TWEEDUIZENDACHTTIEN
Een heel nieuw jaar in het verschiet
Vol met lege dagen
Nog zonder kleur geur of smaak
En ik ben de godin
van de toekomst
die haar eigen leven maakt
HANNAH 27-12-17
Ik wens iedereen een gezellige jaarwisseling en tevens veel voorspoed in het nieuwe jaar.
De kalender die we dit jaar gekozen hebben is er één met de kleurige schilderwerken van Wasili Kadinsky
Kerst 2017 is weer voorbij. Het zal bij ons de boeken wel in gaan als de kerst waarin ik met een michelinmannetje vergeleken werd. Dochterlief liet mij weten, dat mijn benen er wat merkwaardig uitzagen, dit kwam, zo zei ze, doordat ze de boorden van de kniekousjes door de legging heen afgetekend zag. Ook zoonlief deed een duit in het zakje, want hij had zich al afgevraagd of ik mijn laarsjes met blote voeten aan had. Hem waren de randen van kniekousjes dan weer niet opgevallen, maar wel de bloot lijkende enkels.
Echt blij was ik natuurlijk niet met die kritiek, maar gelukkig nam kleindochter het nog iets voor mij op. Zij merkte op, dat als ik stond, het niet te zien was. Miijn zwarte kokerrok was lang genoeg, waardoor ik, als ik staand in de spiegel keek, zelf niet kon zien wat die randen van de kniekousen door de legging heen, met mijn benen deden en dat, als ik zat, ik het ook niet kon zien. Kortom, het was mij niet kwalijk te nemen dat ik het zelf niet gezien had.
Ach in de loop der jaren heb ik geleerd niet overal op in te gaan en het maar als kennisgeving moet aan nemen om later te beslissen of ik er wat mee doe. Het heeft in ieder geval verder geen invloed gehad op de sfeer, want we hebben gezellig als familie samen genoten van de gourmet. Ach, in elke familie zal zoiets wel eens gebeuren, denk ik dan maar. Blijven glimlachen en gewoon doorgaan.
Dat brengt mij naar de musical ON YOUR FEET waar wij met de beide dames op tweede kerstdag naar toe zijn geweest. Hoewel het Beatrixtheater in Utrecht nu niet direct in de omgeving ligt, was het zeer de moeite waard om de reis er naartoe te ondernemen.
Het verhaal gaat over het leven van Gloria Estefan. Het geeft een aardig inzicht in het familieleven van haar en dan mag je concluderen dat het er tussen haar en haar moeder zo nu en dan wel heel erg heftig aan toeging. Daar bleef het niet bij een terloopse opmerking.
De muziek, de kleuren, het steeds maar wisselende decor, het was een lust voor het oog, we hebben er allemaal heel erg van genoten. Dit was nu de derde keer, nee niet op rij, maar wel in de afgelopen zes of zeven jaar, dat we op tweede kerstdag naar een musical zijn geweest en wat mij betreft mag het wel een familietraditie worden. Het is een heerlijk uitje waar je helemaal wordt overspoeld, waar je niets anders hoeft te doen dan alleen maar genieten van al het moois wat er te zien is. Ik houd het in ieder geval voor volgend jaar in gedachten.
We zitten er weer gezellig bij. Hoewel ik niet een echte liefhebber van de kerst ben, ga ik wel mee in de gewoontes en de gebruiken rond kerst. De kerstboom staat er weer, ook dit jaar weer met de groene en groenblauwe ballen en niet met de ballen van vroeger en van heel vroeger. Behalve dan het vogeltje en het kerstklokje. In een opwelling heb ik besloten dat er dit jaar in mijn hoofd ruimte is voor deze twee nostalgische kerstversieringen waar de herinneringen vanaf druipen.
Om het een beetje gezellig te houden, is het beter om die herinneringen wat te doseren, omdat anders het gevaar te groot is dat ik in het verleden blijf hangen. 
Dat brengt mij bij het eigenlijke onderwerp waarover ik wilde bloggen. Het is mij in de afgelopen weken opgevallen dat mensen liever schijnen te hangen dan te zitten, als ik de folders tenminste mag geloven.
