Dwingeloo
Dwingeloo was onze tweede serieuze training ter voorbereiding op Nijmegen. De wandeltocht was uitgezet door Taribush. Een ietwat vreemde ideologische organisatie: (https://taribush.nl) die commercieel werkzaam is op het terrein van het organiseren van personeelsuitjes, familie-uitjes maar ook van dit wandelfestival zoals zij dit noemen. Twee jaar geleden hadden we deze wandeltocht ook gelopen en het had mij toen wel aangesproken. Bij de start en de finish heerste er gewoon een gezellige sfeer waar heel wat mensen zijn, want ook voor gezinnen met kleine kinderen zijn er leuke wandelingetjes met onderweg allerlei spelletjes.
Het was de bedoeling dat we dit jaar de afstand van 30 km. zouden lopen, maar al heel snel heb ik voorgesteld om dit plan te laten varen en de extra lus van 10 km. te laten voor wat het is en gewoon voor de 20 km te gaan. Het parcours is namelijk heel erg zwaar. Van de twintig km. hebben we maar een paar km. over paden zoals hiernaast staat afgebeeld gelopen.
Voor de rest waren het alleen maar hele smalle slingerende bospaadjes, met veel bladeren en boomwortels en op verschillende plaatsen ook nog behoorlijk modderig. Deze ondergrond bemoeilijkt het lopen en kost veel energie, omdat je bij iedere stap goed moet kijken hoe je de voet moet neerzetten.
Het fietspad op de tweede foto loopt langs het Dwingelderveld; aan de rechterkant passeer je dan de radiotelescoop die in 1956 in gebruik is genomen en korte tijd de grootste radiotelescoop ter wereld is geweest. Sinds 1998 wordt deze radiotelescoop niet meer wetenschappelijk gebruikt. Er werd geen onderhoud meer aan gepleegd. In 2007 werd de stichting CAMRAS opgericht, die met behulp van vrijwilligers de restauratie op zich heeft genomen en sinds 2009 is het een rijksmonument.
Het weer viel die dag wat tegen, in ieder geval op die plek. We reden weg met een wat waterig zonnetje, maar tien km. voor Dwingeloo verdween de zon en op de terugweg naar huis kwam de zon na een half uurtje rijden weer tevoorschijn. Dat was wel een beetje jammer. Het Dwingelderveld zou er, door zonovergoten en onder een mooie strakblauwe hemel nog net iets sprankelender uitgezien hebben. Maar dat was dan ook de enige smet, want verder hebben we heel fijn gelopen en het prima naar de zin gehad. Ook leverden mijn net nieuw aangeschafte Meindl wandelschoenen geen enkel probleem op en dat terwijl ik er nog maar een paar kilometer opgelopen had.
En de jongens? Hond Hessel en hond Iemand waren na afloop behoorlijk moe. Maar dat doen ze zichzelf aan. Ze hoeven geen dertig kilometer te lopen, maar ja, als ze steeds vooruit lopen en dan weer naar ons terug lopen, als ze los kunnen lopen en ze konden veel los, dan maken ze de wandeling voor zich zelf wel erg lang.
klik
Lange tijd heb ik mij afgevraagd waar het woord sneakers vandaan kwam. Opeens was het er. Ik weet nog goed dat zoonlief het opeens over sneakers had en dat mijn gedachten toen waren: O.K., nieuw woord, hoort bij de nieuwe generatie, ik zal er wel aan wennen. Ik weet ook nog dat ik, toen ik de sneakers zag, dacht: oh, ze lijken verdacht veel op gympen, wat is er opeens mis met dat woord?
Deze week hoorde ik op tv opeens de uitleg over het woord sneakers en die bleek verdacht veel op mijn eigen gedachtengoed. Helaas, ik heb geen idee meer in welk programma dit aan de orde kwam. Ongeveer dertig jaar geleden is het woord sneakers in onze taal binnen komen wandelen toen in het dagelijkse leven het dragen van allerlei gympen onder heel verschillende outfits normaal ging worden.
