Prinsjesdag, presentatie van de miljoenennota en de Algemene Beschouwingen, het is geweest en ook ik heb het niet helemaal onopgemerkt aan mij voorbij laten gaan. Het is me de vertoning wel. Zo af en toe heb ik op tv wel iets van de debatten gezien als ik thuis was, maar echt heel boeiend vond ik die nu ook weer niet.
Toch sprong er voor mij wel iets uit. De problemen rond het ontbreken van betaalbare woningen, kwamen ruimschoots aan de orde. Starterswoningen of gewone sociale huurwoningen, er is niet aan te komen, waardoor een grote groep mensen zich niet kan settelen zo men zou willen èn wat ook niet als een luxe gezien dient te worden. In mijn ogen heeft iedereen recht op een plek waar men kan leven op een manier die we als normaal gangbaar mogen beschrijven.
Ik denk nog vaak terug aan de verhalen van mijn moeder over hoe zij met mijn vader hun huwelijk gestart zijn. Zij "woonden" toen in de voorkamer bij tante Lies, een zus van mijn moeder, sliepen op zolder en mochten gebruik maken van de keuken, maar moesten dan wel buitenom naar de keuken. Maar ja, dat was twee jaar na de oorlog.
In 2010 is na een aantal naamswijzigingen het ministerie Volkshuisvesting, Ruimtelijke ordening en Milieubeheer verdwenen. Volkshuisvesting is helemaal verdwenen en het Milieubeheer is overgegaan naar het ministerie van Infrastructuur en Milieu. Zou men toen gedacht hebben volkshuisvesting helemaal onder controle te hebben?
Regeren is toch vooruitzien, maar wat hebben ze dan over het hoofd gezien? Dat de huizen van direct na de oorlog niet meer aan de eisen van deze tijd voldoen, of dat de babyboomers uit de jaren vijftig nu voor een groot deel zeventigers zijn, maar nog vitaal genoeg om te blijven wonen in de misschien wel iets te grote woning, maar die nu hypotheekvrij zijn waardoor er weinig tot geen woonkosten zijn?
Ik denk hierbij ook aan mijzelf. Niet dat we nu een enorm groot huis hebben, maar wel lekker comfortabel en inderdaad met hele lage woonkosten. In de wijde omgeving is nergens iets te vinden waar we voor dit bedrag kunnen wonen. Bovendien, er is niet veel voor ons ouderen, immers servicesflats, bejaardenwoningen (niet dat ik daar heen zou willen) en allerlei andere woonvormen voor ouderen zijn immers in de afgelopen decennia gesaneerd. Had men dit niet zien aankomen? Nogmaals regeren is vooruitzien. Zo zou men ook een inschatting kunnen maken over de duur van de woningkrapte. Immers de generatie van de babyboomers zal over niet al te lange tijd meer bestaan en dat zal vast invloed hebben op de huizenmarkt, om dat nare woord maar eens te gebruiken.
En zo krakeelt men weer verder. Over dit en over dat en vooral ook over het milieu. En dan worden de kinderen die nog geboren moeten worden er wel opeens bijgehaald, omdat zij recht hebben op een schone toekomst.....
Tja, regeren zal wel niet makkelijk zijn, en al helemaal niet als een samenwerking ver te zoeken is. Ik ben wel benieuwd wanneer ons land weer een regering zal hebben en hoe deze samengesteld zal zijn. Of alles dan weer beter wordt waag ik te betwijfelen, maar we zullen zien.
klik
Mijn hond heet Hessel
Een echt hele grote ABBAfan ben ik niet geweest, maar in hun nadagen begon ik steeds meer van hun muziek te houden. En nu is er dan weer een nieuwe song van hen verschenen met daarbij een virtueel optreden. Het zal net weer iets anders zijn als de hologrammen die we al kennen, het zullen 3D-projecties zijn gebaseerd op een oude illusietechniek, peppers ghost. De suggestie zal gewekt worden dat er echte mensen op het toneel staan. Het zal vast heel professioneel worden, laat dat maar aan Björn en Benny over, maar toch staat het mij wat tegen.
ik weet van te voren al dat ik veel last zal krijgen van het uncanny valleyeffect, je voelt dat er iets mis is, maar je ziet niet wat er mis is. Misschien is het de dode blik in de ogen wel.
