Donderdagmiddag had ik wel vreemde geluiden gehoord, het leek wel of ze aan het stenen leggen waren in het bos, maar op vrijdagmorgen werd het mij duidelijk, de sloop van het bos was begonnen.
Een aantal jaren geleden, het was toen nog volop crisis, was er tijdens de verkoop van een huis in het midden van onze straat een opmerking van een niet koper geweest, dat het bos achter het huis de tuin wel wat donker maakte. Toen is het balletje gaan rollen. De eigenaar, staatsbosbeheer werd gevraagd om eens naar het bos te komen kijken. Dat is toen gebeurd en de mening van staatsbosbeheer was, we plegen niet veel onderhoud, het is tenslotten een produktiebos.
Vanaf dat moment was een deel van de buurt wakker geschud en bleef men er maar opaandringen, dat er iets met het bos moest gebeuren. Staatsbosbeheer is opnieuw gaan kijken en de conclusie was, dat er wel wat zieke bomen waren, maar dat men nog niet precies wist wat te doen. Het zou zeker 2020 worden voor men actie ging ondernemen. Het laatste wat we gehoord hebben is, dat er in juni nog weer eens een schouw gedaan zou worden.
En dan opeens, zonder enige melding aan wie dan ook vooraf, is er met het kappen van de bomen begonnen. Zo zagen wij vrijdag dat er zeker niet selectief gekapt werd, nee bijna alles ging tegen de vlakte. De tranen sprongen me in de ogen. Daar ging mijn bos.
Op zaterdag werd er gewoon doorgegaan met de kapwerkzaamheden. Op maandag was er een rustdag maar dinsdag werd er weer met volle vaart verdere gekapt. Alleen leek het erop dat er nu iets selectiever gekapt werd. Juist achter onze tuin mochten een aantal bomen blijven staan. En ook de achterste rand is (nog) niet gekapt. En of dat gaat gebeuren weten we ook niet, want niemand informeert ons als buurt.
Tja, tot nu toe hebben we nog steeds wat uitzicht op wat bomen en aan de buitenkant van het dorp lijkt het net of er niet veel veranderd is. Geen idee of het zo blijft. Sinds vanmiddag is het weer heel stil in het "bos". Alleen het middelste gedeelte van het bos gedaan. Nu zou, gescheiden door een slootje, het linker en het rechter deel aan de beurt zijn. Ik ben heel benieuwd of en wanneer men verder gaat.
Eerlijk gezegd ben ik over de grootste schok heen. Aan de ene kant zou het mooi zijn als het nu blijft zoals het nu is, maar ik had me ook al enigszins verzoend met het wijdse uitzicht wat we zouden krijgen als alles gekapt zou worden. Voor de bosbewoners zal het hoe dan ook wel een grote verandering zijn, maar als dit de nieuwe situatie is zal ik niet alle vogels hoeven te missen, er zullen er zeker weer een aantal terugkomen als de rust voorgoed weerkeert. En ook zal ik kunnen blijven genieten van het ruisen van de bomen. We wachten af.
Het slagveld, zo ziet er achter de heg uit
Dit is nu het aanzien vanuit onze tuin, eigenlijk best nog wel aardig
klik de oude situatie
Op de tweede dag raakte ik binnen een half uur al met Ria in gesprek. Hoe dit gebeurde weet ik eigenlijk niet meer, Ik was denk ik bezig een foto van een rugzak te maken. Al heel snel bleek er een "klik"te zijn. Ik vertelde dat ik de laatste jaren met fotograferen een bepaald onderwerp koos, vorig jaar de muziekgroepen, dat jaar daarvoor het publiek en dit jaar dus de rugtassen.
Het was haar eerste keer, dat ze liep en ze ervaarde het als iets geweldigs, zoveel mensen, zoveel blijheid, zowel bij de lopers als bij de kijkers. En zo raakten we echt in gesprek met elkaar. Ik vertelde haar waarom ik alleen liep, zij vertelde waarom zij nù liep en niet had willen wachten tot er volgend jaar een wandelvriendin ook mee kon lopen en voor we het wisten hadden we al ruim twee uur gewandeld. We besloten om samen koffie te gaan drinken.
