De schoenen waren nog behoorlijk nat toen ik deze aantrok om aan de laatste dag te beginnen. Ook deed de buitenkant van de grote teen aan de rechtervoet behoorlijk pijn. Moest ik eigenlijk nog wel aan deze dag beginnen, zo vroeg ik mij af. Toch eerst maar naar de start fietsen, niet al bij voorbaat opgeven.
Nadat ik de fiets in de stalling had gezet en op weg was naar de startplaats vroeg ik mij nogmaals af of ik wel moest starten. Ik heb heel even stilgestaan, mijzelf toegesproken: en nu kiezen! Gaan of terug naar de fiets. Ik koos voor starten en sprak mij zelf toe dat het dan nu ook uit moest zijn met dat gemiep. Er waren echt wel meer mensen met nog natte schoenen en er zouden ook best een aantal mensen zijn die hier en daar ook wel een pijntje zouden voelen. Niet van dat benauwde. Lopen dus.
Na een paar honderd meter merkte ik dat de pijn afzakte en dat ik zelfs wel weer plezier kreeg in het lopen. Ik kreeg het goede ritme weer te pakken. Deze morgen heb ik ook de foto's van de bushalte gemaakt. Verder hier een praatje en daar een opmerking en voor ik het wist had ik 2 uur gelopen en was ik toe aan een kop koffie. Na het zitten even door de prikkende voeten heen bijten, nog eben naar een toilet en verder ging het weer. De beginnende blaasontsteking had ik aardig onder controle weten te krijgen.
Na Overasselt draaien we dan de dijk op en in de voorbeschouwing had ik een foto geplaatst en tekst bij geplaatst, dat als ik hier zou zijn, dat ik het dan wel zou redden. En toen zag ik opeens weer een tattoo op en kuit.
Achteraf had ik dat dit jaar wel als onderwerp voor mijn foto's kunnen nemen. Op de eerste dag had ik immers een kuit met een getatoeëerde medaille gezien, en zo zal er vast wel meer op de benen van de deelnemers te zien zijn geweest, maar door de zwaarte ben ik daar niet meer aan toe gekomen.
Om kwart over 11 was ik bij de laatste rust. Daar had ik even een appcontact met Gosse waar in hij met een huisnummer exact aangaf waar hij zou staan. Misschien zou het vandaag dan eindelijk een keer gaan lukken om hem en de jongens te zien.
Na een kwartiertje rust begon ik aan de laatste pakweg 8 km. of iets meer. Eerst door Malden, dat is echt een feestje. Heel veel enthousiasme en daar krijgt bijna iedereen een gladiool. En dan nog heel even met wat minder mensen aan de zijkant om daaarna, zo'n 6 km. voor de finish, net na de laatste controle, aan de via gladiola te beginnen.
Ik weet nog, de paar keer dat ik, lang geleden, 50 km per dag liep, dat ik eigenlijk te moe was om er van te genieten. Toen ik 40 km. per dag liep werd het al iets beter, maar sinds ik 30 km per dag loop kan ik er heel erg van genieten. Ook dit jaar. En bijna aan het eind, nog anderhalve kilometer te gaan, daar stond Gosse (en de jongens) mèt een grote bos rode gladiolen. Rond 1 uur finishte ik. Het was deze dag iets minder zwaar. Ik had het gehaald.
klik
Mijn hond heet Hessel
De tweede dag waren de voeten bij het opstaan wat gevoelig, maar niet meer dan dat. Ik had bepaalde kwetsbare gedeelten zoals de knokkels bij de grote tenen ingetaped en ik had er wel vertrouwen in dat het zou gaan. Het warme zonnige weer had plaats gemaakt voor een miezerig weertype, maar toen ik op de fiets stapte was het droog.
Net voor Nijmegen begon het wat te miezeren, maar te weinig om af te stappen om de plastic regencape aan te doen. Bovendien wilde ik die wat sparen, want er werd best wat regen verwacht. Bij de start toch maar een plastic regenjas aangedaan, om die na een half uur toch maar weer uit te trekken. Ook deze keer kwam het er weer niet van om foto's te maken van de bushalte.
Vlak voor Groesbeek begon het te regenen. Jammer, ik was al eens eerder een keer met regen door Goesbeek gekomen. Het is er dan nog wel feest, maar de sfeer is toch minder uitbundig dan bij mooi zonnig weer.
Na Groesbeek begon het te plenzen. Ik heb heel even geschuild bij de rustplaats van de militairen, maar "we", het groepje wat daar stond vonden na een aantal minuten dat dat zinloos was. Niets aan te doen, doortoffelen. Ondertussen had ik ook het gevoel last te hebben van een beginnende blaasonstekeing. Na een paar keer bijna overbodig een toilet opgezocht te hebben, heb ik zoveel mogelijk de aandrang om te willen plassen te donderdrukken. De laatste paar kilometers door Nijmegen konden vrijwel weer droog afgelegd worden.
klik
Dit keer geen biertje bij de aankomst, maar zo snel mogelijk op de fiets naar de camping bij Bemmel. Daar aangekomen had ik zo weinig gevoel meer in mijn vingers, waardoor ik hulp nodig had om mij van de natte kleding te ontdoen. Mijn hulp en toeverlaat P.,Gosse dus, zette de verwarming aan en eenmaal in de droge kleren kwam ik weer wat tot leven. Een warme kop koffie ging er zeker in.
Mijn hond heet Hessel
Deze Vierdaagse heb ik als erg zwaar ervaren. Vooraf had ik al wel mijn twijfels of ik er wel echt klaar voor was. Ik had best wel veel kilometers gemaakt, maar te weinig lange afstanden. Eén of twee keer een 25 km., maar nooit een echt lekkere vette 30 km. En die eerste twee dagen in Nijmegen zijn lang, respectievelijk 33,6 en 33, 8 km. De eerste dag viel dus af, ik was er wel blij mee, want zonder lopen was het die dag toch ook al echt afzien op een hete camping.
