Het eind van het jaar is bijna in zicht. Het was voor mij een bijzonder jaar en dan doel ik niet op het coronavirus want dat maakt het jaar voor iedereen een vreemd jaar en dat treft ons allemaal.
Zonder dat ik het besefte dat ik er mee bezig was, is dit het jaar geweest, waarin ik het ziek zijn van P. verwerkt heb en het heel langzamerhand een plekje heb kunnen geven. Wanneer één van de echtelieden binnen het huwelijk, of een andere vorm van samenleven ziek wordt, heeft dit ook een grote gevolgen voor de partner. Zeker als blijkt dat volledige genezing niet mogelijk is en de situatie dus niet meer zal gaan worden zoals die was.
Ik heb het op de sociale academie allemaal zelf geleerd en later vele malen aan mijn leerlingen uitgelegd, het rouwproces bij een verliessituatie. Toch heeft het tot diep in het najaar geduurd voordat ik in de gaten had waar ik in mijn hoofd mee bezig was. Pas toen mij door enkele mensen geadviseerd werd eens een paar gesprekken met een deskundige te hebben en ik dat ging organiseren, begreep ik mijn eigen verdriet. Nog voordat er een eerste gesprek plaats zou gaan vinden, eigenlijk direct nadat er een afspraak gemaakt was, moest ik zo verschikkelijk huilen. De gedachte dat ik mijn verhaal kwijt zou kunnen, maakte dat ik voor het eerst mijn eigen verdriet kon accepteren.
Verdriet, omdat het allemaal zo zwaar was geweest, verdriet, omdat P. nooit meer de oude zou worden. Verdriet omdat daardoor onze relatie ook veranderd was, verdriet, omdat ik de P. die hij was zo miste, verdriet om dat ik zo moest wennen aan de P. die hij geworden is, maar wat ook niet zijn keuze is; fysiek zowel psychisch heeft hij het één en ander moeten inleveren; kortom, het is niet meer mijn echtevriendje zoals ik hem kende.
Het klinkt raar, maar bij het bereiken van mijn verdriet heb ik een grote stap gezet om de toekomst weer met heel andere ogen te kunnen gaan zien. Er kwam ruimte en energie vrij waardoor ik weer kon gaan voelen wat houden van is. Natuurlijk was dat niet allemaal weg, het was er nog wel.
En met dit inzicht ben ik bij de laatste fase van het rouwproces aangekomen, het aanvaarden van de situatie zoals die nu is en van hieruit weer samen verder gaan met ons leven. Het geeft mij rust nu ik kan benoemen waarom ik dit afgelopen jaar niet altijd even gelukkig ben geweest.
Ik sla deze bladzijde om, dit hoofdstuk is uit, het boek gaat verder en ik ben benieuwd wat er gaat komen.
Dit is een schilderij van Hilma af Klint, een Zweedse schilder, geleefd van 1862 - 1944. Zij was al eerder dan de schilder Kadinsky bezig met het schilderen van abstracte voorstellingen. Zij noemde het: De Toekomst. Ik vond het na enig speurwerk, toen ik op zoek was om dit blog van een bijpassend plaatje te voorzien.
Het was mij al heel snel duidelijk, dit jaar zou het niet nodig zijn om een kerstplan te maken, want er zou toch niet zoveel mogelijk zijn. Eigenlijk vond ik dat niet zo erg. Ik ben niet zo'n kerstvierder en het kost mij altijd weer moeite om kerst echt als iets leuks te zien. Ons gezin is van een dergelijke samenstelling, dat het er niet inzit om dit echt groots en met elkaar te vieren. De strenge lock down raakt mij dan ook niet zo.
Mede door het feit dat we ons veertig jarig huwelijk rond 15 december met de kinderen zouden vieren zag ik het al gebeuren dat we net als vorig jaar, de kerstdagen met ons tweeën zouden zijn.
Door de jaren heen heb ik geleerd niet verdrietig te zijn omdat in ons gezin Kerst niet zo uitbundig gevierd wordt. Ons gezin leent zich er nu eenmaal niet zo voor om dit heel close met elkaar te vieren. Sinds een aantal jaren slaag ik er steeds beter in om van de kerstdagen toch iets leuks te maken. Ik krijg er zowaar een beetje slag van. Het zit hem vaak in kleine dingetjes. Vorig jaar heb ik mij toegelegd op het maken van een soort van kerstdiner met recepten vanuit de Lidl of AH folder. Dat wilde dit jaar niet zo lukken, dus wordt het weer meer iets van het gewone, maar wel lekker.
