Wanneer ik bij het aanrecht mijn dagelijkse dingen sta te doen zie ik de magnolia uitbundig bloeien. Het nodigt uit om naar buiten te gaan om van het voorjaarsfeest te gaan genieten. Dat heb ik dan ook wel gedaan, maar het is anders dan voorgaande jaren.
Telkens moet ik mij zelf er toe aanzetten om iets te gaan ondernemen. En als ik dat dan doe geniet ik er ook wel van. Zo zijn we met Pasen naar Zuid-Limburg geweest en daar was het toch genieten geblazen. Het is dan net of ik uit een donkere tunnel kom en als mijn ogen dan even aan het licht gewend zijn, zie ik hoe mooi alles wordt en is. Dan wil ik en kan ik al die donkere gedachten wel opzij zetten.
Maar eenmaal thuis voel ik hoe de lichtheid van het bestaan langzaam weer wegebt en de ruimte weer ingevuld gaat worden door het vele piekeren, wwardoor alles weer veel donkerder wordt. Niet alles loopt altijd op rolletjes. De veranderingen bij P. als gevolg van zijn ziekte laten zo langzamerhand ook sporen bij mij na. Het is niet meer zo zorgeloos als dat het was. Ook familieperikelen die niet opgelost worden eisen hun tol, en daarnaast is er steeds het besef dat ik ouder wordt wat dan weer veel vragen om herbezinning lijkt op te roepen. Ook kom ik te vaak rouwadvertenties tegen van mensen die ik gekend heb en die van mijn leeftijd zijn, wat mij er aan doet denken, dat ik op mijn levensreis steeds minder ver van het eindstation verwijderd ben.
Kortom, ik ben verzeild geraakt in een ouderdomscrisis. Een midlifecrisis heb ik niet gekend, misschien is dat ook meer voor mannen, van de overgang heb ik hoegenaamd geen last gehad, maar nu ervaar ik zelf wat het is om in een soort van crisis te verkeren.
Natuurlijk ga ik wel door en niet bij de pakken neerzitten. Neem gisteren bijvoorbeeld. We hebben Koningsdag wel gevierd, maar toch anders dan anders. Eerst tv gekeken naar de koning en zijn familie en daarna een lunch met E. en T. in een restaurant in Dokkum, waar we een prachtig uitzicht hadden op het voorbijkomende volk, en dat waren er velen. Ik heb me kostelijk vermaakt met het herkennen van de diverse mensen die ik in de loop der jaren ooit eens ontmoet heb.
En als je dan op de terugweg verre familie ontmoet waarmee je dan in hun zojuist betrokken nieuwe stulpje een kop koffie gaat drinken, dan is het leven toch echt wel even leuk.
De caravan staat weer bij huis, er zijn plannen om rond de Hemelvaart, ook dat hoort nog bij de voorjaarsfeesten, er weer op uit te trekken. Crisissen zijn er om overwonnen te worden, dus ouderdomscrisis of niet, ik blijf wel oog houden voor al het moois wat er in het voorjaar te zien is. De plaatjes hieronder laten dat wel zien. Kijk maar.
Het mooie Zuid-Limburg
klik
Mijn hond heet Hessel
Een groot fan was ik niet van haar, maar zo af en toe liet ik het wel eens in mij om gaan of ik bij een volgende verkiezing toch maar niet terug zou gaan naar de PvdA en op haar, op Lilianne Ploumen zou gaan stemmen. Ik vond namelijk, dat ze het de laatste keren bij de Tweede Kamer debatten helemaal niet slecht deed. En ook haar stem stoorde mij niet meer zoals in het begin wel het geval was.
En nu is ze opeens vertrokken. Zomaar. Men noemt het moedig, maar ik vind het jammer. Naar mijn idee groeide ze steeds beter in haar functie, maar voor haarzelf was het niet goed genoeg.
