Het leek me wel een aardig jurkje wat ik steeds voorbij zag komen en ik besloot het te bestellen. Het bestellen ging op een wat merkwaardige manier en wel heel snel. Geen verificatiecode of iets dergelijks, niets van dat alles. Wel een e-mail dat de bestelling was afgerond. Even later kwam de aanbieding van hetzelfde jurkje weer voorbij alleen nu met 35% korting. Ik klikte op het plaatje om een uitvergroting te krijgen. Ik zag dat het om een andere maat ging en ik klikte het weg. Groot was mijn verbazing toen ik opnieuw een e-mail kreeg met de bevestiging dat ook deze bestelling was afgerond en verstuurd zou worden. Ik had op geen enkele wijze iets van een bedrag of iets dergelijks ingevuld.
Vanaf dat moment wist ik dat het foute boel was. Ik ben de verzonden e-mails maar eens goed gaan lezen en ja hoor, het bleek dat alles helemaal geautomatiseerd was en dat het proces niet gestopt kon worden. Afwachten maar tot het geleverd zou worden en het dan maar proberen om het retour te doen.
Eindelijk, na vier weken, 19 april had ik het besteld, kwamen de 2 afzonderlijke pakketjes. Helemaal uit China! natuurlijk was model S veel te klein, maar de jurk in de goede maat zag er ook niet uit, ik hoefde het niet eens te passen, want het was een wanstaltig product in materiaal waar je nog geen poetsdoek van zou willen maken.
Tja, toen ben ik gaan uitzoeken hoe ik er een retourzending van kon maken. Dit was een studie apart en P. en ik zijn er heel wat uurtjes mee zoet geweest. P. had uitgevonden dat het één en ander door een verzendhuis in Ulm werd uitgevoerd.
Na enig zoeken vond ik ergens onder alle reclame van heel veel andere kleding een e-mailadres voor contact wanneer er vragen zouden zijn. Daar heb ik de vraag gesteld wat de procedure is bij een retourzending en hoe de teruggave van het betaalde bedrag zou plaats vinden. Volledigheidshalve heb ik de nummers van de producten ook maar vermeld. En wat ik niet verwachtte, ik kreeg binnen 24 uur antwoord!
Echt blij was ik niet met het antwoord. Het liet zien dat het heel veel haken en ogen had om het terug te sturen. Via een link, niet aanklikbaar, maar ingetikt kwam het wel tevoorschijn, konden we aan een retourbon komen. Dit moest ingevuld bij de pakketjes gevoegd worden en het moest ingevuld ook naar het e-mailadres gestuurd worden waar ik dus als antwoord deze informatie had gekregen. En, zo stond er nadrukkelijk bij, er moest een trackingscode bij en zoals later ook nog bleek, een foto van de bon.
Ik had zelf al lang afgehaakt en gedacht, miskoop, ik moet het verlies van deze 70 euro maar nemen, maar als ik P. vraag mij hierbij te helpen, dan zal het ook tot het einde uitgevoerd gaan worden. Ik had vooraf gedacht, dat het beter was om er maar 1 pakje van te maken, omdat dit waarschijnlijk in de kosten zou schelen. Achteraf maar goed ook. Om het pakje terug te sturen is een bedrag van EUR 29,30 gemoeid. Opnieuw zou ik zelf de beslissing hebben genomen om het proces van terugsturen hier te stoppen om niet nog meer kosten te maken.
P. is echter iemand van: dat zullen we dan nog wel eens zien! Hij zet door onder het motto, als het lukt dan is de schade beperkt tot EUR 30 en lukt het niet, dan is er aan alle eisen voldaan en kunnen we een beroep doen op de verzekering behorend bij gebruik van de visakaart.
Zucht, ik moet er maar wat om glimlachen. Het gaat gelukkig niet om een heel groot bedrag. Het is mij nu dus ook een keer overkomen, dat ik, waar altijd zo voor gewaarschuwd wordt, bij een totaal verkeerde, niet bonafide firma iets besteld heb in plaats van gewoon bij Peter Hahn of Mona of zoiets. Naar een winkel gaan kan natuurlijk ook, maar in deze coronatijd leek dit me wel handig. Dit is echt de eerste keer dat ik met een bestelling echt een keer op de koffie kom. Het is niet anders.
