Eens, lang geleden, begon het verhaal van de appelboom. Er rolde een appelpitje op de grond en dat pitje had een uitspruitseltje. Ik had dit toen nog nooit gezien en met mij een aantal lezers van mijn blog ook niet. (Voor wie daar nieuwsgierig naar is, het is het blog van 14 maart 2013, te vinden onder de knop archieven maart 2013 of bij de button: 'geef zoekterm' rechtsboven en voer daar het woord appellevensymboliek in.)
Het appelpitje werd gepoot, verwarmd en gekoesterd en kwam tot leven. Het groeide en groeide en het hele kleine boompje werd in de tuin geplant, tussen de rozen. Niet zo goed over nagedacht, maar het moest ergens een plekje hebben.
Toen het boompje wat groter werd, wilde ik het eigenlijk wel verwijderen. Het paste totaal niet op de plek waar we het geplant hadden, maar inmiddels was P. zo gehecht aan het boompje, zodat hier geen sprake van kon zijn. Het boompje mocht hooguit wat gesnoeid worden. Laat dat maar aan mij over, dat heb ik gedaan en tot mijn eigen verbazing is er wel een aardig model in gekomen.
Diverse mensen voorspelden dat het boompje nooit zou gaan bloeien en dat het naar alle waarschijnlijkheid nooit een appel zou voortbrengen. Binnen zeven tot negen jaar zou het boompje moeten gaan bloeien. Ik had mij voorgenomen om tot tien jaar te wachten en als het boompje dan nog niet gebloeid had tot kappen over te gaan.
Maar....... deze week keek ik op een druilerige middag (één van de vele dit voorjaar) naar buiten en tot mijn verbazing zag ik dat er bloesem in de boom zat. Niet veel, maar toch. P. helemaal blij, hij had toch gelijk gekregen, de boom was gaan bloeien.
Het bleek niet eenvoudig om boom met bloesem op de foto te krijgen, maar na diverse pogingen ben ik er dan toch in gelaagd om iets vast te leggen. Natuurlijk heb ik op de foto een bloemetje uitgesneden, zodat het goed zichtbaar wordt.
De bloesem in de boom is moeilijk te vinden, maar vanuit een raam boven is het toch duidelijk te zien. Op de laatste foto is de ware grootte van de boom te zien. Eigenlijk is het toch wel een wonder dat vanuit zo'n klein pitje in 8 jaar tijd zoveel boom te voorschijn komt. En nu maar afwachten of er ook echt een appeltje aan komt. Is het niet dit jaar dan misschien volgend jaar. En ja, mooi of niet, de boom moet nu maar blijven staan waar hij staat, aan de rand van het rozenperk. Met goed opsnoeien zullen de rozen er niet zo heel veel last van hebben.
anti spam: mijn hond heet Hessel
Ik ben te oud en daarom word ik gediscrimineerd. Gisteren zag ik op tv, dat een mevrouw, ondanks dat ze een kaartje had, geen toegang kreeg tot het songfestival. Ze was te oud! Ik viel bijna van mijn stoel! Het blijkt dat wij als zeventigers en ouder niet mee mogen doen aan de zogenaamde field labs en ook het songfestival wordt als zodanig gezien.
Als ik al zo handig zou zijn geweest om in de afgelopen tijd een kaartje te bemachtigen voor de één of andere activiteit die in het kader van de field labs georganiseerd zijn, dan was ik dus geweigerd op grond van mijn leeftijd. Ik heb even met de gedachte gespeeld om naar het Fries Museum te gaan, gelukkig maar dat ik het bij vage voornemens heb gehouden.
Om eerlijk te zijn, ik vind het heel schokkend om tot de ontdekking te komen dat je ergens van uitgesloten wordt en ik werd er gisteravond dan ook niet vrolijk van. Rotterdam is veel te ver weg om ook maar één keer overwogen te hebben om daar heen te gaan, maar toch, gewoon het feit dat het voor mij dus domweg niet mogelijk is!
De mevrouw op de tv leek er nogal lakoniek onder te blijven, maar als het mij was overkomen zou ik razend zijn geweest. Ik heb veel waardering voor Marga Bult die, ondanks dat haar de toegang nog niet ontzegd zou worden, toch de beslissing genomen heeft niet te gaan om solidair te zijn met de oud-deelnemers van boven de zeventig die niet welkom zijn.
Dit is echt de eerste keer dat ik zo geconfronteerd word met ouder worden en dat voelt heel vreemd. Ik hoor de hele dag de songfestivalliedjes van jaren her en dan is het moeilijk voor te stellen dat sommige liedjes al zo oud zijn. Maar ik hoor het verschil niet of ze nu 30 of 25 jaar oud zijn. Het is gewoon het verleden en dat kent niet zoveel differentiaties.
