Wat had ik er naar uitgekeken, naar het einde van alle beperkende maatregelen. Als eindelijk de tijd zou zijn gekomen, dat (bijna) alles weer mogelijk zou zijn. En toch maakte ik mij ook wel zorgen over de tijd die bijna weer aanstaande was. Wilde ik dat wel weer, een leven volgepropt met afspraken omdat ik misschien wel van iets te veel clubjes lid ben.
In het afgelopen jaar, waarin het sociale verkeer op een heel laag pitje was gezet, heb ik mij eigenlijk geen moment verveeld. Ik had alle tijd om eens wat nieuws uit te proberen. Ik heb genoten van mijn kleurwerk, ik kwam veel meer toe aan lezen en aan het maken van legpuzzels waar ik deze winter ook heel veel plezier aan heb beleefd; aan netflixen en aan veel meer onnuttige zaken die ik nu niet eens weet te benoemen.
Wat ik het meest gemist heb naast de maandelijkse breiclub en de leesclub, is vooral de wekelijkse bridge en zang. (Tennissen hebben we op een paar weken na bijna altijd kunnen doen) Bridgen hebben we zo af en toe thuis nog wel eens gedaan, maar zingen niet. Dat gaat niet zo goed alleen. In de afgelopen week was er voor het eerst weer een samenkomen van het zangkoor. Wat was het fijn om weer samen te zingen, ook al is buiten zingen dan niet helemaal optimaal.
Helemaal blij kwam ik thuis. En opeens wist ik het zeker. De volgende dag "moest" ik naar de Red Hats en in alles merkte ik dat het veel meer een "moeten" was en dat het gevoel "wat vind ik dat leuk en wat kijk ik daar naar uit" er niet was. Die avond heb ik de knoop doorgehakt en mij definitief afgemeld als lid van deze club. Dit leek mij het juiste moment om te doen waar ik al lange tijd over gedubd had.
Ik heb een hele leuke tijd gehad bij de Red Hats, maar gaandeweg heb ik de conclusie getrokken dat deze club niet zo bij mij past. Ik heb nooit de uitdaging gehad om, zoals andere leden, op zoek te gaan naar nieuwe paarse kleding. Ik had één of twee hoeden en een paar outfits in rood en paars en dat was mij meer dan genoeg. Ook het op zoek gaan naar leuke accessoires kon mij niet boeien, net zo min als het bereiden en of nuttigen van de vele hapjes behorend bij de uitstapjes of de maandelijkse borrel. Dit is gewoon niet aan mij besteed. Toen ik zag dat de eerste bijeenkomst weer opdezelfde voet zou gaan beginnen, leek mij de tijd te zijn gekomen om af te zwaaien. Ik zag er gewoon tegenop om de paarse kledij weer voor de dag te halen.
Hiermee is het rodehoedentijdperk voor mij verleden tijd geworden, tezamen met het mondkapjestijdperk. Maar aan het dragen van een mondkapje heb ik never en nooit plezier beleefd en dat is zeker wel het geval geweest met de rode hoed. De leuke herinneringen daaraan zullen blijven. Het dragen van het mondkapje wil ik zo snel mogelijk vergeten.
Soms kan ik mij uitstekend vermaken met herinneringen. Dat was afgelopen weekend ook het geval. Via E. had ik wat foto's voorbij zien komen en ik vroeg mij af waar dit was, ergens kwam het mij een heel klein beetje bekend voor. En jawel hoor, het was Aubeterre-sur-Dronne en toen wist ik het zeker. Mijn allereerste vakantie naar Frankrijk, dus de kennismaking met dit land was in deze omgeving geweest. Om precies te zijn, naar St. Aigulin aan de Dronne, waar we, -een andere "we" als waar nu sprake van is- een vakantiehuisje hadden gehuurd. Ik ben daar drie weken volmaakt gelukkig geweest en het heeft zo'n indruk op mij gemaakt, waardoor ik mij er nog zoveel van kan herinneren. Het was in 1977. Ik was jong, 26 jaar, moeder van twee schattige kinderen, 6 en 2 jaar oud en het vakantieleven was één groot avontuur.
Het bungalowparkje was toen nog heel nieuw en de Franse overheid had toen het beleid om in minder populaire delen van Frankrijk het toerisme op gang te helpen waardoor het gebied wat welvarender zou gaan worden.
De ANWB gaf één keer in de paar jaar gratis routekaarten uit en aparte kaarten met bezienswaardigheden. Plaatsen waar wat te zien was waren voorzien van een vierkant kader, zwart rood of groen, naar gelang de betekenis.
