Nu P. herstellende is, zou het een kwestie moeten zijn van de draad van het gewone leven weer oppakken, alleen, waar is die draad van het gewone leven gebleven? Het is nog een warboel in mijn hoofd. Ik zou dit kunnen gaan doen, en oh, nu heb ik ook weer tijd voor dat, maar er komt van alles nog niets terecht. De adrenaline giert nog door mijn lichaam en geduld voor iets is nog ver te zoeken.
Jawel, ik brei wel een paar pennen, maar net wat ik zeg, een paar, want dan spring ik al weer op om iets anders te gaan doen. Lezen dan? iedere avond neem ik mij voor om morgen weer verder te gaan met de boeken waar ik mee bezig was. Het luisterboek van Arthur Japin is uiteraard verlopen, dat zou ik weer opnieuw moeten aanvragen; het boek van Michelle Obama, wat ik van dochterlief voor mijn verjaardag heb gekregen en waar ik zo voortvarend in begonnen ben, ligt er nog, het boek: het ik en mijn ikken waar ik zo enthousiast over was, ligt ook voor het grijpen, maar het wil allemaal nog niet.
Puzzelen dan, ik had met mijn verjaardag ook nog zo'n mooie puzzel met koeien gekregen, maar als ik de doos zie, word ik al moe. Het alternatieve breiwerkje van de breiclub dan. Ik zou even een warme hoofdband met een ingebreid patroontje breien. De mooie felgroene en blauwe wol die ik, toen ik het kocht zo inspirerend vond, doen me zeer aan de ogen. Nee, dat ook maar niet. En haken dan, even iets anders. Nee dat toch ook maar niet.
Wat dan wel? Dat is nu precies het probleem, ik weet het even niet. Wandelen? He nee, liever niet, ik moet al vier keer per dag met de jongens uit. T.V. kijken dan. Dat heb ik de laatste weken 's avonds veel te veel gedaan. Op de stoel zitten, benen op het bankje en van allerlei tv.rommel aan je voorbij zien gaan, nee ook daar ben ik wel even klaar mee.
U, als lezer snapt het zeker wel, het is nog chaos in mijn hoofd. Ik wil komende week in ieder geval weer proberen om naar de diverse clubjes waar ik lid of deelnemer van ben, te gaan.
Ook wil ik weer wat actiever het nieuws gaan volgen. Misschien ga ik dan ook wel weer meningen over het één en ander krijgen. In Den Haag schijnt het politiek gezien behoorlijk te rommelen en de problemen rond de Brexit zijn ook nog lang niet opgelost. Met het schrijven van deze laatste zinnen is het net of ik weer een heel klein beetje in het gewone leven terugkeer.
KLIK
Het schilderij van Kadinsky geeft goed weer hoe het er in mijn hoofd uit ziet.
In de folder van het ziekenhuis werd al uitgelegd, dat het heel gewoon was om, na een darmoperatie, als er aan allerlei voorwaarden voldaan was, de patiënt na vier of vijf dagen naar huis te laten gaan. Bij mijn lief ging het allemaal mooi volgens het boekje. De derde dag na de operatie was hij weer slangetjesvrij en kon hij al weer redelijk uit de voeten. P. had toen al wel naar huis gemogen, maar nam het zekere voor het onzekere om toch nog maar een nachtje te blijven.
Na een slechte nacht van niet slapen kwam hij thuis. Per uur verslechterde de situatie. Terwijl hij in het ziekenhuis al weer een aantal keren met smaak een maaltje naar binnen had gewerkt, wilde hij hier thuis niets meer hebben. En terecht bleek een paar uur later. Braken niet te weinig.
Rond half elf 's avonds wist ik niet meer wat te doen. Weer de dokterswacht bellen? Omdat ik zo onzeker van alles werd heb ik een bridgevriendin gebeld die verpleegkundige is geweest. Zij was bereid om vanuit Dokkum even langs te komen om met mij de situatie te beoordelen. Na het inschatten van de situatie was haar advies de dokterswacht bellen. Gelukkig was P. door haar te overreden.
De arts die langs kwam, was van mening dat de morfinetabletten waarschijnlijk de boosdoener waren. Dit legt de darmen stil waardoor de toch al door de operatie geteisterde darmen het niet voor elkaar konden krijgen om het voedsel te verteren en richting dikke darm te sturen. Spanning in de buik en braken zouden hiervan het gevolg kunnen zijn. Er werd andere medicatie voorgeschreven in de vorm van zetpillen. P. had geen koorts en dat was een pluspunt
Al lang blij dat we niet voor de vierde keer richting ziekenhuis hoefden af te reizen, zijn we de nacht rredelijk goed door gekomen, op nog één keer een akelig moment na, door nogmaals een enorme hoeveelheid braken in de vroege ochtend.
