Opeens stuitte ik, of liever gezegd P, hij attendeerde mij er op, op een artikel met de kop: Naakt in het museum kan dat nog. Eerlijk gezegd, het was nog al een moeilijk artikel en ik heb het wel twee keer moeten lezen voor ik echt begreep waar het artikel nu eigenlijk over ging. Het blijkt te maken te hebben met een aankoop van het van Gogh Museum.
"De badende vrouw" van Edgar Degas, 1886 blijkt als nieuw topstuk aan de collectie van dit museum toegevoegd te zijn en nu schijnt er nogal wat commotie te zijn ontstaan, omdat er geluiden zijn dat dit soort naakten niet meer getoond zouden moeten worden, waarop de vrouwelijke directeur van het museum de volgende uitspraak in Buitenhof heeft gedaan: Die hele discussie of vrouwelijk naakt wel geschikt is voor alle mensen van alle culturen die binnenkomen, moet je tackelen.
Omdat ik niet zomaar iets wil schrijven, ben ik eerst maar even op onderzoek uit gegaan en toen viel ik van de ene verbazing in de andere. Het bijna twee pagina's grote artikel vond ik in dezelfde vorm terug, maar dan op 22 februari, 3 dagen eerder dus, geplaatst in Het Parool. Daar was het artikel geïllustreerd met meerdere schilderijen van onder andere Eiliff Petersson, Nocturne, 1887 en het hieronder geplaatste schilderij van Hippolyte Petitjean uit dezelfde tijd.
Heel langzaam begon ik toen de rode draad van het artikel te ontdekken. Eind januari is de aankoop van dit schilderij gepresenteerd, 9 februari is hier in het tv-programma aandacht aan besteed en heeft Emilie Gordenker bovengenoemde uitspraak gedaan, op 22 februari heeft het Parool in een groot artikel hier aandacht aan besteed en weer een paar dagen later is datzelfde artikel bij de Leeuwarder Courant, zonder enige verdere uitleg, onder de kop 'cultuur en media' terug te vinden. Nou ja.
In Het Parool waren inmiddels al een paar commentaren te lezen, ook van andere musea. De meesten vinden dat het gewoon moet kunnen, het tonen van vrouwelijk naakt, mits het binnen de grenzen van de tolerantie valt. Ik sluit mij hier volkomen bij aan. Naaktschilderijen zijn van alle tijden.
Als illustratie plaats ik het schilderij naar Jan van Eyck uit ca 1500. En wat te denken van al die blote mannen kinderen en engeltjes op al die muurschilderingen en glas en loodramen in de kerken?
Ik begrijp dan ook helemaal niets van deze discussie die gaande blijkt te zijn; en voor mij hoeven er ook geen stickertjes bij de naaktschilderijen te komen om aan te geven dat dit niet in deze hedendaagse tijd is geschilderd, dit om tegemoet te komen aan de gevoeligheden van migranten om zo musea voor iedereen toegankelijk te houden. als men dit niet wil zien, dan komt men maar niet.
"Ik heb het steeds al gezegd" hoor ik P. zeggen. We zitten zoals gewoonlijk 's morgens aan de eettafel, we lezen de krant en genieten ondertussen van een lekker kopje koffie. Ik kijk even op en ik zie dat hij aangekomen is bij het gedeelte van de krant waar in het stroomverbruik van de Tesla weer eens uitvoerig wordt beschreven. "Ik heb toch steeds al gezegd, dat het bestaande stroomnet steeds zwaarder belast gaat worden en dat dit op den duur spaak gaat lopen. Hier staat het zwart op wit: een moderne elektrische auto heeft een piekvermogen dat gelijk staat aan dat van tien huishoudens."
En inderdaad, wij hebben het al vaak gehad over de elektrische auto. Overal in het land zijn er naast de benzinestations ook elektrische stations gebouwd, alleen, wij zien er nooit of, heel sporadisch, een auto staan. Want tja, als je elektrisch wilt laden, moet je er wel de tijd voor nemen.
Dan iedereen in de toekomst toch maar thuis elektrisch tanken? Nee, dat kan ook niet, als er in een straat 10 auto's tegelijker tijd gaan opladen, dan zijn er opeens honderd 'huishoudens' bij. De netwerkcapaciteit zou enorm vergroot moeten worden, maar dat vergt een investering van miljarden euro's, de straten moeten open om dikkere kabels te leggen.