Ik kan me daar wel iets bij voorstellen. Ooit heb ik ook een bestuursfunctie gehad, waarvan ik dacht dat ik het net niet goed genoeg deed, ondanks dat ik nooit klachten heb gehad, maar dat ik stiekempjes wel eens dacht, niet helemaal de juiste contacten te hebben en net niet de juiste flair. Na twee termijnen vond ik het dan ook meer dan welletjes.
Voor mij was er geen reden om het abrupt te stoppen, wat kennelijk wel het geval is bij lilianne Ploumen. Ik hoop ooit nog eens de ware reden te horen, want ik blijf het wel heel vreemd vinden dat ze dit besluit zo plotsklaps kenbaar gemaakt heeft.
Zelf ben ik nog bestuurslid van slechts één club en ook dat is bijna voorbij. Als het dorpsfeest geweest is kan ik na 8 jaar eindelijk stoppen met mijn taak en het secretariaat van de Oranjevereniging overdragen aan een opvolger. Door de corona is het feest twee jaar geleden niet doorgegaan en is er besloten, dat de wisseling van het bestuur niet eerder plaats zou vinden als na het eerstvolgende dorpsfeest, dit vanwege de continuïteit bij de organisatie van zo'n feest.
We zijn inmiddels een heel eind met de organisatie en rond 18 juni zal het feest gaan plaatsvinden. Ik kijk er naar uit, naar het feest, maar ook naar het feit dat ik als bestuurslid kan aftreden. Ik merk dat ik het wel goed vind en niet meer zo nodig van mezelf hoef om in een bestuur te zitten. Zo langzamerhand begin ik er aan te wennen dat ik echt ouder word en ik er genoeg plezier aan beleef om slechts "consument" te zijn.
klik
mijn hond heet Hessel
Al dagen loop ik mij af te vragen wat het nut is om bewijzen te verzamelen van de gruwelen die in Oekraïne hebben plaats gevonden. Bestaat er echt verschil in oorlogsmisdaden? Valt het platbombarderen van woonwijken dan niet onder oorlogsmidaden, moet ik dat zien als een gevolg van "gewoon" oorlog? Ik kan dat niet scheiden. Ik vind het net zo erg als iemand onder de puinhopen van een gebouw ligt te creperen als wanneer iemand zinloos bij het rijden op een fiets wordt doodgeschoten.
Dit brengt mij naar de titel van dit bericht. Is het echt waar dat er spelregels bestaan bij zoiets gruwelijks als het voeren van een oorlog? Het antwoord is ja. Na wat research kwam ik het volgende tegen: Tijdens gewapende conflicten, lees oorlog, kan er sprake zijn van schending van de wetten en gebruiken en worden vervolgens oorlogsmisdrijf of oorlogsmisdaad genoemd. Bombarderen schijnt te mogen, maar burgers doodschieten die toevallig passanten zijn mag dan weer niet. Dan moeten er bewijzen gezocht worden om later mensen door een oorlogstribunaal te kunnen berechten.... want men heeft zich niet aan de spelregels gehouden.
Welke spelregels vraag ik mij af. Oorlog is oorlog waarbij letterlijk en figuurlijk grenzen worden overschreden en waarin de meest gruwelijke dingen gebeuren.
Inmiddels is het een paar dagen later. Ik merk dat ik toch moeite heb om een gedegen en gefundeerd blogje hierover te schrijven. Het nieuws over Bucha waar inwoners door een kogel, waarschijnlijk afgevuurd door telkens één persoon, wordt al weer overschaduwd door de raketaanval op het treinstation van Kramatorsk waar in één keer vijftig doden zijn te betreuren. En dat zou dan later, als het ooit weer vrede is, berecht moeten worden.
Ik geloof er niet in. En de moed zakt mij steeds verder in de schoenen om hier nog meer onderzoek naar te doen zoals het plan was. Ik laat het verder rusten. Ik heb maar één vurige wens: laat deze volstrekte waanzin zo snel mogelijk stoppen.