De huisarts kwam later langs en bevestigde het verhaal met een nog iets gedetailleerdere uitleg. Liever, behalve de paracetemol, geen pijnstillers meer, behalve in hele hoge nood. Verder veel rusten, kleine beetjes tegelijk eten en wel de voorgeschreven 3 flesjes nutridrink per dag nuttigen.
We zijn nu een paar dagen verder en het gaat goed. We zijn inmiddels ook vier weken verder, toen P. voor de eerste keer in het ziekenhuis opgenomen werd, de proloog van de vier dagen daaraan voorafgaand niet meegerekend.
Heel langzaam lijkt het gewone leven weer terug te keren. Ook de jongens zijn weer thuis, na een week bij zoon E. geweest te zijn. Daarover later nog een keer meer, want één ding is duidelijk, naast alle ellende in de afgelopen tijd heb ik ook heel veel steun van diverse mensen gekregen. Steun uit verwachte hoek, maar ook uit hele onverwachte hoeken. Dankbaar heb ik altijd een raar woord gevonden, maar in dit geval is het zeker op zijn plaats.
Dankjewel allemaal! Ook de overbuurjongen die, nu er sneeuw ligt, de jongens uit wil laten, omdat ik vanwege de gladheid het zelf niet aandurf. Ik zeg uit de grond van mijn hart: dankjewel
klik
Ik hoop dat er nu weer zonnige tijden gaan aanbreken
Inmiddels zijn we vijf dagen verder en is er veel gebeurd. Na het weekend, was er een multidisciplinair overleg waar P. besproken is. Hierin is besloten dat men tot een operatie zou overgaan en dat de hoofdverantwoordelijke arts een gesprek met ons wilde hebben. Dit is een goed gesprek geweest waarin laatst genoemde arts haar verontschuldigingen heeft uitgesproken. Ze betreurde het dat ze de asistent-arts niet beter begeleid had, maar dat er altijd een spanningsveld is tussen artsen in opleiding òf bij de hand te nemen òf los te laten, maar dat er het een en ander niet goed was gegaan was nu wel duidelijk.
Vervolgens heeft ze met ons de operatie doorgesproken. Men wilde beginnen met een kijkoperatie, maar als tijdens de operatie zou blijken dat het één en ander te ingewikkeld zou zijn, dan zou het oude lidteken geopend worden om er beter bij te kunnen.
Dit laatste is gebeurd. De duur van een kijkoperatie zou een uurtje zijn, maar als dit niet voldoende was zou de gehele operatie zomaar drie uur in beslag kunnen nemen.
De operatie zou zo rond twaalf uur beginnen. Ik was thuis en vanaf één uur ben ik natuurlijk op de klok gaan kijken. het duurde maar en het duurde maar. Toen in een appje met de de Queen van de Red Hatters bleek dat ik alleen was, is zij ijlings in de auto gestapt om mij bij te staan. Wat doet zoiets je ongelooflijk goed. Die actie zal ik ondanks alle narigheid van de afgelopen weken nooit vergeten. Maar goed, iets voor drieën ging de telefoon en heeft de chirurg mij uitgelegd wat er allemaal was gebeurd. Kort en goed komt het hier op neer, de pseudotumor is er uit gehaald en hij had ruim 90 cm, bijna een meter dus, darm moeten verwijderen vanwege de vele verklevingen. Het was nog al een warboel daarbinnen geweest. Om vijf uur mocht ik naar hem toe.
P. was goed aanspreekbaar, nogal aan de vrolijke kant vanwege de morfine, en maakte vele grapjes. Ik kon alleen maar zeggen dat ik zo blij was, zo verschrikkelijk blij, dat ik hem weer zag en dat alles goed gegaan is.
Vandaag, een dag later, klaagt hij wel over pijn, maar dat lijkt me vrij logisch. Ik hoop dat vanaf hier het herstel goed gaat, zodat mijn lief, mijn vriendje voor het leven over enige tijd weer dapper naast mij kan stappen.
klik
Hoewel ik mijn lief P. per dag achteruit zag gaan, achtte de arts dat de tijd gekomen was om P. uit het ziekenhuis te ontslaan. Er was geen oorzaak voor de buikpijn te vinden. Met het eten van wat kleine hoeveelheden, aangevuld met wat zakjes nutric moest het thuis vast gaan lukken. De dietiste had het toch goed uitgelegd?