Maar ik wil de dagen toch ook niet zo maar voorbij laten glijden zonder dat we het gevoel hebben dat het Kerst is. Ik heb een appeltaart gebakken, we zijn naar de bonbonwinkel in een naburig dorp geweest om ons zelf op een heerlijk doosje bonbons te tracteren, er zijn wat lekkere hapjes in de vorm van kaasjes en luxe borrelhapjes gekocht, er is een flesje franse cognac aangeschaft en op de valreep vond ik ook nog twee dozen kaarsen.
Het was gezellig toen we de uitzending All You Need is Love bekeken; het kaarslicht geeft altijd weer een heel bijzondere sfeer en met een hapje en een drankje later op de avond was het echt genieten.
Eerste kerstdag blijkt weer veel te kort te zijn, want de tijd is om voor we het weten.
De tweede kerstdag gaan we naar dochterlief en kleine dochter. Dit plan is een paar dagen tijdens een telefoongesprek zo maar spontaan ontstaan. En dan is er gelukkig nog een derde kerstdag. Misschien ben ik nu wel over de kerstvrees heen en kan ik mij er een volgend jaar vooraf al op verheugen. Als het zo doorgaat ga ik kerst nog echt leuk vinden!
Voorbij is de mooie dag van het dubbele feestgebeuren. Door de weersomstandigheden, maar ook door de getoonde warme belangstelling van vrienden, familie en kennissen is de dag toch iets anders verlopen dan onze plannen waren. Na het cadeau van de jongens en van P. voor mijn verjaardag in ontvangst genomen te hebben, een heerlijk geurtje, was het de beurt aan ons samen om elkaar een cadeau te overhandigen. (even heb ik nog de hoop gehad, een opstelling van mooie grote opblaasbare poppen in de tuin te zien, want om 7uur hoorde ik een beetje herrie bij het huis, maar het mocht niet zo zijn)
Als bruid mocht ik het pakje eerst open maken, ik begreep niet direct wat het was, maar het is een E-READER. Knap bedacht van P. Het lezen op de tablet vind ik niet helemaal ideaal en een e-reader schijnt toch wel voordelen te hebben. Bovendien word je dan niet steeds gestoord door allerlei pingeltjes en berichtjes.
P. was op zijn beurt ook heel verbaasd. Een DRONE, daar had hij zelf nooit aan gedacht, maar het leek hem wel heel erg leuk om daar eens mee aan de gang te gaan. Maar we zouden het deze dag verder even laten rusten. Te ingewikkeld om er nu mee aan de slag te gaan.
We hadden het ontbijt nog niet eens helemaal op, we wilden ook wel graag alle appjes zien die onder andere van de groepsapp van de tennisclub binnenkwamen, toen ook het eerste telefoontje, rond half tien zich meldde en dat is zo ongeveer de hele morgen zo doorgegaan. Daarbij opgeteld de bloemenservicedienst en de overbuuv die namens de buurt een bos bloemen en een enveloppe met inhoud kwam brengen, dit alles maakte dat we het zo druk hadden waardoor we om half twaalf pas aan de koffie zaten. Nee, een wandeltocht zat er die dag echt niet meer in, ondanks dat de regen wel mee viel.
We hebben plan B. uit de kast gehaald en we zijn gaan sjoelen. Natuurlijk hebben we met de jongens wel eerst ons dagelijkse rondje gelopen en onze gebruikelijke lunch genuttigd. Geen bammetjes uit een trommeltje, maar gewoon een eenvoudige broodmaaltijd aan de keukentafel.
En toen dus de sjoelcompetitie.
Na drie ronden hebben we een pauze ingelast en ons hele kleine flesje wijn, bedoeld voor tijdens de wandeling op een bankje in het park, genuttigd. De opmerking: de stenen glijden net zo makkelijk als de afgelopen veertig jaar, die zomaar zijn vergleden......is wel heel toepasselijk.
Na het sjoelen zijn we bezig gegaan met de puzzel 40 jaar getrouwd. Het geeft ons vele kopzorgen, want het is niet zomaar even in elkaar te zetten. Net zo min als het operationeel maken van ons nieuwe speelgoed, de e-reader en de drone.
Kort en goed, we hebben er zo saampjes, ondersteund door 's middags nog weer telefoontjes van onder andere kleine dochter uit verwegland, van mijn oude tante Bep en een mailtje van M. die ooit onze getuige was, echt een hele leuke dag van gemaakt en nu zullen we samen ook nog wel even bezig zijn om er verder nog wat van te maken, de puzzel gaat verder gelegd worden.
Ooit breekt er wel weer een dag aan dat het weer goed genoeg is om te gaan wandelen, want eerlijk is is eerlijk, de jongens vonden het sjoelen niet leuk en zochten troost bij elkaar
Soms is een voorafje groot genoeg om het als een hoofdgerecht te zien en zo zie ik ons feest ook. Dinsdag 15 december ben ik niet alleen jarig, word ik ook nog 70 nota bene, maar op die dag zijn we ook 40 jaar getrouwd.
