HET KOOR

Eén keer eerder heb ik er over geschreven, dat was begin december. In dat blogje heb ik toen beschreven, hoe ik op het idee was gekomen om in een popkoor te gaan zingen. Het kwam er nooit van om het nog eens aan de orde te laten komen. Steeds dacht ik, dat doe ik wel eens als het leven weer zijn normale loop heeft genomen.

Half november ben ik een paar keer bij de oefenavond van het Wad'nkoor wezen kijken en het leek mij heel leuk om lid te worden van dit koor. Dit zou in januari ingaan en dan zou ik mee gaan doen. Door de ziekte van P. begin januari ben ik wat later dan oorspronkelijk de bedoeling was, begonnen met het bezoeken van de repetitieavonden. 

Ik vond het leuk, maar oei, het viel eerst lang niet mee om mee te zingen. Toen er na een aantal weken begonnen werd met het instuderen van nieuwe liedjes, werd het voor mij iets makkelijker. Aan de alten, waar ik denk toe te behoren, was de leadingpartij van het lied Perfect van Ed Shearon toebedeeld. Dat zingt in ieder geval iets makkelijker dan wanneer er een tweede of derde stem gezongen moet worden. En omdat het materiaal ook digitaal toegestuurd werd, kon ik mij dit lied een beetje eigen maken. 

Nooit geweten dat samen zingen zo fijn kan zijn. En als een nummer zoals "Bed of roses" van Bon Jovi dan echt heel mooi klinkt, dan wil ik als nieuwkomer nog wel eens even mijn mond houden, zodat ik even kan genieten zonder angstgevoelens of ik wel de juiste tonen zing.

Maar door de maanden heen gaat het steeds wat beter. Zeker toen er nog een aantal nieuwe liedjes ingestudeerd moesten worden om dat we als koor zouden optreden op het Holwerter feest. Naast de genoemde liedjes stond ook: het regent en het bliksemt van Guus Meeuwis op het repertoir als ook Rock Me en nog een flink aantal andere nummers.

Ik had gehoopt dat P. weer zover hersteld zou zijn, dat hij mee kon naar ons optreden. Dat was helaas niet het geval. Jammer, want dat wierp wel een schaduw over dit gebeuren, want ik heb het optreden wel heel erg leuk gevonden. 

In de afgelopen tijd heb ik dus ervaring opgedaan met het feit wat het betekent om lid te zijn van een koor.  Het is mij opgevallen dat er nogal sprake is van een saamhorigheidsgevoel, naar mijn idee groter dan bij andere soort clubs. Er wordt veel geappt en er wordt veel met elkaar gedeeld. 

Ik heb zeker geen spijt, dat ik de stap gewaagd heb om te gaan zingen, hoe eng ik het ook vond om er een eerste keer heen te gaan. Ik ben helemaal blij dat ik dit nog heb kunnen doen voordat ik wist dat P. ziek  zou worden, want ik denk niet dat ik dan de moed nog gehad zou hebben om dit te doen. Het was best wel eng om hier aan te beginnen, zeker omdat ik weet dat ik geen ster ben in het zingen, maar het geeft mij wel plezier. Ik zal na de vakantie dan ook zeker weer met veel genoegen de draad oppakken.

VERKEKEN

Misschien hebben we ons toch wat op de situatie verkeken. De eerste dagen, nadat P. thuisgekomen was, leek het er op, dat het herstel helemaal naar wens zou gaan verlopen, maar er kwam opeens een kink in de kabel. In plaats dat het elke dag vooruitging, leek het iedere dag minder te worden.

De huisarts gaf bij het verwijderen van de hechtingen dan ook het dringende advies om het toch maar wat rustiger aan te doen.  P. legde zich vervolgens, zij het met enige tegenzin, bij de situatie neer, en zag in dat zijn lichaam dit keer toch meer gebaat was bij rust en dat doorzetten in dit geval geen goede optie was.

Nu we weer een kleine week verder zijn kan ik gelukkig zeggen dat we nu wel met hele kleine stapjes echt een beetje voorwaarts gaan.

