De verhalen die ik hoorde over het nieuwe dierenpark in Emmen, wat de naam WILDLANDS heeft gekregen, waren heel divers, de één vindt het prachtig en een ander vindt het helemaal niets. Toen de Leeuwarder Courant de gelegenheid bood om voor 7,50 Wildlands te bezoeken was ik er als de kippen bij om van dit aanbod gebruik te maken. P. was er al eens geweest en behoort tot de categorie: juichende kritiek.
De stralend mooie nazomerdag zal er zeker toe bijgedragen hebben dat ook ik om ben en het een prachtig park vind. Ik deel totaal de kritiek niet dat de dieren niet goed te zien zouden zijn. Zo af en toe waande ik mij echt een beetje op safari. Het gebied waar de giraffes, de neushoorns en de zebra's lopen is schitterend ingericht. Hier hebben ze de ruimte om hun poten goed te kunnen strekken.
Ook de leeuwen wonen nu veel comfortabeler dan voorheen en dat geldt zeker ook voor de olifanten. Natuurlijk wonen deze dieren nog wel in gevangenschap, maar dat doen onze honden eigenlijk ook. Zij mogen aangelijnd of niet, slechts gaan en staan waar wij de regie voeren.
Voor mij mag een dierentuin in deze stijl blijven bestaan. De dieren hebben het goed en wij, publiek, kunnen deze prachtige dieren van alle kanten aanschouwen. Het zijn werkelijk prachtige dieren en ik ben blij dat ik ze in levende lijve mag zien en het niet altijd op een schermpje via een natuurfilm moet bekijken.
Is het dan wel nodig om er in Nederland vier of vijf dierenparken op na te houden? Ja vind ik wel. Als elk dierenpark zich nu richt op een specifieke diersoort zoals eigenlijk al een beetje gebeurt, Apeldoon met zijn apen, Beekse Bergen met veel meer leeuwen en tijgers, Aqua Zoo met de ijsberen en andere dieren parken met de focus op weer andere dieren, dan kunnen deze dierenparken wat mij betreft allemaal blijven bestaan.
De tijd van een heen en weer lopende leeuw in een kooi is gelukkig voorbij en volgens mij hebben de dieren het in deze omstandigheden best naar hun zin.
Ik heb van ze genoten. Inderdaad, voor mensen die minder goed ter been zijn is het park wat moeilijker te behappen omdat het zo groot is, maar naar mijn idee is er toch wel voldoende rekening gehouden met de rolstoelers, maar hier en daar had dit wel iets beter gekund.
De Nijlpaarden zijn nu ook onder water te bekijken.
Vele jaren had ik de wens om ooit een keertje bij Prinsjesdag aanwezig te zijn, maar ik vond het te veel gedoe om dit voor mijzelf te organiseren. Toen ik dit als een uitje bij de Red Hats voorstelde werd dit idee direct met veel enthousiasme omarmd, alleen werd tijdens de Nieuwjaarsborrel waar het jaarprogramma min of meer vastgesteld wordt, de organisatie van dit uitje ook bij mij neergelegd.
Gelukkig hoefde ik het niet alleen te doen en de organisatie van het vervoer is mij gelukkig uit handen genomen, mede door de ziekte van P. Later bleek dat dit ook helemaal niet zo moeilijk is. Er zijn verschillende busmaatschappijen die zo'n dagtocht organiseren, inclusief een tribuneplaats. Met dit laatste gegeven was ik wel heel erg blij, want het vooruitzicht: uren langs zo'n route te moeten staan' heeft mij ook altijd weerhouden om voor mijzelf actie te ondernemen.
Tuurlijk, zo'n uitstapje kost wel wat, maar als het dan zo'n groepsgebeuren is, vind ik dat niet erg. Op deze manier is het niet alleen maar het aanschouwen van de stoet, maar is het een hele dag met elkaar op stap zijn.
Het is een prachtige dag geworden en we hebben heel wat lol met elkaar gehad. We waren daar om het spektakel te kunnen zien, maar we waren als groep zelf ook een bezienswaardigheid. We zijn diverse malen door verschillende regionale zenders geintervieuwd en hier en daar zijn we ook in krantenartikelen genoemd.