Kort daarna zag Ria haar man langs de kant van de weg staan. Eindelijk, de vorige dag was hij wel steeds op zoek geweest maar was het hem niet gelukt. Ze zwaaide even naar hem en liep door, want zo zei ze, ze vond het jammer om mij uit het oog te verliezen. Toen zijn we samen maar even uitgestapt om even een praatje met hem te kunnen maken.
En zo stapten we Wychen binnen. Daar was het weer één groot feest. We hadden de vroege start waardoor het niet zo druk was als het vorige jaar. Ria en ik hadden afgesproken dat als we elkaar kwijt zouden raken dat we ieder voor zich verder zouden gaan, maar we raakten elkaar niet kwijt. Vanaf dat punt was het duidelijk, we zouden die dag samen verder lopen en aan het eind van de dag spraken we een tijdstip af waarop we elkaar de volgende ochtend zouden treffen.
Over de derde dag kan ik heel kort zijn, het is een hele gezellige dag geworden.
Bij de vierde dag kwam er een kink in de kabel. Ria was die dag daarvoor op de camping met de fiets over de kop geslagen. Dat was op zich verder wel goed gegaan, maar in die nacht was ze ook ziek geworden en had last van buikloop. Ze weet dit aan de vele hapjes die ons onderweg door de kijkers aangeboden werden en waarvan zij het één en ander genomen had. Ik doe dit zelf bijna nooit, omdat ik het risico te groot vind.
We spraken af dat we samen zouden starten, maar dat ik mij niet moest laten belemmeren door haar toiletbezoeken. Na ruim een uur wandelen heb ik afscheid van haar genomen. Ik had heel veel moeite om die keuze te maken, aan de ene kant wilde ik wel bij haar blijven om haar te steunen, maar aan de andere kant merkte ik ook dat dit dan waarschijnlijk ten kosten van mijzelf zou gaan door het tragere tempo en door het vaker stoppen, te veel uit het ritme raken. Hoe moeilijk ik het ook vond, ik ben bij de eerste sanitaire stop van Ria alleen verder gegaan.
Na ruim twee uur gelopen te hebben had ik even een korte koffiepauze. De dame die naast me zat en ook alleen liep had alle begrip voor mijn beslissing, toen ik het haar vertelde. Zij zou precies hetzelfde gedaan hebben.
Na de koffie lag mijn tempo erg hoog en een Friese mijnheer sprak mij hier op aan. Opnieuw had ik een leuk gesprek. Dit keer over de wandelclub de FLAL, waar wij, P. en ik begonnen zijn met wandelen. Omdat er bij die club geen honden meer mee mogen zijn wij afgehaakt en lid geworden van een andere club. Na enig heen en weer praten bleken we vroeger, heel wat wandeltochten samen gelopen te hebben.
Voordat ik het wist was ik op de Via Gladiola/Sint Annastraat en net iets voor half één was ilk, nog anderhalve kilometer van de finish verwijderd, bij mijn logeeradres. Hier stonden P. en zoonlief mij op te wachten met elk een prachtige bos gladiolen.
Na even iets gedronken te hebben, ben ik met slechts één gladiool, twee boeketten is veel te zwaar, naar de finish gewandeld en daar heb ik mijn gouden medaille, het was de tiende keer, in ontvangst genomen.
En Ria? Gelukkig is zij ook binnen gekomen. Mede door het contact met haar kijk ik terug op een geweldige week. Van mijn thema rugzakken fotograferen is niet zo heel veel meer terecht gekomen, maar misschien pak ik dat volgend jaar wel weer op, want ik heb P. beloofd, dat als hij het weer kan, ik ook nog wel een keertje wil lopen ondanks dat ik gezegd heb: na de tiende keer is het Schluss.
klik
Natuurlijk begon ik de eerste dag wat onwennig aan de Nijmeegse Vierdaagse. Ik besefte, dat toen ik fiets weggezet had en in de rij ging staan, dat ik nog geen woord gezegd had. Nu kende ik dit natuurlijk wel van de tijd dat P. in het ziekenhuis lag, maar toch, dit was net even anders. Maar in de rij was het net als andere jaren, al snel een praatje hier en een opmerking daar en toen de stoet zich in beweging zette, groeide mijn zelfvertrouwen met de minuut. Ik zag dat er veel en veel meer mensen alleen liepen.
