Alles leek weer een beetje gewoon en normaal. Bovendien had ik van diverse mensen gehoord, dat het echt wel te doen was om naar een voorstelling te gaan, het was goed geregeld en er werd voldoende afstand gehouden. Toen ik een goede week geleden een aankondiging van de voorstelling van Plien en Bianca zag leek het me erg leuk om daar eens heen te gaan en zo waar, er konden nog kaarten besteld worden.
Na eerst in de auto de persconferentie gehoord te hebben waarin de nieuwe maatregelen aangekondigd werden, kwamen we toch ietwat ontdaan in de schouwburg aan. Zou deze zelfde voorstelling morgen nog wel gespeeld kunnen worden, of zou dit de laatste zijn? De situatie deed ons verdacht veel denken aan de laatste keer dat we uit zijn geweest. Dat was in maart naar de film 'De Beentjes' van Herman Finkers, die wij als één van de laatsten, onder nornamele omstandigheden, in de bioscoop hebben gezien.
Schouwburg De Lawei had voor deze voorstelling een hele ludieke wijze bedacht om er zeker van te zijn dat het publiek de nodige afstand ten opzichte van elkaar in acht zouden nemen. In de grote foyer had men vakken met een kleurcode gemaakt en bij het kopen van de ticket werd een bepaalde kleur genoemd, zodat iedereen bij binnenkomst verzocht werd naar het vak met de gegeven kleur te gaan. In het vak waren sterren aangebracht zodat ook daar de anderhalve meter afstand duidelijk werd. Tien minuten voor aanvang kwam er een dame in een wit pak en een aantal handlangers in een donkerpak voor het voetlicht. Na eerst een soort vlaggenparade gehouden te hebben werd elke goep om de beurt door een dame met de juist gekleurde vlag opgehaald en naar de juiste plaatsen in de zaal begeleid.
Over de voorstelling kan ik vrij kort zijn, het viel ons waat tegen. Er was, zoals in de recensie staat, inderdaad een grote stoet aan typeringen zoals: gefrustreerde kabouters, een enorme sprong in het diepe, giraffen in het theater, ‘Changing of the Guard’ en een kanon, maar ik miste vooral de wat meer uitgesponnen dialogen. Ze waren er wel, maar vaak waren deze heel kort en soms domweg gezegd wat platvloers.
Maar goed, het was al met al toch wel een leuk avondje uit en ik zou er alle vertrouwen in hebben om, wanneer ik weer eens iets zou zien wat mij leuk leek, opnieuw te gaan, maar.......
Sinds gisteravond staat, door de toename van besmettingen van dat vreslijke coronavirus alles weer op losse schroeven en moeten we eerst maar weer eens zien hoe de situatie zich verder gaat ontwikkelen.
KLIK
De zomertijd is bezig op vrijwel dezelfde wijze te vertrekken als dat-ie gekomen is. Veel zon, strakblauwe luchten waardoor de weilanden nog groener lijken en aangename temperaturen. Ik lust er wel pap van.
Toch kijk ik een beetje weemoedig terug naar het begin. Het begon allemaal met de heftigheid van het coronavirus. Zo door de maanden heen hebben we toch met ons allen geleerd met dit nare fenomeen om te gaan. We hebben vakantie gevierd, weliswaar wel op aangepaste wijze, we hebben geleerd ons verlies te nemen door te accepteren dat er geen zomerfeesten, festivals en wat dies meer zij, gehouden konden worden, kortom er is veel niet door gegaan en misschien hebben we wel, tegen beter weten in, de hoop gehad, dat het aan het eind van de zomer voorbij zou zijn.
En nu is het bijna het einde van de zomer en lijken we net zo ver te zijn als toen de zomer begon. Nog net geen lockdown, maar wel met een zorgelijke situatie.
En daar was gisteren niets van te merken. Net als zovelen zijn we gaan genieten van het mooie weer. We hebben een prachtige fietstocht gemaakt naar Earnewâld. En omdat het bijna einde zomerseizoen was hebben we ons getrakteerd op een heerlijke sorbet bij een uitspanning aan het water.
Ik heb mijn ogen uitgekeken. Omdat boten en varen niet zo in onze genen zit, zijn wij niet zo vaak op plekken te vinden waar de mensen vertoeven die wel de watersport bedrijven. Tjonge jonge jonge, het water leek wel een snelweg voor boten.
Wij houden het maar bij fietsen en eerlijk is eerlijk, ik heb het al eens eerder geschreven, als ik in zo'n fietstocht een overtocht met een pontje kan opnemen, dan zal ik dat niet laten. En dat is een verschil met het voorjaar. Toen stonden we aan de andere kant van het pontje, als waarvan we nu vertrokken, maar toen voer het pontje (nog) niet. Door de versoepelde maatregelen, waardoor er in de loop der tijd weer meer mogelijk was, is dit pontje op 1 juli weer gaan varen.
Het is al met al een mooie maar wel vreemde zomer geworden, waar veel kon en ook weer veel niet. Helaas, zoals het zich nu laat aanzien zal het voorlopig nog wel een vreemde tijd blijven.
