Ik was er maar een kleine week en ik moet er niet aan denken, dat ik er zeven jaar of meer zou moeten verblijven. En dan heb ik het nog niet eens echt aan den lijve ondervonden hoe het daar is maar slechts in mijn hoofd.
Ik heb mij laten inspireren door de boekenlijst die stichting Senia voor komend seizoen voor haar leesgroepen heeft opgesteld en daar stond onder andere dit boek genoemd: Hoe ik talent voor het leven kreeg, geschreven door Rodaan Al Galidi. De schrijver putte voor deze roman uit eigen ervaringen als asielzoeker maar heeft ook verhalen van andere asielzoekers in dit boek verwerkt.
Volgens Senia beloofde het boek mij een inkijk in het dagelijkse leven van een asielzoeker en omdat ik niet echt op de hoogte ben van het reilen en zeilen in een asielzoekerscentrum, maar er wel benieuwd naar ben, besloot ik dit boek bij de bibliotheek aan te vragen. Ik heb het op vakantie mee gehad naar Frankrijk, maar daar kon ik er niet toe komen. Ik heb het verlengd en ik ben er een goede week geleden in begonnen.
Las ik de eerste hoofdstukken nog wat aarzelend en aftastend met de vraag, vind ik dit boeiend genoeg, na een kwart van het boek gelezen te hebben zat ik er helemaal in. Ik liep met de schrijver de lange gangen door, ik worstelde met hem om de dagen door te komen en ik ontmoette met hem vele andere asielzoekers, ieder met een eigen verhaal.
Ik was met hem boos op de vreemde wetten en regels en soms begreep ik de schrijver niet dat hij, maar ook anderen, alles maar over zijn en hun kant lieten gaan. Neem bijvoorbeeld de strafmaatregel dat, bij onjuist gedrag, lees een keer woedend schreeuwen of zich een beetje al te luidruchtig in de rij gedragen bij het dagelijkse melden, dat iemand dan uren in de hoek moet staan. Ik ken die straf nog vanuit mijn kleuterschooltijd! Hoe vernederend; en als de straf niet opgevolgd wordt , komt de vreemdelingenpolitie om de persoon voor een aantal weken naar een gesloten centrum te brengen.
Waar ik mij dan wel weer meer aan ergerde dan de hoofdpersoon was aan het vele liegen door de diverse asielzoekers. Omdat ik het door de ogen van de schrijver zie, begrijp het wel waarom het gebeurt, maar ik vraag mij wel af of ik deze mensen ooit kan gaan vertrouwen als ik met hen te maken zou krijgen. In het asielzoekerscentrum zelf wordt onderling zoveel geritseld en geregeld, maar ook met goedwillende vrijwilligers wordt toch ook vaak een loopje genomen om over het omgaan met de mensen van de sociale dienst maar te zwijgen.
Een voorbeeldje. Voor bijzondere gelegenheden kan een asielzoeker een dagkaart krijgen om vrij te kunnen reizen. Na heel veel gesoebat heeft een bewoner het dan eindelijk voor elkaar, er komen zelfs tranen aan te pas, maar een half uur later zijn de dagkaarten al weer doorverkocht aan een ander en heeft de desbetreffende persoon geld om aan iets anders te besteden. De zieke broer in Maastricht is een verzinsel en bestaat dus helemaal niet.
Maar eerlijk is eerlijk, de goed willende Nederlandse ambtenaren en vrijwilligers daargelaten, de asielzoekers zijn ook zeker niet tevreden over de wijze waarop zij door de mederwerkers van het asielzoekerscentrum behandeld worden en als ik dat zo lees hebben zij ook alle reden om de benadering door hen niet altijd even sympathiek te vinden. Ik had er dan ook alle begrip voor dat de hoofdpersoon zo graag zijn geluk in een ander land dan Nederland wilde beproeven. Wat vond ik het erg toen hij na een poging gedaan te hebben om naar Noorwegen te komen, terug in Nederland in een zeer speciale cel belandde die rond scheen te zijn en waarin hij zichzelf niet kon bezeren. Doordat zijn vingerafdrukken in heel Europa opvraagbaar zijn is het onmogelijk om naar een ander land te gaan en is hij eigenlijk een gevangene van Nederland.