Als troost voor mijzelf sluit ik dit blog af met een foto waarin de zorg tot verbeelding spreekt voor alles wat moet gaan groeien. Vorig jaar kwamen we dit tijdens een wandeling tegen, jonge aanplant dat beschermd dient te worden tegen van alles en nog wat om kans te krijgen uit te groeien tot mooie grote bomen.
klik
Mijn hond heet Hessel
Hij heeft gelijk, de president van Oekraïne, voor hen gaat de strijd onverminderd voort, terwijl bij ons de aandacht gaat verslappen. Voor een deel is dat ook zo. De media laat al lang niet meer elk uur de indringende beelden van de verwoestingen zien. Zelf ben ik ook niet meer dag en nacht met die rot oorlog bezig. Toen hij dit in zijn speech aanhaalde, en ik weet heus wel dat hij dit in een breder verband en op een hoger nivo bedoelt, moest ik onwillekeurig even aan afgelopen zondag denken, hoe fijn het was om weer in alle vrijheid deel te kunnen nemen aan een wandeltocht.
En wat was het gezellig. Een aantal jaren geleden hadden we al vroeg in het voorjaar ooit een wandeltocht in Dwingeloo gelopen en de gezelligheid was ons bijgebleven. Wat en waarvoor Taribush, de organisator van deze wandeltocht, nu voor staat is mij niet geheel duidelijk, maar het staat omschreven als feestlocatie in Nationaal park Dwingelderveld.
Dat het wandelfestijn feestelijk moet zijn is ook af te leiden uit het feit dat het een wandelfestival wordt genoemd. Nu ben ik niet zo'n festivalganger, maar hier heb ik toch echt even kunnen proeven wat er met een festival bedoeld wordt. Het is de bedoeling dat er na de wandeltocht, en dit kan variëren van 5 tot 33 km. nog even genoten wordt van een nazit met een drankje en muziek. En dan is er echt het festivalgevoel even. Iedereen moet het even naar zijn zin kunnen hebben en het is leuk om te zien hoe kinderen zich kunnen vermaken op een veld met luchtkussens, hoe groepjes wandelaars een biertafel opzoeken, hoe een individuele wandelaar een plekje zoekt, hoe iemand van de organisatie zich inspant om een jonge moeder met baby toch schaduw te laten krijgen met behulp van een paraplu; kortom volop bedrijvigheid met ook nog een muzikale omlijsting met niet al te luide muziek. En dat alles in een voorjaarszonnetje met een hele aangename temperatuur. Inderdaad, toen was de oorlog in Oekraïne heel ver weg.
Daar moest ik dus even aan denken tijdens de toespraak van president Zelensky. Ik vond de speech heel indrukwekkend en ik vind het bewonderenswaardig zoals hij leiding probeert te geven aan zijn land wat in oorlog is en grote verliezen leidt. Aan het eind vroeg hij ook aandacht voor de herbouw van zijn land als de oorlog voorbij is.
Was het maar vast zover, dat er aan de wederopbouw begonnen kon worden, maar zo ver is het nog lang niet. Rusland, lees Poetin, lijkt nog niet aan stoppen te willen denken. En ondertussen luister ik toch maar naar de verschillende duidingen van diverse "kenners" en leer ik zo nu en dan ook nog wat bij. Het begrip oligarchie kende ik wel, maar kleptocratie is dan toch weer nieuw voor mij, niet helemaal, omdat ik wel wist wat kleptomanie is, maar dat dit ook een vorm van landsbestuur is, is dan weer helemaal nieuw voor mij. Ik heb mij er enigszins in verdiept, maar erg fraai is het niet.
Jammer, dat na het optrekken van de coronamisten er een nieuwe schaduw over het leven is gekomen door deze oorlog. Voor de Oekraïense bevolking hoop ik dat er zo snel mogelijk een einde komt aan dit, in mijn ogen, zinloze geweld. Voor mijzelf is het nu weer de kunst om, net als in het begin van de coronatijd, een balans te vinden tussen het op de hoogte zijn van wat er in de wereld gebeurt en het plezier behouden in het dagelijkse leven zoals zich dat voordoet.
kleine impressie van het festivalgedeelte
klik
Mijn hond heet Hessel
|
|