Thuis en toch uit! Meestal zijn we in deze tijd wel een dag of tien met de caravan op stap. Ik geniet altijd heel erg van die kortere vakanties in eigen land. We lopen en fietsen dan veel en we zien op die manier heel wat van ons mooie Nederland, want waar we dan ook zijn, in het voorjaar is er veel te zien buiten. Of dat nu in de Betuwe is, bij de grote rivieren, in de kop van Overijssel, of in Zeeland, in deze tijd van het jaar, wanneer er heel veel in bloei staat, is het overal mooi.
Het mooie lijkt altijd net iets meer binnen te komen als je in een vreemde omgeving bent.
Dit bracht mij op het idee, nu we dus niet weg kunnen, om er zo nu en dan in onze eigen omgeving wat op uit te trekken. Niet steeds vanuit huis een wandeltocht te doen, dan loop je steeds op dezelfde wegen, maar even de auto pakken om een paar kilometer verderop te kunnen starten, zodat je net een iets andere actieradius hebt. Dat hebben we dus gisteren ook maar weer eens gedaan.
We liepen van Sybrandhûs via Lichtaard naar Raard en langs de Ee weer terug naar het punt waar de auto stond. We zouden dit ook vanuit ons huis kunnen wandelen, maar dan komt er een heen en weertje van bijna 3 km. dus bijelkaar opgeteld bijna 6 km bij. Dat is ruim een uur lopen waardoor een leuk rondje van pakweg 9 km. dan 15 km wordt en dat toch weer aan de lange kant is, omdat je die middag ook nog andere plannen hebt.
Natuurlijk ben ik vele malen langs diverse terpen gekomen, maar nu lopend, zag het er voor mij toch weer heel anders uit. Omdat we nu over een schelpenpaadje vlak voor de kerk langs konden lopen, leek de terp mij ineens veel hoger dan wanneer ik er op afstand met de auto langs rijd.
En zo maken we er in deze periode toch maar het beste van en dat is dicht bij huis toch ook genieten van al het moois wat er buiten te zien is.
klik
De weg naar huis met links heel in de verte de toren van ons dorp.
Dit jaar zal het voor de eerste keer zijn dat Moederdag het onderwerp van een blogje is. Behalve dat dochterlief en zoon op deze dag altijd wel even bellen, wordt er niet zoveel aandacht aan besteed. Deels heb ik dat een beetje aan mij zelf te wijten.
Zelf heb ik op moederdag altijd een bezoekje aan mijn moeder gebracht, met of zonder bloemetje. Ooit was ik op het idee gekomen niet meer mee te willen doen aan dat commerciële gedoe, maar op die dag naar haar toe gaan deed ik dan weer wel. En we gingen in dat weekend ook altijd even naar de moeder van P.
Dochterlief deed het weer op haar wijze. Ze plande niet om rond die datum een weekendje te komen, maar stuurde dan vaak wel iets over de post. Zo weet ik, dat ik eens een keer een CDtje van de Spicegirls heb gekregen met het nummer Mama, maar vaak was het een hele dure bos bloemen. Toen ze zelf moeder was geworden heb ik haar na een paar jaar gevraagd daar mee te stoppen; ik miste te veel dat ze het zelf kwam brengen. Een telefoontje was dan voor mij ook genoeg. Zoonlief heeft altijd volstaan met een telefoongesprek.
Van de jongens krijg ik elk jaar wel iets, meestal een flesje parfum.
Waarom weet ik niet, maar dit jaar hoopte ik heel stilletjes, dat ik een bos bloemen van mijn dochter zou krijgen. Het is immers zo'n vreemde tijd. Met Pasen hadden we elkaar ook al niet gezien.