Of ik nu al zei, dat P. op de afdeling al dagen geen hap door zijn keel kon krijgen en dat het drinken ook te wensen overliet, het had geen effect, mijnheer mocht naar huis, was aangemeld voor het multidisciplinaire overleg en daar zouden we over enige tijd poliklinisch uitslag van krijgen. Evenals de uitslag van het onderzoek van de pseudotumor die bij toeval en als "bijvangst" gevonden was.
Om 11 uur heb ik mijn lief, zo ziek als hij was, opgehaald en naar huis gebracht. Hij had 's morgen slechts 1 kopje thee genuttigd, meer kon hij niet verdragen. Thuis heeft hij met heel veel moeite een glaasje rivella naar binnen gewerkt. Toen ik zei dat die koolzuur misschien niet zo goed zou werken stapte hij over op melk.
Na drie uur in de stoel gehangen te hebben was de melk dan ook eindelijk op. Ineens stond hij op liep naar de gootsteen en begon te braken, heel verschrikkelijk, grote hoeveelheden en de stank was niet te harden. Het rook naar poep en ik zag poepdelen in het braaksel en de kleur was bruin.
Vervolgens heb ik de afdeling maar gebeld, want ooit heb ik geleerd dat als er fecaal gebraakt wordt, dat er dan wel iets heel vreemds aan de hand is. Als ik het niet vertrouwde moest ik maar met mijn man naar de spoedeisende hulp van het ziekenhuis komen. Dan zou van daaruit bekeken worden wat er moest gebeuren.
Dat hebben we gedaan. Na enig overleg is besloten dat mijnheer opnieuw opgenomen werd. Hij was dus zegge en schrijve 4 uur thuis geweest. Er werd een infuus aangebracht, zodat hij in ieder geval voldoende vocht binnen gaat krijgen. Vandaag wordt besloten of hij sondevoeding gaat krijgen, want ja onbedoeld 5 kilo in amper veertien dagen afvallen is toch wel een beetje veel vindt men nu.Toch niet zo'n goede conditie?
En nu maar hopen dat ze echt de oorzaak gaan vinden en dat er iets aan gedaan kan worden. Ik heb zo met mijn lief te doen! Maar we laten de kopjes nog niet hangen hoor.
klik
Het duurt te lang. toen ik het liedje van Davina hoorde was ik er van gecharmeerd. Een lekkere nieuwe stem, tekst die wel herkenbaar was en bij mij binnenkwam, kortom, ik vond het een leuk liedje en wilde het dan ook nog wel eens zacht meezingen.
Wat ik toen nog niet kon bevroeden, (een woord wat door mijn vroegere "baas" werd gebruikt en wat is blijven hangen), dat de tekst nu toepasselijk is op de situatie van mijn lief, P. Nadat hij nog in het oude jaar weer thuis was gekomen had de situatie weer moeten gaan normaliseren, maar dat heeft het niet gedaan. Echt helemaal gezond was hij nog niet toen hij thuis kwam en dat is het ook niet geworden.
Na de jaarwisseling verslechterde de situatie zienderogen. Bij elke hap die hij tot zich nam, kreeg hij als reactie, vooral 's avonds de pijn en druk in de buik weer terug met als gevolg dat hij vanaf zaterdag maar helemaal niet meer at.
Vertwijfeld hebben we tot maandag gewacht. De huisarts was er snel duidelijk over, het geluid in de buik is niet goed, terug naar het ziekenhuis. Daar verblijft hij nu weer sinds maandag.
Behalve het inbrengen van een infuus en het bijhouden van een voedingslijst is er nog niet echt sprake van een behandeling, of therapie, het woord wat tegenwoordig erg in zwang lijkt te zijn. Wel is er sprake van pijnbestrijding, want P. heeft al meerdere injecties gekregen. Daar zijn ze wel scheutig mee.
Een echt behandelplan is er na twee dagen, en als je zo terugkijkt, na veertien dagen, want het was tweede kerstdag toen hij is opgenomen, nog steeds niet. De vele laxatiemiddelen en de hoogopgaand clysma, wat toen is ingezet, hebben niet tot het gewenste resultaat geleid, zo blijkt nu.
Vandaag werd bekend dat de uitslagen van het bloed- en urineonderzoek van vorige week, nodig voor de beoordeling van een afwijking die op de CTscan gezien is, maar hier niets mee te maken schijnt hebben, over vier weken pas bekend zijn. Dat duurt dus wel heel erg lang. Pas dan wordt er besloten of er een nieuwe scan in Groningen nodig zal zijn. Kortom, onduidelijkheid voert voorlopig de boventoon.
Ik ben bezorgd en ik voel me een beetje machteloos. Ik zou graag het einde van deze weg willen zien. Het duurt nu wel erg lang.
klik
|
|