Afijn, zo voelt het dus om gediscrimineerd te worden en ik heb nu aan den lijve ervaren dat dit niet prettig is. Dat is wel een ervaring die ik in mijn verdere leven meeneem.
Ondanks dit alles ben ik nog steeds in de songfestivalmood en ga ik vanavond gewoon wel gezellig kijken, alleen op mijn oude dag een ervaring "rijker" en mogelijk weer wat wijzer geworden.
Het leven gaat wel verder
klik
Blij dat ik weer thuis ben. Met deze weersomstandigheden vind ik het geen pretje om een caravan als huisvesting te hebben. Eén dag slecht weer, soit, daar kan ik wel overheen stappen, maar als het alle dagen een kwestie is van meer in de caravan zitten dan buiten kunnen zijn, dan is het voor mij geen straf om naar huis te gaan. En of ik nu vijf dagen weggeweest ben, of bijna drie weken, de eerste dagen ben ik toch druk voordat alles weer op de juiste plek ligt. Dan is er ook nog een tuin die door het vele hemelwater een aanblik geeft van: doe er wat aan, want voor je het weet ben ik een tuin die onherkenbaar is geworden door de verwildering. Dus een paar dagen druk druk druk met van alles geweest.
Een mooie bijkomstigheid is wel, dat ik nu volop van het songfestival kan genieten. Ik weet het, heel veel mensen zeggen dat ze het niets vinden, maar ik kom er openlijk voor uit door te zeggen dat ik het een leuk vermaak vind. Ook dat was een flinke tegenvaller, toen bleek dat de wifi op de camping niet sterk genoeg was om op de laptop tv te kunnen ontvangen. Ik had er wel allerlei vooorzieiningen voor getroffen, maar het signaal was gewoon niet sterk genoeg. Echt, als het mooi weer was geweest, had ik die tegenvaller gewoon geïncasseerd, want dan ben ik toch niet van buiten naar binnen te krijgen. Maar nu met dit weer vind ik het heerlijk om ongegeneerd veel en lang tv. te kijken, beentjes op een hocker, breiwerkje in de handen en genieten maar.
Voorlopig lijkt het nog wel even dit weer te blijven, dus het is niet zo erg, dat het even wachten is op de nieuwe boiler. Want op de terugreis zijn we wel even langs de dealer van de caravan geweest om vast te stellen wat nu echt het probleem is en het is inderdaad de boiler die bevroren is geweest en daardoor is lek geraakt. En omdat wij niet de enigen zijn met deze pech, in de werkplaats werd ons verteld dat er van de 30 boilers die op voorraad waren er niet één meer is en dat er met ons nog een flink aantal mensen wachten op een nieuwe boiler. En de leverancier van de boilers had gezegd dat deze werkplaats niet de enige is van waaruit de vraag naar nieuwe boilers komt. Met andere woorden, het kan wel even duren voordat dit echt opgelost gaat worden.
Zelf moet ik mijn problemen met de laptop oplossen. Zoals gezegd, om het als tv te kunnen gebruiken moest ik een paar extra programma's installeren, maar dat bevalt helemaal niet. Opera wil ik er graag weer afhebben en ook microsoftedge zie ik met veel vreugde naar de prullenbak verdwijnen. Hier ga ik morgen maar mee aan de gang en ik hoop dat alles goed gaat bij het deïnstalleren.
Plannen om er weer op uit te trekken zijn er wel, maar we hebben nog even de tijd. Voorlopig loop ik weer heel tevreden rond in mijn eigen huis en mijn eigen omgeving en als het een keer mooi weer wordt ga ik eerst hier thuis er maar eens van genieten.
De natuur loopt wat achter, maar de einepiekjes zijn er en de brem bloeit
klik
Ondanks dat ik zou kunnen zeggen: het gaat, hebben we besloten de vakantie in te korten naar 5 dagen, in plaats van hier 15 dagen te blijven. Het waterleidingprobleem is niet opgelost. Omdat op afstand niet uit te maken is of het aan de leidingen ligt of aan de boiler, was het niet zinvol om een monteur te sturen, te meer omdat de boilers toch niet op voorraad zijn. Maandag op de terugreis rijden wij bij de caravanleverancier langs. Dan kan vastgesteld worden wat het euvel is en wat er aan gedaan kan worden. Als het de boiler is, dan is er een levertijd van drie weken.
Ondertussen heb ik mij met een gieter water in de caravan gered. Om warm water te willen hebben moet ik dus zelf water warm maken met de waterkoker of een pannetje water op het vuur. Het gaat, maar met 2 honden in de caravan vanwege het slechte weer is het wel iedere keer een houden en keren.