Zelf heb ik geen sneakers, ik vind ze, behalve onder een spijkerbroek, meestentijds niet zo flatteus staan. Nee, ik heb deze week weer een paar wandelschoenen gekocht, half hoge Meindls, ook niet flatteus, maar wel zeer comfortabel om op te wandelen.
Morgen ga ik ze inwijden, dan wandelen we met een hopelijk een mooie wandeltocht de zomertijd in. Ik heb er lang naar uitgekeken en al wordt het een kort nachtje, èn we hebben een uur minder èn we moeten ook nog eens heel vroeg opstaan om op tijd te kunnen starten, ik heb het er voor over. Ik ben een echte liefhebber van de zomertijd omdat het 's avonds dan weer lekker lang licht is.
Ik ben benieuwd naar de mening van de lezer, wel of geen liefhebbber van de zomertijd?
klik
Een aantal malen heb ik het boek met trillende handen weg moeten leggen, gewoon omdat ik even niet verder kon lezen. Aprilheks, winterzusters en moederpassie van de schrijfster Majgull Axelsson had ik in één adem uitgelezen, maar dit boek: 'Ik heet geen Miriam' van deze schrijfster was soms te heftig voor mij.
Miriam is jarig en wordt 85 jaar. Ze gaat die dag met haar kleindochter een wandeling rond het meer maken en tijdens deze wandeling vertelt ze over haar verleden. De verschrikkingen die ze meegemaakt heeft in de concentratiekampen Ravensbrück en Auschwitz worden uitvoerig beschreven, inclusief een aantal experimenten van "dokter" Mengele.
Ik heb hier en daar wat van deze gruwelijkheden overgeslagen, want naast deze verhaallijn was er ook nog de verhaallijn van haar huwelijk. Een huwelijk waarin ze eigenlijk nooit afstand gedaan heeft van haar tweede rangs gevoel. Van daaruit accepteerde ze de positie van de vervangende moeder en de vervangende vrouw. Er vanuit gaande dat ze nooit geaccepteerd zou zijn wanneer men haar werkelijke identiteit kende, ze was immers geen Jodin maar een Romameisje, een zigeunerin, heeft haar doen besluiten haar leven lang met een tweede rangs positie, weliswaar in de hogere sociale klasse, tevreden te zijn.
Ze vertelt voor het eerst in haar leven hoe zij haar identiteit van een joods meisje, wat reeds gestorven was, gestolen heeft door tijdens een gruwelijk transport de kleren van het overleden meisje aan te trekken en vanaf dat moment is ze niet meer Malika, het zigeunermeisje, maar Miriam de Jodin van wie niets bekend is; en dit heeft ze in haar latere leven nooit meer recht gezet.
Echt heel beklemmend om te lezen en het zal dan ook een boek zijn dat ik niet zo snel meer vergeet, net zoals ik ooit Danseres zonder Benen geschreven door Clara Asscher-Pinkhof gelezen heb en nooit zal vergeten. Over de inhoud van dat boek is ooit een film of een documentaire verschenen, wat ik toen wel gezien heb, maar als men ooit dit boek zou gaan verfilmen, het boek is uiteindelijk mogelijk gemaakt dankzij een bijdrage van de Zweedse Cultuurraad in Stockholm, dus je weet maar nooit, dan ga ik dat absoluut niet kijken.
Ik heb dan ook grote bewondering voor de schrijfster die eerst research heeft gedaan naar al deze verschrikkingen, ze is naar beide concentratiekampen geweest en daarna heeft ze het ook nog eens moeten uitwerken in een leesbaar verhaal. Ik zou het absoluut niet kunnen en het verbaast mij dan ook niet dat ze in haar nawoord schrijft dat het haar soms heel erg zwaar is gevallen.