Donderdagmiddag stopte er voor de tweede keer een pakjesauto voor ons huis. Er werd een bruine doos bezorgd. Nu had ik een jurk besteld, maar ik kon mij toch niet voorstellen dat de adressering handmatig met pen was gedaan en toen ik nog eens goed keek herkende ik het handschrift van dochterlief. Ik zou het pakketje open maken toen opeens aanstaande Moederdag door mijn hoofd schoot en ik bedacht, dat dit vast niet de bedoeling was. Via een appje met haar kwam ik te weten, dat er eerst een kaart met aanwijzingen had moeten komen. Toen ik in de brievenbus ging kijken was deze inderdaad gearriveerd. Op de kaart stond: als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan en zondagmorgen mag je het pakje openen.
Dat heb ik vanmorgen gedaan. Ik zag 2 kleine flesjes wijn, een stukje bijzondere kaas, een pakje servetten en nog een kaart.
En toen werd de verrassing nog groter. Op de kaart wordt uitgelegd dat het de bedoeling is dat we de wijn vanavond gaan nuttigen als er om 18.00 uur iets bij ons gebracht gaat worden, want ik hoef vanavond niet te koken. Kijk, hier word ik dan echt even stil van. En heel erg blij! Dat dochterlief nu niet kan komen snap ik, maar dat ze zoveel moeite gedaan heeft om mij te verrassen vind ik super. Voor mij is dit een onvergetelijke moederdag.
Het lijkt er op dat wij weer in een wat rustiger vaarwater komen. Het was eind januari toen bleek dat de bloedwaarden van mijn lief niet goed waren. Toen eind februari de uitslag van de petscan bekend werd schreef ik op 1 maart het blogje "op losse schroeven". De NETkanker, waarvan men gehoopt had, dat alles verwijderd was, had zich tegen de verwachting in toch op andere plekken gemanifesteerd. Een nieuwe operatie was niet mogelijk. Er zouden een aantal onderzoeken plaats gaan vinden om dan vast te stellen wat in dit geval de beste behandeling zou zijn.
Afijn, de vervolgonderzoeken zijn min of meer gedaan en toen bleek dat er gelukkig geen sprake was van prostaatkanker, is er besloten om toch te starten met het geven van injecties. Omdat in het verleden was gebleken dat P. hierop allergische reacties vertoonde is de aanpak heel voorzichtig geweest. Eerst eeen week 1 spuitje per dag, daar een week twee per dag en vervolgens een week met 3 per dag.
Toen bleek, dat dit alles goed bleef gaan, durfde de oncoloog het aan om tot een depotinjectie over te gaan. Dat is 1 injectie per 4 weken. In het afgelopen weekend is dit in werking gezet. Het is even een gedoe, de benodigdheden worden per koerier thuis bezorgd en er komt een speciaal daartoe opgeleide verpleegkundige vanuit een landelijk opgezette organisatie langs. De dagelijkse spuitjes mocht ik wel toedienen, maar deze depotspuit dus absoluut niet, want dit komt nogal nauw. Vloeistof en poeder moeten op een speciale manier gemengd worden, en het toedienen van de injectie komt ook nogal precies, omdat de plek goed uitgekiend moet worden, waardoor er zo weinig mogelijk pijn met het zitten gaat ontstaan.
Nu, na een paar dagen, verdwijnt de pijnlijke plek in de bil en ook is er tot nog toe weinig te merken van nog meer hinderlijke bijverschijnselen dan die er al waren en waar P. redelijk goed mee om kan gaan. Dat betekent dat er weer een stukje rust in ons leven gaat komen en daar zijn we blij mee. Eind augustus zal de proef op de som genomen worden en wordt er opnieuw een petscan gemaakt om te zien of de injecties die vanaf nu vierwekelijks gegeven gaan worden ook inderdaad hun remmende werking doen.
Begin maart schreef ik dat zowel mijn binnenwereld als de buitenwereld op zijn kop stond. De binnenwereld is weer aardig tot rust gekomen. Als alles normaal was, hadden we vanaf nu weer aardig onze gang kunnen gaan en er met de caravan op uit kunnen trekken. Maar helaas, de buitenwereld is nog niet zo als hij zou moeten zijn. Waren de beperkingen door de coronamaatregelen voor ons niet zo heel erg voelbaar, het beknot zijn in onze vrijheid wordt nu ook door ons als zodanig ervaren.