In het gebied waar wij waren was niet zo heel veel te zien, maar ik vond dat toen niet zo erg. Ik keek toch wel mijn ogen uit, want voor mij was alles nieuw èn in Frankrijk. We hadden een paar meertjes ontdekt waar we konden zwemmen en bij Aubeterre was dat dus ook mogelijk. Het is mij toen niet opgevallen dat het zo'n bijzonder mooi dorpje was, Riberac, Libourne etc. waren voor mij net zo mooi. Volgens mij zijn we ook niet in dat ondergrondse kerkje geweest, domweg omdat het niet aangegeven stond. HJ, mijn vroegere partner zou dat zeker niet aan zich voorbij hebben laten gaan.
Nu is dat dus heel anders. Maar goed, toen ik de naam Aubeterre voorbij zag komen ben ik gaan graven in mijn herinneringen. Ik heb een paar laden waar ik alle wegenkaarten in bewaar en na een beetje spitten vond ik de kaarten die ik wilde hebben. Uit 1977. Vraag me nu niet waarom ik al die kaarten bewaar, misschien deels uit zuinigheid, dat àls ik ooit weer eens naar die streek toe zou gaan, dat ik dan die kaarten niet opnieuw hoef aan te schaffen, maar ook deels om mijn herinneringen tastbaar te houden.
Hoe dan ook, ik heb naar aanleiding van dit, mij weer even, zeg maar een paar uur, kostelijk vermaakt met mijn herinneringen. Die zijn mij dierbaar, maar ik zie ook dat herinneringen blijven zoals ze zijn, maar dat het verleden vaak door het heden wordt ingehaald. Boeiend, maar ook confronterend.
klik
Het zwarte rondje op de linkse kaart geeft aan waar St. Aigulin ligt, de rode stip geeft de plek van Aubeterre aan, de ANWB vond het toen niet vermeldenswaardig. De rechtse kaart met de blauwe rondjes geeft dezelfde plaatsen aan. Brantôme en Perigieux waren te ver weg, maar we zijn toen wel in Saint Emilion geweest en dat was het allerallermooiste wat ik toen in die vakantie gezien heb. Ik was diep onder de indruk, zo mooi......
De grotkerk van Aubeterre zoals die nu op het internet te vinden is.
Herinneringen. Hoe ouder je wordt, hoe meer er in je bagage terecht komen. Sommige zijn hoe oud ze ook zijn haarscherp en andere zijn vervaagd of vervormd of komen als een duveltje uit een doosje opeens heel veel aandacht opeisen. Waren wij, P. en ik in december 40 jaar getrouwd, mijn broer was in deze maand 50 jaar getrouwd.
En boem! opeens was daar de gedachte: dus ik had binnenkort ook 50 jaar getrouwd kunnen zijn, want twee maanden na het huwelijk van mijn broer zou er weer feest zijn, alleen ik mocht dat toen nog niet bekend maken. Mijn zwangerschap moest nog geheim gehouden worden. En als twintigjarige deed ik gewoon wat mijn ouders vroegen, nou ja, gevraagd werd er niets, mij, ons, mijn verloofde en mij werd opgedragen alles nog stil te houden tot na het feest van mijn broer.
Als er nu gevraagd wordt, hoe ik dat vond, moet ik het antwoord schuldig blijven. Ik vond toen niets. Nu voel ik pas, dat ik toen heel erg boos had moeten zijn. Waarschijnlijk heb ik heel veel verdrongen, want ik kan mij hoegenaamd niets meer van de trouwdag van mijn broer herinneren. Volgens mij was het stralend mooi weer, maar onlangs uit het gesprek met mijn broer bleek, dat het een hele koude regenachtige dag is geweest.
Rare spoken uit het verleden. Misschien komen ze ook wel te voorschijn omdat ik het associeer met wat ik lees. Ik ben met het boek MAAN van de zeven zussenserie bezig en in ieder boek blijkt dat bij de figuren uit de historie, die beschreven worden, het ook niet altijd van een leien dakje is gegaan.
En ach, dochterlief is wat mij betreft van het begin af aan altijd welkom geweest. En ook de grootouders hebben later, toen ze er was, heel wat plezier aan haar beleefd. Zo betrekkelijk is alles.