Toen de stoet voor de tweede keer voorbij was getrokken, wilden we ergens wat gaan drinken en Hotel DES INDES leek ons wel een passende gelegenheid. Helaas, dat was niet mogelijk, dat hadden we dan vooraf moeten reserveren. Niet aangedacht.....
Gelukkig waren er omstanders genoeg die wel even een plaatje van ons wilden maken. Op een gegeven moment waren er wel twintig camera's op ons gericht.
Het was een dag met een gouden randje. Ik heb genoten van de vroege ochtend (ik moest om 6.50 uur al ergens staan waar we door de bus opgepikt werden) tot de toch wel late avond, (rond 22.00 uur was ik weer thuis). De volgende dag merkte ik, dat ik toch niet meer heel piepjong meer ben, want ik moest behoorlijk bijkomen en had nogal wat tijd nodig om alles een plekje in mijn hoofd te geven.
Ergens zwerft er nog een youtubefilmpje rond waarop te zien is dat we gentervieuwd worden, maar het is mij te moeilijk om dit hier te plaatsen. Ik heb het wel op de telefoon staan, maar ik zie geen kans om het hierheen te transporteren. Als het mij in de komende dagen nog lukt, ga ik het zeker nog plaatsen.
Dit is dus het filmpje. Met hulp van Sjoerd heb ik het dus kunnen plaatsen.
Ik weet inmiddels ook een betere uitleg te geven waarom ik de baard niet mooi vind. Ik vind het a: vervreemdend werken, en b. ik vind zijn kaaklijn op deze manier weg vallen waardoor hij voor mij minder daadkrachtig lijkt.
U moet de groente van HAK hebben, wie kent deze slogan niet. In Alphen mocht ik zien hoe een (klein) deel van de groente van HAK geoogst werd. Dit keer waren het worteltjes. Niet van die grote, nee, mooie kleine worteltjes die vaak met de doperwtjes gecombineerd worden. Toen we van een fietstocht thuis kwamen waren er een paar grote machines bezig op een perceel van ongeveer de grootte van ons bosperceel. Die avond liet ik het aan mij voorbij gaan, maar de volgende dag bedacht ik, dat het toch wel bijzonder was wat ik daar had zien gebeuren. Het was nog niet te laat om er een kleine fotoreportage van te maken.
De eerste machine schept als het ware de worteltjes uit de grond en zorgt dat het loof verwijderd wordt. Het loof komt min of meer gemalen op de grond terecht en de worteltjes komen in een ruimte in de machine. Als deze ruimte vol is komt er een tracor met een grote laadbak naast rijden en de worteltjes worden via een transportband in de laadbak overgeheveld.
Als de laadbak vol is vertrekt de tractor met laadbak naar de vrachtauto die klaar staat om daar de worteltjes in over te laden. Als de vrachtwagen vol is, vertrekt deze met gezwinde spoed naar de fabriek, want tussen het oogsten van de groente en de aankomst in de fabriek zit een tijdslimiet. Een vorig jaar was er op dit perceel spinazie verbouwd en daar kwam het nog veel preciezer wat tijdsdruk aangaat. Binnen de twee uur moest de geoogste spinazie in de fabriek zijn, zo vertelde een campinggast die al jaren op die camping kwam, mij.
Ik vond het perceel helemaal niet zo groot, maar men is toch ruim twee dagen druk bezig geweest om de worteltjes uit de grond te krijgen.
Alvorens ik dit blogje ging schrijven ben ik even bezig geweest om uit zoeken waar de fabriek waar de worteltjes heen gingen staat, maar daar ben ik niet echt goed achter gekomen. Het zou niet ver van Alphen zijn. het enige wat ik gevonden heb, is dat het HAKimperium in Giessen begonnen is. Als
Als illustratie plaats ik het beginstukje wat op deze site https://hak.nl/over-hak/historie staat:
"1952
In het jaar dat voedselrantsoenering definitief wordt beëindigd, schaft de familie Hak machines aan om op grotere schaal verduurzaamde groenten en vruchten te kunnen produceren. Conservering geschiedt -nog steeds- op basis van de methode uit 1856, uitgevonden door de Franse legerkok François Appert: het verhitten van luchtdichte potten. De Duitse familie Weck gebruikte hier als eerst een glazen pot voor en verbond de naam Weck aan deze methode: het wecken.