Gisteren hebben we dit alles gevierd in klein familieverband. Dochterlief en kleine dochter kwamen dit weekend en zoonlief was ook van de partij. Het was een knus samenzijn en via Thuis Bezorgd hebben we samen heerlijk kunnen eten.
Dochterlief had een puzzel van een foto, deze zomer genomen in Eernewoude toen ze daar met vakantie waren, van ons laten maken. Tja, daar moeten we dus mee aan de slag. Mona Lisa moet nu maar even op haar beurt wachten, ze lag toch nog in 1000 stukjes in de doos.
Van zoonlief en andere kleine dochter, hij had telefonisch uitvoerig overleg met haar gehad, kregen we een broodrooster om samen lekkere zoetjes broodjes te kunnen bakken....
Tja, en dat is het, een groter feest zit er niet in.
Of toch wel? Jawel, er komt nog een nagerecht.
Dinsdag gaan wij met ons tweeën ons 40 jarig jubileum uitvoerig vieren. We hebben samen afgesproken om elkaar een cadeau te geven, iets tussen de tien en duizend euro. Het mag dus ook best iets zijn wat niet veel kost, als het maar leuk is. Daar beginnen we de dinsdag mee, bij het ontbijt. Dan gaan we samen lekker koffie drinken met gebak. Daarna gaan we met ons vieren, de jongens gaan natuurlijk ook mee, op stap, een mooie wandeltocht maken. We nemen een piep klein flesje wijn mee, twee plastic glazen, een paar lekkere bonbons en een paar borrelhapjes, kaasblokjes bijvoorbeeld en dan zoeken we onderweg een bankje op waar we dit gaan nuttigen. En dan kijken we elkaar eens heel diep in de ogen en vertellen we elkaar dat we nog wel een tijdje samen verder willen.
En zo gaan we het vieren..............ik verheug mij er op.
Nee, lootjes hadden we niet getrokken, al hebben we dat iedereen wel wijs gemaakt, maar we hadden op een avond, bij een glas wijn, met elkaar afgesproken, dat we dit jaar elkaar een Sinterklaascadeautje zouden geven mèt gedicht. Ook de jongens mochten niet vergeten worden.
P. kwam na deze afspraak een paar dagen later al thuis, dat hij met de Sint had gesproken. Dan weet ik, dat het cadeautje is gekocht.
Zoals zo vaak bleef ik weer heel lang steken in de mogelijkheden die ik bedacht had zonder tot een keuze te komen. Twee dagen voor het feest ben ik op pad gegaan. Het moest een paraplu worden, of handschoenen of een shawl of een hoofdkussen of een sweatshirt voor de tennis. Ik begon met het zoeken naar een kussen, want dat had ik met zijn verjaardag ook al op het lijstje staan, maar de Hema had die fijne kussens niet meer die ik zelf heb.
Dan maar naar de parapluafdeling. Twee exemplaren kwamen in aanmerking, maar tenslotte ging ik toch maar voor de iets kleinere maar wel zwaardere uitvoering. Deze zou iets beter bestendiger zijn bij wind. Veel keuze in chocoladeletters was er niet meer, maar met de O van opa en de M van moeder kon ik mij wel redden.
En toen liep ik zomaar tegen een sudderplaatje voor op het gas aan. Hup, ook maar in het winkelmandje, cadeautje voor mijzelf. Nu nog even kijken naar een paar dunne wollen handschoenen, want P. heeft tegenwoordig heel veel last van koude handen, iets wat hij nog nooit gehad heeft. Het zullen de hormonen zijn, maar de oncoloog, waar we afgelopen week waren, dacht dat het ook een gevolg kon zijn vanwege het gewichtsverlies. Tja, dan ook nog maar een leuke shawl, meer voor het oog dan dat ie nodig is, want de jas kan heel hoog gesloten worden.
Het vinden van het cadeau voor de jongens wilde niet slagen. De letters van kaas, die ik vroeger nog wel eens voor mijn moeder kocht omdat zij diabetes type 1 had en dus geen snoep mocht, kon ik niet meer vinden. Maar ach, een schaaltje met kaasblokjes zouden zij ook wel op prijs kunnen stellen. Het was al met al nog een aardige tas vol geworden.
De volgende dag heb ik mij vermoeid met het schrijven van een aantal gedichten, inclusief één voor mijzelf bij het sudderplaatje. Zaterdagmiddag rond vijf uur leek ons een goed moment om met onze pakjesmiddag te beginnen. Met op de tafel de pepernoten, stukjes banketstaaf, een speciaal biertje van het merk hertog Jan en wat kaarsen aan, hebben wij saampjes een heel genoeglijk uurtje beleefd aan onze pakjesmiddag. De jongens hadden eerst weinig belangstelling, maar toen hun naam genoemd werd was er opeens heel veel aandacht en vonden ze de kaasblokjes maar wat lekker. (niet alles in één keer natuurlijk, net als bij de chocoladeletters wordt de rest bewaard tot morgen) Als laatste hebben we het pakpapier weer opgeruimd en Sinterklaas en de Schimmel uitgezwaaid.
