Misschien word ik wel oud en dan bedoel ik niet een hoge leeftijd bereiken, maar de situatie van nu. Het kost mij namelijk steeds meer moeite om bij te blijven als het nieuwe ontwikkelingen in de digitale wereld betreft. Surfen op het internet kost me geen moeite en als ik iets niet weet kom ik met google heel ver om het op te lossen.
Met plezier denk ik terug aan de zoomsessies van een aantal clubs en hoe ik dat met heel veel uitproberen ook zelf tot stand kon brengen. In latere tijd kwam deze opgedane kennis mij goed van pas, de overleggen middels de laptop met een medewerker van de Hypotheker ging ik als heel normaal zien.
Het werken met blue tooth is na wat gedoe nu ook een fluitje van een cent. De muziek van spotify kan ik via de I-pad nu moeiteloos naar de muziekinstallatie in de kamer, of naar de koptelefoon of naar een aparte speaker dirigeren; een e-book kopen en op de e-reader plaatsen kost me dan nog net weer iets meer moeite, maar ik schat zo in, als ik dat nog een paar keer doe, krijg ik dat ook wel onder de knie. E-books lenen via de bibliotheek gaat net iets eenvoudiger, maar het probleem is dat het aanbod van de bibliotheek in e-books (nog) niet zo groot is.
Maar dan nu naar de metaverse. Het is een internet waar je dankzij draagbare apparaten zoals (foeilelijke) virtual-realitybrillen niet 'op' gaat maar waar je 'in' gaat. Het is een virtuele wereld waarin jezelf rondloopt. Bij Jinek werd geprobeerd ons daar iets van te laten zien en te ervaren.
Het spreekt mij in het geheel niet aan, het spelletje Minecraft zal ik, na het ooit één keer geprobeerd te hebben, nooit verder spelen en ik kan mij er totaal geen voorstelling van maken wat er nu zo leuk aan is om met een avatar nu eens een game in de éne ruimte te spelen om vervolgens te gaan shoppen in een virtuele winkel en accessoires voor zo'n avatar zal ik nu niet en nooit niet gaan kopen. Het is voor mij een ver van mijn bed show en ik kan er totaal niet warm voor lopen en toch wordt het de opvolger van het mobiele internet genoemd en wordt er veel, heel veel geld ingestoken door facebook oprichter en -topman Mark Zuckerborg.
Ik weet nog heel goed wanneer en door wie ik gevraagd ben facebookvriend te worden. Ook toen kon ik niet voorzien dat facebook zo belangrijk zou worden. Voor mij was het gewoon een opvolger van Hyves, waar ik nog maar net mee bezig was.
Daarom, ik weet niet wat dit nu weer te weeg gaat brengen, maar wat ik wel weet is, dat ik een beetje moe begin te worden van al die nieuwe ontwikkelingen en dat ik er tegenop ga zien om weer iets nieuws onder de knie te krijgen. Vandaar mijn verzuchting, misschien word ik wel oud......
KLIK
mijn hond heet Hessel
Al een paar keer had ik de gedachte: "het lijkt wel of de de herfst dit jaar veel later begint dan andere jaren" en zie daar, een groot artikel in de krant waarin een boswachter van het Nationale Park de Hoge Veluwe dit aan de orde stelt en wat bevestigtd wordt door een bioloog van Wageningen University. De zomereik zou al verkleurd moeten zijn, de walnotenboom, de paardenkastanje evenals de lindenboom hadden al kaal moeten zijn; over de hele linie is het duidelijk dat we achterlopen.
In ons dorp zie ik het ook, de bomen beginnen nu pas te kleuren.
Daarbij komt ook nog eens, dat ik vind, dat ze een aantal van die prachtig kleurende bomen mishandeld hebben. Afgelopen voorjaar zijn ze wel heel hoog opgessnoeid, dit zou op verzoek van een boer gebeurd zijn vanwege de grote melktankwagen. De bomen hebben wel iets aan schoonheid ingeboet, maar ze staan er gelukkig nog.
