In de éne week gebeurt er meer dan in een andere, dat wil nog wel eens verschillen, zowel op persoonlijk terrein als in het algemeen. De week, als ik de week op zondag laat beginnen, begon met een bezoek van zoonlief. Eerlijkheidshalve moet ik erbij vermelden dat hij zaterdag al met een prachtig boeket was aangekomen, maar goed, hij was er zondag dus ook nog, dus genoeg tijd om lekker helemaal bij te praten.
Halverwege de week reisde ik af naar Den Haag om weer eens een kijkje te kunnen nemen in het leven van mijn twee meiden, de grote en haar kleine. Dit laatste zal ik niet meer zo lang zo kunnen formuleren, want de kleine is bezig met een groeispurt en hard op weg de lengte van haar moeder te krijgen en misschien gaat ze haar moeder wel met een paar centimeter voorbij. Echt lang zal ze niet worden en de 1.65 m. van mij zal ze waarschijnlijk ook wel niet gaan halen.
Maar afgezien van de lichamelijk groeispurt is ze ook duidelijk in een andere levensfase aangekomen. De basisschool is verruild voor de middelbare school en dat is in veel dingen te merken. Op weg naar de voetbalwedstrijd zat ze met een voetbalvriendinnetje achter in de auto honderduit te kletsen en te giechelen en in die vijf minuten hoorde ik de term boeie of een variant daarvan ook zeker vijf keer voorbij komen, iets wat ik de hele middag toen we nog met ons drieën waren, niet gehoord had.
Dat woord bleef en blijft maar in mijn hoofd malen, maar dan in een geheel andere strekking. Het kabinet is eindelijk in elkaar getimmerd en ik vind het boeiender dan ooit om de verrichtingen van deze nieuwe dames en heren te gaan volgen.
De mooie bordesfoto in de krant werd omlijst met allemaal kleine pasfotootjes met daaronder de naam en de naam van het ministerie waarvoor zij als minister verantwoordelijk zijn en die kolommen heb ik uitgeknipt om zo een beetje wegwijs te worden wie wie is en wat zij of hij doet. Maar dat gaat nog niet mee vallen. Alsof de namen van de ministeries veranderen nog niet genoeg is, nee , ministeries zijn zelfs in tweeën of drieën gehakt.
Met grote belangstelling heb ik de uitzending van de presentatie van onze landsbestuurders gevolgd, maar ik kan niet enthousiast worden van die versnippering van ministeries. Volgens mij gaat dit niet werken. Buitenlandse handel lijkt nu opeens heel iets anders te zijn dan buitenlandse zaken, medische zorg is losgekoppeld van volksgezondheid en onderwijs heeft opeens ook twee ministeries, de één is verbonden met media en de ander met cultuur en wetenschappen. Hoe lang zal het duren voordat men onenigheid krijgt omdat de één vindt dat de ander in het verkeerde vaarwater bezig is. Afijn, we zullen zien of het echt gaat werken of dat het een zootje wordt, zoals ik het in mijn woorden betitel.
Voorlopig gaan de dames en heren nog opgewekt en vol vertrouwen van start en boeit het mij genoeg om het voorlopig op de voet te gaan volgen.
klik
Als kind vond ik het heel gewoon als ik in het openbaar vervoer een tijdje bij mijn moeder op schoot moest zitten, of later, toen ik niet meer zo wankel op mijn kinderbenen stond, moest gaan staan, zodat er een plaats vrij kwam voor een volwassene of oudere. Later heb ik dat mijn kinderen ook weer geleerd, opstaan voor de volwassenen cq ouderen. En ik was diep onder de indruk toen ik voor de eerste keer in Parijs was en zag dat er in elke metro nadrukkelijk een aantal plaatsen gereserveerd waren voor oorlogsslachtoffers, zwangere vrouwen en ouderen.
Tijden veranderen. Oorlogsslachtoffers vanuit een wereldoorlog zijn er gelukkig niet meer, zwangere vrouwen zijn zodanig geëmancipeerd dat zij zelf wel kunnen aangeven of zij een zitplaats nodig hebben en dat geldt ook heel vaak voor ouderen. Maar om nu te gaan te promoten om te stoppen met het aanbieden van een zitplaats aan oudere mensen in tram of bus, dat gaat me nu toch net iets te ver.