Ik weet wel, dit is weer een nieuwe vorm van techniek, en misschien is mijn conclusie wel wat voorbarig, maar voor mij hoeft het niet. Er wordt gedacht dat mensen eerder tevreden zijn als ze een ABBA zien met een show van perfecte danspasjes en gepolijste stemmen dan een stel bejaarden op het podium.
Misschien zit er ook wel een vorm van schoonheid in een optreden van De Rolling Stones die aan het aftakelen zijn, maar ook daar ben ik niet zo gecharmeerd van. Ik ben meer van het type: geweest is geweest.
In mijn eigen leven heb ik heel erg moeten leren om te leven in het hier en nu. Ik bleef namelijk wel eens te veel in het verleden hangen. De kennis die ik vanuit mijn opleiding kreeg over de Gestaltpsychologie is mij daarbij zeker behulpzaam geweest. Maar, zo stelt de cultuurfilosoof Thijs Lijster, de gedachte, dat we in een voortdurend heden leven is feitelijk een ontkenning van het verleden. Het verleden mag er ook zijn. Tot die gedachte was ik zelf ook al gekomen. Dit draagt er toe bij dat ik iets genuanceerder over dit alles ga denken.
Het oude wat opgediend wordt met de suggestie van een live-event hangt ook samen met de musealisering van cultuur. Iets in de tijd wordt gefixeerd en kan voortdurend opgeroepen worden. Misschien moet ik dit hele gedoe dan toch maar het voordeel van de twijfel geven. Wie weet loop ik op den duur wel helemaal warm voor dit spektakel en wil ik er toch naar toe.
KLIK
mijn hond heet Hessel
De wadopera Peter Grimes. Wat een mooi schouwspel c.q. spektakel. Een opera uit 1945, geschreven door Benjamin Britten. De dood van een vissersjongen roept vraagtekens op en Peter Grimes wordt danig aan de tand gevoeld en wordt bij voorbaat al schuldig bevonden. Door de roddels en verdachtmakingen krijgt Peter Grimes geen kans om zich te verdedigen. Als dan een volgende vissersjongen uitglijdt en daardoor ook de dood vindt lijkt er maar één oplossing te zijn, de zee opvaren en met eigen boot ten onder gaan.
De hoofdrolspelers zongen voortreffelijk en het koor en de twintig figuranten waren een genot om naar te kijken. De bewegingen waren zo goed in overeenstemming met de muziek. Met een paar "simpele" bewegingen wist deze groep zo maar een storm weer te geven, of het leven in een café, het volk op het marktplein, kortom het klopte. De muziek zelf vind ik niet altijd even mooi. Het is typisch een nieuw modische opera waarin nogal wat dissonanten verwerkt zijn. Toch waren er van tijd tot tijd ook hele melodieuze passages. Kortom ik heb genoten.
Toch had het heel wat voeten in aarde voor ik dit kon zien. Ik had al kaarten besteld voordat de corona pandemie uitbrak. Ik heb de kaarten weer ingeleverd en het geld teruggeboekt gekregen. Toen in februari de oproep kwam om toch maar kaarten te bestellen, zodat de voorbereidingen door konden gaan heb ik dat gedaan.
Ik heb keurig de kaarten onder het label tickets geparkeerd. De avond voor de voorstelling heb ik ze uitgeprint en we zijn welgemoed op pad gegaan. Vroeg voor ons doen, want ik wilde voldoende tijd hebben om vooraf ook van het spektakel te kunnen genieten. Nadat de QRcoronascan gecontroleerd was pakte ik de toegangstickets. Tot mijn grote schrik stond er een heel andere datum dan dat ik geboekt had. De datum van twee dagen eerder. Gewoon doorlopen was het advies van P., we zien wel waar het schip strandt. Natuurlijk strandde het schip bij de controle. De scan pakte de code niet.
We werden doorverwezen naar een andere dame. Tja we waren 2 dagen te laat.....Op mijn telefoon kon ik laten zien dat ik in februari toch echt voor 10 september, de première gekozen had. Met een beetje soebatten kreeg ik voor elkaar dat we mochten wachten om te zien of er lege plaatsen over bleven. Terwijl wij aan de zijkant wachten, bleek dat meerdere mensen op de verkeerde datum waren gekomen. Uiteindelijk kregen we een uitleg. We zouden een mailtje gehad moeten hebben, waar in melding was gemaakt dat de datum veranderd was. Met de hand op mijn hart kon ik echt zeggen dat ik dat mailtje nooit gezien heb en dat gold voor meerderen. Bovendien zou het van de zotte zijn om zomaar zonder enig overleg een datum veranderen.