Het is een boek dat ik niet zo gauw zal vergeten. Het heeft diepe indruk op mij gemaakt. Echt vrolijk word je er niet van, maar ik ben er wel heel veel wijzer van geworden, in de zin van dat ik nu meer kennis heb. Maar met de opgedane kennis vind ik het nog veel moeilijker worden om in algemene termen over het asielzoekersbeleid te denken. Zeven jaar in zo'n centrum moeten verblijven is onmenselijk, maar om alles en iedereen maar toe te laten is ook niet een juiste beslissing. Ambtelijke molens draaien soms wel heel erg langzaam. Misschien moet er toch meer mankracht ingezet worden om alle aanvragen wel zorgvuldig, maar binnen een redelijke termijn af te wikkelen. Het zou een boel leed voorkomen denk ik.
Ik had ze tijdens de Vierdaagse in Nijmegen wel langs de kant van de weg zien staan, de veelal jonge dames en zo af en toe ook een jonge man, een bord omhooghoudend met de tekst FREE HUGS, maar het zei mij helemaal niets. Ik vroeg mij zo en passant wel even af wat de zin hier nu van was, maar verder heb ik het toen langs mij heen laten gaan.
Totdat ik vorige week Tim Fransen, een hele jonge nieuwe cabaretier, in de tv-uitzending van zijn voorstelling een aantal opmerkingen hoorde maken over de zogenaamde knuffelindustrie. Dit bracht mij op het idee om free hugs maar eens bij google in te tikken en zowaar, het fenomeen is wel bekend., alleen niet bij mij en dat zal wel met mijn leeftijd te maken hebben denk ik en daarom is het ook zo goed om zo nu en dan naar jong en nieuwkomend talent te luisteren.
Het verhaal van Free Hugs start bij ene Juan Mann. Hij wilde wat lichtpuntjes aanbrengen in het leven van willekeurige voorbijgangers door hen zomaar een hug te geven en maakte dit kenbaar door zijn sandwichbord. Binnen een kwartier bleek hij al vele reacties te hebben gekregen en zo is de free hugs campagne ontstaan.
Toen ik nog wat verder googlede stuitte ik op de naam Kitty Mansfield, een professioneel knuffelaar en oprichtster van BeCuddled, het eerste professionele knuffelbureau in Europa, in Londen. Ze streeft er naar om in elk "grootstedelijk gebied in het Verenigd Koninkrijk" een professioneel knuffelaar beschikbaar te hebben. Natuurlijk wordt er ook uiteen gezet waarom knuffelen zo belangrijk is, maar daar ga ik nu verder niet op in.
Omdat ik gewend ben om elk blog met een passend plaatje af te sluiten, ben ik op zoek gegaan naar knuffelschilderijen en zo kwam ik Brent Estabrook tegen. Deze meneer is in 1985 in Tacoma geboren, heeft Fine Arts aan de universiteit van Arizona gestudeerd en woont nu in Los Angelos.
Het is een schilder die heel veel knuffels schildert. Eerst dacht ik dat het werken met knuffels waren die hij op een bepaalde manier opgeplakt had, maar bij nader inzien zag ik dat het echte schilderijen waren. Ware kunststukjes vind ik zelf.
En zo heeft de jonge cabaretier Tim Fransen, die ik niet kende, mij met zijn opmerking over de knuffelindustrie op een spoor gezet waar ik zelf niet zo gauw opgekomen was, maar waardoor ik wel veel kennis over knuffelen heb opgedaan. Of al die kennis nu veel invloed op mijn knuffelgedrag zal hebben waag ik te betwijfelen. Ik ben niet zo'n knuffelaar en de meeste mensen in mijn omgeving ook niet, een uitzondering daargelaten.
klik
Ik wist het meteen toen ik de kop op de voorpagina van de krant las: na twintig jaar afscheid van werk Woltman, dat is ze, de schilderes van het schilderij wat al jaren bij ons aan de muur hangt. Ooit werd ze een aanstormend talent genoemd, maar helaas, ze is ruim twintig jaar geleden, op 38 jarige leeftijd aan leverkanker overleden.
Ik weet nog zo goed, dat ik bij haar was om het schilderij van haar te kopen. Het was eigenlijk een voorstudie en ze had hier een tweetal exemplaren van gemaakt. Een beroepskracht van een jongerencentrum waar ik een aantal jaren als bestuurslid bij betrokken was, kreeg van ons als afscheidscadeau dat andere exemplaar. Toen ik het zag vond ik dat zo mooi en mij werd toen, door het medebestuurslid die de aankoop gedaan had, aangeraden om zelf eens naar het atelier van Annemarieke te gaan om te vragen of ik dat andere exemplaar mocht kopen. Dat heb ik toen gedaan.
Ik vond het doodeng want ik had nul komma nul procent ervaring met het bezoeken van kunstenaars, maar ik heb toch de stoute schoenen aangetrokken, ik heb haar gebeld en een afspraak met haar gemaakt.
