Elke keer verkijk ik me er weer op, dan denk thuis: straks als ik met de caravan weg ben krijg ik zeeën van tijd. Dan kom ik eindelijk eens toe aan die dingen die ik ook leuk vind, maar die er nu wel eens bij blijven.
Niets is minder waar. Ik vergeet dan, dan de dagelijkse dingen zoals wassen, aankleden, eten, boodschappen doen etc. veel meer tijd kosten, omdat alles met èn aangepaste snelheid gaat èn omdat het door de omstandigheden niet zo snel gaat als thuis. Bovendien gaan we iedere dag een flink aantal uren op stap, want er moet ook iets gedaan worden zoals fietsen, wandelen, museum bezoeken, door een stadje slenteren en noem maar op
Toch wil ik mijn goede voornemen niet meteen weer verbreken, dus klim ik toch maar even in de laptop voor een blogje, hoe klein dan ook.
Gisteren bedacht ik tijdens onze wandeling, rondje Hackfort van 15km, dat ik dit landschap zo aantrekkelijk vind, omdat niet elk stukje land produktief gemaakt hoeft te worden. Hier liggen nog heel veel percelen land waar niet zo veel mee gebeurt. Het gras mag groeien zoals het is, met allerlei bijplanten ertussen. En dan weer een weilandje met koeien en even verderop een bouwakkertje met mais. Heel divers en dat maakt het zo aantrekkelijk. Ik loop als het ware in een schilderij.
Dat brengt me even naar kasteel Ruurlo, dat nu een museum is en hoort bij museum More in Gorssel, waar ik een paar jaar geleden geweest ben. In deze week hebben we dit museum nu ook bezocht. Hier zijn vele schilderijen van Carel Willink te zien. Mooi, om die collectie bij elkaar te zien. En een paar jurken van Fong Leng waarin Mathilde in rondgehopst heeft.
Dit is één van de vele landgoederen die in deze omgeving "ergens" verscholen staan. Altijd weer leuk om er tijdens een wandeling tegenaan te lopen.
Hieronder een impressie van de mooie omgeving waar ik doorheen loop
klik
mijn hond heet Hessel
In mijn hoofd zijn we al wel vier of vijf blogjes verder, want het voornemen was er wel, maar van de uitvoer kwam even niets terecht. Misschien, als het veel regent de komende dagen, schrijf ik met terugwerkende kracht nog wat blogjes over dat wat ik in de afgelopen weken toch zeer de moeite waard vond.
Waarom als het regent? Omdat ik nu met vakantie ben en het de laatste jaren standaard lijkt te worden, dat als wij weggaan, het weer zich niet van zijn beste kant laat zien. Maar we hebben in ieder geval nu drie mooie dagen gehad waarin ik al heel veel gezien heb.
We zijn bij Hengelo Gelderland neergestreken. Het is een omgeving die ik alleen maar ken van snel er door heen rijden, toen ik als tiener in de Achterhoek woonde en we regelmatig van Rekken naar Apeldoorn reden om de familie te bezoeken. Vanuit Hengelo zijn er heel wat leuke bestemmingen op de fiets te bereiken, zoals, Doetinchem, Ruurlo, Vorden, Doesburg, Bronkhorst en Zutphen. De laatste drie plaatsen hebben we al wel eens bezocht, maar ze zijn zeer de moeite waard om nog eens te bezoeken en zeker nu de fietstocht er naartoe weer heel anders is, omdat we van een andere kant komen.
Gisteren was het zondag en ik moet zeggen dat het hier dan wel heel erg druk is met fietsende mensen. Nee, zo rustig als het was toen ik in de Achterhoek woonde, is het al lang niet meer., maar de gemoedelijkheid en de gezelligheid is er nog steeds en lijkt wel te zijn toegenomen.
We hadden nog maar 5 km. gefietst of ik hoorde al de muziek waar ik altijd zo blij van word. Het bleek de Bronckhorst Windsymphony te zijn, een gelegenheidsorkest met als harde kern gevormd door diverse leden van de Harmonie Vorden. En of het nu een Harmomieorkest of een Fanfare is, maakt mij niet uit. Ik word er altijd blij van, omdat ik die muziek met de paplepel ingegoten heb gekregen. Mijn vader speelde tuba bij een fanfare en mijn broer klarinet bij een harmonie. Ik heb daar een half uur heerlijk staan te genieten. Natuurlijk moesten we ook even gniffelen om de titel van dit festijn.
Op onze verdere fietstocht werden we getrakteerd op een optocht van oude trekkers. Niet zo maar een optochtje, nee het waren er denk ik wel meer dan honderd en allemaal vrolijke en blije gezichten.
Na nog weer een aantal kilometers gefietst te hebben, kwamen we langs kasteel Ruurlo. Daar stond een bruidspaar met paard in vol ornaat te poseren. Ik heb er wel foto's van gemaakt, maar ik vond de kasteeltuin toch net iets mooier. Bovendien ben ik helemaal verrukt van die kleurige rododendrons die overal in bloei staan.
