Inmiddels zijn we na ruim twee weken weer thuis en kunnen we zeggen dat we een goede vakantie hebben gehad. Ook die twee dagen dat het wat minder mooi weer was, hebben we ons prima vermaakt. Eén van die twee druilerige dagen hebben we besteed met musea bezoeken.
Ik wilde erg graag naar het textielmuseum, maar uiteindelijk viel mij dat een beetje tegen. Ik vond er niet wat ik zocht. Van inmens grote weefgetouwen die niet werken, word ik niet blij. Ik had graag verschillende technieken en stoffen willen zien
Na het TEXTIELMUSEUM bezochten we het museum DE PONT. Een museum voor Hedendaagse kunst. Hier was heel veel te zien. Als eerste was het gebouw al een hele ervaring. Een voormalige wolspinnerij is omgetoverd tot een museum, waarbij men gebruik heeft gemaakt van de hele grote ruimtes.
We begonnen met het kijken naar de vreemde gedrochten van Thomas Schütter. De beeldjes zijn vaak ironisch bedoeld en de foto van het beeldje waarmee dit blog begint heeft als titel "verenigde vijanden".
Daarna zijn we wat door de ruimes gaan dwalen en stuitte ik op het schilderij van de Willem de Kooning, wat geschonken is aan museum de Pont. Op de één of andere manier sprak het mij aan.
Later heb ik op de laptop enig research gedaan en vind ik het dus helemaal niet zo vreemd dat dit schilderij mijn aandacht trok. Het zit in de tijd van de schilders zoals Kandinsky en Mark Rothko. Op de één of andere manier begin ik mij zelf iets te scholen in de hedendaagse kunst en begin ik een heel klein beetje kennis van de moderne schilderkunst te krijgen.
Maar uiteindelijk ging het vooral om het werk van Luc Tuymans dat in deze periode in de Pont te zien is. Het lege kasteel associeerde ik meteen met het werk van Edwin Hopper. Helaas was het niet toegestaan om meerdere werken van deze schilder te fotograferen. Ik had nog graag van 'de speechende man' een foto willen maken. Ik heb geprobeerd het van veraf te doen, maar die is niet echt goed gelukt. Ook bij nadere studie ontdekte ik dat hij de schilder is van het portret van koningin Beatrix wat in het Stedelijk Museum in Amsterdam hangt en wat ik dus inderdaad foei lelijk vond. Ik begrijp er nu wel iets meer van, maar ik blijf het niet mooi vinden.
Ach ja, en in die hele grote ruimte hing dus een werk van tientallen bijna dezelfde schilderijtjes in dezelfde kleuren. Een leuk idee om zoiets met een groep te maken...... maar ja, dan is het geen kunst meer.
klik
Behalve het weer, mis ik Frankrijk eigenlijk niet echt. Ik vermaak mij hier ook prima en ik kom zoveel onbekende dingen tegen, waardoor ik toch het gevoel heb in een totaal andere wereld te zijn.
Toen wij met zoonlief en kleinedochter onze fietstocht begonnen bij het dichtstbijzijnde knoopppunt en over een heel lang recht fietspad naar het volgende knooppunt reden, maakte hij de opmerking dat dit waarschijnlijk een oude spoorlijn was geweest. En natuurlijk was dit ook zo.
Het Bels Lijntje liep van Tilburg naar Turnhout. Het zou een hele belangrijke verbinding moeten zijn geworden tussen Parijs - Amsterdam, maar met het gereedkomen van de Moerdijkbrug in 1872 is dit plan komen te vervallen.
Een paar dagen later, tijdens onze fietstocht naar Baarle Nassau hebben we opnieuw gebruik gemaakt van dit fietspad. Om niet dezelfde weg terug te hoeven fietsen, had ik een rondje uitgzet die ook een stukje door België voerde.
Eerst was er de verrassende ontdekking dat het Belgische Baarle Hertog niet een aaneengesloten enclave is maar uit heel veel kleinere delen bestaat. Toen we onze rondrit vervolgden stuitten we in de buurtschap Weelde-Station op een informatiebord over de "dodendraad" in de EersteWereldoorlog. Dit was een elektriche hoogspanningsdraad die van Cadzad naar het Drielandenpunt liep en moest voorkomen dat de Belgen naar Nederland zouden vluchten. Bij Baarle Nassau was dit nog al ingewikkeld, vandaar dat er hier nogal wat informatie over te vinden is.
Er is een fietstocht uitgezet en een wandeltocht van een kleine vier kilometer die begint in Zondereigen en die door middel van een routebeschrijving veel informatie verschaft. Natuurlijk gaan we dit binnenkort bekijken, want werkelijk, ik wist echt niet van het bestaan van de "dodendraad" af. Dat is helemaal nieuw voor mij.
En dat maakt het dat ik het echt leuk vind om in eigen land met vakantie te zijn. Er valt hier ook nog zoveel te ontdekken.