Toch vind ik het goed dat deze boeken geschreven worden, want door de opzet van dit verhaal, het hele oorlogsverhaal wordt immers aan de kleindochter verteld, is dit wel een boek die voor de jongere generatie toegankelijk is. Ik wil er dan ook niet altijd voor weglopen door het boek dan maar weg te leggen en het verder maar niet te lezen, omdat lezen nu eenmaal plezier moet verschaffen. Nee, soms is het goed om toch de waarheid, hoe wreed dan ook, onder ogen te zien, maar het vergt wel moed van mij om zo'n boek uit te lezen.
klik
Mijn nieuwsgierigheid is bevredigd, ik weet nu hoe het er bij het tellen van de stemmen aan toe gaat. Toen ik gistermorgen zelf mijn stem uitbracht werd ik, nadat mijn naam was voorgelezen, begroet met de woorden: "Oh dus u komt vanavond tellen?" (maar dan in het Fries) Dat was een mooie gelegenheid voor mij om te vragen om hoe laat ik verwacht werd. "Iets voor negenen" was het antwoord.
Na mij 's avonds even aan iedereen voorgesteld te hebben, was het wachten tot negen uur waarna het stembureau officieel gesloten kon worden. Tijdens dit wachten ontdekte ik, doordat zij enkele voorvallen van die dag bespraken, dat de overige vijf aanwezigen, stembureauleden waren en ik de enige nieuw toegevoegde teller was. Het voelde een beetje ongemakkelijk.
Omdat ik even met één van hen stond te praten, een moeder van een vroegere leerling, heb ik het moment dat de stembiljetten uit de stembus werden gestort gemist, maar het was een aardige bult, ruim 700.
Het grote tellen kon beginnen. Ik ben mij eerst maar gaan bezig gehouden met het openvouwen van de stembiljetten. Door het onhandige grote formaat, duurde het even voor je daar de slag van te pakken had, maar na verloop van tijd kreeg ik daar toch enige handigheid in.
Daarna werden per partij de gestemde kandidaten geschift en daarna begon het grote tellen van de diverse stapels.
Het eind is dan natuurlijk heel spannend. Kloppen de aantallen bij elkaar opgeteld met het aantal stempassen? Nee, bij ons niet. Er was een verschil van drie. Opnieuw tellen dus. Dat viel mij achteraf wel mee. Binnen een half uur waren er diverse stapels herteld en wonder o wonder werden de twee telfouten en het stemformulier met die ene stem die nog niet geregistreerd was, gevonden. Daarna moest de hele zooi nog worden verpakt om naar het gemeentehuis vervoerd te kunnen worden en daar ging best nog wel wat tijd in zitten.
De kerktoren sloeg elf toen ik weer naar huis fietste. Een leuke ervaring en als ik gevraagd word om weer te tellen ga ik dat zeker doen, maar ik weet niet of ik mijzelf wel weer opnieuw aanmeld. Ik voelde mij vooral in het begin toch wel een beetje een vreemde eend in de bijt.
Dit laatste roept bij mij nog al wat (minder prettige) herinneringen op, maar dat is weer een heel ander verhaal.
klik
Het was even zoeken, Giethoorn is niet zo heel erg toegankelijk voor auto's, maar met een paar aanwijzingen van een inwoner was de startplaats van onze wandeltocht toch nog redelijk snel gevonden.
Het was behoorlijk druk en bij de start liep alles en iedereen liep wat chaotisch door elkaar. Na een paar honderd meter werd het aantal deelnemers verdeeld; de verschillende afstanden deed de wegen van de deelnemers scheiden. De deelnemers van de 40 km waren al lang en breed vertrokken en het merendeel van de mensen die met ons vertrokken hadden voor de 15 km gekozen, waardoor het op ons parcours van 25km. behoorlijk rustig werd.
Ik had mij voorgenomen om dit keer eens wat foto's te maken. Terwijl ik deze foto maakt, nam P. mij met zijn cameraatje.
De eerste drie km. voerde ons langs de grote weg, langs vele geknotte wilgen. Daarna gingen we een fietspad op en daar konden onze jongens los en heerlijk hun eigen gang gaan zonder dat ze anderen tot last waren. Dat zij dan het dubbele aantal kilomters lopen hebben ze aan het begin niet door. Aan het eind van een wandeltocht wel, want dan lopen ze niet meer zo hard heen en weer.
