OP DE BONNEFOOI 5


Nu mijn twee wensen vervuld waren, Nantes bekijken en de monding van de Loire, stond de Atlantische Oceaan hoog op mijn verlanglijstje, met als het maar even mogelijk was een bezoek aan het eiland Noirmoutier. We hebben het weer een beetje gevolgd en een dag gepland dat het erg warm zou worden en er veelzon zou zijn. Dat is gelukt, het is die dag 32 graden geworden met een strak blauwe hemel.

We zijn met de auto naar het eiland gereden. Het was mijn bedoeling om aan het begin van het eiland de auto te laten staan en met de fiets verder te gaan, maar dat bleek te ambitieus. Dan waren we nooit tot aan het eind van het eiland gekomen en dat is nu net iets wat mij altijd trekt; naar het eindpunt toe. 

Na een paar kilometer viel het mij op, dat de meeste huizen allemaal blinkend wit zijn. Achteraf had ik dat ook wel in de reisgids: het Loiredal van uitgever Capitool gelezen.

Er was die dag één moeilijkheid, bijna alle stranden zijn voor honden verboden. (Ja we hadden de fietskar ook mee, deze is opvouwbaar.) Opeens zag ik een doorkijkje naar zee en daar stond geen bordje dus.....

toen zijn we daar naar het strand gegaan en daar hebben we een heerlijk uurtje doorgebracht

Vooral Hessel vindt de zee helemaal geweldig. Hij speelt echt met de golven, stapt erover heen als er één komt aanrollen, komt per keer wat verder in zee terecht en komt na een aantal malen dan zwemmend terug naar de kant. En dit kon hij eindeloos herhalen. Iemand vond het maar niks, hij stond erbij en keek er naar.

De meeste huizen zij dus blinkend wit, dit kerkje is geen uitzondering

We hebben heel even naar de zoutwinning gekeken, maar misschien nemen we een andere keer wat meer tijd hiervoor. En het zout was, hoe kan het ook anders, wit.

Het was een prachtige dag!

hanscke | Vrijdag 24 Augustus 2018 - 9:31 pm | | Standaard | Vier reacties

OP DE BONNEFOOI 1


We vertrokken de zondag, direct na de 2e zwarte zaterdag in Frankrijk. De week daarvoor begon ik mij een beetje zorgen te maken, omdat ik mij ging realiseren dat het De Vakantietijd van de Fransen was. Misschien waren de campings overal wel complèt. Wat dan? Van de weeromstuit ging ik maar wat googelen. Onze eerste eindbestemming zou Clisson zijn. Gelukkig, daar was nog plaats zag ik maar veiligheidshalve heb ik toch maar voor drie nachten gereserveerd èn betaald. Het is iets wat wij eigenljk nooit doen, maar in het hoogseizoen weet je maar nooit.

Eén dag voor we zouden vertrekken kreeg ik het weer spaans benauwd. We wilden de eerste dag in Amiëns aankomen, daar hadden we al eens eerder overnacht. Niet een hele fijne camping, maar ach voor één nacht stel ik geen eisen. Voor alle zekerheid toch maar even gekeken of er plaats was en NEE; de schrik sloeg mij om het hart. Er kon niet meer gereserveerd worden want het was vol! Wat nu. Al googelend kwam ik op een site: Campings langs de autoroutes en daar stond de A28 ook bij. Ik kreeg keurig een rijtje campings voorgeschoteld met de vermelding van de afslagdie daar bijhoorde. 

Londinieres bij Foucamont bleek maar 1,5km van de snelweg af te liggen. Reserveren lukte niet. later begreep ik ook waarom niet. We maakten een top 3 lijstje van campings die we zouden proberen. Natuurlijk was ik wat zenuwachtig toen we om half zeven de juiste afslag namen. De camping bleek een camping municipal te zjn, helemaal berekend op de voorbijtrekkende passanten en waar geen sprake van resereveringen is. Een eenvoudige nette camping met geen beheerder. Dan is het een kwestie van zelf een plaatsje uitzoeken en de gemeenteman komt dan vaak 's avonds of de volgende morgen vroeg om het geld innen. Van de 30 plaatsen waren er hooguit 10 bezet. Dar had ik mij nu zo'n zorgen om gemaakt. 

Helemaal gelukkig heb ik daar onze maaltijd gekookt. Jammer dat het een beetje regende, want daardoor konden we niet buiten eten, de temperatuur was namelijk wel heel aangenaam. Gelukkig werd het na verloop van tijd toch nog droog en konden we met de jongens nog even de benen strekken en zijn we even naar het dorpje gelopen. 

Ik wist gelijk weer waarom vakantie zo leuk kan zijn. Ik kan dan namelijk extra blij worden van betrekkelijk kleine dingen. 