Er zijn 13 informatiepanelen langs de fietsroute
Klik
Bels lijntje van Tilburg naar Turnhout
Wel of niet op vakantie,we hebben de beslissing lang voor ons uit geschoven. Het ging (en gaat) met P nog steeds niet halleluja dus ja wat doe je dan. Op een gegeven moment hebben we Frankrijk voor dit jaar definitief geschrapt. In het voorjaar had ik al eens gezegd, dat ik in onze navakantie, eind augustus, wel eens naar Noord-Brabant wilde en dan in de buurt van Chaam. Dit is voor ons een nog geheel onbekend terrein, dus waarom dan niet daar een wat langere vakantie plannen in plaats van naar dat verre Frankrijk af te reizen. Stel dat het campingleven minder goed voldoet omdat P.zich niet optimaal voelt en na een paar dagen graag naar huis wil dan hebben we in ieder geval niet zo'n lange thuisreis in het vooruitzicht.
Ik ben op zoek gegaan naar een camping en bij de eerste de beste SVR camping die mij wel aanstond was ook nog plaats. Het is Alphen geworden en ik moet zeggen dat ik het goed naar mijn zin heb. Het is een mooie schone en goed onderhouden camping in een prachtige omgeving.
Vandaag zijn we de hei, welke al volop bloeit, op geweest. Vanaf de camping een rondje van pakweg twaalf kilometer. Ik heb er van genoten.
Normaal zou ik dat direct de eerste dag al gedaan hebben, maar daar kregen we de kans niet voor. De eerste dag was een regendag. Aan het eind van de dag knapte het weer op en daar was ik zo blij mee, want zoonlief en kleinedochter zouden die avond ook komen en een paar dagen blijven.
Het was al laat toen ze eindelijk aankwamen, maar het enthousiasme van kleinedochter sprak boekdelen. Ze waren die dag druk geweest met het kopen van een tentje en een fietsendrager voor op de auto. Het tentje wat zoonlief had vond kleinedochter te klein en ja, de mooie nieuwe fiets, die al voor haar klaar stond toen ze een paar weken geleden in Nederland aankwam, moest ook mee.
Het is allemaal niet vergeefs geweest. We hebben heerlijke dagen gehad en ook prachtige fietsttochtjes kunnen maken, want het weer was goed. Door de bebossing hebben wij niet zo heel veel van de harde wind gemerkt.
Het was eerst wel heel stil toen ze weer vertrokken waren, maar toen pas voelde ik ook dat ik er best wel moe van geworden was. Maar het is wel en heel bijzondere ervaring die ik niet graag had willen missen. Deze vakantie kan voor mij niet meer stuk hoewel we nog niet eens halverwege zijn.
Gelukkighebben we nog plannen genoeg zodat het tweede deel van de vakantie ook vast heel genoeglijk gaat worden. Het moet in alles wel een tandje minder dan we gewend zijn, maar voorlopig zijn we blij dat er toch nog iets van vakantie vieren mogelijk blijkt te zijn.
klik
Het is klaar, het stuk bos achter ons huis is gekapt op een een paar luttele bomen na. Precies achter ons huis zijn er nog een aantal, een stuk of zeven, in een kringetje blijven staan en hier en daar nog een hele lange sprieterige berk. Ik vraag me af of die straks een herfststorm overleven. 's Nachts, zo tegen de ochtend aan, wanneer ik meestal een tijdje wakker lig, mis ik de vogels. Ik vond het altijd heerlijk om dan naar hun ochtend gekwetter te liggen luisteren en meestentijds viel ik dan vanzelf weer in slaap.
Het is echt wennen en het afscheid nemen van het bos lijkt wel een beetje op een rouwproces. De eerste dagen was er vooral het ongeloof en de boosheid en het niet willen accepteren dat het echt gebeurt. Bij elke vallende boom wilde ik wel luidkeels schreeuwen: NEE NIET DOEN.
Om niet steeds getuige te hoeven zijn van al die vallende bomen zijn we maar veel op pad gegaan. Zo stond er nog op mijn lijstje om eens naar Holwerd te fietsen om daar het onlangs geplaatste standbeeld op de zeedijk te gaan bewonderen. Met het koor hadden we steeds over haar gezongen, het Dikke Wijf die op de zeedijk staart naar Holwerd aan Zee. Een lied met een lange lap tekst, gemaakt op de melodie van een song van Michel Sardou, Les lacs du Connemara. Ik vind haar imponerend, niet het zoveelste figuur van een slanke jonge dame maar een gestalte waarin ik mijzelf wel wat kan herkennen.
Ondertussen kwam kleine dochter Nina uit den vreemde ook nog logeren en met haar kon ik de onvrede over het kappen van het bos heel goed delen. De tekst: ik vind dit niet leuk, dit is heel erg, kwam vele malen uit haar mond en op de een of andere manier heeft het mij in mijn rouwproces geholpen.
Gelukkig hebben Nina en ik saampjes ook wel van heel andere dingen kunnen genieten. Zo zijn we samen naar de bioscoop geweest en hebben de film The Lions King in 3D gezien.
Tsja, bij het opstaan 's morgens moet ik nog wel heel erg aan het nieuwe uitzicht wennen, maar het is net of ik het door de dagen heen wat verwerkt heb. De scherpe randjes zijn er wat af en ik zie ook wel wat voordelen. Ik kan nu de wolken zien en het is ook wel een stuk lichter in de tuin geworden.
Ik ben wel blij dat het niet tijdens onze vakantie is gebeurd, maar dat we gewoon thuis waren.
klik
|
|