Er zijn wel tijden geweest dat ik helemaal weg was van dit jaargetijde. De bladeren, de kleuren, de geuren, de wat lagere temperaturen, de af en toe stormachtige wind, dit alles vond ik prachtig. Heerlijk dat ruige weer. Maar nu ik zelf in de herfst van mijn leven ben aangekomen, is het net of ik toch ook wat weerstand ga voelen. Misschien heeft dat wel iets te maken met de metafoor die ik onlangs bedacht.
Hoe mooi ik al die verschillende kleuren ook vind, het is een prachtig palet van geel, oranje, bruin en soms dat lichte groen wat ik ook in het wel voorjaar zie, maar helaas het duurt niet zo lang, ze gaan er allemaal afvallen. Eerst één, en dan nog één en nog één - totdat je ziet dat de bomen kaal beginnen te worden.
Als ik dan in mijn bridgeclub of tennisclub om mij heen kijk, zie ik ook een prachtig palet van oudere mensen. Je kunt zien dat er al vele seizoenen voorbij zijn gegaan en dat iedereen in de herfst is aangekomen. De één beweegt niet meer zo goed, een ander hoort wat minder, bij een ander wordt het zicht wat minder, maar als we dan zo'n middag met elkaar zitten te bridgen is het toch een prachtige verzameling mensen. Maar ook hier gebeurt het, net als bij het blad van de bomen, van tijd tot tijd verdwijnt er iemand en de groep wordt kleiner.
Ik wil nu niet direct zeggen dat ik aan een herfstdepressie lijdt, maar deze herfst leert mij wel naar de eindigheid van het leven te kijken. Dit kan een volgende herfst wel weer heel anders zijn. Misschien kies ik er dan wel weer voor om de kleuren van de herfst ergens in Duitsland te bewonderen, zoals we een aantal jaren geleden dat gedaan hebben. Wat vond ik die kleurenpracht bij Monschau mooi.
Ook deze herfst gaat weer voorbij en over in de winter en daarna hoop ik dat we met velen het voorjaar weer mogen begroeten. Ondertussen probeer ik gewoon van elke dag te genieten.
Het voelt als heel tegenstrijdig dat ik hierover blog, liever zou ik zien dat deze beide gedetineerden als het ware dood gezwegen zouden worden en men hen verder de mond zou snoeren omdat ze in mijn ogen het niet waard zijn om zoveel aandacht te krijgen, maar mijn ergerenis wint het toch en schrijf ik dus dit blogje.
Hoe is het toch mogelijk dat twee mensen die beide een moord op hun geweten hebben, na hun veroordeling toch weer volop in de belangsgelling komen te staan. Hoe haalt men het in het hoofd om tijdens een rechtszitting ter voorbereiding van een hoger beroep, éne Bekir E., de moordenaar van de scholiere Hümeyra, het woord te geven omdat hij beweert, dat Jos B. de moordenaar van Nicky Verstappen een bekentenis aan hem zou hebben afgelegd.
Het eerste wat ik mij dan afvraag is: Hoeveel waarde heeft zo'n gesprek wat zich afspeelt tussen twee gedetineerden. Als ik het moet zeggen, voor mij heeft het een waarde van nul komma nul, maar kennelijk wordt er in het justitionele apparaat anders over gedacht, want er wordt weer een hele vertoning van gemaakt.
De persoon in kwestie mag opdraven, het hele circus wordt in gang gezet, van rechter tot advocaat, alles en iedereen doet mee om hem zijn zegje te laten doen. Is dit nu echt de weg die moet worden ingeslagen? Ik heb met verbazing gekeken, hoe dit onderwerp bij Jinek ook weer uitvoerig aan de orde kwam, maar niemand sprak zijn verbazing uit over deze gang van zaken. Daarom doe ik het maar.