Toch zegt de overheid te willen, dat er in 2030 1,7 miljoen laadpalen gerealiseerd zijn. Men heeft berekend, dat er dan per dag vierhonderd laadpalen bij moeten komen. Maar de overbelasting van het net is daarmee niet opgelost. Ook noodmaatregelen zoals tussen 17.00 en 21.00 uur verboden om op te laden of het opladen twee keer zo duur te maken, zullen geen oplossing zijn.
Deze laadperikelen zullen de verkoop van elektrische auto's geen goed doen.
"Voorlopig hoeven wij nog geen nieuwe auto, dus we hoeven ons er nog niet al te druk om te maken", zeg ik tegen P. "Nee, dat is zo", beaamt P., maar dat neemt niet weg, dat ik steeds gezegd heb, dat het elektrisch rijden nog lang niet ideaal is. Het lijkt allemaal zo mooi, maar men heeft toch echt een paar problemen over het hoofd gezien."
"Zou best kunnen, we zullen het zien, maar inderdaad, jij hebt het van het begin af aan steeds gezegd" en ondertussen vouw ik de krant op. Ons dagelijkse ritueel van kopje koffie drinken en krantje lezen is weer ten einde.
Heerlijk, die gezamenlijke momentjes, ik zou ze niet graag willen missen.
klik
In het kader van niet bij de pakken gaan neerzitten, maar proberen wat leuke dingen te gaan doen, had ik een uitje bedacht. We zouden op zondagmiddag naar de IJsselhallen in Zwolle gaan om daar de ijssculpturen te bekijken, iets wat ik al een aantal jaren op het prgramma had staan, maar wat er nog nooit van gekomen was.
Om dit jaar niet weer te blijven steken in het van plan zijn, had ik in het begin van de week al tickets on line gekocht; met een tijdslot, geen eventuele wachttijd als het te druk zou zijn, wat kon er nog mis gaan?
Tja, met de storm had ik geen rekening gehouden.
Echt leuk om te gaan vond ik het niet meer. Ik heb nog geprobeerd om telefonisch te proberen ons bezoek uit te stellen, maar buiten kantooruren was er niemand bereikbaar. Na veel dubben zijn we toch maar gegaan.
Op de weg viel het nog wel mee. Ontspannen rijden was het niet en ik schrok best toen er opeens een boomtak(je) op ons raam viel; nog geen tel later nadat P. gezegd had: zie je wel, dat het meevalt, echt spectaculaire dingen heb ik nog niet gezien.
Het was niet heel druk, maar we waren niet de enigen die de ijssculpturen gingen bekijken. 
Bij de start wist ik niet zo goed waar ik moest beginnen met kijken. Ja, de route volgen, dat was duidelijk, maar er was zoveel te zien. Het begon met de uitbeelding van dieren en opstellingen van ver voor de jaartelling. Gaande weg kwamen we bij de Middeleeuwen, Gouden Eeuw, Stoomtijdperk, Tweede Wereldoorlog en de Future.
Na ruim een half uur waren we bij de uitgang. Steen en steenkoud, dus eerst maar iets drinken om warm te worden. Daarna nog een snelle tweede ronde. Toen pas kon ik meer genieten van de tijdreis door het geheel.
Door de lichteffecten was het niet altijd even goed mogelijk om er mooie plaatjes van te maken.
De mooiste foto's die ik gemaakt heb zijn van de uitbeelding van Anne Frank aan een tafeltje en daarnaast het concentratiekamp. Het was werkelijk heel mooi gedaan, maar ik vind het zelf ongepast om juist die beelden op dit blog te tonen.
Na het zien van dit alles keerden we weer huiswaarts en zijn we Zwolle niet meer ingegaan om daar wat rond te kijken en er zo mogelijk een hapje te eten zoals wel de bedoeling was geweest.
Tja, wat moet ik er van zeggen. Het uitje is net niet helemaal geworden van wat de bedoeling was, maar we zijn er wel even uit geweest.
klik
Ooit was de moorkop voor mij HET favoriete gebakje. Lekker, een omhulsel met daarin overheerlijke slagroom. Het omhulsel, de soes, had niet zoveel smaak, de chocolade moest dit verhullen en bovendien liet dit gebak zich niet zo gemakkelijk verorberen. Na een kritische analyse, jaren geleden, besloot ik dit gebak voortaan te laten staan. Als ik zo gek op slagroom was, en dat ben ik nog steeds, kon ik beter gewoon een paar happen slagroom nemen, wel zo makkelijk als dat geworstel met die soes.
En nu is de moorkop dus in de ban gedaan, de naam dan. Ergens kan ik er wel begrip voor opbrengen, maar aan de andere kant ook weer niet, want waar blijft dan het einde? Ik bedacht, wat doen we dan bijvoorbeeld met de slavenarmband?