Dochterlief wordt in januari dus vijftig en als verjaardagscadeau gaan we dit samen in Wenen vieren. Dat is een heel mooi vooruitzicht waar ik heel blij van van word. Net zo blij als toen ik van haar voor mijn vijftigste verjaardag een reisje naar Londen kreeg.
klik voor de onderste afbeelding
Er is een spamfilter geplaatst. Mijn hond heet Hessel
Na het weekend zat het me toch niet echt lekker en na wat dubben ben ik toch maar in actie gekomen. Ik was een paar dagen naar Den Haag, naar dochterlief en kleine dochter geweest en we hebben echt een paar gezellige dagen gehad. Heerlijk aan het strand bij "De Waterreus" gegeten, de volgende morgen met lekkere vers afgebakken broodjes en aardbeien ontbeten en daarna hebben dochterlief en ik een prachtige wandeling door de zeeheldenbuurt gemaakt en van een heerlijk sapje genoten, genuttigd in de tuin achter het paleis.
Uitgezwaaid door dochterlief en nog nagenietend ging ik welgemoed weer huiswaarts. Maar opeens was het boem! Had ik een overstekend verkeerszuiltje met pijltje niet gezien. Anders gezegd, ik stak de weg over maar nam de bocht te krap waardoor ik tegen dat paaltje aanreed. Paaltje boog diep voor mij en bleef op de vluchtheuvel liggen. Ik heb goed uitgekeken of ik de weg alsnog kon oversteken en toen dat het geval was heb ik de auto maar evenaan de rand van de weg geparkeerd. Twee mensen die stonden te kijken, vroegen of alles goed met mij was en of ik ook geschrokken was en hoe het nu met de auto was. Ik heb de auto goed bekeken, maar er was op een kleine gele veeg na, geen schade te zien. De eigenaar van de winkel kwam naar buiten. "En nu?" vroeg ik, "wat kan ik nu het beste doen?" "Straks even de schade bij de gemeente melden, want als u het niet doet, maar ze sporen u op, dan krijgt u ook nog een boete voor doorrijden na een ongeval. Kom maar even binnen dan zoek ik op de computer wel even op waar u dat kunt doen."
Zo gezegd zo gedaan en ik heb een foto van het opgezochte scherm gemaakt, zodat ik dat thuis zou kunnen afhandelen. Daarna ben ik naar huis gereden. Ik vond het wel jammer, want het deed wel wat afbreuk aan de mooie afdronk van mijn leuke bezoek. Ik heb dochterlief geappt dat ik veilig thuis was gekomen maar het verder niet gehad over het gele paaltje. Wat niet weet wat niet deert.
Natuurlijk heb ik het P. wel verteld. Samen nog eens goed de auto bekeken, maar nee, echt schade is er niet te zien. 's Avonds ben ik aan het googelen gegaan maar ik kwam er niet uit. De winkelier had niet echt een goede site voor mij opgezocht.
's Maandags merkte ik dat het mij toch niet lekker zat. Nog maar weer eens googelen. Ik zou de verzekering kunnen bellen, die zouden mij wel verder kunnen helpen. Dat heb ik gedaan, Achmea heeft mijn verhaal opgetekend, maar ik moest zelf de gemeente Den Haag benaderen, als zij dan een schadeclaim binnenkregen waren zij op de hoogte en zou het voor mij betaald worden. Ze hoopte voor mij dat de reparatie en het paaltje niet zo duur zouden zijn, want anders zou ik wel een paar treden naar beneden gaan en zou de verzekering duurder worden.
Ik ben weer een halve avond aan het zoeken geweest. Uiteindelijk heb ik via een invulformulier de vraag aan de gmeente gesteld hoe ik aangifte kan doen. Ik heb een noreplyantwoord ontvangen waar ik nog niets mee kan. Ik ben heel benieuwd wat er nu nog verder kan gaan gebeuren. De winkelier had mij gezegd, er hoeft maar 1 iemand uw nummerbord door te geven en u bent de klos......, maar echt, ik heb nu mijn best toch wel gedaan. Ik wacht verder maar af.
Dochterlief wist vanuit het park op een leuke manier weer in de straatjes te komen. Ze had vaak de mensen daar zien aanbellen en dan verdwenen ze door de deur, tot ze op een goed moment bedacht dat al die mensen daar toch niet konden wonen. Ze is op zekere dag op onderzoek uitgegaan belde aan en ontdekte, dat de deur toegang gaf tot het straatje. "Echt mam, ik voelde me net Alice in Wonderland" Ik kon me er iets bij voorstellen.
Er is een spamfilter geplaatst. Hoe heet mijn hond? Hessel
We hadden het al tijden van te voren afgesproken, àls de musea weer open waren, zouden we, D. en ik samen naar het Fries Museum om de de expositie HAUTE BORDUREN te bekijken. Toen het heugelijke feit bekend was dat musea weer bezocht konden worden, hebben we een datum geprikt en kaarten besteld, vanwege het tijdslot.