Hiermee was het feest ten einde, maar het heeft een mooie nasleep, want de puzzel van de Mona Lisa, die ik gekregen heb, zal ons nog menig gezellig uurtje gaan bezorgen.
Op naar het volgende feest.
De eerste afleveringen vond ik wel vermakelijk om te zien, kamp van Koningsbrugge. Er werd nogal wat van de vijftien deelnemers gevraagd. Ze wilden allemaal aan de eisen voldoen die ook aan de ware commandogroepen gevraagd worden. Dachten ze na een heel vermoeiende dag eindelijk te mogen slapen, werden ze na een uur weer gewekt om aan het volgende programmaonderdeel te beginnen. Eén of andere coördinatenopdracht in het bos in het pikkedonker.
Ademloos heb ik gekeken naar het onderdeel dat ze op vijftien meter hoogte aan het eind van twee wiebelige planken een sprong moesten doen naar de touwladder. Bij dat onderdeel sneuvelde niemand, maar door de dagen heen moest er toch zo nu en dan iemand vertrekken, omdat er niet meer aan de eisen kon worden voldaan.
Zo af en toe komt er in beeld hoeveel tijd er na de start op de eerste dag is verlopen. Na bijna zestig uur is er nog steeds geen sprake geweest van een fatsoenlijke nachtrust. Iedere nacht een luttel uurtje, daar moesten ze het mee doen.
In aflevering vijf, ruim 60 uur na aanvang van dit kamp, wordt er dit keer in plaats van geslapen geroeid. De groep, uitgedund tot tien personen, zat in een militaire roeiboot en moest samen roeien zonder te weten waarheen en hoelang. Uiteindelijk roeiden ze in een rondje en dat ruim vier uur lang. Er was één persoon die door de slaap overmand werd en knock out ging en er was één persoon, die min of meer slapend onder het monotone geluid van de groep: 'eenentwintig roei' en een uur later 'eenendertig roei' bij de les probeerde te blijven. Dit werd hem zwaar aangerekend, zo bleek bij de groepsevaluatie, en ook hij moest het kamp verlaten.
Tot zover het verslag van wat ik gezien heb. Dan nu mijn bedenkingen. Zo af en toe wordt er voor de camera aan Jeroen van Koningsbrugge een korte uitleg gegeven. Het wapen onbeheerd twee meter bij je vandaan neerleggen? Dat mag dus NOOIT. En dan moet er gevoeld worden dat dit niet in de haak is, dus honderd meter tijgeren!
Blaren aan de voetjes? Ze zien er na vele kilometers marcheren behoorlijk gehavend uit, maar als je midden in de Sahara bent kun je de groep ook niet laten wachten om ze te laten behandelen, dus kies maar, wil je door gaan of stoppen? En verder gaat ze weer, want ja er zijn ook een paar dames bij.
En zo wordt de groep geleerd om over grenzen heen te gaan en jezelf alleen maar als onderdeel van de groep te zien èn je alleen maar te houden aan de opdracht die is gegeven. Als er op zoek gegaan moet worden naar informatie dan schuif je de moeder in nood met huilend kind (nagespeeld)aan de kant.
Ik krijg bij het zien van dit alles een ongemakkelijk gevoel. Het menselijk denken wordt er als het ware helemaal uitgehaald. Waar blijft het gevoel van normen waarden. Nergens, want na vier etmalen met bijna geen rust is er geen gevoel meer over, laat staan dat er nog sprake is van gezond verstand.
Degene die de leiding over zo'n groep heeft kan deze mensen als het ware dus alles laten doen. Dat het er in oorlogssituaties niet altijd even fijn toegaat kan ik begrijpen, maar het aanleren van deze kadaverdiscipline heeft ook een keerzijde van de medaille. Men moet dan niet gek opkijken dat er in oorlogstijd hele vreemde dingen gaan gebeuren zoals nu in het nieuws was, 19/11/2020 over bijvoorbeeld de daden van de Australische commando's die tijdens de oorlog in Afghanistan 39 Afghaanse gevangenen of burgers onrechtmatig hebben vermoord, sommigen zouden zelfs vermoord zijn tijdens ontgroeningsrituelen voor rekruten.
Wat mij betreft zou het ook in het kamp van Koningsbruggen best iets minder mogen. Eén ding is zeker, ik zou volstrekt niet geschikt zijn om in zo'n groep mee te doen. Niet wat fysiek betreft, maar zeker niet mentaal.
de popup werkt niet
|
|