Iedere keer wanneer ik een meubelfolder onder ogen krijg, zie ik dat mensen niet meer gewoon op een bank zitten. Men zit met de benen onder zich gevouwen op de bank, of in een vreemde hoek, of men hangt languit, maar gewoon zitten lijkt niet meer aan de orde te zijn. Ik weet een beetje uit ervaring hoe dat is, dochterlief heeft namelijk ook zo'n bank met voeteneinden, maar ik word er doodmoe van. Ook zijn die banken allemaal zo breed waardoor je geen steun in de rug hebt.
Het zal wel een modisch verschijnsel van deze tijd zijn, want elke tijd heeft zo zijn eigenaardigheden. Ik geef toch de voorkeur aan mijn eigen stoel, ik ben er erg blij mee. Ik heb er een hocker bij, maar ik gebruik het ding bijna nooit. Inwendig moet ik een beetje om mijzelf lachen. Wij staken er vroeger een beetje de draak mee als (oudere) mensen een "eigen" stoel hadden en nu zijn we zelf net zo geworden
Het zal wel bij onze leeftijd passen en ik zit er totaal niet mee als men ons interieur misschien wat oubollig vindt. Lekker kunnen zitten is voor ons een belangrijke voorwaarde om het gezellig te kunnen hebben.
En dat gaat de komende dagen vast wel lukken met dochterlief en kleindochter. Samen genieten van de kerstboom, de brandende kaarsen, de lekkere hapjes en drankjes; even tijd hebben voor elkaar.
In vroeger dagen hield men er van om in stijl gezellig bij elkaar te zitten
De stijl van anno nu.
Ten tijde van de verkiezingen heb ik even overwogen om op hem te gaan stemmen, op Jesse Klaver. Ik kan me als oud PPR'er ook wel aardig vinden in het partijprogramma van Groen Links, maar het is het toch net niet geworden. Iets heeft mij er van weerhouden en zijn opstelling tijdens de formatieperiode heb ik niet altijd kunnen waarderen, waardoor ik geen spijtgevoel heb gekregen door niet op hem gestemd te hebben.
Toch heeft hij mij wel weten te raken met zijn jongheid, zijn frisheid en zijn gedrevenheid, waardoor ik de politiek wel weer wat meer ben gaan volgen. En ziedaar, tijdens de verkiezing van de politicus van het jaar deze week, blijkt, dat hij niet de enige frisse wind is. In het politieke klimaat schijnt er opeens meer ruimte te zijn voor de jongere generatie.
Daar zaten ze dan, de drie politici die in aanmerking leken te komen voor de titel politicus van het jaar: Thierry Baudet, 34 jaar, Klaas Dijkhof, 36 jaar en Jesse Klaver, 31 jaar.
Ik word er helemaal blij van dat er weer een aantal relatief jonge mensen zijn die zich actief met de politiek bezig houden. Het doet mij denken aan de tijd van Bas de Gaay Fortman. Bij de vervroegde Tweede Kamerverkiezingen van november 1972 was hij ook midden dertig en landelijk lijsttrekker van de PPR. De partij steeg toen van twee naar zeven zetels, welke spectaculaire winst algemeen aan hem werd toegeschreven. (Er werd gesproken van het 'Bas-effect'.) De Gaay Fortman was met zijn aparte sprekers- en redenaarstalent een karaktervol kamerlid.
Zijn optreden gaf dermate kleur aan de politiek, waardoor ik geïnteresseerd geraakte en zelfs lid van de partij werd. Ik merk nu, dat ik wel weer nieuwsgierig ga worden, naar het optreden van deze drie mensen. Voeg daar meisje Marijnissen nog bij en zie daar, een geheel nieuwe generatie die zich met het besturen van ons land gaat bezig houden.
Dat Jesse Klaver niet de winnaar is geworden verbaast mij niet echt. Als leider van een oppositiepartij komt hij gewoon minder goed uit de verf. Klaas Dijkhof zie ik wel uitgroeien tot een deskundig politicus, maar ik acht de kans groot dat hij op den duur toch ook stoffig gaat worden en of Thierry Baudet een blijvertje zal zijn, moet de tijd nog uitwijzen.