Helaas, na ruim 8 km was er de samenvoeging met de andere afstanden en dit maakte dat het erg druk was op de voetpaden van Giethoorn. Gelukkig waren er behalve een paar Japanners nog weinig toeristen te vinden in dit mooie plaatsje.
Na Giethoorn van alle kanten bekeken te hebben staken we met ons allen de weg over om aan de overkant van de verkeersweg de wandeltocht te vervolgen. We kwamen langs grote waterplaatsen, wat de Beulakkerwiede of iets dergelijks geweest moet zijn.
Pas tegen het eind van de wandeltocht kwamen wij als deelnemers van de 25km. tocht weer in wat rustiger vaarwater, omdat wij nog een extra lus moesten lopen om aan onze kilometers te komen. Toen pas konden de jongens ook weer los, maar het vuur was er bij hen na zo'n 19 km wel een beetje uit.
En opeens zagen we de parkeerplaats waar de auto stond al weer opdoemen, alleen lag er nog een kanaal tussen die wij eerst moesten oversteken. En tja, daarvoor moesten wij eerst wel ruim twee km naar links om bij een brug te komen om vervolgens diezelfde twee kilometer aan de andere kant van het water weer te moeten lopen. Goed voor het moreel zal ik maar zeggen, want ook de eerste en de tweede dag in Nijmegen heeft het parcours zo'n onhebbelijkheid. Dan denk je dat je er bijna bent, maar dan komt er nog een lusje....
Afijn, het was een mooie tocht en mede door het prachtige voorjaarsweer heb ik volop genoten. En de tijd? We zijn om 9.45 uur vertrokken en we waren rond twee uur binnen. Voor de volledigheid: We hebben twee keer een kleine rustpauze van een klein kwartiertje genomen.
klik
Een extra doorkijkje, dit is het punt waar de boten het wijdse water opgaan.
Omdat het nieuws in deze laatste week voor de verkiezingen overheerst wordt door het volgen van de lijsttrekkers, beperk ik mij, voor de broodnodige variatie, tot wat smalltalk. Tegenwoordig, dit in tegenstelling tot vroeger, houd ik er zo nu en dan wel van, om met deze en gene gewoon eens even over alledaagse dingetjes te babbelen.
Over het voorjaar wat in aantocht is bijvoorbeeld. Elk jaar word ik weer blij als na de sneeuwklokjes ook de crocussen weer in grote getale tevoorschijn komen. Toen ik nog in de begintijd van mijn bloggen was, kon ik daar een hele lyrische verhandeling over houden, maar na twee of drie jaar daarover een blogje gemaakt te hebben, kan ik daar niets meer aan toevoegen, dus volsta ik nu maar met het plaatsen van een foto van een kale boom èn een (oude) foto van de bloeiende crocussen.
Dochterlief houdt (nog) niet zo heel erg van smalltalkbabbeltjes. Dat ik het maar vreemd vind dat er in de verkiezingstijd maar zo weinig affiches meer voor de ramen hangen sprak haar totaal niet aan. En toen ik haar in herinnering bracht, dat we vroeger, op weg naar opa en oma, telden van welke partij er de meeste affiches hingen bromde ze wat van: ja dat was toen, dat is nu voorbij.
Het verbaasde mij dan ook dat ze, toen mijn kalknagel ter sprake kwam, en vraag me niet hoe we nu op dat onderwerp kwamen, hier op in ging. Ze kwam met een goede tip, ik moest maar eens een flesje teatree kopen en daar twee maal per dag een drupje van op mijn nagel doen. De merkwaardige geur moest ik maar op de koop toe nemen. Nadat ze het woord een paar maal herhaald had, snapte ik opeens het woord. Tea tree. Waar het vandaan komt, vraag het me niet, ik zou het niet weten.
