Soms kan een mens het zo druk hebben met de juiste woorden te vinden om te beschrijven van wat ik, want natuurlijk bedoel ik mijzelf, voel en denk, waardoor er zo maar weer een week voorbij is zonder dat er een blogje geschreven is. Jammer maar het is niet anders.
Naast dat we heel erg opzien tegen de operatie die P. eerstdaags moet ondergaan, vinden we het lange wachten totdat het gaat gebeuren ook wel heel moeilijk. Kortom we vinden dit niet echt een makkelijke periode in ons leven. Maar desondanks proberen we wel om zoveel mogelijk aan het het gewone dagelijkse leven deel te nemen en gewoon onze dingen te blijven doen.
Een drukke Pasen, met het familiebezoek ligt al weer achter ons en zo is het opeens alweer Koningsdag.
Wij vieren dat met een aantal geheel eigen tradities. Het begint 's morgens met de vlag uithangen, na het ontbijt nuttigen we bij de koffie de traditionele tompouce. Ondertussen kijken we televisie waar uitvoerig verslag wordt gedaan van de koninklijk familie die dit jaar Amersfoort aandoet.
's Middags maken wij altijd even een slag over de kermis, mèt hond Hessel en Hond Iemand, zodat zij weer even aan veel mensen en veel herrie kunnen wennen, handig voor als we met vakantie door vreemde stadjes lopen. Meestal kopen we dan ook voor ons allemaal een ijsje, maar daar was het vandaag geen weer voor.
Na het rondje over de verregende vrijmarkt wilden we dan ook al weer snel huiswaarts keren, totdat we ergens midden in het stadje tegen een optredend dansgroepje aanliepen. Ik vond het zo vermakelijk om te zien. Het was of ik mij zelf terugzag, maar dan meer dan 55 jaar geleden. Wij dansten toen ongeveer op dezelfde manier in rijen naast en achter elkaar op de muziek van Trea Dobbs. Okay, het tempo zal iets langzamer zijn geweest, maar het was ongeveer hetzelfde idee.
Ik heb er met verbazing maar ook met heel veel plezier naar staan kijken. Ik zag de blije gezichten van de meisjes in de dansgroep, omdat ze samen bezig zijn met iets doen wat plezier geeft. Het was dit jaar voor mij HET hoogtepunt van koningsdag.
klik
Eigenlijk hadden we niet zo heel veel zin om te gaan. -we waren nog te veel bezig met het vooruitzicht van de operatie die P. moet ondergaan en die toch een stuk ingrijpender gaat worden dan waar wij weet van hadden, maar daarover later meer- In oktober had ik al kaarten gekocht voor het concert van Rufus Wainwright. Vorig jaar januari waren we naar het nieuwjaarsconcert Van Sinfonietta en hem geweest en toen vond ik dat concert veel te kort duren. Ik wilde heel graag nog meer van hem horen.
Ik ben heel erg liefhebber van zijn stem en zijn genre. Sinds kort weet ik dat dit barokpop of wel barokrock wordt genoemd. Nummers uit dit genre zijn te herkennen aan de instrumentatie en compositie in de stijl van barokmuziek, de contrapuntische melodieën, harmonieën en aan hun dramatische of melancholische voorkomen. Het doet mij hier en daar ook aan de opera denken, zeker in zijn zang. Ook in zijn pianobegeleiding zijn er verschillende knikjes naar de diverse klassieken. Maar dat is niet zo vreemd, want Rufus Wainwright heeft zelf immers een opera geschreven, de Prima Donna.
Zoals gezegd, hoewel we niet zo heel veel zin hadden om te gaan, maar omdat er aan dit concert toch een prijskaartje hing wat er niet om liegt, voelden we ons bijna verplicht om wel te gaan. Achteraf ben ik zo blij dat we gegaan zijn, want wat was het mooi. Wat kan die man zingen; wat heeft hij een bereik met zijn stem, en wat een volume.Trouwens de hele band mocht er zijn, inclusief de toetseniste Rachel Eckroth, die het voorprogramma verzorgde.
We waren echt even in de ban van de muziek en was er geen tijd voor allerlei zorgen, vragen en vraagtekens, want die zijn er wel degelijk.
klik
Het is al weer een paar weken geleden, dat er groots aangekondigd werd dat de heer M. van der Weijde opnieuw een poging zal gaan doen om de Elfstedentocht zwemmend te volbrengen. Echt, voor mij hoeft het niet. Ik word een beetje Maartenmoe en dat terwijl ik het vorig jaar niet eens van dichtbij heb meegemaakt, omdat we met vakantie waren.
Al die poppenkast en heisa er om heen, het staat mij tegen. Bovendien, dhr. van der Weijde heeft nu zelf toch wel aandacht en publiciteit genoeg gehad. Eerst is hij, na de poging, vorig jaar september op verschillende feesten in Noord Oost Friesland als een ware held op diverse podia verschenen, daarna heeft hij nog in allerlei theaters zijn zegje gedaan en nu wil hij dus op herhaling om het dit keer wel tot een goed einde te brengen.