Gisteren was het dan zover. Omdat het stralend mooi weer was, besloten we op de fiets te gaan. Dan is een paar uur binnen in een museum zijn niet zo erg, want al fietsend geniet je dan toch ook van het mooie weer. 
Toen we onze fietsen gestald hadden vroeg D. aandacht voor haar jurk. Ik had het al wat vreemd gevonden, in rok, zo u wilt in jurk op de fiets, maar toen ze de grote omslag in weliswaar ook prachtige kleuren even uitdeed, zag ik waarom. Ze had een prachtige eigen creatie aan, helemaal geïnspireerd door de expositie die we nog moesten gaan zien. De jurk aan het begin van het blog is van Maxima geweest.
En het was mooi, èn, maar dat wist ik al door mijn eigen ervaring, heel erg tijdrovend om zoiets te maken. Natuurlijk ben ik ook geïnspireerd om er ook eens mee aan de slag te gaan. Hier en daar lagen patroonvoorbeelden die ik uiteraard meegenomen heb.
Toen we uitgekeken waren zijn we nog even naar een verdieping hoger gegaan. En daar werden we verrast door heel kleurig en vernieuwend werk van Afra Eisma. Hier wil ik mij nog eens verder in verdiepen. De twee foto's hieronder horen eigenlijk aan elkaar en laten zien welke weg de emotie kwaadheid af kan leggen,naar misschien wel verzoening.
deel 1
deel 2
De popupfoto laat een bloesje zien, in de oorlog gemaakt van een meelzak of laken. Door de borduursels wordt het een prachtig kledingstuk. Ik zou wel veeeeeel meeeeer tijd willen hebben, want zoiets moois zou ik ook wel willen maken.
klik
anti spam: mijn hond heet Hessel
Het leek erop of ik er even klaar mee was, met het lezen van de boeken van de zeven zussen, maar met het uitkomen van het zevende boek werd mijn nieuwsgierigheid weer gewekt en besloot ik deel vier als e-book aan te schaffen. Tijdens de regenachtige vakantiedagen in Vriezenveen ben ik er aan begonnen en man, wat heb ik weer genoten van het verhaal.
Natuurlijk ben ik wel benieuwd naar het verhaal van de personages, maar ik ben zeer onder de indruk hoe de schrijfster Lucinda Riley steeds weer een nieuwe wereld voor mij opent. Ik vond het verhaal rond Grieg in het boek Storm zeer de moeite waard, maar in het boek Parel word ik heel wat wijzer gemaakt over het verre werelddeel Australië. Het is echt indrukwekkend hoe zij de schilderkunst van de meest gevierde Aboriginal-kunstenaar Albert Namatjira bij mij onder de aandacht heeft weten te brengen. Ik had hier nog nooit van gehoord. En natuurlijk ben ik ook het kerkje van de Hermannsburg School op gaan zoeken. En zo lees je opeens heel veel dingen over Australië die voor mij absoluut onbekend waren.
Ik heb vroeger op school nooit iets geleerd over het assimilatiebeleid van de Auatralische regering. Het lijkt mij dat dit vergelijkbaar is met- en net zo gruwelijk als de situatie in Amerika en Zuid-Afrika.
Ik had nog nooit enig werk van Namatjira van gezien, maar hij schijnt een groot aboriginal schilder te zijn geweest die prestigieuze prijzen heeft gewonnen. Zijn stijl was voornamelijk landschappen schilderen, maar dan net iets anders. Ondanks zijn grote roem en rijkdom woonde deze schilder in grote armoede, omdat hij geen burgerschapsrechten had waardoor hij geen grond kon kopen om een huis op te bouwen. De Aboriginal-volken hadden tot 1957 maar weinig rechten.
Toen ik het boek uit had, had ik niet direct zin om aan het volgende deel te beginnen. Het moest even bezinken. Maar toen de bibliotheken weer open gingen (gelukkig gaan we steeds meer naar het gewone leven terug) heb ik het volgende deel wel aangevraagd, dan hoef ik het niet te kopen en gisteren heb ik deel vijf MAAN opgehaald. Nog even een ander boek uitlezen en dan ga ik er in beginnen. Ik ben heel benieuwd waar dit boek mij naar toebrengt en welke historie erin verweven is, want ik vind het adembenemend, hoe fictie met de werkelijkheid vermengd wordt.
Tegenwoordig is Alice Springs in het geografische midden van het land, in the middle of nowhere een beroemde toeristische trekpleister van waaruit prachtige ballonvaarten gemaakt kunnen worden. Hier kan ik van dromen om daar ooit eens heen te gaan. Dat zal wel niet meer lukken.
klik
anti spam: mijn hond heet Hessel
|
|