Toen ik de volgende dag, zaterdag 16 oktober het in de krant nog eens even na wilde lezen, bleek, dat de Leeuwarder Courant er (gelukkig) op geen enkele wijze aandacht aan heeft besteed. En zo hoort het ook naar mijn mening. Het is toch van de zotte dat gesprekken tussen twee criminelen, de één deugt niet en de ander is ook niet te vertrouwen, op deze manier serieus genomen gaan worden en breed uitgemeten gaan worden. Volgens mij raakt men in deze schimmige wereld dan helemaal de weg kwijt.
De daders zijn veroordeeld, ze zitten hun straf uit en dat is het lijkt mij. De onderlinge gesprekken van deze twee zou eigenlijk niemand moeten interesseren en zouden volgens mij wel afgedaan kunnen worden met 'schoolplein prietpraat'.
Ik weet ook heus wel, dat ik dit alles in het kader moet zien van het Hoger Beroep wat is aangetekend, maar ik blijf het zeer merkwaardig vinden dat men waarde hecht aan de bijdrage van een medegedetineerde die blijk heeft gegeven, het niet altijd zo nauw met de waarheid te nemen. Dit alles maakt, dat ik de rechtspraak in deze tijd steeds meer als wazig ga zien.
klik
Mijn hond heet Hessel
Onlangs heb ik ontdekt dat "in de mode zijn" wel heel erg ver gaat. Na onze laatste vakantie was ik in een tuincentrum op zoek naar wat planten om wat uitgebloeid spul in de terraspotten te vervangen en dan kom je al gauw bij chrysanten terecht. Als het dan tegen september loopt heb ik daar geen moeite mee en meestal koop ik dan een paar diep rode of paarsachtige exemplaren. Dat vind ik dan wel bij de naderende herfst horen.
Toen ik daar was, bedacht ik dat ik ook wel even een Kaaps Viooltje mee kon nemen voor op tafel. Ik mag daar wel graag iets bloeiends op hebben, maar iedere week een bos bloemen kopen vind ik dan weer te duur. Drie keer de kamerplantenafdeling doorgelopen, maar nergens zo'n plantje te bekennen, dus heb ik maar even aan een medewerkster gevraagd waar ik die plantjes kon vinden.
"Die zijn er niet mevrouw, er is geen vraag meer naar. Vorig jaar hebben we een groot aantal van de plantjes weg moeten gooien, omdat ze niet meer gekocht werden. Daarom kopen wij ze niet meer in en wij niet alleen, heel veel tuincentra kampten vorige jaren al met hetzelfde probleem. Ze worden daarom niet veel meer gekweekt."
Ik moet haar wel heel verbaasd hebben aangekeken, want ze begon te lachen en zei: "Ja, mevrouw, zo gaat dat, de klant bepaalt uiteindelijk wat er op de markt verschijnt." Ik heb maar een ander groen plantje gekocht en het voorval in mijn hoofd opgeslagen om er "ooit" nog eens iet mee te doen in de vorm van een blogje. Diep blauwpaarse kaapse viooltjes en ik hebben namelijk een innige band vanwege die kleur. Mijn bruidsboeket bestond uit felgele roosjes met daarin de bloemen van zo'n kaapse viooltje. Het was zo mooi, (nee ik heb er geen goede foto van) waardoor mijn vader even dacht dat het echt om kunstbloemen ging; daar had de toenmalige bruidegom als grap mee gedreigd, omdat zo'n boeket wel houdbaar zou zijn.
Zo kom ik als vanzelf bij mijn vader terecht. Ik weet niet meer wanneer hij er mee begonnen is, maar opeens was die gewoonte er, dan kocht hij twee boeketten hele grote bruinoranje chrysanten, één voor mijn moeder en één voor mij. Ook toen mijn moeder was overleden kreeg ik nog elk jaar een boeket van hem.
De eerste jaren na zijn dood miste ik dit enorm, ik wilde ze zelf niet kopen, maar vanaf het moment dat vriendin Marjan mij aanraadde dit juist wel te doen als een soort eerbetoon, doe ik het nu wel en ik geniet er van.