Door dat slechte weer is het ook moeilijk om wat leuke activiteiten te ondernemen. We zijn een middag naar Almelo geweest om daar een koffiezetapparaat te kopen. Dat is gelukt en dat maakt het koffie zetten wel weer een stuk eenvoudiger.
Almelo vond ik leuk. Ooit moet ik er wel eens geweest zijn, maar ik herkende er hoegenaamd niets. Het doorkijkje naar de kerk was leuk en heel verrassend kwamen we toen in het park van Huize Almelo terecht. Na maanden hebben we weer eens een lekker kopje koffie op een terras genuttigd. Het was gezellig.
Vandaag zou het de hele dag regenen, maar dat viel mee, dus besloten we om toch een lekker wandeltochtje van circa 10 km. te gaan maken. Het begin was erg mooi. We zagen opeens dat eikenbomen waarschijnlijk gaan bloeien. Nooit geweten, maar niet zo gek natuurlijk, want eikels zijn uiteindelijk ook een soort van vruchten. Halverwege onze tocht begon het te regenen en niet zo weinig, maar met behulp van de paraplu zijn we er toch in geslaagd een beetje droog te blijven.
Morgen dus naar huis. Ik ben er met dit weer niet rouwig om. Wat mis ik de warmte van Frankrijk. maar toch, ondanks alle tegenslag, zijn er ook momenten geweest die zeker de moeite waard waren.
bloesem van de eik?????
klik
Als ik weer thuis ben bezoek ik de andere weblogs weer.
Het zou een mooie vakantie moeten worden, we hadden er erg veel zin in, maar het lijkt tot nu toe nog niet zo te lukken. Bijna alles wat fout kan gaan gaat ook fout.
Ten eerste het weer. We hadden echt gedacht dat na het vele koude weer, wat we gehad hebben nu toch een betere tijd aan zou breken, maar helaas, het blijft aan de koude kant met regen, de ene dag wat meer dan de andere.
De reis verliep niet vlekkeloos. Ik had vooraf niet op de kaart gekeken, voor mij stond vast dat we over Zwolle zouden moeten rijden en toen Miep bij Drachten iets anders voorstelde, sloeg ik dat in de wind en reden we gewoon richting Heerenveen - Zwolle met als gevolg dat we na Zwolle op vele kleine B-weggetjes belandden. We hadden over Hoogeveen moeten rijden, nu hebben we heel wat meer kilometers gemaakt.
Maar toen we er bijna waren ging het helemaal mis. Miep stuurde ons een doodlopend weggetje in, maar na ruim een kilometer konden we niet verder. We moesten keren. Caravan afkoppelen, eerst handmatig en daarna met hulp van de moover het huisje op wielen keren, auto keren, caravan weer aankoppelen en verder. Een man met wie we even hadden staan praten, vertelde ons, dat dit een paar jaar geleden wel de weg naar de camping was, maar dat er een kleinere brug ingelegd was, waardoor het niet meer mogelijk is om er met auto's over heen te rijden. We zouden moeten omrijden, 1e weg links, dat uitrijden daar de brug over en dan weer naaar links .
Zogezegd, zo gedaan, de eerste links, ook een doodlopende weg, maar dit zou wel goed zijn, die man was zo zeker in zijn uitleg. Helaas. Ook niet goed, dus zelfde procedure.
Een uur later dan gepland kwamen we op de camping aan. Nadat men ons onze plek gewezen had konden we beginnen met de opbouw van alles. Helaas, we moesten eerst een enorme plensbui zijn gang laten gaan.
Eindelijk, alles was klaar, voortent goed opgebouwd, elektrisch aangesloten, water in de tank.... maar toen ik de kraan aanzette was er bijna geen toevoer. Bij een nadere inspectie bleek, dat het water wegliep zonder eerst door de kraan gekomen te zijn om daarna bv.via de gootsteen te verdwijnen. Het water liep rechtstreeks naar buiten.
De campoingbeheerder van de kleine SVRcamping beloofde de volgende morgen langs te komen, waarschijnlijk kon hij het euvel wel verhelpen. Ach en met een gieter heb je uiteindelijk ook water.
Vanmorgen toch wat vroeger opgestaan, omdat de campingbeheerder voor tienen zou komen. Helaas, hij kon het mankement ook niet verhelpen. Waarschijnlijk is de boiler kapot. Beter om de dealer vrijdag te bellen. Een tegenvaller dus, maar we waren zo zoetjesaan wel aan koffie toe. Gisteravond nog gewoon koffie kunnen zetten, vanmorgen vertikte het koffiezetapperaat om zijn taak te doen. Behalve dat er een lampje ging branden gebeurde er helemaal niets meer. Met veel creativiteit ben ik er in geslaagd om toch koffie te zetten. Water in de waterkoker gekookt en dat op de koffie in de filter geschonken, dan alles weer goed dicht gedaan zo als het hoort, want anders werkt de filter niet en deze procedure een aantal malen herhaald.