De betekenis van de slavenarmband verwijst immers ook naar het donkere verleden van de slavernij. Tijdens de 16e eeuw kregen slaven uit Afrika en de Caribiën een armband uit één stuk geslagen met daarop ter identificatie een merkje of nummer in gegraveerd. 
Ook de creolen zijn verbonden met de slavernij. Ik dacht heel origineel te zijn met het bedenken van deze voorbeelden, maar dat is niet zo, Darah Diederiks, toen 3e jaars geschiedenisstudent,was in 2018 al actief om modemerken aan te schrijven om creolen en slavenarmbanden uit het vocabulaire te schrappen.
Dit alles heeft mijn belangstelling voor het nare fenomeem "slavernij" wel doen toenemen. Ik ben er achter gekomen dar er helemaal niet veel schilderijen zijn waarin iets te zien valt over de slavernij. Hier en daar een schilderij met een donkere bediende, maar echt grote taferelen op doek heb ik niet kunnen vinden. Dat is denk ik ook het teleurstellende geweest van mijn bezoek aan het Tropenmuseum.
In 2020, dit jaar dus, zal er in het Rijksmuseum exta aandacht zijn voor de "zwarte bladzijde" de slavernij. Nee het is echt niet iets om daar trots op te zijn, maat met het schrappen van verschillende woorden veranderen we de geschiedenis niet. Ik ga er zeker kennis van nemen, want ik denk veel meer dat we de geschiedenis moeten omarmen en de conclusie moeten trekken dat de mensen met een donkere huidskleur er, als je het tegen al die eeuwen afzet, in hele korte tijd in geslaagd zijn om van een onderdrukte positie tot, voor mij althans, volwaardige en gelijkwaardige medeburgers uit te groeien. Vandaar dat ik niet zo'n moeite heb met woorden die verwijzen naar het verleden. Dat is geweest, net zoals de bellenmeisjes, dienstmeisjes, krullenjongens en weet ik welke termen er in het verleden gebruikt zijn om aan te geven in welke rangorde iemand geplaatst kon worden.
En de Arnhemse meisjes mogen van mij zo blijven heten hoor.
klik
Rembrandt
Het is in al die jaren nog niet vaak voorgekomen, dat ik niet echt een onderwerp heb om over te bloggen. Oh, er gebeurt genoeg in de wereld en dat volg ik ook wel allemaal. Om maar iets te noemen, het Coronavirus bijvoorbeeld. Vooralsnog is het voor ons land nog niet verontrustend en ik hoop dat dit ook zo blijft.
Dan is er de Brexit. Dit verhaal is nog lang niet compleet en wat er uiteindelijk van te merken zal zijn is op dit moment nog niet duidelijk.
De heisa rond verkiezingen in de VS is ook weer van start gegaan en als ik onze binnenlandse politiek er even bij haal, dan moet ik zeggen, dat Thierry Baudet niet echt handig bezig is geweest om kiezers aan zich te binden. En zo zou ik nog wel het één en ander kunnen bedenken, maar voor mij springt er niet iets uit om er een heel blog mee te vullen.
Zelf heb ik het gevoel, dat ik weer in de modus van afwachten en overleven ben aangeland. Het duurt nog ruim drie weken voor er iets bekend zal zijn of er iets op de petscan te zien is waardoor bepaalde bloedwaarden van P. te hoog zijn. Ik probeer het wel van mij af te zetten, maar toch hangt het voortdurend om mij heen.
Dan even een korte uitleg over de foto's. Toen ik in museum Voorlinden het witte object zag liggen, dacht ik in eerste instantie dat het om een touw ging wat kunstig gedrapeerd was. Pas later, toen ik er dicht bij stond en er goed naar keek, zag ik dat het ging om iets heel speciaals. Het zijn allemaal hele kleine kraaltjes die zo aanééngeregen zijn waardoor het de dikte van kabeltouw heeft gekregen. Ik was helemaal verbaasd en ik kon er niet van afblijven. Ik moest het even voelen. Het afkeurende: mam, niet doen! van dochterlief was helemaal terecht. Natuurlijk mocht ik daar niet aankomen. De rest van de middag heb ik keurig mijn handen thuis gehouden, hoewel ik de twee mensen die zo levensecht lijken, maar in verhouding twee maal zo groot zijn als echte mensen, ook heel graag eventjes had willen aanraken.
Er zijn plannen om aankomende zondag naar Zwolle naar de ijsbeelden te gaan. Ook daar zal gelden: Alleen kijken met je ogen! Ik hoop, dat het ons goed zal doen om even onze zinnen te verzetten.
klik
|
|