Zo ben ik ook maar op zoek gegaan naar het kaapse viooltje. Op het internet zijn ze namelijk nog wel te verkrijgen, maar ook schaars. Toen ik met dit blogje begon waren er nog 7 plantjes en toen ik dit blogje bijna klaar had nog maar 2. Ik heb dus als de wiedeweerga een plantje besteld, 4,95 en 2,65 euro bezorgkosten is wel wat duur voor zo'n plantje, maar ik zie het maar als een cadeautje aan mijzelf. Ik ben er blij mee als het deze week bezorgd wordt.
klik
Mijn hond heet Hessel
Het is gelukt. Ik ben erin geslaagd de uitdaging die ik met mijzelf aangegaan ben tot een goed einde te brengen zonder ook maar één keer gesmokkeld te hebben. Vijfentwintig dagen geen wijn of rosé, niet een donkerbruin biertje, een glaasje sherry of een cognacje of een korenwijntje en ook geen gin-tonic. Niets van dit alles, ik wilde geen druppeltje alcohol.
Niet dat ik nu echt bovenmatig veel dronk, de laatste jaren hadden we al steeds meer ingebouwd om niet elke dag met een glas wijn af te sluiten en dat lukte thuis op doordeweekse avonden heel aardig. Toch, in de vakanties, was het toch wel lekker om 's avonds nog een wijntje te nuttigen, of als het wat kouder was een glaasje korenwijn, voor de niet-kenners onder ons, te vergelijken met oude jenever, maar korenwijn klinkt net iets chiquer en is ook iets milder van smaak.
Dus terug van vakantie dacht ik, het moest nu maar eens wezen en zonder overleg met P. begon ik hieraan. Bij het halen van de wekelijkse boodschappen vroeg ik in de winkel welke wijn er moest komen met de uitleg, dat ik even, 25 dagen, niet meedeed, maar het was gelijk zonneklaar, P. deed wel met mij mee.
Om mijn besluit kracht bij te zetten had ik op FB al een berichtje geplaatst dat ik aan een challence begonnen was, zonder te vermelden wat dit inhield. Dit moest mij behoeden om te gaan stechelen, ik ken mijzelf namelijk maar al te goed, maar ik moet zeggen dat het goed heeft gewerkt. Ik ben niet één keer in de verleiding gekomen.
Uiteindelijk is het mij reuze meegevallen is. De eerste dagen was ik er in mijn hoofd wel mee bezig, maar dan 's morgens. Ik trok dan de conclusie dat ik het de vorige avond helemaal niet gemist had. Ik vergat het 's avonds vaak; ik was meestal druk met iets bezig en voordat ik er erg in had liep het tegen twaalven en was het tijd om naar bed te gaan.
Ook de verjaardag van schone zus was geen probleem. De tonic die ze voor mij gekocht had smaakte prima. Maar van twee glazen frisdrank krijg ik wel een heel vol gevoel. Op de zondagmiddag miste ik om vijf uur wel ons gezellige borreluurtje met daarbij de lekkere hapjes, maar het sneue gevoel ebde al snel weg; er zijn ergere dingen.
Nee ons humeur heeft er niet van te lijden gehad. Wat me wel is tegengevallen is, dat ik geen grammetje gewicht ben kwijt geraakt. Helemaal niets. En behalve op die verjaardag heb ik vrijwel geen frisdrank gedronken, hooguit een watertje met een smaakje.
Maar goed, het is klaar. Ik weet nu dat het mij weinig moeite kost om de alcohol te laten staan en dat vind ik een mooie uitkomst en ik heb er dan ook geen moeite mee om in de toekomst toch zo nu en dan van een lekker glas wijn of iets anders te gaan genieten. Ik heb het een hele leuke uitdaging gevonden, maar ik kies er nu toch voor om gewoon weer "vrij" te zijn in mijn doen en laten. Het einde van een berperking vind ik missschien nog wel fijner dan het glas wijn wat ik vanavond ga nuttigen.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