Na een half uurtje kreeg ik een aardig gesprek en voor ik het wist waren we Oosterhout al door op weg naar Valburg. Ik vond haar wel aardig, maar ik voelde net niet de klik om samen even een rust te nemen en een bekertje koffie te kopen. Ik zei haar, dat het mij eigenlijk nog te vroeg was. Toen zij besloot om naar een toilet te gaan, vond ik dat een mooi moment om dag te zeggen en alleen verder te gaan. Ik wilde immers ervaren hoe het is om alleen te lopen.
Ik heb mij die dag prima vermaakt. Ik heb hier en daar wat fofo's gemaakt, maar zag daar toch niet helemaal het nut van in, totdat ik opeens bedacht dat ik de uitzonderlijke rugzakken die ik zag tot thema zou maken. Vorig jaar heb ik heel veel foto's van de muziekgroepjes langs de kant van de weg gemaakt en dat jaar daar voor foto's van het publiek langs de kant van de weg.
Helemaal blij dat ik opnieuw een thema gevonden had vervolgde ik mijn weg. Een paar kilometer voor het eind passeerde ik een dame waarvan ik zag dat zij uit een dorp vlak bij mij uit de buurt kwam omdat dit in het logo op de rug van haar poloshirt verwerkt was. Ik was mij door de dag heen wat vrijer gaan voelen om her en der een praatje aan te knopen dus sprak ik haar aan. Binnen no time waren we in een indringend gesprek beland. Ze liep inderdaad ook alleen, maar ze zag nu wel aankomen dat ze de vierdaagse dit keer niet uit zou lopen. Ze had nog niet zo lang geleden een ernstige operatie moeten ondergaan.....
Nog een beetje stil van dit gesprek bereikte ik de finish. Maar toch ook wel trots op mijzelf besloot ik, net als andere jaren, mijzelf op een lekker biertje te trakteren, ook al was het niet zo warm. Later op de middag, toen ik fris gedouchet was, knapte het weer wat op, de zon brak door en ik besloot om maar weer naar de stad te fietsen om daar een hapje te gaan eten. Eerlijk is eerlijk, het alleen gaan eten vond ik minder makkelijk, maar zelfs dat went, zo is deze week gebleken. Er zal vast een aanleiding zijn geweest, al weet ik niet meer hoe of wat, maar toen ik de serveerster vertelde waarom ik alleen was, vond zij het maar stoer van mij en kreeg daarom een kop koffie van het huis aangeboden.
Die avond stapte ik, moe, maar wel met een voldaan gevoel in bed. Als het alle dagen zou gaan zoals deze dag was verlopen, dan kwam het vast wel goed.
En het is helemaal goed gekomen, maar daarover in een volgend blogje meer.
klik
Dit wordt echt een blogje van nix maar ik wil op de valreep toch nog even iets vermelden. Door mijn plotselinge besluit om toch Nijmegen te gaan lopen, heb ik het nog even heel druk gehad. Omdat ik zo nodig nog iets aan een training wilde doen door in ieder geval nog één keer een dag dertig km. te lopen, heb ik dat dus gedaan met oudcollega/vriendin D. Ik moet zeggen dat het vrij gemakkelijk ging. Ik pluk nu dus wel de vruchten van het vele lopen in de afgelopen tijd. Vier keer per dag de jongens uitlaten, gras maaien, het huishoudelijk werk doen, ik heb per dag vele kilometers gemaakt.
O ja, tussendoor was P. ook nog jarig, hij is zeventig geworden, maar (nog) niet in de stemming om dit uitgebreid te vieren. Maar........ we zijn op de goede weg, sinds een dag of tien gaat zijn herstel met sprongen vooruit.
Ook de oncoloog, waar we vrijdag ter controle waren was zeer tevreden over het resultaat van de operatie. Hij heeft als het ware afscheid van P. (van ons) genomen met de woorden, dat hij de verwachting heeft, ons niet meer terug te zien. Goede berichten dus.