Ik mocht het tweede exemplaar wel kopen, maar niet voordat ik ook haar andere werk had bekeken. Op de eéén of andere manier sprak haar werk mij aan. Nu lees ik in de krant dat ze zich van redelijk figuratief naar een lyrisch abstracte stijl ontwikkelde, maar ik wist toen van schilderen helemaal niets. Het woord gouache zei mij dus ook niets. Er waren wel een paar werken bij die ik erg mooi van kleur vond, maar ik durfde het niet aan omdat te kopen, zodat ik bij mijn oorspronkelijke plan bleef om de gele lis te kopen.
Annemarieke wilde echter meer. Ze wilde dat ik naar huis ging om er nog eens goed over na te denken. Ik zou een week later terug komen en ze liet me weten dat ze het op prijs stelde wanneer P. dan ook mee zou komen. Dat hebben we uiteindelijk ook gedaan, maar het heeft geen invloed meer gehad om van keuze te veranderen. Ook P. koos voor het veilige werk, de gele lis.
Ze heeft het werk mooi laten inlijsten en wij waren er erg blij mee. Wel werden we in haar bestand opgenomen en uitgenodigd toen er een expositie van haar in de Avéro toren was. En daar zag ik het werk weer wat ik niet aangedurfd had om te kopen. En toen was het ineens over.
Nu, ruim 20 jaar later hangt haar werk onder de titel Hommage tot en met 26 augustus in galerie Westerkade en is het te koop. Komende week ga ik zeker kijken en misschien, heel misschien, als het een beetje betaalbaar is zou ik alsnog wel iets van dat andere werk willen kopen.
Deze schijnt reeds verkocht te zijn.
De zomer vordert, maar het echte zomerweer is er niet echt. Voor mij is de zomer een feest als het zo tussen de 25 en 28 graden is. Dan geldt voor mij: mooi weer en lange dagen. Dat feestje valt dus een klein beetje tegen, maar dat wordt dan weer goed gemaakt door allerlei andere feesten.
De Canal Parade bijvoorbeeld, dit vond afgelopen zaterdag plaats en het schijnt weer één groot feest geweest te zijn, alleen dit keer niet zo nadrukkelijk alleen voor homo's. lesbo's , transgenders of biseksuelen; het wordt steeds meer een feest voor iedereen. Sommige groeperingen betreuren dit, maar het spreekt mij juist heel erg aan. Verdraagzaamheid naar elkaar toe zonder steeds de nadruk te leggen op het verschillend zijn. Voor mij komt zo langzamerhand het moment dat er te nadrukkelijk aandacht gevraagd wordt voor het anders zijn.
Gelukkig speelde dat geen rol bij het volgende feest, het feest van de Leeuwinnen. Ook ik ben in de afgelopen weken in de ban geraakt van het vrouwenvoetbal. Wat een genot om naar te kijken. En wat een feest! Dwars tegen de stroming in om te stoppen met mensen te verdelen in: mannen en vrouwen, staat het vrouwenvoetbal opeens als een huis tegen over het mannenvoetbal. Of moet ik gaan vrezen dat er in de toekomst nog een derde groep bij zal komen, die van de transgenders? Want hoe gek kun je het maken. Wanneer een transgender aan een bepaalde sport wil gaan doen die vrouw- of mangebonden is zal er toch een keuze gemaakt moeten worden, waar hij/zij zich bij zal aansluiten. Onder het kijken naar onze Leeuwinnen vroeg ik mij af wie er liever een man zou zijn geweest....Maar alle gekheid op een stokje, het was een mooi feestje en het was leuk om te zien.
En vandaag hebben we dan alweer een feestje. Hond Hessel is vandaag zes jaar geworden. Hoog tijd om samen even op de foto te gaan, maar daar hadden de heren niet echt zin in. Het leek er zelfs op of ze samen aan het saboteren waren. Hoewel heren, wij hebben namelijk wel onze vraagtekens of Hessel zich wel echt een mannetjeshond voelt, hij gedraagt zich er lang niet altijd naar en als er in de dierenwereld ook iets van voorkeuren bestaat, dan zou onze Hessel misschien ook wel uit de kast kunnen komen. Voor ons maakt dat geen verschil. Ze zijn ons beide even lief.
Uiteindelijk is het dan een beetje gelukt. Echt een mooi staatsie portret zat er even niet in, maar ach het heeft wel wat, het laat in ieder geval zien dat de jongens het uitermate goed met elkaar kunnen vinden en het vrijwel altijd met elkaar eens zijn.
klik
|
|