Gelukkig lijkt het met de buitenwereld aardig de goede kant op te gaan en ik heb dan ook goede hoop, dat het over een aantal (en dat zullen er heus nog wel een flink aantal zijn) weken mogelijk zal zijn om er met de caravan weer op uit te kunnen trekken en te kunnen genieten van al het moois wat eigen land te bieden heeft, want een vakantie naar Frankrijk zit er dit jaar zeker niet in.
klik
Je zult maar humor-socioloog en cultureel antropoloog zijn. Als ik nog aan het begin van mijn leven stond dan wist ik het wel, dan zou ik die studie ook wel willen doen. Heerlijk om als humor-deskundige de grappen die omtrent deze crisis ontstaan te gaan verzamelen. Giselinde Kuipers doet dit echt voor haar beroep. Ze is humor-deskundige, is werkzaam bij de Katholieke Universiteit in Leuven en verzamelt grappen omtrent het coronavirus.
Het blijkt dat dat er overal ter wereld grapjes gemaakt worden over corona en dat die grappen allemaal ongeveer dezelfde inhoud hebben en dezelfde fasen volgen.
In het begin van dit coronatijdperk heb ik mij enorm geërgerd aan het circuleren van die grappen. Ik ben lid van een paar groepsapps en ik werd helemaal gek van al die pingeltjes, totdat iemand mij vertelde dat ik per groepsapp het geluid uit kon zetten. Klinkt eenvoudig, maar als je het niet weet kom je er niet op. Nu doet het mij niet zoveel meer en zie ik vaak wel een keer of drie, vier dezelfde grappen of filmpjes op de diverse apps voorbij komen en éen keer gezien is het klaar en uitschakelen maar.
Ik zie zelf ook, dat de situatie per week wijzigt. In het begin waren het nogal racistische grappen over Chinezen, daarna over het hamsteren, de vele vele grappen over het toiletpapier, vervolgens was de quarantaine aan de beurt en daarna de lock down. Ik begrijp, na het lezen van het hele artikel, dat het een uiting is van grip op de situatie willen krijgen. Gedachten en zorgen worden gedeeld en daarmee wordt de angst kleiner gemaakt. Tegelijkertijd wordt er met de grappen afgetast, wat iedereen ergens van vindt.
Er gebeurt nu niet meer zoveel nieuws en de grapjes lijken wat te stagneren. Wel zie ik zelf dat op dit moment de filmpjes van 'hoop blijven houden' en 'samen staan we sterk' sterk aan het toenemen zijn.
De vraag wordt in het artikel gesteld of het wel smaakvol is om over corona te lachen, is dat nog wel lollig? Natuurlijk zijn er wel grenzen aan humor. Humor wordt vooral gebruikt om problemen, zorgen en kwesties kleiner te maken, om dingen op een afstand te zetten, maar als je net gehoord hebt dat een bekende getroffen is door het virus, is er even geen plaats voor humor. Wanneer de ergste schok voorbij is, ontstaat er als vanzelf ook weer ruimte voor humor.
Hoewel ik helemaal geen klagen heb, we kunnen hier in het noorden van het land nog behoorlijk onze gang gaan, begint de situatie met al die beperkingen toch behoorlijk vervelend te worden. Ik merk dat ik ongeduldig word. Ik zou zo graag de draad van alles weer willen oppakken, lekker samen tennissen, bridgen, zingen met daar tussendoor de small talk, de kleine wetenswaardigheden uitwisselen en het elkaar van repliek dienen; ik mis het meer dan mij lief is.
Voorlopig klets ik maar wat met de jongens. Hessel heeft op de één of andere manier de naam Hesselientje van mij gekregen en ach, Iemand is een schat, bijna een modelhond. Behalve als hij de kans krijgt een poes, eenden of een egel de stuipen op het lijf te jagen. Maar ja, je bent een jachthond of niet. Gelukkig staat hij goed onder appèl en lukt het ons om hem op andere gedachten te brengen en zonder dat er grote rampen zijn gebeurd, bij ons terug te komen. Grapje! zie je hem denken en loopt verder weer heel gehoorzaam met ons mee.
nog eentje
klik
|
|