De volgende dag zijn we in Clisson aangekomen. Ook daar was nog voldoende plaats. Vanuit Clisson, wat overigens een aardig stadje is, had ik twee wensen op mijn lijstje staan van plaatsen die ik wilde bezoeken, te weten de stad Nantes en de uitmonding van de Loire in de Atlantische Oceaan.  

                         Dit is dus bijna aan het einde van de Loire

                                     klik                                                                               De oude poort Van Clisson uit het jaar 13honderd zoveel

hanscke | Donderdag 23 Augustus 2018 - 10:07 pm | | Standaard | Vijf reacties

OP DE BONNEFOOI 3


Dit worden vakantieblogjes die niet in de juiste volgorde staan, de titel wordt dan ook in één van de volgende blogjes verklaard.

 Vandaag stond Nantes op het programma. We maakten het ons gemakkelijk. Geen moeilijk gedoe met: hoe komen we er en waar zouden we kunnen parkeren, we maakten het ons makkelijk en gingen met de trein. Na eerst wat rond het mooie witte kasteel van Nantes gelopen te hebben, zagen we toerist info. We kregen een platte grond met daarop een groen streep. Als we die zouden aanhouden, zouden we heel veel van Nantes zien. 

Opeens viel mijn oog op Machines de L'ILE met daar bij een afbeelding van een olifant. Dat was waar ook. Hier kwamen de reuzen vandaan die dit weekend in Leeuwarden zouden rondstappen in het kader van de culturele hoofdstad. Ik had thuis nog gedacht, misschien kunnen we er iets van in Nantes zien, als we de stad gaan bekijken. 

We besloten om daarmee te beginnen, maar welke kant was het nu op, links of rechts? Terwijl we stonden te overleggen werden we opeens aangesproken door een man. Hij vroeg of we twee dagen geleden in het park van Clisson hadden gewandeld. Hij herkende de honden en ook de jongen die bij hem was, was er va overtuigd dat het dezelfde honden waren. Wij herkenden hem ook als de man met de hele grote hond. Ik maakte onmiddellijk gebruik van het feit dat hij ons aansprak en vroeg hem of hij wist welke kant we op moesten naar de olifant. Hij wees ons de richting, maar vertelde meteen dat hij met zijn vrouw en zoontje en nog een man ook op weg waren naar Machines de L'ILE. Zij hadden  on line een paar kaarten gekocht , ze konden om half twee een ritje met de olifant maken. We mochten wel met hen meelopen, dan kwamen we zeker op tijd om het spektakel te zien.

Het was nog een behoorlijk eind lopen, maar onderweg heb ik echt heel leuk met deze man kunnen praten. Hij woont in Nantes, was dus een paar dagen geleden in Clisson geweest omdat hij daar zijn vrouw had moeten ophalen. Zij werkt daar als kapster. Hij vroeg wat ik nu zo leuk aan Frankrijk vond en ik heb hem verteld over dat Leeuwarden dit jaar de culturele hoofdstad is en dat daarom dit weekend de reuzen: het meisje,de drenkeling en de hond in Leeuwarden rond liepen.

Eh ja, ik vond het erg leuk om de olifant te zien rondstappen, het is echt wel groots en indrukwekkend, maar na een half uur hadden wij het wel gezien. Het viel mij wel op dat het bij dit spektakel helemaal niet druk was, er was maar een handjevol mensen. Ook in de stad heb ik er geen propaganda voor gezien. We namen afscheid van de familie die niet op de olifant zat en we keerden terug naar de stad om deze verder te bekijken. 

Toch wel een hele bijzondere ervaring die ik niet snel vergeten zal.

 Echt wel indrukwekkend groot. Het is een hele machinerie om het gevaarte te laten lopen

                                                 klik

hanscke | Vrijdag 17 Augustus 2018 - 9:06 pm | | Standaard | Vijf reacties

STOUTE SCHOENEN


Het lijkt elke keer een groter probleem te worden. Voordat ik nieuwe schoenen probleemloos kan dragen is er heel wat water door de Rijn gestroomd. En met deze droogte stroomde het water niet zo hard, dus duurde het dit keer wel heel erg lang, bijna vier weken. Vorig jaar had ik in de nazomer nog nieuwe sandalen gekocht, maar toen ik deze dit voorjaar weer aantrok, zaten ze niet meer zo lekker. Het waren toch echte Durea's en bijna dezelfden van dat jaar daarvoor, zelfde maat, zelfde breedte en toch liepen ze niet echt heel lekker.

De zaterdag voordat we naar Nijmegen vertrokken heb ik de stoute schoenen aangetrokken en zijn we naar de speciaalzaak van schoenen gegaan om een nieuw paar te kopen, want het oude paar was inmiddels zover afgesleten dat er nieuwe hakken onder moesten komen en dat wilde ik niet meer.