Afijn toen iedereen binnen was bleken er nog genoeg vrije stoelen te zijn. Vanwege de coronaverordening hadden ze van 2000 toeschouwers moeten inkrimpen naar 1600. Er werd verder niet moeilijk meer gedaan, en we, ongeveer een groepje van 15 personen, mochten zelf een plaats uitzoeken. Dat was niet moeilijk, ik zag dat er op de vierde rij, pal in het midden nog een groot aantal stoelen onbezet waren. Daar zijn P. en ik neergestreken.
We hadden een voortreffelijk plaats, beter dan die ik geboekt had. Ik zie dat maar als het wisselgeld, want nog even genieten van het uitzicht over het donker wordende wad is door dat gedoe jammer genoeg wel aan mij voorbij gegaan. Maar dat deerde mij toen niet meer zo, want ik was al lang blij dat de voorstelling niet aan mijn neus voorbij zou gaan. Nogmaals, ik heb genoten. Later thuis heb ik alle berichten nog eens goed nagezien, er zat een berichtje in de spambox. Nooit gezien.
klik
Mijn hond heet Hessel
Als dat maar goed afloopt, dacht ik toen ik haar, mijn tante Bep, die haar 95 ste verjaardag met ons vierde, zag vetrekken, omdat ze het net niet voor elkaar kon krijgen om tot het einde van haar feestje te blijven. Ik zat weer even naast haar, maar ineens was het gebeurd. Het toetje leek net niet helemaal goed te vallen en ook de drukte om haar heen werd haar te veel. Mijn neef, haar zoon werd gewaarschuwd en na een klein overleg tussen de twee neven en hun moeder werd besloten om niet meer op de koffie te wachten maar haar naar huis te brengen. Nog even wat flauwtjes zwaaiend naar ons liep ze achter de rollater naar de auto die inmiddels klaar stond.
Als ik er van overtuigd was geweest dat ze het toch wel leuk gevonden had, om dit feestje met ons, te weten de twee zoons en hun familie, bestaand uit drie kleinkinderen en hun gezinnen met de achterkleinkinderen en een behoorlijk aantal neven en nichten met aanhang en ook nog wat oudere bewoners van de zorginstelling waar ze woont, dus al met al toch wel een gezelschap van 30 personen te vieren, dan had ik haar vertrek misschien iets minder zwaar opgevat.
Nu voelde ik mij bijna een beetje schuldig, want ik had haar van te voren nog gebeld en ik wist dat ze er best een beetje tegen opzag. Al die mensen, al die drukte....Zelf vond ik het helemaal geweldig om zo bij elkaar te zijn vanwege haar verjaardag. Het was echt een feest om ter ere van tante Bep elkaar te ontmoeten op een bijeenkomst die niet droevig was. Ik hoop maar, dat als ze wat uitgerust is, er toch een goed gevoel aan overhoudt.
Ik denk zo vaak, hoe zou het zijn als je vijfennegentig bent, het verstand nog helemaal in tact is, als voorbeeld wil ik maar even noemen dat ze al vier delen van de zeven zusters heeft gelezen, het lichaam hier en daar wat gebreken vertoont, maar dat er niemand meer in leven is met wie jij je jeugd of jonge jaren hebt doorgebracht. Dan kunnen er met nog zoveel goede bedoelingen 30 mensen op je feestje komen, maar zou de eenzaamheid, het gevoel van verlaten zijn door leeftijdsgenoten, toch niet mee gaan spelen?
En toch was het fijn om met zoveel familie bij elkaar te zijn. Tante Bep is getrouwd geweest met een broer van mijn vader. Zij, de broers, kwamen uit een gezin met 6 kinderen, maar toch, in de eerste 12 jaar van ons leven van de neven en nichten en dat zijn er dus best wel wat, gingen we vaak wel bij elkaar op verjaardagsvisite. Op zo'n manier is er toch wel een band ontstaan tussen ons en dat was op dit feestje nog goed te merken.