Eén of andere knappe professor uit Engeland heeft bedacht dat oudere mensen actief aangemoedigd moeten worden om in beweging te blijven, minstens tien minuten per dag. Een tijdje staan in de trein, bus of tram zou daarom juist goed zijn.
Bij mijn weten moet iedereen op eigen kracht naar het openbaar vervoer toe, hetzij fietsend of lopend, want een trein, maar ook een bus of tram vertrekt altijd op een plek waar de reiziger niet is en stopt ook altijd op een punt waar de reiziger niet hoeft te zijn. Dus met die tien minuten per dag bewegen zit het vaak wel goed. Geen reden om de oudere niet meer een zitplaats meer aan te bieden.
Naast het respect tonen voor ouderen is het ook zeer noodzakelijk om een zitplaats aan te bieden. Bij het ouder worden neemt het evenwichtsgevoel af waardoor er een verhoogde kans van vallen is. En wanneer een oudere valt, en dat is niet ondenkbaar want het is soms best wel lastig om wanneer een bus een bocht neemt te blijven staan, zijn botbreuken vaak het gevolg en dan maar klagen dat het de ouderen zijn waardoor de gezondheidskosten steeds hoger gaan worden.
Tja, maar wat wil je ook, als er van dit soort stomme ideeën aangedragen gaan worden, dan is dat toch volstrekt logisch, of niet?
klik
Een paar weken geleden bedacht ik opeens, het was al wat later op de avond, dat ik het wel erg leuk zou vinden om nog een keer naar Monschau te gaan. Die keer dat wij daar geweest zijn had ik het daar wel heel mooi gevonden, maar ik ben toen meer met de beleving van mijn vader bezig geweest en met de zorg die ik toen voor hem had, dan dat ik al dat moois op mij zelf had laten inwerken. Kortom ik wilde het graag nog een keer over doen. Na een beetje zoeken vond ik een hotel in de buurt van Monschau, en na enig oveleg tussen P. en mij heb ik het die zelfde avond nog geboekt.
En toen begon de grote onzekerheid: hoe zou het weer zijn. De vorige keer waren we nog met de caravan, maar gezien het slechte weer van toen wilden we dat niet weer. Het regende
die eerste keer dat we in Monschau waren en de rest van de week was het bar koud. Nee, dan maar een kortere vakantie maar wel lekker comfortabel in een hotel. De weken voor ons vertrek was het hier erg slecht weer en veel regen. Regelmatig heb ik mij afgevraagd of het niet beter was om ons tripje te annuleren....maar toen we vertrokken werd het stralend mooi weer met lekkere temperaturen van boven de twintig graden.
Toen we bij het hotel aankwamen waren we vroeg genoeg om nog een mooie wandeling in de buurt te maken. Een jas was niet nodig. Op de zondagmorgen waren we net als de vorige keer al bijtijds in Monschau, maar wat een verschil. Nu was het stralend weer en het terras zat vol .
Dit keer liepen we dus onder een strakblauwe lucht door dit schilderachtige stadje en wat hebben we genoten. Bij de toerist info heb ik voor 50 cent een beschrijving van een wandeltocht gekocht en 's middags hebben we in een wandeling van rond de tien kilometer Monschau van bovenaf bekeken.
Ook de andere dagen hebben prachtige wandeltochten gemaakt, maar dan vanuit ons hotel. De uitzichten waren echt fantastisch.
De jongens waren ook mee en zij hebben zich prima vermaakt. Duitsland doet wat minder moeilijk met loslopende honden dus zij konden heerlijk gaan en staan waar ze wilden. Echt ver weg van ons gaan ze niet, zij lopen alles twee keer, doordat ze een vijftig meter vooruitspurten om dan met een zelfde noodvaart weer bij ons terug te komen.
Behalve de prachtige bomen waren er hier en daar ook schitterende paddestoelen.
Ik heb werkelijk tot in de tenen genoten en om dit niet zomaar in de vergetelheid te laten geraken, heb ik er toch maar even een blogje aan gewijd en dit keer met meer foto's dan gebruikelijk is bij mij, maar dat is te wijten aan het feit dat er zo verschikkelijk mooi was.
klik
'Nederlander neemt ongemerkt Friese manier van spreken over'. Toen ik deze kop in de krant las was ik direct geïnteresseerd, sterker nog, ik voelde mij direct aangesproken. Hoewel ik geen Fries ben (en het ook nooit zal gaan worden) wordt mij buiten Friesland onmiddellijk verteld dat je wel kunt horen dat ik uit het Noorden kom. Meestal heeft zo'n boodschap dan op verdekte wijze ook nog wel de lading, dat je een beetje bij het achterlijke gedeelte van de Nederlandse bevolking hoort.
