TRACK EN TRACE

 Je hebt een terugbetaling ontvangen

 Besteloverzicht

Weet u het nog, tijden geleden, 19 april om precies te zijn, had ik een jurk besteld, niet wetend dat dit helemaal uit China zou komen, want dan had ik het nooit gedaan. Bij de betaling, maar toen was er al geen weg terug, merkte ik dat het helemaal fout ging, want zonder mijn toestemming werd er ook een tweede jurk in een geheel andere maat in rekening gebracht omdat ik even terugschakelde vanwege de verschillende prijzen....

Afijn na heel lang wachten kwamen de wanstaltige producten aan. In het blog van 24 mei (Herroepingsrecht) heb ik uitvoerig beschreven hoe lang we bezig zijn geweest om uit te vinden hoe er een retourzending zou moeten plaats vinden.

P. heeft uiteindelijk het pakje verzonden, wat ook nog eens 29,30 kostte en waarvan ik dacht dat dit alleen maar extra kosten zouden zijn, maar zie het wonder is geschied. Niet zonder slag of stoot. Na weken, dat er niets gebeurde, herinnerde ik mij opeens dat we het pakje konden volgen èn als het aangekomen was, wat er dan gedaan kon worden, als het geld niet op de rekening was teruggestort. 

Wederom is P. op onderzoek uitgegaan. Hij moest met het sturen van een fotocopie van de track en trace bon nogmaals bewijzen dat het pakketje verzonden en aangekomen was. Daarnà was het nog slechts een kwestie van een paar dagen voordat het geld weer op de VISArekening was bijgeschreven. Zowel de 39,95 van jurk XL als de 29,95 van jurk S.

Hoe is het mogelijk, maar met het verlies van de 29,30 ben ik toch blij, want dit is uiteindelijk de schadepost en dit is toch minder groot dan de prijs van de twee jurken bij elkaar opgeteld.

Alle eer voor P. want zelf was ik bij het verlies van 69,90, de prijs van die 2 jurken, gebleven. Scheelt toch mooi 40 euro. Waar track en trace al niet goed voor is.

TSJA....

Zucht, steun en kreun, waar zal ik het dit keer eens over hebben. In ieder geval niet over de mondkapjes, of muilkorven zoals wij ze noemen en waarschijnlijk binnenkort verplicht gaan worden. 

Ik wil het ook niet hebben over het boek wat ik aan het lezen ben, Grand-Hotel Europa van Ilja Pfeijffer, deels heel interessant, maar deels ook heel langdradig.

En over het weer wil ik het ook niet hebben, want dat is ook niet om over naar huis te schrijven. Ook wil ik het niet over mijn breiprojectjes hebben, want ik ben veel te rusteloos om lang achter elkaar te zitten en geconcentreerd te kunnen breien.

En over de verjaardag van zoonlief wil ik ook liever maar zwijgen. Vandaag is hij 45 jaar geworden, maar hij is niet in den lande, maar in den vreemde, maar dan wel bij zijn dochter en dat is voor hem heel fijn, want hij had haar sinds de crisis niet meer gezien. Maar het doet mij met weemoed terugdenken aan vorig jaar, toen zij met zijn tweeën kwamen aanwaaien en wij een geweldige tijd met elkaar beleefd hebben, eerst thuis en later in Noord-Brabant op de camping.

Het is dus een beetje een niet al te vrolijk chaosje in mijn hoofd.

Is er dan echt niets leuks om te vermelden? Ja gelukkig toch nog wel. Afgelopen week waren dochter en kleindochter hier in de buurt. Ze hadden een kleine week een huisje in Earnewâld gehuurd. Wij zijn bij hen op bezoek geweest, hebben heel gezellig met elkaar gefietst, natuurlijk zat er een pontje in verwerkt, en later gebbqed.  Het was fijn om elkaar na zo'n lange tijd weer te zien en ja, ik heb ze ook even geknuffeld. Ik ben zelf helemaal niet zo knuffelig aangelegd, maar nu met de beperkingen van deze tijd mis ik het meer dan ik voor mogelijk had gehouden. 