Ondertussen heb ik mij gericht, nog meer dan anders, op het kijken naar details. Omdat ik nu in mijn eentje vele malen met de jongens hetzelfde traject afleg, zie ik toch nog steeds weer nieuwe dingen. Lopend over het fietspad tussen de weilanden, kijk ik met verbazing naar de vrolijke gele bloemetjesrand, die daar kennelijk met opzet gecreëerd is. Dat is dit jaar voor het eerst, geheel nieuw dus. Zou dit ook speciaal voor de bijen zijn, net als de twee bijenbermen die er vorig jaar zijn gekomen, maar die  ik bij het betreden van het fietspad dan al voorbij  ben.

En aan het eind van mijn wandelrondje kom ik aan het begin van onze straat de prachtige berm tegen, te zien op de onderste foto. Vorig jaar heeft de gemeente een foutje gemaakt door het gras er af te schrapen. Er was daar helemaal geen tegelpad gepland en toen heeft de gemeente besloten er maar een bijenberm van te maken. Prachtig.

Er valt onderweg dus genoeg te zien, dat wel, maar toch zal ik blij zijn als de tijd straks daar is, dat we er weer zoals vanouds met zijn tweeën (vieren als de jongens ook mee gaan en dat is meestal het geval) er op uit kunnen trekken. Zo had ik totaal geen zin om in mijn eentje naar Maarten van der Weijden te gaan kijken die vandaag op slechts 1800 meter van ons huis twee keer passeren zou. We hebben de aankomst in Dokkum zo'n beetje op de tv gevolgd, maar voor de rest heb ik het wat aan mij voorbij laten gaan.

En ik weet heus wel, dat als er niet dat vele onderzoek op het gebied van kanker gedaan was, P. deze operatie niet had kunnen ondergaan. Misschien is het nog allemaal wat te vers waardoor ik mij er enigszins afzijdig van houd. Als P. over enige tijd hopenlijk weer volledig hersteld is, misschien kijk ik er dan wel heel anders tegenaan en vind ik het achteraf toch spijtig dat ik vandaag niet naar dat spektakel ben gaan kijken. We zullen zien.

COMPLET

Nee, we zijn niet vol of complèt zoals de Fransen dan zeggen, maar we zijn wel weer compleet. P. is weer thuis en de jongens zijn er ook weer. Omdat we deze ziekenhuisopname van P. veel beter voor konden bereiden hadden we er voor gekozen om hond Hessel en hond Iemand naar het hondenpension te brengen. Zo had ik het een stukje makkelijker en hoefden zij niet dag na dag uren lang alleen thuis te zijn. Hoewel ze het in het hondenpension meestal goed tot redelijk naar hun zin hebben, waren ze dit keer door het dolle heen toen ik ze kwam halen. 

Zo goed en zo kwaad proberen we de draad van ons gewone doen weer op te pakken en dat zal iedere dag weer wat beter gaan. En als het niet kan zoals het moet, dan moet het voorlopig maar zoals het kan. Even met de auto naar een plekje met een pick-nickbank net buiten het dorp. De jongens kunnen daar los lopen en lekker even snuffelen en P. kan daar eventueel blijven zitten, maar hij koos er voor om toch een eindje mee te lopen. Ach, je kunt je geluk dan bijna niet bevatten.

En toch, heel diep van binnen, knaagt er iets, is er iets van twijfel. Natuurlijk ben ik reuze blij dat het allemaal zo goed is gegaan en toch vraag ik mij af, en waarschijnlijk maak ik dat zelf niet meer mee, of ik heel veel later, en dan denk ik aan een aantal decennia, toch niet de conclusie zou gaan trekken dat het een operatie is die gezien moet worden als iets wat met de tijdsgeest van nu te maken heeft gehad. Het ging ten slotte om een vrij zeldzame tumor met een traag verloop.

Ik heb er wel eens eerder over geschreven, maar ik blijf het vreemd vinden dat tegenwoordig bij kinderen niet meer massaal de amandelen hoeven te worden geknipt, oren worden doorgeprikt, buisjes in de oren geplaatst of dat bij vrouwen van middelbare leeftijd en masse de baarmoeder moet worden verwijderd.....

Zo'n enorm groot ziekenhuis als het UMCG is, met de vele, vele artsen en specialisten; in hoeverre is er hier en daar toch sprake van een soort industrie met daaraan gekoppeld een verdienmodel. Het volgende onderzoek staat namelijk al weer in de stokken.