Het leek me goed om het vóór Nijmegen te doen, want de ervaring heeft mij geleerd dat na het wandelfestijn de voeten nog wel een paar dagen dikker zijn dan anders zijn.

Trots liep ik die zaterdag op mijn nieuwe schoenen, maar niet lang..... Het leer was te stug en ik had na het uitlaatrondje al meerdere wondjes op mijn voeten vanwege het schuren. Dat kon ik niet gebruiken dus snel de oude sandalen maar weer aan.

Toen we een aantal dagen thuis waren en mijn voeten de normale omvang weer hadden probeerde ik het opnieuw met de nieuwe sandalen. Oh man, helemaal mis. Halverwege het rondje wist ik al dat er weer verschillende open plekjes waren. Geukkig hadden we zakdoeken bij ons en P. heeft deze zo om mijn voeten heen gedrapeerd zodat de schade enigszins beperkt is gebleven.

De oude sandalen maar weer aan. Die gingen inmiddels steeds lekkerder zitten. Over oude schoenen gesproken. Omdat mijn voeten tijdens de hitte steeds weer uitzetten was het ondoenlijk om de nieuwe schoenen aan te trekken. Toen het eindelijk wat koeler werd, ben ik ze 's morgens maar gaan dragen, maar dan met sokken aan, geen gezicht en 's avonds heb ik het rondje ook maar een paar keer gedaan met die malle sokken aan.

Maar vandaag heb ik voor het eerst het dagelijkse rondje van bijna 4 kilometer kunnen lopen met blote voeten in de nieuwe sandalen met slechts hier en daar een pleistertje. Het ziet er naar uit dat ik nu eindelijk probleemloos op de nieuwe schoenen kan weglopen. Nog net op tijd voor we op vakantie gaan.

                                         klik

hanscke | Donderdag 09 Augustus 2018 - 10:15 pm | | Standaard | Zes reacties

RITME


Ik kom er eerlijk voor uit, ik houd er van dat de gewone doorsnee dagen in een bepaald ritme verlopen. 's Morgens zo'n beetje op de zelfde tijd opstaan, ontbijten, koffie enzovoort enzovoort. Wanneer het ritme zo af en toe eens voor een dag wat verstoord wordt, dan is dat op zich geen ramp, daar kan ik mij dan wel bij aanpassen, ook als het een paar dagen duurt, wanneer wij bijvoorbeeld één van de kinderen over de vloer hebben.

Maar als dat bezoek wat langer gaat duren zoals de afgelopen week, zoonlief en kleindochter zijn ruim een week bij ons geweest, dan krijg ik de neiging om toch weer naar een ander soort ritme te zoeken. Dan wordt er 's avonds weliswaar op een ander tijdstip gegeten, maar binnen de kortste keren wordt de nieuwe etenstijd dan al snel weer een gewoonte en gek genoeg stemt iedereen daar dan ook stilzwijgend mee in.

Zo doorbreekt deze lange hete zomer ook mijn ritme. Wanneer het mooi weer is, pas ik mijn dag daar op aan, ik heb dan het idee dat ik zoveel mogelijk buiten moet zijn, want voor je het weet regent het weer en is er weer alle tijd om van alles binnen te doen. Maar het warme weer houdt maar aan en ik hunker er zo langzamerhand naar om weer in mijn gewone doen van alle dag te komen.

Bij het overdenken van dit onderwerpje schoot mij onmiddellijk het liedje 'alles heeft ritme' van Frizzle Sizzel te binnen, waarmee deze meidengroep in 1986 ons land vertegenwoordigde bij het songfestival. Ik heb de tekst van het liedje altijd wel aardig gevonden, waarschijnlijk omdat ik er wel iets van mijzelf in herkende. Ik houd dus wel van ritme en regelmaat.

Het lange bezoek van Nina uit den vreemde en haar vader, de beslommeringen betreffende het in gereedheid brengen van de nieuwe woning van zoonlief, hij heeft een huisje gekocht een paar dorpen verderop,  èn het warme weer hebben de afgelopen week tot een zeer bijzondere week gemaakt die ik niet graag had willen missen en die tot in lengte van dagen in mijn geheugen gegrift zal staan.

Zoonlief gaat met het betrekken van zijn nieuwe huis een nieuwe fase van zijn leven binnen en ook dat zal op den duur wel weer een eigen ritme krijgen, ondanks dat hij aangeeft, voorlopig nog weinig thuis te zijn, omdat hij voor zijn werk nog veel in het buitenland zal vertoeven. We gaan wel zien hoe zich dat gaat ontwikkelen.

                                             klik

hanscke | Vrijdag 03 Augustus 2018 - 3:50 pm | | Standaard | Zes reacties