Voor mijn gevoel waait er nu wel lekker even een frisse wind door de vaak wat stoffige politiek en die frisse wind zorgt er zo maar voor dat ik het weer aantrekkelijker ga vinden om de politiek wat meer actief te gaan volgen.
En zo is deze wat vreemde week ook weer ten einde gekomen. Er zal vast wel het één en ander aan mij voorbij zijn gegaan, maar toch niet alles. In een flard hoorde ik dat de commissie-De Vries een rapport gepubliceerd heeft met aanbevelingen om seksuele intimidatie en misbruik in de sport beter aan te pakken.
In dit rapport ligt de focus niet zozeer op de trainers of begeleiders maar meer op de sporters zelf, want onderling schijnt het er in de kleedkamers ook niet altijd even leuk en fris aan toe te gaan. De voetbalbond, hokcyebond, zwembond en roeibond zeggen het belangrijk te vinden dat iedereen kan sporten in een veilig sportklimaat en het daarom belangrijk vinden dat er nu een rapport met aanbevelingen is gepubliceerd.
"Maar", zo was mijn gedachte, toen ik dit op het nieuws hoorde en er nog eens over nadacht, "waarom stelt men het samen douchen na een wedstrijd dan ook verplicht?". Kleindochter R. vertelde mij dat ze na de zomer in een voetbalteam geplaatst was, waar het samen douchen na de wedstrijd min of meer verplicht was. Ze had er eigenlijk niet zo heel veel trek in.
Zelf zal ik ook niet snel in groepsverband gaan douchen, wat hier en daar in de tenniswereld toch ook wel gebruikelijk is. Ik weet het op de één of anderen manier altijd te omzeilen. Ik houd er gewoon niet van.
In het krantenstukje wat ik later over dit onderwerp tegenkwam las ik, dat de KNVB erkent dat er in het verleden weinig aandacht voor genoemde mistanden als intimidatie en misbruik onderling is geweest, maar nu te willen onderschrijven dat de sportwereld er veel aan kan doen om de sporters in de toekomst leed te besparen.
Ik ben benieuwd of er in de aanbevelingen ook iets staat over het verplicht samen douchen. De meerwaarde die dit zou hebben gaat aan mij voorbij.
Moe maar voldaan na het uiltopen van de Vierdaags in Nijmegen. Natuurlijk heb ik mij na afloop lekker gedoucht, maar wel lekker privé in mijn eentje.
Vandaag ben ik jarig, maar het wordt wel een vreemde verjaardag. Aan het eind van de dag ga ik afscheid nemen van G. Zij is begin deze week gestorven.
Ik ken haar al heel lang. We hebben in Eibergen op de Mulo gezeten. De eerste twee jaar niet bij elkaar in de klas, er waren twee klassen, maar wij waren de enige 2 meisje die in het derde en vierde jaar voor de zware wiskunde kant kozen, dus niet A met wiskunde, maar de zogeheten MULO B variant, dus volgden we deze lessen samen.
Toen ik midden jaren zeventig in Dokkum kwam wonen, kwam ik haar daar tegen en bleken we een paar straten van elkaar vandaan te wonen. We hebben toen een paar jaar als vrienden met elkaar opgetrokken. Mijn huwelijk strandde en haar leven ging ook niet bepaald over rozen. Toen zij van haar derde kind in verwachting was is haar man vertrokken. Ik heb haar toen tijdens de bevalling bijgestaan. Zelf was ik toen inmiddels al met P. getrouwd
In de loop der tijd gingen onze levens dermate van elkaar verschillen waardoor het contact verloren ging.
Met de intrede van Facebook deed ze mij het verzoek om facebookvrienden te worden. Vanaf die tijd ontmoetten we elkaar een aantal keren per jaar in de stad om samen een kopje koffie te drinken. Echt veel vrolijke verhalen kon ze niet vertellen, want haar gezondheid liet veel te wensen over. Eerst was er de borstkanker en daarna de slokdarmkanker. Zelf eten was niet meer mogelijk. Via sondevoeding moest zij de benodigde voeding tot zich nemen. De koffie stond er dan ook meer voor de show dan dat ze er werkelijk van kon drinken. In die gesprekken kreeg ik te horen dat er met geen van de drie kinderen nog contacten waren, mede door bepaalde keuzes die ze gemaakt had. Dit vond ze heel erg.