P. schijnt voor een bepaald soort antibiotica allergisch te zijn. Nu moet dat opeens ook weer grootschalig onderzocht gaan worden, want het zou kunnen zijn dat er nu andere stofjes gebruikt worden waardoor de allergische reactie er niet meer is, terwijl men nu ook prima in staat was om gebruik te maken van andere medicatie. Zo blijft men wel werk houden.

Maar voorlopig ben ik nog steeds heel erg blij, dat P. zo goed uit deze operatie is gekomen en dat er waarschijnlijk geen sprake meer is van een tijdbom in zijn lichaam die ooit een keer zou gaan opspelen. Wij kunnen, zoals het er nu naar uit ziet, zonder al te veel zorgen verder met ons leven en dat is ook heel wat waard.  

DE HOOFDPRIJS

Het was woensdag een lange zit. De operatie was om half elf gepland, maar door uitloop van de eerder geplande operatie werd het half twee. De verpleegkundige had ons bij het intakegesprek verteld dat er 116 minuten voor gepland waren, dus toen P. mij om 13.15uur belde dat hij richting OK ging, ben ik gaan zitten rekenen. Zo tegen vier uur zou ik gebeld kunnen worden, dacht ik.

Maar het duurde maar en het duurde maar. De bridgekennis die 's morgens bij mij zou zijn had voor die middag andere afspraken, dus ik was alleen. Toen zij om half vijf via een appje aanbood om alsnog te komen heb ik dat met beide armen aangenomen.

En het werd vijf uur en het werd half zes. Op zijn best zou het op een stoma uitgedraaid zijn, zo dacht ik en een tel later dacht ik, laat het dan maar zo zijn, want dan is hij er nog.... Er zouden hartritmestoornissen kunnen optreden met alle gevolgen van dien. Kortom, de meest vreselijke gedachten spookten door mijn hoofd.

Eindelijk, om tien voor zes, ik was al weer op weg naar het toilet want puur van de zenuwen moest ik alweer, ging de telefoon en zo was ik toch nog alleen toen de chirurg mij ging vertellen hoe het was gegaan. Gelukkig was het een hele positieve boodschap, alles was goed en ze hadden alles kunnen doen wat ze hadden willen doen. De drie aangetaste lymfklieren waren verwijderd: één op het topje van de alvleesklier, één bij de dikke darm en er was nog een stukje van de dunne darm weggenomen. Garanties kon hij niet geven maar volgens hem was nu alles weg.

Wat was ik blij. Ik zweefde naar beneden om de goede brigdgekennis snel het goede nieuws te vertellen. Hoewel het toch wel een eind rijden is, ben ik nog wel even naar hem toe geweest en het viel mij mee zoals hij er aan toe was. Goed aanspreekbaar en ook hij was heel erg opgelucht dat de operatie naar wens is verlopen.

Na een veel te korte nacht werd ik de volgende morgen wakker met het gevoel, dat we de hoofdprijs gewonnen hebben. Geen complicaties, geen stoma, geen hartritmestoornissen, niets van dat alles. Het lijkt helemaal goed te gaan komen.

Later vertelde ik dit ook aan de chirurg, maar hij temperde nog even mijn vreugdegevoel. Pas als zondag alles nog zo goed is, als er geen lekkages zijn ontstaan of andere complicaties te voorschijn zijn gekomen zijn zij als chirurgen ook tevreden en dan mag ik wat hen betreft de vlag uitsteken. En misschien ga ik dan ook nog wel doen, want een hoofdprijs krijg je ten slotte niet alle dagen.

UNDER CONTROL

---

Soms zit het mee en soms zit het tegen. Wat dit weblog betreft zit het mee, want de problemen zijn verholpen. Ik ken gelukkig iemand die zich beroepsmatig bezighoudt met het maken, zo u wilt bouwen van professionele websites, het heel druk heeft, maar desondanks bereid is, om mij, als een heel klein klantje met als hobby een prive site, ter wille te zijn en er minimaal anderhalf uur (en ik denk nog wel langer, maar dit brengt hij mij in rekening)  voor uittrekt om de problemen die ontstaan zijn op te lossen.

