De eerste maand van het nieuwe jaar schiet al weer op. Van Blue Monday heb ik geen last gehad, de schilders waren bij ons om de de laatste slaapkamer, de onze, onder handen te nemen. Nu dit klaar is, breekt er eindelijk een tijd aan waarin weinig spannende dingen gepland staan. Tijd om leuke plannen te gaan maken, dacht ik.
Niet dat alle plannen die ik maak ook uitgevoerd worden, maar het geeft mij altijd een goede flow. Zo ben ik echt van plan geweest om naar Schiedam te gaan om de tentoonstelling van Rothko te bekijken. In mei vorig jaar was ik deze kunstschilder op het spoor gekomen; voor wie het nog eens wil lezen, het is het blogje over de tijd doden. Het is er niet van gekomen.
Maar toen ik aan het begin van dit nieuwe jaar nog geen goede kalender had en ik op zoek ging en zag dat er voor dit jaar een kalender van Rothko te koop was, heb ik geen moment geaarzeld, al moet ik zeggen dat de eerste plaat van januari een beetje tegenvalt. Deze is te donker om er iets in te kunnen ontdekken, maar het jaar heeft meer maanden, dus komen de hele mooie platen waar ik van houd vanzelf aan de beurt.
Misschien matchen de fleurige platen dan ook beter met ons zijn. Op dit moment is de stemming toch wat somber. De uitslag van het driemaandelijkse bloedonderzoek van P. is niet om te juichen. In verband met een waarde van iets in het bloed wat kan duiden op toch weer activiteit van de NETkanker, zal P. een oproep krijgen om een vervroegde petscan te laten doen. Hier zijn we dus niet blij mee.
En weg is opeens mijn vrije gevoel om lekker bezig te gaan met het voorbereiden van een vakantie in Frankrijk deze zomer. En ook mijn hele voorzichtige plannen om uit te zien naar een mooie reis begin volgend jaar ter ere van ons veertig jarig huwelijk zet ik nu maar even opzij. Ik was geïnteresseerd geraakt in een leuke reis naar China, maar dat zou ik nu toch zeker ook op een heel zacht pitje gezet hebben vanwege het Coronavirus.
Ondanks een mooie kalender is het niet mogelijk om in de toekomst te kijken. Het voelt toch een beetje als een toekomst waarin de onzekerheid weer een grotere plaats inneemt dan gewenst is.
Ook in dit blog zal ik (nog) niet heel veel laten zien van al het moois wat er in museum Voorlinden te Wassenaar te zien is, maar beperk ik mij tot één detail, omdat ik het waardevol vind om daar even bij stil te staan. Ik merk dat ik meer en meer thuis begin te raken in wat men noemt de hedendaagse kunst. Andy Warhol was bijvoorbeeld tot een paar jaar geleden niet bekend bij mij, maar via een tentoonstelling in Assen ben ik heel wat wijzer geworden en heb ik aanknopingspunten gekregen om verder op onderzoek uit te gaan.
En dan loop ik in museum Voorlinden, net als in het Groninger museum waar ik een paar maand geleden was, weer even heel hard tegen mijzelf aan. Ik schreef toen:
"Bij het zien van deze voorwerpen schoot ik in de lach. Dit had de man met wie ik ooit getrouwd ben geweest, kunnen maken, maar ik was toen nog helemaal niet toe aan het waarderen van het soort kunst wat ik zag."
Opnieuw zie ik een kunstwerk wat hij zomaar had kunnen maken. Ooit hadden we twee hele grote plastic zakken, nog groter dan de zakken voor inzameling van kleding, met plastic doppen op zolder staan. Het was de bedoeling dat hij daarvan een plastiek op de zijmuur van ons huis zou maken. Ik zag dat volstrekt niet zitten. Ik was alleen maar bezig met wat de mensen er van zouden vinden. Ik wilde toen niets liever dan binnen de lijntjes kleuren, terwijl mijn ouders juist vonden dat we al zoveel buiten de bestaande gangbare norm deden.
Het huwelijk hield geen stand en dat was maar goed ook. We belemmerden elkaar in onze ontwikkeling. Ik hiel mij veel meer bezig met het schrijven van gedichten, korte verhalen en andere poëzie, terwijl hij bezig was met het verwezenlijken van allerlei vormen van expressie, als zijnde het maken van schilderijen, het maken van meubels en het creëren van voorwerpen uit gevonden materialen, gevonden bij het grof vuil. Nee, we pasten echt niet bij elkaar. We zaten elkaar alleen maar in de weg.
Ik zie dochter en kleindochter staan voor een kunstwerk wat zomaar van haar vader had kunnen zijn. Allemaal waardeloze rommeltjes waarvan deze man gecreëerd is. Het is zo'n mooi plaatje... het vertedert mij.
Om het niet in de vergetelheid te laten verdwijnen vond ik dat ik dit blogje moest schrijven.
HJ. Mocht je dit ooit lezen: Ode aan je creativiteit, die ik toen niet op waarde wist te schatten.
klik
Het jaar is nog maar veertien dagen oud, maar ik kan nu al concluderen dat van mijn goede voornemen om dit jaar wat actiever te zijn met het plaatsen van blogs op mijn eigen website nog niet veel terecht is gekomen. En dat terwijl er juist zo veel leuke dagen op rij zijn geweest.
Kleine dochter Nina uit Roemenië kwam bij ons op bezoek. Niet één dag, niet twee dagen, maar wel vijf dagen, waarin we het heerlijk met elkaar hebben gehad. Ze had tegen zoonlief gezegd dat ze wel naar Nederland wilde, maar dat ze dan ook naar oma wilde en niet maar één nachtje. Zoonlief heeft zijn bezigheden daar op aangepast, zodat hij èn gedeeltelijk kon werken èn gedeeltelijk bij zijn dochter (en bij ons) kon zijn.