En toch blijf ik maar steeds het gevoel houden: en de boer hij zij ploegde voort, gewoon omdat het leven niet zo luchtig en vrij van zorgen is zoals ik wel graag zou willen. Te vaak moet ik mijn reddingsboei pakken in de vorm van mij, aan het eind van de dag, de vraag stellen, was er vandaag dan geen enkel plezierig moment? Gelukkig kan ik daar altijd wel ja opzeggen, maar het feit dat ik mijzelf die vraag moet stellen is toch een teken aan de wand. Normaliter ga ik als het ware fluitend naar boven en stap ik met met een heel tevreden en voldaan gevoel mijn bed in. Het is even niet anders zei zij berustend. 

TERUGZIEN

Terugziend op de vakantie, die sinds gisteren weer voorbij is, kan ik zeggen dat we al met al een goede tijd hebben gehad. Natuurlijk waren er ups en downs. Over het weer kan ik kort zijn, dat liet te wensen over. Op een paar mooie dagen na hebben we toch wel veel met regen te doen gehad. Niet dat het alle dagen plensde, maar dat grijze miezerige weer zorgde nu eenmaal niet voor een vrolijke uitstraling. 

Deventer en Zutphen waren per fiets goed te bereiken en wat heb ik genoten van het slenteren door de smalle straatjes van die twee oude hanzesteden. Deventer hebben we zelfs twee keer bezocht, omdat bleek dat dit via het pontje van Gorssel goed te doen was. Dit was ook de allermooiste dag van de vakantie wat weer betrof. 

Voor de jongens is fietsen nogal vermoeiend, omdat zij tijdens de hele fietstocht in de fietskar blijven staan, daarom wisselen we de fietstochten af met dagjes wandelen. Het mooiste vind ik altijd als we wandeltochten vanaf de camping kunnen doen, maar in de laatste week hadden we alle mogelijkheden al wel zo'n beetje benut, dus zijn we met de auto naar de Holterberg gereden en hebben we van daaruit nog een heerlijke tocht gelopen. Daar zag ik dat op gunstige plekken de bosbes al rijp was. ik herinner mij onmiddellijk de smaak als ik een bes in mijn mond stop en natuurlijk komen dan de herinneringen boven, dat ik als klein meisje met mijn ouders bosbessen ging plukken, zodat mijn moeder deze kon wekken en wij in de winter op zondagen gele pudding met bosbessensap konden eten. 

in deze afgelopen weken ben ik ook veel beter gaan zien, dat het herstel van P. niet zo is geworden, als we graag gewild zouden hebben. In vergelijk met de vakantie van vorig jaar in augustus, heeft P. qua conditie weinig vooruitgang geboekt. Tijdens een telefonisch consult met de oncoloog kwam ook ter sprake, dat P. niet op zijn gewicht blijft. In een telefonisch consult met een diëtiste bracht kwam naar voren, dat P. spiermassa verliest en daardoor ook conditie. De weg die wij al ingeslagen waren met extra voeding zoals yoghurt was helemaal goed. Dit mocht nog wel wat uitgebreid worden met kaas en andere hapjes, vooral na een inspanning zoals een wandeltocht. Tja die gezondheid van P.; de nieuwe uitzaaiingen die in januari gevonden zijn en de gevolgen daarvan die nu toch wel merkbaar zijn, dat heeft ons wel aan het denken gezet.

Het bezoek van schone zus en zwager en met wie we wandelend een hele gezellige dag doorgebracht hebben, de verjaardagsvisite van zoonlief en het bezoek van E. en T. met wie we heerlijk gefietst hebben zijn dan weer cadeautjes die je krijgt door in eigen land te blijven. 

Vakantie vieren in eigen land, deels veroorzaakt door de corona, bleek voor ons goed mogelijk te zijn. Wij hebben weinig beperkingen ondervonden en op de camping, een kleine SVR camping, werden de regels goed nageleefd, dus naar mijn gevoel hebben we weinig meer risico gelopen dan wanneer we thuis waren gebleven.