Nu kan ik met een gerust gemoed naar Nijmegen gaan. Of ik inderdaad zo makkelijk deze klus zal klaren als vorig jaar weet ik niet. Ik ga mijn maatje natuurlijk wel missen. Zeker als het even moelijk wordt. Dan ben ik echt op mijzelf aangewezen en zal ik even door de zure appel heen moeten bijten.
Ook het alleen ergens gaan eten vind ik een hele uitdaging. De treinreis met fiets, koffer en nog een tas is gelukkig geschrapt. Ik word met de auto gebracht!
Ik hoop dat het hele avontuur, want zo zie ik het wel, niet net een brug te ver is, maar dat ik na vrijdag een jubelend blogje kan schrijven over al mijn ervaringen van de komende week.
KLIK
Herstellen kost tijd en geduld. Het vraagt veel van wel patient als mantelzorger. En omdat het veel langer gaat duren dan we gedacht hadden wil ik nog wel eens vluchten in dagdromen. Dat begint dan als volgt:
Stel, dat ik de Vierdaagse zou willen lopen, zou er dan nog ergens een bed te vinden zijn? Ik spreek mijzelf dan onmiddellijk toe met de woorden: Doe niet zo gek Hanny, de situatie is nu eenmaal zo, Nijmegen zit er dit jaar niet in.
Een paar uur later, na enige wederzijdse irritaties, tja dat gebeurt nu eenaal in zo'n periode waarbij beiden tot een rol zijn gedoemd waar je niet om gevraagd hebt, ga ik verder met dagdromen. Ik google wat en zie daar, er is echt nog wel een plekje te vinden. En als ik dan bij Nieuw Aangeboden het adres zie waar we twee jaar geleden ons onderdak hadden maakt mijn hart een sprongetje. Ja, het staat er echt, de naam en het adres kloppen.
Ik maak mijn dagdromen concreet en stel mijzelf de vraag: zou ik dit echt willen, in mijn eentje de Vierdaagse lopen? En als ik eerlijk naar mijzelf toe ben, moet ik toegeven dat ik dit inderdaad heel graag zou willen. Als compensatie, verwerking of hoe je het ook wilt noemen van de spannende tijd toen ik in mijn eentje steeds op en neer naar Groningen reed. Zeker op die ene avond toen P. net geopereerd was.
Wat zou het fijn zijn om nu, tussen al die andere mensen alleen maar te hoeven lopen met als enige taak: je hoeft je nergens druk om te maken, je hoeft alleen maar dertig kilometer te lopen en net als al die anderen te finishen.
Toen ik er later op de avond met P., het was al lang weer gezellig tussen ons, over sprak was hij direct enthousiast. Als mij dat leuk leek moest ik dat zeker gaan doen. De volgende morgen gaf hij mij het laatste zetje om naar dat adres te bellen. Niet wachten, nu doen was zijn advies toen ik zei, dat ik 9 uur toch wel erg vroeg vond om te bellen. Toch heb ik zijn raad maar opgevolgd en wat bleek? Maudy had de dag daarvoor het bericht geplaatst en had nog precies 1 één persoonskamer vrij. Ze had de andere kamers diezelfde dag nog kunnen verhuren. Ze was helemaal enthousiast bij het horen van mijn naam en toen ik uitlegde waarom ik dit jaar alleen kwam, vond ze het helemaal mooi dat die laatste kamer naar mij ging.
En hoe zit het dan met de voorbereiding, de training? Ik durf het wel aan. In de afgelopen vier weken heb ik met de honden uitlaten bijna elke dag wel 15 kilometer gelopen en op de dagen dat ik het gras gemaaid heb kwam de teller van mijn fitbandje vaak over de twintig kilometer heen. En dat vier weken lang, dag in dag uit.
Aanstaande dinsdag ga ik dan nog eenmaal dertig km met collega/vriendin D. lopen en dan moet het volgens mij gaan lukken. Ik heb er zin in.
En P?. Hij denkt dat hij het die dagen wel zonder mij kan redden. Ik laat de auto thuis, zodat hij altijd de mogelijkheid heeft om met de jongens ergens heen te gaan, waardoor het voor hem niet te moeilijk is om ze even uit te laten. En met het eten komt het ook wel goed. Er zijn genoeg kant en klare maaltijden te koop .
Samen zijn we er van overtuigd: het gaat vast lukken.
klik
|
|