En dan last but not least, 's morgens bij de koffie had ik mij al kostelijk vermaakt met het observeren van de meikevers. Natuurlijk wist ik niet direct welk beest dit nu weer was, maar met een beetje naslagwerk kom je een heel eind. Kortom het is hier goed toeven in de Achterhoek en het is fijn om er even uit te zijn.
klik
mijn hond heet Hessel
Vandaag is het moederdag. Zittend in de tuin, lekker genieten van de zon ging er het volgende door mij heen:
"Lieve moeder, wat is het lang geleden, dat ik zo over je gedacht heb, maar lieve moeder, pas nu besef ik, wat een verdriet je gehad zult hebben toen ik in mijn onnozelheid besloot om niet meer aan moederdag te doen. Ik was in het begin van mijn twintiger jaren, had zelf een paar kleine kindjes en ik vond dat moederdag alleen bestaansrecht had voor moeders met kleine kindjes die zelf iets gefröbeld hadden en dat trots op moederdag aan hun moeder gaven. Geen commercieel gedoe. Wat zullen dat zware dagen voor je geweest zijn toen ik niet op die bepaalde dag kwam en wat heb ik achteraf spijt van die beslissing. Gelukkig heb ik na een paar jaar mijn mening herzien en heb ik je, zo lang je er was, op moederdag wel weer met een bezoekje vereerd, al dan niet met een blommetje. Maar de wrange nasmaak is altijd een beetje blijven hangen en dat begrijp ik nu. Jij en ik waren heel erg verschillend. Ik was aan het experimenteren met nieuwe inzichten en jij wilde zo graag vast houden aan het oude vertrouwde"
Gisteren heb ik een mooi boeket van dochterlief thuis bezorgd gekeregen en ik was er heel erg blij mee. Andere jaren heb ik heel vaak gezegd, "doe maar niet, en wat ik dan nog nooit gezegd heb maar wel altijd dacht: je zou mij het allergrootste plezier doen om zelf langs te komen".
Ook bij ons zijn de verschillen in denken groter dan dat in eerste instantie dit zich laat aanzien. Het is elkaar los laten en toch het proberen om elkaar te vinden. Achteraf ben ik ben zo blij dat ik in de latere jaren op moederdag toch weer bij mijn moeder op bezoek ben gegaan.
Dit jaar was het voor mij een grote vraag of dochterlief met moederdag wel iets zou ondernemen naar mij toe en gelukkig is het ja! Ik ben er heel erg blij mee. Mij zul je niet meer horen praten over commercieel gedoe. Uiteindelijk is, om maar iets te noemen, sinterklaas en de cadeautjes bij kerst net zoiets. Bepaalde tradities zijn gewoon mooi om in ere te houden. Moeders en dochters, hoe ingewikkeld kan het soms zijn en dan kan zo'n dag als vandaag toch van grote betekenis zijn.
Onze appelboom staat dit jaar voor het eerst in bloei. Dat deed mij denken aan het gezegde: de appel valt niet ver van de boom. Ik vond het wel toepasselijk voor dit verhaal.
En zoonlief? die heeft vanmorgen gewoon gebeld. maar dat doet hij de laatste jaren elke zondag en dat is iets wat ik heel erg fijn vind.
klik
mijn hond heet Hessel
Een fan van het programma van Johan Derksen ben ik nooit geweest, sterker nog, ik keek er nooit naar en ook ik vind dat hij over de schreef is gegaan, maar ik heb toch zo mijn kanttekeningen bij de commotie die er is ontstaan.
Ik zie het meer als hele oubollige prietpraat in het café of in de voetbalkantine, waarbij schromelijk overdreven wordt. Wat niet wegneemt dat het zeker als vrouwonvriendelijk betiteld kan worden, maar er zitten wel twee kanten aan de zaak.
Zonder echt ontboezemingen over mijn eigen verre verleden te willen doen, wil ik toch stellen, ik ben ongeveer van de leeftijd van Johan, dat er in "onze jeugd" inderdaad wel eens dingen gebeurden waar je later niet echt trots meer op bent. Als leerling verpleegkundige psychiatrie, in opleiding voor het zogeheten "Zwarte Kruis" in tegenstelling tot het "Witte Kruis" van de gewone algemene ziekenhuizen, wisten wij zeker van wanten om de bloemetjes buiten te zetten. Het is wel eens voorgekomen dat één van ons behoorlijk laveloos was en oirbaar gedrag te wensen overliet. Wij liepen na een lange nacht doorhalen 's morgensvroeg, op weg naar de zusterflat, zeker niet stilletjes door de straten van Amersfoort.
En dat mis ik in dit verhaal. Alle beschuldigingen gaan naar Johan Derksen die vijftig jaar geleden zich wel of niet schuldig gemaakt zou hebben met grensoverschrijdend gedrag, maar over de dame(s) in kwestie zou ook het één en ander gezegd kunnen worden. Openbare dronkenschap staat volgens artikel 453 van het Wetboek van Strafrecht nog steeds te boek als overtreding betreffende de zeden. Een van de drank kotsende dame is nu ook niet echt een toonbeeld van eervol gedrag.
Wanneer deze dame in kwestie zich in dit verhaal herkent, zal ze zichzelf ook nog wel eens achter de oren moeten krabben en zich af moeten vragen, waar waren we eigenlijk mee bezig. Zo fraai was haar eigen gedrag nu ook weer niet.
Nee, dit verhaal had gewoon niet verteld moeten worden. Daarmee is Johan Derksen met zijn bravoure net iets te ver over de schreef gegaan. Niet alles is leuk en zeker niet in deze tijd waarin dit soort dingen o zo gevoelig liggen. Ik hoop niet dat ik nu weer commentaren krijg dat dit victim blaming is. Ik geef echt het slachtoffer niet de schuld, maar ik zou zo graag willen dat er meer oog komt voor de twee kanten van een verhaal over grensoverschrijdend gedrag.
Ik ben het dit keer helemaal met Claudia de Breij eens, het is sterk overdreven dat de voorstellingen over de blues van Johan Derksen door de Nederlandse theaters gecanceld zijn en met haar hoop ik ook dat hij na de zomer gewoon weer terugkeert op tv, ondanks dat ik nooit naar dat programma keek.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