Inmiddels ben ik bij de drogist/gezondheidswinkel geweest. Ze wisten onmiddellijk wat ik bedoelde en ik kon kiezen uit verschillende formaten. Ik heb de kleinste maar genomen, hoewel dochterlief mij verzekerde, dat ik het wel gedurende langere tijd moest gebruiken om blijvend van de kwaal af te komen.
Ondertussen ben ik in mijn hoofd nog wel bezig over de opzet om "iets" met mijn blog te gaan doen. Het commerciële moet niet gaan overheersen, maar ik zou best een bepaalde invalshoek aan mijn blog willen geven. Het middeltje tea tree zette mij op een denkspoor. Ik wil zeker niet een blog met reclame voor allerhande middeltjes voor kwalen van mensen op oudere leeftijd, maar misschien zoek ik het toch wel iets in die richting. Ik pruts in mijn hoofd nog wel even met deze gedachte en ga wel verder met mijn research.
Kijk, wat zo'n klein smalltalk onderwerpje dan toch allemaal niet uit kan richten. Het hoeven niet altijd van die grote zwaarwegende onderwerpen te zijn om toch even een blogje te maken. De kunst van bloggen is, zeker als je al langer blogt, om niet in herhalingen te vervallen, maar steeds weer kans te zien om met iets nieuw te komen.
Vorige week kwam ik ergens tegen dat er in de bibliotheek van Dokkum een Masterclass Bloggen door blogster levi Nguyen gegeven zou worden. Niet dat ik deze blogster kende, maar het leek me wel leuk om mij eens wat meer in het bloggen te verdiepen.
Achteraf had ik een beetje spijt dat ik een toegangskaart van had aangeschaft, want toen ik mij iets meer in deze blogster verdiepte door eens aan te klikken op haar website (tlnique.com) klikte, werd het mij duidelijk, dat deze jongedame zich vooral met mode en uiterlijk bezighield. Maar 7 euro 50 uitgeven en dan niet gaan ligt niet zo in mijn aard, je moet in ieder geval wel wat waar voor je geld krijgen, dus ben ik er toch maar naar toe gegaan.
Het aantal belangstellenden viel mij wel mee, we waren met ongeveer vijftien personen. Een heel gemengd gezelschap van een aantal jongere dames, een paar ouderen zoals ik en ook een paar heren. Van de masterclass zelf heb ik wel het één en ander opgestoken, maar ik vond het wel jammer dat ongeveer driekwart van de tijd besteed werd aan het gebruik van Instagram en dat is een medium waarin ik zelf nog niet zo thuis ben en waarvan ik mij afvraag of ik mij daar wel mee bezig wil gaan houden.
Het is mij duidelijk geworden dat er met bloggen geld te verdienen valt en dat, als het handig aangepakt wordt, het voor sommigen zelfs mogelijk is om er van te kunnen leven.
Ik heb dus wel het één en ander bijgeleerd, waaronder ook het bijbehorend vakjargon. Ik weet in ieder geval genoeg om nu zelf op onderzoek uit te gaan. Na enig research ben ik tot de ontdekking gekomen dat hierover veel op het internet te vinden is en dat er in mijn ogen veel betere sites zijn dan de soms wat haperende uitleg van deze dame. Voor wie nieuwsgierig is, er zijn verschillende sites waarin duidelijk uiteengezet wordt welke stappen er genomen moeten worden als je aan zoiets wilt beginnen.
Of ik het zelf ga doen weet ik niet. Ik ben zeker nieuwsgierig geworden en ga dit dus wel verder onderzoeken, maar of ik er ook echt iets mee ga doen, dat weet ik nog niet.
Het heeft mij wel op het spoor gezet om mijn site wat te gaan moderniseren en dat zal mij vooreerst moeite genoeg gaan kosten, maar dat geeft niet, het houd je in ieder geval wel bij de tijd en dat vind ik ook wel belangrijk, meegaan in de veranderingen. Dat heeft het volgen van de masterclass mij in ieder geval wel opgeleverd, het heeft mij wel weer wakker geschud om andere wegen te gaan bewandelen.
|
|