Zucht.
klik
Quarantaine, het woord had voor mij altijd wel iets mysterieus. Het klonk wel mooi en het leek wel iets uitdagends te hebben, evenals het woord evacueren. Nu het in quarantaine moeten gaan als een soort orde van de dag is geworden, heeft het woord ook niets geheimzinnigs meer. Gelukkig heb ik er nog niet mee te maken gehad en ik hoop er ook niet mee van doen te krijgen.
Eigenlijk merk ik niet zo heel veel meer van het feit, dat we nog steeds in de greep van het virus schijnen te zijn. De gepaste afstand die bij het koffiedrinken op de tennismorgen gehanteerd wordt is er zo langzamerhand wel ingesleten en roept nog weinig onverwachte situaties op.
Ook het bridgen is weer begonnen, zij het met de helft van het aantal deelnemers, zodat de tafels op flinke afstand van elkaar staan en er per bridgetafel 2 tafels gebruikt worden, zodat we onderling op een aardige afstand van elkaar zitten, maar de kaarten nog net in het midden kunnen krijgen. En na elke ronde wordt er driftig ontsmet door te sprayen.
Met een paar medebridgers kwam het gesprek op dat ontsmetten. Eigenlijk is dat best vreemd. Het coronavirus is, zoals de naam al zegt een virus en virussen zijn niet, zoals met bacterieën wel het geval is, te bestrijden met desinfecterende middelen. Maar als goedwillend mens ga ik wel mee in het in acht nemen van de regels, maar soms sla ik het desinfecteren van mijn handen toch even over. Dat agressieve goedje is echt niet goed voor mijn huid, want de psoriasis in mijn handen vlamt hierdoor lekker op en van tijd tot tijd heb ik de linkerhand open liggen.
Heel waarschijnlijk gaat de zang zo zoetjesaan ook weer beginnen, zij het ook op gepaste onderlinge afstand. Ik vind het heerlijk dat het leven weer bijna gewoon gaat worden. Alleen het spontane van het verzinnen om naar een bioscoop, museum of theater gaat mij nog niet zo goed af. Dat vind ik nog te veel een gedoe.
Afgelopen weekend ben ik naar dochterlief in Den Haag geweest. Bij het weer weggaan naar huis hebben we elkaar als vanouds omhelsd. Na 24 uur in elkaars nabijheid te zijn geweest, en naar elkaar uitgesproken te hebben geen klachten te hebben en voor zover we weten ook niet met mensen met klachten in aanraking te zijn geweest vonden wij dat dit moest kunnen. Het was heerlijk om haar armen weer om mij heen te voelen en haar even stevig vast te hebben. Ik weet nu waarom het woord knuffel mij minder zegt dan wanneer men het over een stevige omhelzing heeft, want dat was het. Gelukkig zijn er geen foto's van gemaakt, want het was binnenshuis.
klik
En weg is de spanning? Ja voor een groot deel wel. Afgelopen week heeft P. een petscan gehad en de uitslag is positief te noemen. De maandelijkse injectie schijnt te werken, er zijn gelukkig geen nieuwe uitzaaiingen en de tumoren die in februari op de scan zichtbaar waren lijken wel iets kleiner geworden te zijn. Een hoopvolle uitslag waar we wel mee verder kunnen.
Toch is er niet de uitbundigheid die je bij een dergelijke uitslag zou mogen verwachten. Er is enige gereserveerdheid. Immers, vorig jaar, een aantal weken na de operatie, was de uitslag van de scan uiterst positief en nog geen vier maanden later bleek, na een eerste periodiek bloedonderzoek, dat er toch weer iets mis was. Dit maakt mij behoudend. En natuurlijk speelt ook mee, dat P. niet de oude meer is en dat ook niet meer zal worden. We zullen moeten gaan denken in mogelijkheden en niet in beperkingen.
Dat kan soms een hele toer zijn, maar ook uitdagend. ik wil dat graag even in het licht zien van de Tour de France die in deze tijd gereden wordt. Men had kunnen besluiten de hele Tour maar een jaar over te slaan of deze later en op een aangepaste wijze te houden.
ik ben blij dat ze voor dit laatste gekozen hebben. Ik volg 's middags, als het even kan, weer met veel genoegen de tour. Ik zit dan als vanouds met mijn breiwerk voor de tv. Dat er minder publiek langs de weg staat is even wennen, net als het zien van al die muilkorfjes mondkapjes, maar de mooie beelden van Frankrijk vergoeden veel. Dit jaar komt de Tour door vele plaatsen of eindigt daar waar ik ooit zelf geweest ben en dat brengt mij er toe om de foto's van die vakanties nog eens te bekijken. Soms is het ook een hele toer om te bedenken in welk jaar we waar waren.
Sisteron was makkelijk. Dat was in het jaar dat kleindochter R. geboren is, nu 15 jaar geleden. En toen ik de foto's niet op de computer kon vinden, wist ik dat dit het laatste jaar is geweest dat ik nog foto's op een fotorolletje maakte. Mont Aigoual was nog wat langer geleden, dus dat was echt even zoeken.
Echt spannend is de Tour nog niet. Misschien komt dit nog. Vooraf voelde ik wel de spanning of de hele Tour wel uitgereden zou kunnen worden, maar die spanning lijkt wat weg te ebben.
Het begint er op te lijken dat de weg naar 'Back To Normal' steeds meer betreden kan worden.
klik
|
|