GRENSVERLEGGEND

Het was de bedoeling dat we iets meer van Salland zouden zien, maar de praktijk wijst uit dat we meer in Gelderland zijn dan in Overijssel. Dat is ook niet zo vreemd, want de grens tussen beide provincies ligt 200 meter van de camping waar we verblijven verwijderd.

Ik schijn dat vaker, geheel onbewust, op te zoeken waardoor ik altijd voor de keuze kom te staan van welke streek ik een wandelkaart of iets dergelijks zal kopen en meestal blijkt in de praktijk dat ik net de verkeerde keuze maak, zo ook dit jaar. Ik had beter de wandelkaart van Lochem en omstreken kunnen kopen. Helaas is er, zoals voor de fietsknooppunten, geen nederlanddekkend boekwerk wat wandelknooppunten betreft te koop. Met mijn fietsknooppuntenboekwerk van de Lidl, gekregen van zoonlief, kan ik heel goed mooie fietstochten uitstippelen, maar gisteren ging het toch iets anders.

Over prachtige weggetjes, niet altijd via de knooppunten naar Gorssel gefietst. Daar is een pontje en als ik dat weet moet ik daar altijd even heen en als het maar even kan er ook op. Het zou een heen en weertje worden, maar toen bleek dat Deventer ook wel haalbaar was, zijn de plannen veranderd met als sluitstuk lekker in de binnenstad uit eten en pas daarna op de fiets weer richting camping, maar dan wel op de snelste manier, geziem de afstand.

Het is, mede door het mooie weer, een heerlijke dag geworden. Een dag qua gevoel vergelijkbaar met onze vakanties in Frankrijk. Mooi weer en lange dagen en vrij om van alles te ontdekken waardoor het onvoorspelbare waarin zo'n dag zich dan heel verrassend ontvouwt, ook een kans krijgt.

Dit maakt, dat we ons nu al weer verheugen op een volgende vakantie in eigen land; al zal ik blijven verlangen naar de kans op beter weer in het door mij zo geliefde Frankrijk. Maar als blijkt dat wij onze grenzen moeten verleggen om binnen de mogelijkheden van wat er kan te blijven, dan zal dat echt wel even wennen zijn, maar tegelijkertijd zijn we ook blij met datgene wat er nog allemaal wel kan. Ik had gedacht, dat het punt dat door het ouder worden er grenzen verlegd zouden moeten worden, veel later zou komen, maar de ziekte van P. heeft toch een veel grotere impact dan van te voren was ingeschat.

In deze vakantie is mij wel het één en ander duidelijk geworden. Er even tussen uit zijn wil de blik nog wel eens verruimen.

Op weg van Gorssel naar Deventer

JOPPE

Joppe, wat is het hier mooi........ Het is een heel afwisselend landschap om door heen te fietsen. Niet al te grote percelen weiland, afgewisseld met kleine perceeltjes bos en dan opeens een paar honderd meter weg, waarbij het lijkt of je in een heel groot en donker bos terecht bent gekomen. De Hanzesteden Deventer en Zutphen zijn op de fiets te bereiken en ook een tochtje door de uiterwaarden van de IJssel zou mogelijk zijn als het weer een beetje mee zou werken, maar helaas is dat niet het geval.

De regen verhindert ons om echt lekker op stap te gaan waardoor ik het gevoel krijg, dat ik niet echt optimaal kan genieten van al het moois. Vorige week vrijdag zijn we naar Deventer gefietst en dat is tot nu toe nog de beste dag geweest wat het weer betreft. Zaterdag hebben we dan op de middag nog wel een wandeltochtje gedaan, maar ik miste de zon..

De maandag, toen P jarig was, zouden we met zoonlief, die ter ere van de verjaardag langs kwam, gaan fietsen, maar door de vele buien viel dit in het water. Ook 's avonds lukte het niet meer.