Tijdens de koffie het besluit genomen om toch maar een mooie wandeling te gaan doen, ik heb via route.nl een leuk rondje ontworpen, maar dan blijkt dat de paaltjes hier anders werken dan in Friesland. Er wordt niet doorverwezen naar een volgend nummer. Ondanks dat hebben we toch een mooi stukkie gelopen en genoten van de bijzondere omgeving.
Vanavond hebben we geprobeerd of we via de app van kabelnoord tv kunnen kijken op de laptop. Thuis werkte het uitstekend, maar het gaat hier niet lukken. Het internet is veeeeeeeeeeel te traag. Doordat ik allerlei programma's heb moeten installeren om tv. te kunnen kijken, is de laptop aardig ontregeld geraakt. We hebben bijna de hele avond zitten prutsen om het ding weer een beetje te laten doen waarvoor hij bedoeld is.
Ik ben heel benieuwd of er een monteur naar de camping wil komen om onze boiler te vervangen, die waarschijnlijk de veroorzaker is van de lek van de waterleiding. Zo niet, dan moeten we de hele bedoening weer afbreken en naar de werkplaats van de dealer toe. Hemelsbreed is dat zo'n 25 km hier vandaan, maar afbreken en weer opbouwen is wel een heel gedoe.
Dus hoe het nu verder gaat is nog een groot raadsel. Misschien is het morgen ook wel einde vakantie. We gaan het meemaken.
De bloembollenvelden bloeien weer! Ik vind dat zo mooi, die vele kleuren, ik word er blij van als ik dat zie. Natuurlijk moet ik er dan naar toe. We zijn al een aantal malen met de caravan in deze tijd in een bollenstreek neer gestreken, maar dit jaar zat het er niet in. Vanwege de corona, foutje van mij, maar ik dacht dat de campings net als vorig jaar gesloten waren, maar dat is dus niet zo. Achteraf ben ik blij met dat foutje, want ik moet er met dit koude weer niet aan denken.
Maar om toch wat van de kleurenpracht te zien togen we dit jaar naar Het Hoge Land in Groningen, naar Uithuizermeeden. Daar had de rotaryclub verschillende wandel- en fietstochten uitgezet en deze waren gratis te downloaden. Ik had een mooie tocht van 20 km. uitgezocht en de zaterdag gereserveerd om dit te gaan lopen. Toen we opstonden leek het weer niet zo best, we zouden thuisblijven. Na een uurtje bleek het weer toch wel mee te vallen, zodat we besloten alsnog maar te gaan.
Na een klein uurtje rijden waren we bij de start en rond 12 uur begonnen we met de wandeltocht. Het voelde niet echt koud aan, maar dat veranderde na een half uur. Het begon te waaien en de donkere wolken waarvan wij dachten dat ze van ons af dreven hingen nu boven ons en het begon behoorlijk te regenen. Het volgende uur heb ik als paardenbloem vermomd langs de mooie bloembollenvelden gelopen.
Het werd weer droog, maar we besloten om de wandeltocht toch in te korten door een stuk af te snijden. We zagen de volgende bloembolvelden al liggen, maar voor we daar waren trok de hemel nog een keer open, dit keer met hele koude hagel, niet te weinig. Snel de vermomming van de paardenbloem weer aangetrokken, maar echt bescherming gaf de cape niet meer. Op ruim 50 meter afstand zag ik een boerderij met loodsen staan. Misschien was daar een mogelijk om te schuilen. Gelukkig wel, één loods was vrijwel leeg. Op een gegeven moment liep iemand naar een tractor, startte deze en kwam regelrecht op ons aangereden. De tractor werd in loods geparkeerd, de boer stapte uit en we hebben een heel gezellig praatje met hem gehad.
Later herinnerden we ons dat we een aantal jaren geleden Bij Anna Paulowna in de buurt op een camping stonden en dat we toen door een onweersbui werden overvallen en onder een afdak van een schuurtje hebben geschuild. Die mevrouw die daar woonde was toen niet amused. Ook dat was toen een heel koud voorjaar. 
Ach ja herinneringen. Toen ik de toren van Uithuizermeeden zag, wist ik bijna zeker dat ik die al eens eerder gezien had. Dat was helemaal in het begin van de periode waarin mijn werk door toedoen van anderen een vreemde wending kreeg. Ik heb toen met mijn hond Sjors een wandeltocht gelopen waarbij ik kennelijk ook langs Uithuizermeeden ben gegaan en ook door het dorpje DOODSTIL ben gekomen. Na wat zoeken in mijn blogs kom ik tot de conclusie dat dit ook alweer veertien jaar geleden is. Waar blijft de tijd....
schuilen in de loods.
klik
|
|
