geprikkeld worden om even op onderzoek uit te gaan om je kennis te verbreden kan ik ook erg waarderen.
Op grond van deze ervaringen heb ik er alle vertrouwen in dat ik dit goede voornemen, meer lezen, ook daadwerkelijk ten uitvoer zal gaan brengen.
Daar zat ze voor de zoveelste keer in een tv programma, dit keer bij Max, en weer draaide Heleen van Royen precies op dezelfde manier haar riedeltje af, zoals ik haar dit nu al verschillende keren had zien doen. Ze gebruikte weer exact dezelfde woorden, liet weer dezelfde intonatie horen en toonde op exact hetzelfde moment de bijpassende emotie.