Afijn, het geplande familiebezoek aan tante Bep heeft inmiddels al wel plaats gevonden en vanmiddag hebben we dan toch maar een fietstochtje door de af en toe miezerregen naar Lochem gemaakt. Ik viel bijna van verbazing achterover toen we door het stadje liepen. Stadje? Ja het schijnt een heus stadje te zijn. Ik heb dat nooit geweten.

Rond mijn 19e jaar ben ik menigmaal met de bus door deze streek gekomen. Ik deed toen een opleiding in Amersfoort en vooral in het begin ging ik, als ik vrije dagen had, naar "huis". En dat stond in Rekken. Eerst met de trein naar Deventer en van daaruit verder met de bus. Ik kwam dan door al die plaatsen zoals Epse Harfsen Laren Lochem Borculo Haarlo Eibergen Rekken. Het was altijd anderhalf uur afzien. En in elke plaats stapten er wel mensen in of uit. De bus reed toen dwars door al die kleine dorpjes heen en er was bij elke kerk wel een halte. Maar bij Lochem ging dit niet, daar bleef de bus net buiten het centrum, zodat ik dat nooit gezien heb. Nogmaals, ik was verbaasd. 

Als het weer nu op gaat knappen, weet ik zeker, dat ik het hier nog mooier ga vinden. Er staan in ieder geval nog genoeg uitstapjes op het programma. 

Dit is niet Lochem, maar Deventer.

BATMAN 2

En opeens kom ik mijzelf tegen en moet ik het gevecht met mijzelf aangaan. Vooral 's nachts, wanneer ik een poos niet kan slapen wordt het mij steeds duidelijker, dat er met de ziekte van P. toch echt wel het één en ander veranderd is.

Had ik vorig jaar, toen we in augustus onze vakantie in Brabant doorbrachten nog het idee, dat we op den duur de draad van het ons vertrouwde leven zoals we het gewend waren wel weer op zouden kunnen pakken; ik kom steeds meer tot het inzicht, dat dit niet meer zal gaan. De gevolgen van het ziek zijn van P. vragen hun tol. 

De conditie en het uithoudingsvermogen van hem zijn duidelijk een stuk minder van kwaliteit dan wat het was en ook het geheugen lijkt een beschadiging opgelopen te hebben. Nu we een paar dagen hier in Bathmen op vakantie zijn en ik een vergelijk met vorig jaar kan maken, moet ik wel tot de conclusie komen, dat er qua gezondheid van P. niet zo heel veel veranderd is. Toen dacht ik nog dat hij verder moest aansterken, maar veel beter is het niet meer geworden.

Ik moet onder ogen gaan zien, dat niet alles meer mogelijk is en dat mijn tempo soms voor hem niet meer bij te houden is. Ik moet mijzelf gaan aanleren, dat alles een tandje lager moet. Al woelend in mijn bed kwam de gedachte bij mij op, dat, ook als er geen coronacrisis zou zijn geweest, dat het er misschien niet meer inzit om ooit weer met de caravan naar mijn (ons?) geliefde Frankrijk te gaan.

Natuurlijk doet dat pijn en ik ga niet zeggen, we moeten er het beste maar van maken, want dat doen we sowieso.  We kunnen namelijk nog best wel veel doen. Brabant vond ik heel verrassend en mooi, maar deze streek heeft ook weer zijn eigen charme. Dat betekent dat ik volop genieten kan van onze wandel- en fietstochten.

Het gevecht met mijzelf heb ik nu denk ik wel gehad. Ik accepteer de situatie zoals die is en van daaruit ga ik verder. ik heb zo'n idee dat de tobberijen in de nacht nu ook wel zullen gaan verdwijnen. Ik heb immers de woorden kunnen vinden om de situatie te beschrijven en dat geeft mij rust van binnen.

We zijn hier nog een flink aantal dagen en er valt nog heel veel te ontdekken en dat gaan we zeker doen.