Ooit was ik een meisje waar van niet te plaatsen was uit welk deel van het land ik nu kwam. Mijn ouders spraken onderling het Apeldoorns dialect, maar mijn broer en ik werden Nederlandstalig opgevoed. Daarbij opgeteld dat ik een vriendinnetje had wier moeder uit Den Haag afkomstig was en zie daar, ik was een keurig niet te herleiden Nederlands sprekend dametje.
Maar dat is dus in de loop der tijd veranderd. Ik ben dus net als andere Nederlandstaligen in deze provincie ongemerkt de Friese manier van spreken gaan imiteren. De klemtoon schijnt door Friezen anders gelegd te worden blijkens iemand die volgend jaar op dit onderwerp gaat promoveren aan de universiteit in Groningen. Zij legde onder meer de manier waarop drielettergrepige woorden worden uitgesproken onder het vergrootglas en stelde vast dat Friezen de klemtoon iets later vallen (vertraagd zwaartepunt) dan Nederlanders.
Schiet ik er ook iets mee op nu ik weet hoe het komt dat mensen in de Randstad mij gelijk in een hokje kunnen plaatsen? Dacht het niet. Ik weet dan ook niet wat de waarde van dit onderzoek is waarop deze dame gaat promoveren.
En toch ben ik wel geïntersseerd in dit soort dingen. Zelf heb ik het idee dat iemand die uit het zuiden komt en met een zachte G spreekt veel minder aanvallend bejegend wordt dan wij uit het Noorden. Kennelijk klinkt dat wat lieflijker.
Nogmaals ik weet niet wat de waarde van dit onderzoek is en wat ze er straks mee zou kunnen om haar brood er mee te verdienen, maar leuk vind ik dit onderwerp wel en als ik nog jong was en ik zou Nederlands zijn gaan studeren, dan was ik zelf zeker ook geïnteresseerd geweest in zaken zoals de klankkleur van de stem, het gebruik van de klemtoon en de intonatie. Het speelt ongemerkt in de communicatie vaak een veel grotere rol dan waar wij weet van hebben en dat zou deze promovendus wat mij betreft wel aan haar onderzoek mogen koppelen.
klik
"Nog aardig bij de tijd", zo dacht ik over mij zelf, toen ik het pakketje met de twee BH"s die ik besteld had, in ontvangst nam, maar ik merk dat het met dat bij de tijd zijn hard hollend achter uitgaat. Werkelijk ik had nog nooit van een underboop shirt gehoord, laat staan dat ik er één gezien zou hebben, maar door die paginagrote vreemde foto in de krant van de boop top (een korset zonder borstdeel) en de bijbehorende tekst daarbij, maakte ik nu kennis met deze nieuwe modestijl. De tekst met de kop: 'krijg nu tieten' gaf in twee kolommen naast de foto een aardige uitleg hierover, alleen ik voelde mij tijdens het lezen steeds maar dommer worden.
Er werden vele namen genoemd, maar behalve Rihanna zeggen mij de namen Emily Ratajkowski, Bella Hadid en Gigi Hadid, Miley Ray Cyrus evenals Kyle Kristen Jenner en Kedall Nicole Jenner helemaal niets. Ik heb ze allemaal even opgezocht en stuk voor stuk schijnen het hele beroemde dames in Amerika te zijn die, naast dat zij een televisiepersoonlijkheid zijn, tevens model zijn en, zoals op de inzetfoto aan het begin van dit blog, zich zo kleden en zich regelmatig zo laten fotograferen. Het schijnt in die kringen dus heel chique te zijn om zo rond te lopen.
Ik bespaar mij de moeite om al die namen uit mijn hoofd te gaan leren. Dan word ik maar steeds dommer. Dat proces houd ik toch niet meer tegen. Ik weet in tegenstelling tot een twintig jaar gelden, ook al lang niet meer welke groep nu wat zingt. En toen ik voor het eerst over 'de jeugd van tegenwoordig' hoorde die op één of ander festival zou optreden, duurde het ook even voor het kwartje viel, maar zij schijnen in het rijtje van Broederliefde en andere groepen met dergelijke namen thuis te horen.