Maar ja, kleine meisjes worden groot, al bijna veertien en de tijd, dat ze 's avonds om negen uur naar bed ging, ligt al weer ver achter ons. Geen tijd voor oma om nog een blogje te schrijven. Nee, 's avonds via netflix samen genieten van een mooie film! Het is als een bijscholing voor mij, want ik zie films zoals Matilda en Minoes, best de moeite van het kijken waard, maar die ik uit mijzelf niet zo gauw zou kijken.
Na het vertrek van kleine dochter stond de verjaardag van dochterlief al bijna voor de deur,
maar eerst was er nog de tradionele nieuwjaarsviering met de Red Hatters. Het was dit jaar een hele bijzondere meeting. Queen Nyn gaf na bijna tien jaar haar Queensstokje door aan Catharina, die nu de titel van Queen mag dragen. Het was een heel gezellig en warm gebeuren. 
Nog niet echt van bekomen van de bijzondere avond gingen we de volgende morgen dus op weg naar Den Haag, nadat we de jongens eerst afgeleverd hadden bij hun hondenhotel. Onze afspraak was dat we elkaar in Wassenaar zouden treffen om samen een bezoek te brengen aan museum Voorlinden. Het is werkelijk een heel bijzonder museum maar daarover later meer. Na een gezellig borreluurtje bij dochterlief en kleine dochter thuis zijn we heerlijk uit eten geweest.
De volgende dag zouden P. en ik naar het museum Corpus gaan, maar dit ging niet door omdat het museum wegens herstelwerkzaamheden gesloten was. Dan Leiden maar gaan verkennen? Nee, toch maar niet, het weer was er niet naar, ik voelde mij niet fit, we gaven er de voorkeur aan om naar huis te gaan en van daaruit de jongens 's avonds weer op te halen. Ik weet dat ik die middag alleen maar futloos in de stoel heb gehangen. De volgende dag werd duidelijk wat de oorzaak was. Ik was ziek, griep of bronchitis, maakt niet uit, door de koorst was ik het liefste in bed.
En zo kwam het dat ik mijn goede voornemen van meer blogjes schrijven echt niet ten uitvoer kon brengen. Gelukkig kun je iedere dag opnieuw beginnen met goede voornemens en dat probeer ik, nu ik me weer beter voel, maar in de praktijk te brengen. Ook zal het de komende weken iets minder hectisch zijn, want het tempo van de afgelopen weken is echt niet bij te benen. Maar ik klaag niet hoor, behalve de paar dagen dat ik ziek was waren het allemaal dagen met een sterretje.
klik
Eigenlijk doe ik het best wel goed. Toen ik in de krant de tips las om vitaal oud te worden, bedacht ik dat mijn toetreden tot een zangkoor van popmuziek helemaal in het plaatje paste van 'zeg ja tegen het leven', en waar ook geadviseerd werd: ga wat nieuws doen en sta open voor het onbekende.
Toen ik mij ruim een jaar geleden aanmeldde om lid te worden van het zangkoor vond ik dat doodeng en de eerste keer dat ik onderweg daar naar toe was vroeg ik mij zelf af waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Maar de conclusie is, dat ik er nog geen moment spijt van heb gehad. Naast de gezonde spanning die iets nieuws met zich meebrengt, heeft het mij al menig plezierig moment opgeleverd. De repetities vind ik leuk, maar daarnaast vind ik het ook heel erg leuk om op de radio de liedjes te horen die wij in het repertoire hebben.
Het koor heeft niet echt een dirigent maar meer een arrangeur/liedjesschrijver/troubadour die ons begeleidt. Hij treedt hier en daar en overal in de provincie op en wordt ook nog al eens gevraagd om voor Omrop Fryslân een optreden te verzorgen. Dat zal vast mede een rol gespeeld hebben toen het koor gevraagd werd om op drie januari op te komen treden.
We moesten om half één aanwezig zijn zodat we eerst een soundcheck konden doen. Ach, wat houd ik er van om bij radioopnames te zijn die live zijn. Bij de Firato vroeger, kon ik ook uren bij het radioprogramma staan wat dan ter plekke werd uitgezonden. Er is dan zo veel te zien, zeker als het radioprogramma dan ook nog live op tv wordt uitgezonden. Alleen om daar te ziijn is al een feestje.
De eerste twee liedjes, ons eigen koorlied, geschreven en gecomponeerd door Adri de Boer, onze muzikale begeleider dus, gingen heel goed. Wat heeft het eerst een moeite gekost om Perfect van Ed Shearon goed onder de knie te krijgen, maar het klinkt nu goed. Ook hadden we Roller Coaster van Danny Vera graag willen zingen, maar helaas, dit was technisch niet mogelijk, omdat we dat met een orkestband zingen en deze dan eerder aangeleverd had moeten worden.
Het was echt een hele belevenis, waar ik heel erg van genoten heb.
Californian Dreamin' is een veel ouder werk en meestal zingen we dat wel heel goed, alleen deze middag was de kwaliteit van het begin net niet helemaal je dat. Binnen kort gaan we bezig met het instuderen van een liedje van Lady Gaga, Shallow. Als ik op de radio een liedje hoor wat wij ook zingen zoals All of me van John Legend, of bijvoorbeeld Bed of Roses, dan word ik helemaal blij.
Ik weet nu wat er allemaal bij komt kijken om een liedje een beetje leuk ten gehore te brengen. Dat zing je niet zomaar mee, omdat er verschillende partijen gezongen worden. Maar als het lukt en het klinkt mooi, dan geeft dat toch wel heel veel plezier.
klik
|
|