De eerste conservenfabriek wordt geopend in Giessen. Het dorp telt op dat moment slechts 900 inwoners. Bij hevige drukte wordt de 'burenhulp' ingeschakeld: inwoners van Giessen en omstreken die op uurbasis helpen bij de productie. De verkoop van de potten loopt voornamelijk via winkels."
By the way: uit hetgeen ik hierboven las, begrijp ik nu ook waarom wecken met ck geschreven wordt.
Zelf ben ik geen grootgebruiker van HAK. Zo heel af en toe eten wij iets uit een potje van HAK. Maar hoe zit dat bij u, gebruikt u vaak de groenten van HAK?
We hoorden de herrie van de grote machines al van verre, toen we op een middag bij de camping van een fietstocht thuiskwamen. De worteltjes op de akker voor de camping werden geoogst. Natuurlijk deed de herrie mij onmiddellijk denken aan het rooien van de bomen achter ons huis en dat zette mij de volgende dagen aan het denken.
Het proces van het oogsten van die worteltjes vond ik boeiend om te zien; (in een volgend blogje meer daarover)en ik had geen enkele moeite met het feit dat het mooie lichtgroene loof verdween en de donkere bouwgrond zichtbaar werd. Zo hoort dat. Als het product klaar is om geoogst te worden dan is dat de gewoonste zaak van de wereld.
En zo kwam ik op het idee om te proberen om toch maar wat meer vrede te krijgen met het bos achter ons huis wat grotendeels gekapt is. Het was uiteindelijk een productiebos zo was ons verteld en het stond er nu onderhand ruim dertig jaar, lang genoeg om gekapt te mogen worden.
Natuurlijk weet ik ook wel dat deze vergelijking niet opgaat. Volgend jaar zullen er op dat akkertje opnieuw weer worteltjes staan, of spinazie, of dopperwtjes, maar volgend jaar zal er bij "ons" niet een nieuw bos staan.
In de tijd dat wij weg waren is men verder gegaan met het kappen van bijna alle bomen, o wonder, precies achter ons huis mochten er een beetje verspreid een twintigtal bomen blijven staan.
In de afgelopen week is het hout verzameld. Nadat de machine een boom geveld had, werd deze door dezelfde machine in gelijke stukken gezaagd waardoor later de afvoer van het hout, het prodcut, werd vergemakkelijkt. Waarschijnlijk is dit ook wel een heel boeiend proces om te zien, net als bij de worteltjes, alleen kwam dit heel anders bij mij binnen waardoor ik het alleen maar van een afstandje gezien heb en het zeker niet op beeld heb vastgelegd.
Na de vakantie was het kappen dus klaar en tijdens ons dagelijkse rondje wat wij met onze jongens lopen is het beeld wel heel erg veranderd. De huizen zijn opeens zichtbaar geworden en vanuit de verte lijkt het wel een Indianendorp waar plunderingen hebben plaats gevonden.
Aan het eind van ons rondje komen we dan weer het dorp binnen en zien we de oogst liggen. Nee, ik kan nog steeds niet blij worden als ik al dat hout zie liggen. Gelukkig keert de rust nu wel weer terug en sinds vandaag zie ik zo af en toe ook weer een paar vogeltjes.
Volgend jaar zal het struikgewas wel weer wat gaan groeien en over een paar jaar zal de leegte wel wat opgevuld zijn, maar het wordt nooit meer zoals het was. Mijn Bos is verleden tijd.
De verhalen die ik hoorde over het nieuwe dierenpark in Emmen, wat de naam WILDLANDS heeft gekregen, waren heel divers, de één vindt het prachtig en een ander vindt het helemaal niets. Toen de Leeuwarder Courant de gelegenheid bood om voor 7,50 Wildlands te bezoeken was ik er als de kippen bij om van dit aanbod gebruik te maken. P. was er al eens geweest en behoort tot de categorie: juichende kritiek.