Ik ga het feit onder ogen zien, ik word een oudere die niet meer van alles op de hoogte is. Ik kan het allemaal niet meer bij houden, maar dat hoeft ook niet. Zo is het leven. De herfst toont nu eenmaal andere dingen dan het voorjaar en daar ik nu in de herfst van mijn eigen leven ben aangekomen geniet ik van heel andere dingen dan de jeugd van tegenwoordig.
Deze week hebben we een prachtige herfstwandeling gemaakt waarbij ik deze paddenstoel tegenkwam en dat is toch ook schitterend. O ja, ooit was er een popgroep met deze naam, maar deze is waarschijnlijk na verloop van tijd in het niets opgegaan zoals alles ooit opkomt en ook weer zal verdwijnen. Zo gaat het leven en het dommer worden neem ik dan maar op de koop toe.
klik
Zocht ik andere jaren de herfst vaak buiten de deur in de vorm van kleurige bomen en paddestoelen, dit jaar schijn ik, als ik de kamer zo rond kijk, de herfst wat meer binnen te halen. Naast een vaas vol met kastanjes op de eettafel,geniet ik ook al enkele weken van mooie boketten herfstasters die dit jaar volop bij de Jumbo verkrijgbaar zijn. En of dat nog niet genoeg is staat er op de hoek van een keukenkast ook nog een vaas met hortensiabloemen die in de herfst van die eigenaardige kleuren kunnen krijgen. Volop herfst dus.
Een beetje vroeg dit jaar en omdat ik na onze laatste vakantie door het niet al te beste weer eigenlijk niet meer in de gelegenheid ben geweest om de tuin nog een keer bij te werken zodat we er in de nazomer nog plezier van zouden hebben, ben ik nu maar begonnen met om de tuin winterklaar te maken. Het stemt mij altijd weer wat melancholisch in de vorm van: het feest is weer voorbij, er moet nu weer opgeruimd worden.
De potten met geraniums zijn richting compostbak gegaan, evenals de lobelia's, de uitgebloeide stokrozen en ga zo maar door. De fuchsia's bloeien nog en mogen blijven staan tot het gaat vriezen, zodat er in ieder geval nog iets op het terras blijft staan. En dan maar hopen dat het mij deze winter ook weer lukt om de fuchsia's op stam in de garage over te houden. Het is mij nu al twee jaar gelukt en het begint eigenlijk steeds meer een beetje een sport van mij te worden.
Met het weggooien van de andere eenjarige planten heb ik geen enkele moeite. Zoals ik al vermeldde, ze gaan naar de compostbak en volgend jaar hebben wij weer de beschikking over prachtige tuinaarde.
Eigenlijk wilde ik helemaal niet over de tuin schrijven maar over de winkelketen de Action. Ik heb een hekel aan die winkel en ik kom er dan ook bijna nooit, alleen om de plantenvoeding van één euro vijf voor de kuipplanten te halen. Maar omdat ik een ingezonden stukje in de krant las van iemand die schreef misselijk te worden van het woord duurzaam, omdat er wel wekelijks honderdduizenden containers vol met weggooitroep uit China ingevoerd wordt, bedacht ik tijdens het werken in de tuin, dat ik het wel even over de Action wilde hebben. De voorbeeldwinkel waar je rommel kunt kopen wat verre van duurzaam is. De vele Haolweenartikelen van plastic schreeuwen je in de folder al tegemoet en wat te denken van de ballonnen voor 79 cent.
Maar zie daar, ik kwam ook een aanbieding tegen van honderd bloembollen voor 2,79 en die ga ik dan deze week wel even ophalen. Door de jaren heen heb ik al lang gemerkt dat bloembollen ook niet het eeuwige leven hebben en dat als je volgend voorjaar weer een fleurige tuin wilt hebben, het toch echt nodig is om in het najaar weer wat nieuwe bloembollen in de grond te te poten.
Rest mij nog te vermelden dat de Monnikskap, een bloem waar ik echt helemaal dol op ben vanwege de mooie diepe blauwe kleur, dit jaar amper bloeit. Misschien moet ik die maar uitgraven en op een ander plekje neerzetten, want hij staat nu wel op een erg donkere plaats.
En zo blijf je bezig, dat is leuk, maar ook nodig, zeker als je ook een volgend jaar weer van een mooie tuin wilt gaan genieten.
klik
|
|