Begin dit jaar kreeg ze weer keelklachten en na vele onderzoeken was er de diagnose tongkanker. En weer volgde een behandeling van bestralingen en een chemokuur. Dit gebeurde wekelijks tijdens een dagopname. Ze mocht op zo'n dag wel bezoek ontvangen en omdat ze aangaf het fijn te vinden als ik een keer kwam, heb ik dat gedaan. Ik vond het zeer indrukwekkend.
Het herstel na deze behandeling ging uiterst moeizaam. Het kwam eigenlijk niet op gang. Toen ik ruim veertien dagen geleden bij haar was, zag ik eigenlijk geen verbetering bij een aantal weken daarvoor. Het ging gewoon niet goed met haar. Zondag is ze overleden.
Aan het eind van de middag, op mijn verjaardag, is de crematie. Mijn verjaardagsvisite heb ik afgezegd, want ik wil bij haar uitvaart aanwezig zijn. Zelf deelde ze, toen ze dat nog kon, veel op facebook en daarom heb ik er voor gekozen om haar in dit blog te gedenken.
Gerry, RIP
Onlangs werden we als buurt weer eens getrakteerd op een hele lange middag geblafjank van de Melschelse herder een paar huizen verderop. Als pup heeft die hond mij een paar jaar geleden al heel wat nachtrust gekost. 's Morgens om zes uur werd het beestje buiten in de kennel gezet en begon dan aan zijn dagtaak van erbarmelijk janken. Vaak heb ik op het punt gestaan om er iets van te zeggen, maar zo dacht ik, wij zijn niet de naaste buren, misschien doen anderen dat wel.
Het schijnt wel gebeurd te zijn, maar het is nooit afdoende geweest. Het heeft geresulteerd in het feit dat het dier een anti-blaf band om heeft gekregen. Dit apparaat schijnt hele hoge signalen af te geven als de hond blaft, wat heel akelig voor het dier schijnt te zijn. Als het apparaat werkt, blaft de inmiddels volwassen hond bijna niet. Of de hond een leuk leven heeft is een ander verhaal. Zo af en toe wordt het dier uitgelaten, maar sinds het jonge stel een baby heeft is dat uitlaten, wat toch al niet zo veel gebeurde, sterk afgenomen.
Afgelopen zaterdagmiddag was het weer raak. De hond heeft de hele middag erbarmelijk zitten blafjanken en voorzover ik het na kon gaan was er niemand thuis. Ik was het na een paar uur wel zo helemaal zat. Het geluid irriteerde mij mateloos, maar daarnaast had ik ook medelijden met de hond.
Ik heb een mooie neutrale kaart opgezocht en deze met de tekst voorzien dat wij het echt heel verschrikkelijk vinden om een hele middag dat gejankblaf aan te moeten horen. Het kaartje heb ik keurig van onze namen voorzien en in hun brievenbus gedaan. Tot op heden hebben we geen enkele reactie ontvangen.
Ik begrijp echt niet waarom mensen er een hond op na houden als het beest niet eens binnen mag. Voor ons is een hond een huisgenoot. Dat is altijd zo geweest en dat is niet veranderd toen er een tweede bij is gekomen. En je kunt er toch zoveel plezier aan beleven, als je er aandacht voor hebt.
Ter illustratie het onderstaande fotoverhaal.
Ik vind het iedere keer weer schitterend als dit toneelstukje in verschillende varianten door Hessel wordt opgevoerd. Dit keer was ik alert genoeg om met de tablet dit hele verhaal in fotoshots te kunnen vastleggen. Mijn hondenkinderen, ik moet er niet aan denken dat ze de hele dag buiten in een kennel zouden moeten verblijven. Dan zou ik geen hond willen hebben. Ik heb ze juist voor de gezelligheid. Je kunt er zoveel plezier aan beleven.
In de zomer, vooral tijdens vakanties, wil het nog wel eens gebeuren dat ik foto's neem met de gedachte, daar kan ik in de winter nog wel een keer "iets" mee doen. Vaak komt het er dan niet van, maar toen ik deze week de volgende kop in de krant las 'Doodsteek dreigt alsnog voor zeldzame koe' herinnerde ik mij onmiddellijk de foto's van de bijzondere koeien die ik tijdens onze laatste vakantie in Loenen, tijdens een wandeling rond Hall genomen had.