En wat is het dan leuk als je ontdekt, dat mensen nog kwaliteiten ontwikkelen die pas ontdekt zijn. Zo vertelde een neef vol passie dat hij was gaan schilderen en dat hij uitziet naar over anderhalf jaar als hij met pensioen zal gaan. Want ja, was het vooral de kindertijd die ons met elkaar verbond, we zijn nu allemaal òf met pensioen of het pensioen is al in zicht. We worden oud, zeggen we dan tegen elkaar, maar dat oud worden is dan toch ook weer heel betrekkelijk als je dat afzet tegen de leeftijd van onze tante, de moeder van onze neven.
Ik hoop echt dat de herinneringen aan deze blije bijeenkomst toch ook een fijn gevoel bij tante Bep zal achterlaten. In oktober zal ik weer een dagje naar haar toe gaan. Volgens mijn neven zou het nog mogelijk zijn om de traditie van mijn bezoekjes, een rondritje door de bossen rond Apeldoorn en dan samen een pannenkoek eten, nog uitvoerbaar zijn. Dat zou ik wel heel erg fijn vinden.
En wat helemaal fijn is, het gaat goed met haar.
klik
mijn hond heet Hessel
Mijn moeder zong dit lied nog al eens en ik moet er vaak aan denken, want het is o zo waar. Alles verandert voortdurend en nu na dit coronajaar helemaal. Het wordt niet meer hetzelfde als het was. Een mooi voorbeeld is bijvoorbeeld de bridgeclub.
Jarenlang was de dinsdagavond de clubavond; de éne week de competitie en de andere week de vrije bridgeavond. Daar kwam verandering in toen de puntentelling geautomatiseerd werd. Opeens kregen we te maken met 2 verschillende competities en het vrij bridgen behoorde tot de verleden tijd.
Nu er ruim anderhalf jaar niet gebridget is, is er bij de veelal oudere leden een weerstand ontstaan om op de avond te bridgen. Men vindt het bezwaarlijk om in het donker te rijden, het weer kan verraderlijk zijn, een aantal heeft in de afgelopen tijd de partner, veelal wegens ouderdom, verloren en vindt het vervelend om 's avonds laat alleen thuis te komen en zo zijn er nog een aantal redenen genoemd om liever op de woensdagmiddag te willen bridgen. Het voorstel van het bestuur, weer 2 verschillende competities, de één op woensdagmiddag en de ander op dinsdagavond is met een grote meerderheid van stemmen aangenomen.
Ik snap het helemaal. Om wille van de club heb ik dan ook het voorstel gesteund, mede omdat anders een nogal fors aantal leden zou bedanken. Maar dat betekent wel dat de dinsdagavond de vaste bridgeavond zoals het nu was, gaat verdwijnen. Iedere keer zal ik moeten denken, is het deze dinsdag wel of niet.
Ik merk dat ik dat jammer vind. Terug naar het vertrouwde leven zoals het was gaat dus niet meer. Het maakte mij gisteravond wat melancholisch. Iets wat vast was en vertrouwd, jarenlang, komt niet meer terug.
En dat moest ik vanmorgen nogmaals constateren, maar nu op een heel ander vlak. Dochterlief belt tegenwoordig 's morgens vroeg nog wel eens, als ze naar haar werk wandelt. Dan heeft ze nog geen gesprekken gevoerd en is nog niet te moe om ook nog eens een gezelligheidsgesprekje te moeten doen. Kleine dochter R. was een week naar Terschelling geweest en had het reuze naar haar zin gehad. "Maar", zo was het commentaar van mijn dochter," ze is wel anders thuisgekomen, dan ze weggegaan is. Ze lijkt wel een jaar ouder."
Ach ja, ook daar gaat het leven verder, kleine meisjes worden groot, ook daar blijft het niet zoals het was. Zelf merk ik dat de laatste jaren de rol van oma al heel erg veranderd is en nu is dochterlief zelf aan de beurt om haar rol als moeder eens onder de loep te nemen, net zoals ik dat ook heb moeten doen toen zij zestien was.
Want nee, niets is hier blijvend. Alles verandert voortdurend.
Wat nog niet veranderd is, is het getreuzel om een kabinet in elkaar te timmeren. Toch zal ook die tijd eindig blijken te zijn. Alleen, op dit moment is het een treurspel in veel te veel bedrijven. Maar het zal een keer veranderen, want ook die situatie is niet blijvend.
klik
Mijn hond heet Hessel
|
|