Heel stiekem bekruipt mij de gedachte: Of kan deze mijnheer niet genoeg krijgen van het in de belangstelling staan en gaat hij daarom maar op herhaling onder het motto en dit keer zal ik het halen. (ik voorzie dat het hem weer niet gaat lukken, gewoon omdat het te ambitieus is) Dat mag, maar wat mij betreft liever niet met al die heisa er om heen.
Ik dacht dat ik de enige was die er zo over dacht, maar na een paar dagen nadat dit bekend gemaakt was, bleek dat er meer mensen zijn die er net zo over denken als ik. Een columniste van de Leeuwarder Courant schreef zelfs dat, zij de neiging voelde om even een paar dagen elders in het land te willen zijn als hier deze wat carnavaleske gebeurtenis plaats zou gaan vinden. Uit een paar ingezonden brieven naar aanleiding van deze column bleek dat meerdere mensen er ook zo over denken.
Het is al weer een paar weken stil rond deze aanstaande happening en dat mag wat mij betreft wel zo blijven. Als gebleken is dat dhr. Maarten van der Weijde er nu wel in geslaagd is om zijn ding te doen, maar zonder al die poespas, ben ik best bereid om dan alsnog iets te doneren voor het doel waarvoor hij zegt dit te willen doen, maar alsjeblieft, laat hem er niet zo'n kermisattractie van maken met vooral zichzelf als middelpunt.
klik
Zo langzamerhand was ik (waren wij) weer in mijn (onze) gewone doen gekomen en het leek erop dat we weer gewoon verder gingen, waar we gebleven waren. We hadden alle draden weer aardig opgepakt. Ik was weer druk met mijn breiclub, we gingen weer tennissen en bridgen, we deden ieder ons vrijwilligerswerk bij de organisaties waar we ons voor inzetten, kortom het leven liep weer op rolletjes en ik zag het tot mijn grote vreugde overal om mij heen lente worden.
Het bezoek aan de oncoloog in het academisch ziekenhuis Groningen, voorafgaand aan de pet scan die nog gemaakt moest worden was een vervelende bijkomstigheid, een hobbel die gewoon even genomen moest worden. Ik had er het volste vertrouwen in dat P. weer helemaal in orde was. Hij kon immers alles weer. P. was zelf iets minder zeker over dit alles, maar niet echt heel erg verontrust.
Een dag voordat we naar Groningen zouden gaan om de uitslag te bespreken werd er gebeld dat we op een andere datum moesten komen omdat de uitslag nog niet in het team besproken was en toen ook het woord behandelplan viel, werd ik toch wel wat zenuwachtig en was ik opeens ook iets minder zeker van een goede uitslag.
Helaas, er bleek inderdaad toch iets aan de hand te zijn. Op drie verschillende plaatsen in de darmen bleken lymfklieren aangedaan te zijn. Levensbedreigend is het niet, maar het zou toch beter zijn als deze operatief verwijderd worden. Het hoefde ook niet met spoed te gebeuren, maar om eventuele groei tegen te gaan zou P. injecties krijgen. Eerst vier weken drie keer per dag een injectie en daarna zou men overgaan tot een injectie één keer per vier weken. Dit is dan een zogenaamd depotinjectie.
De subcutane injecties drie keer op een dag mocht ik wel toedienen, daar hoefde de thuiszorg niet voor te komen, ik had aangegeven ooit verpleegkundige te zijn geweest. De latere injecties 1 keer per 4 weken zouden anders geregeld moeten worden.
Vol goede moed reden we naar huis. Niet leuk, maar niet onoverkomenlijk, zo was onze conclusie. P. zei wel tegen de operatie op te zien, maar het was niet anders. We gaan er voor, zo was ons devies.
Een dag nadat we met de injecties begonnen zijn, kijken we toch wel iets anders tegen de situatie aan. De bijwerkingen van de injecties liegen er niet om. Na vier keer een spuitje gehad te hebben was P. 's avonds al zo ziek, dat ik net iets voor middernacht maar contact ben gaan zoeken met de afdeling oncologie in Groningen. We hadden niet voor niets de instructie gekregen om dat nummer te bellen als P. last kreeg van één of meerdere verschijnselen die in het rijtje van de bijwerkingen vermeld staan.
In ieder geval nu stoppen met de injecties was de raad die we kregen en maandag zal de behandelend arts op de hoogte gebracht wordenen mogelijk contact met ons opnemen.
P. knapt nu gelukkig weer wat op, maar wat was hij ziek en dat binnen drie uur nadat ik hem die laatste injectie toegediend had. Het moet wel een heel vreemd goedje zijn als je daar zo snel zo ziek van kunt worden. Ik begin nu wel enige vraagtekens te krijgen over datgene wat P. nog te wachten staat. Het gaat vast goed komen, daaar heb ik wel vertrouwen in, maar het leven is even niet zonder zorgen.
klik
|
|