Ik wist de naam niet meer, maar omdat zoiets veel vaker gebeurt, had ik ook een foto van het bord met uitleg genomen. Na even zoeken vond ik de foto's en ja hoor het Brandrood rund staat in het rijtje genoemd in de krant. Voor de geïnteresseerden, de andere genoemde rassen zijn: Fries Hollandse, de Fries roodbonte, de Witrik, de Blaarkop en de Lakenvelder.
Voor genoemde bedreigde rassen was er een uitzonderingsregeling, de houders van deze zeldzame koeienrassen hoefden de koeien en kalveren na 1 oktober 2016 niet mee te tellen bij de omvang van de veestapel. Echter het landbouwministerie wil deze uitzonderingsregel niet verlengen waardoor de veehouders alsnog fosfaatrechten voor de aangehouden dieren moeten kopen. Dit zou opnieuw een bedreiging voor deze rassen kunnen zijn, omdat vele boeren er dan toch voor zullen kiezen om over te gaan op de productievere Holstein Frisian koe.
In het stukje in de krant lees ik dat van Dam (wie dat ook zijn moge) erkent dat er vergeten is om Europese subsidies aan te vragen wat in het buitenland al wel gebruikelijk is. Zachtkens wordt de conclusie getrokken, dat het nieuwe kabinet geen oog zou hebben voor 'levend erfgoed'.
Ik hoop toch echt dat men in Den Haag nog op tijd wakker is geworden om alsnog die subsidies aan te vragen want ik zou het jammer vinden als de verscheidenheid in koeien helemaal zou gaan verdwijnen.
Tijdens onze wandelingen kijk ik altijd goed om mij heen en vind ik het altijd weer leuk om iets opmerkelijks te zien, in dit geval wat vreemde koeien, en om dat vast te leggen, zeker als er dan even later ook nog een uitleg bijstaat. Vaak neem ik mij voor om daar later nog eens wat mee te doen en als dat dan gebeurt stemt mij dat tevree. Zo geniet ik er dan echt twee keer van.
Het is weer de tijd van het jaar dat er allerlei lijstjes gemaakt worden en verschijnen en ik houd er van! Het allermooiste lijstje vind ik nog steeds de lijst van de meest irritantste woorden. Dit jaar vond ik het maar knap lastig om uit deze tien woorden te moeten kiezen.
Duurzaam, eigenlijk, soort van, stukje en super komen niet in aanmerking òf omdat het mij niet is opgevallen is òf omdat het mij niet irriteert. Loverboys is een term die gebruikt wordt voor hele vervelende jongens die nare dingen van meisjes eisen en hoe moet je ze anders gaan aanduiden?
In je kracht staan vind ik een afschuwelijke uitdrukking, maar het is eigenlijk niet één woord en valt daarom ook af.
Papadag, hoe oubollig wil je het hebben, dat had al jaren geleden in het kader van de emancipatie afgeschaft moeten worden. Er is ook niet zoiets als een mamadag, nee de twee ouders hebben beide hun verantwoordelijkheid voor de combinatie van werk en kinderen. Dat woord valt dus helemaal af en ach, shinen, dat heeft voor mij nog wel iets leuks, maar ik kan mij voorstellen dat als je in je omgeving dat woord erg vaak hoort dat het irritant gaat worden.
Blijft over genderneutraal en dat is het voor mij dus geworden, maar als ik eerlijk ben heeft de aversie tegen het woord meer te maken met alle heisa die dit jaar hierover gemaakt is dan met het woord zelf.
Dan kijk ik even in de toekomst. Vandaag ben ik maar liefst opeens drie nieuwe woorden tegengekomen. Drie woorden waarvan ik het bestaan niet wist. Het zijn de woorden: alumnus, scrummen en agile werken.
Voor komend jaar heb ik een goed? voornemen. Ik ga alle nieuwe woorden die ik nog niet kende verzamelen en dan ga ik volgend jaar om deze tijd het mooiste woord uit dat lijstje kiezen. Werk ik aan een geheel eigen lijstje. Lijkt me leuk.