Juist in deze spannende tijd werkt het hebben van een weblog als uitlaatklep voor mij. Niet dat ik alles zomaar ongecensureerd en ongecontroleerd de wijde wereld in wil sturen, nee integendeel. Het schrijven van een blog helpt mij juist mijn gedachten te ordenen omdat ik er een zodanig logisch verhaal van wil maken, zodat het voor een buitenstaander ook te volgen is.

Vanmorgen heb ik mijn lief dus naar het UMCG gebracht. Spannend? Nee nog niet. Dat wordt het morgen, als de operatie gaat plaats vinden. Toch ben ik vandaag weer van de éne verbazing in de andere verbazing gerold. We mogen dan wel in een heel modern tijdperk leven waarin computers heel wat werk uit handen kunnen nemen, maar ik vraag mij af of dit wel efficiënt werkt. Mijn lief is de hele morgen bezig gehouden met het voeren van gesprekken met diverse mensen van de afdeling. De verpleegkundige, de co-assistent, de semi-arts, de zaalarts, allemaal wilden ze even een gesprekje met P., maar in elke gesprek kwamen dezelfde vragen aan de orde en aan het einde van elk gesprek was de conclusie: het staat dus goed in de computer! Nou vraag ik je...

En omdat er nog geen plek vrij was, hebben we ongeveer de hele dag in het algemene patientenverblijf doorgebracht. Nu houd ik niet zo van al die verhalen die daar door diverse mensen geventileerd worden, maar één mevrouw  vertelde ons een verhaal en dat moet ik even doorvertellen.

Zij zou in een dagopname geopereerd gaan worden, maar helaas was er een lange wachtlijst. Nu was er onverwacht bij de chirurg die haar zou opereren een plekje vrij gekomen, alleen dat was wel op een grote tafel in een grote OK en daarbij is een bedopname verplicht. Nu zat ze dus te wachten tot ze weet op welke kamer "haar" bed, die voor haar gereserveerd is, staat. Daarna mag ze tot morgenvroeg weer naar huis. Wanneer ze de volgende ochtend terugkomt wordt ze per bed vanaf de afdeling naar de OK gebracht en later weer per bed terug naar de afdeling gebracht, waarna ze vervolgens weer naar huis kan. Zo is er toch sprake van een bedopname en wordt er aan de regels voldaan. Tsja.....het systeem vraagt er nu eenmaal om, zegt men.

Ik hoop dat men morgen alles under control heeft en dat de operatie naar wens verloopt. Dan is het wachten op het telefoontje van de chirurg met naar ik mag hopen de boodschap: operatie gelaagd, alles onder controle.

DE PUTTEN

Afgelopen week werd duidelijk dat de operatie deze week zal plaats vinden en wel op woensdag. Het probleem van het lange wachten is dus bijna voorbij. Maar dan rijst de vraag, hoe gaan we de dagen tot dan invullen? Al nagelbijtend bij elkaar aan tafel gaan zitten leek ons geen goed idee, dus we zijn op Hemelvaart maar gewoon de geplande wandeltocht van 23 km. gaan doen. 

De eerste paar kilometer had ik behoorlijk last van veel storende gedachten. Dit zou zomaar onze laatste grote wandeltocht kunnen zijn want hoe zal P. uit de operatie komen? Het kan alle kanten opgaan, van een geslaagde operatie tot een stoma, al dan niet tijdelijk, of gewoon een open en weer dicht omdat het te moeilijk blijkt te zijn.

Vanuit De Tike gingen we richting Eastermar, dwars door het natuurgebied  De Putten. Het was er prachtig, we waren daar nog nooit geweest. Omdat de tocht van 15km. hier rechts af ging, liepen we daar met ons tweeën en we waren beiden zo geboeid door alles wat we zagen, waardoor onze muizenissen naar de achtergrond verdwenen.

Natuurlijk laat hetgeen staat te gebeuren ons niet los, maar we zijn er in geslaagd, de rest van de dagen toch op een prettige manier door te komen.

Tot aan deze laatste alinea heb ik dit blogje al wel drie maal geschreven zij het natuurlijk  wel steeds net iets anders, maar bij het posten ging het telkens mis. Juist in deze tijd, waarin ik mijn website graag wil gebruiken, zijn er weer wat problemen omdat de provider alles op een andere server heeft overgezet. Er wordt aan gewerkt om het probleem op te lossen, vandaar dat hier eerst een testbericht geplaatst stond.