Woensdagmorgen ging ik dus welgemoed van start. Ik had een vroege start, 6 u. 45, dus vroeg uit de veren en iets voor zessen zat ik op de fiets. Het was bijna 11 km. naar de start. Het lopen ging goed, alleen ik had nog niet zo'n zin om foto's te maken. Bovendien was ik op zoek naar een bepaald thema, maar ik wist nog niet wat.
Eerst loop je een heel eind door Nijmegen en dan kom je ook door de Edisonlaan. Ik wist me van de allereerste keer nog te herinneren, dat daar aan een huis een bushalte geplaatst was zoals ik die altijd gezien had toen ik als puber in de Achterhoek woonde. Ik was benieuwd of de bushalte er nog was. En jawel hoor, het bijbehorende mannetje zat er ook weer als vanouds, alleen wel ouder geworden en hij miste nu nog meer tanden. Maar hij stelde altijd wel zijn toilet beschikbaar. Eerst voor een kwartje en later voor vijftig eurocent. Zelf heb ik er nooit gebruik van gemaakt. Ik was het al voorbij voordat ik bedacht dat ik er wel een foto van had willen maken. Nu ja, ik zou nog twee keer een kans krijgen, want de eerste vijf km. zijn altijd hetzelfde.
Vlak voor Wijchen hoorde ik, ik was met iemand aan de praat, "ben jij dat Hanny?" Ik keek kom en keek recht in het gezicht van schone zus en zwager. Zij lopen de 40 km. Ik had nog maar weinig gele bandjes gezien, een teken dat ik nog niet zoveel veertigers had ingehaald en had hun hier dus niet meer verwacht. We konden 800 meter met elkaar oplopen en daarna zouden zij linksaf gaan om de lus, behorend bij de 40 km, te kunnen maken. Bij hen ging het redelijk naar wens, zeiden ze. Zelf was ik iets minder enthousiast, want ik dacht al een blaar opgelopen te hebben.
Even een leuk intermezzo, maar ik vervolgde mijn traject. Waar zou P., in dit geval zal ik hem maar een keer gewoon bij zijn naam Gosse noemen, dus waar zou hij met onze jongens staan? Ergens na Wychen, misschien net iets voor Beuningen of net na Beuningen, iets voor Weurt. Hoe en waar ik ook keek, ik zag nergens mijn drietal. De vierdaagse app waarop ik te volgen zou zijn werkte niet en telefonisch contact hebben of appen leek ook niet zo eenvoudig te zijn. Na 1 of 2 keer contact gehad te hebben, besloot ik het maar te laten, want je wordt iedere keer weer uit je ritme gehaald omdat je die telefoon ergens uit je rugzak moet opdiepen en dan door de zon gehinderd wordt om het display goed te kunnen zien.
Terug in Nijmegen voelde ik dat ik het zwaar begon te vinden. Bovendien werd het steeds warmer. De Waalkade vond ik geen pretje meer om overheen te lopen. Bovendien moesten we tot 2 keer toe naar een zijkant om de ambulances door te laten die op weg waren naar mensen die bevangen waren door oververhitting.
Half twee liep ik het terrein van de Wedren weer op, waar ik mij afmeldde en het controlekaartje voor de volgende dag in ontvangst nam. In een tempo van bijna 0,0 liep ik naar de het punt waar ik een heerlijk koel koud biertje kon kopen. Een beveiliger vroeg mij meewarig, of ik het nog wel zag zitten om de volgende dag weer te lopen. "Tuurlijk wel", antwoordde ik, mijn best doend om de zere voeten te negeren. Ik kwam bij een paar hele gezellige mensen te zitten en toen een jonge dame nog een rondje bier ging halen vroeg ze of ik er ook nog wel 1 wilde hebben. Van haar betalen wilde ze niets weten, want alles ging dit jaar toch digitaal en die vijf euro zou ze maar kwijtraken.
De eerste dag zat er op, maar mijn voeten waren behoorlijk pijnlijk. Ik vermoedde een aantal blaren. Misschien had ik toen toch beter even naar de EHBO kunnen gaan, maar het vooruitzicht om na een stukje fietsen op de camping lekker in een makkelijke stoel te kunnen gaan zitten met mijn voetjes in een bak met koud water trok mij meer.
klik
Mijn hond heet Hessel
Deze zomer stonden er drie uitdagingen op het programma. Twee zijn er inmiddels tot een goed einde gebracht namelijk het dorpsfeest en de vakantie. Nummer drie staat nu voor de deur en dat is de Nijmeegse Vierdaagse.
Ja, ik ga 'm dit jaar weer lopen. Wel "alleen", maar we settelen ons met de caravan op een kleine camping bij Elst en van daaruit fiets ik dan naar de start. P. en de jongens supporteren mij dan en staan elke dag wel ergens op de route, zodat het toch min of meer een gezamenlijk iets wordt.
Ik zie het als een groot avontuur en hoe het met het warme weer komt? Geen idee, ik laat het maar op mij afkomen, het gaat zoals het gaat. Ik hoop dat ik genoeg trainingsuren gemaakt heb. De stappenteller heeft de laatste weken toch wel verschillende malen 34.859 stappen = ruim 24 km aangegeven, maar dat is nog geen 33,2 km. die ik de eerste dag moet lopen. Die eerste dag is gewoon heel erg lang.... De laatste dag is dan weer korter dan 30 km. waardoor het geheel wat recht getrokken wordt.
Misschien is het wel de laatste keer dat ik hier aan mee doe. De vergroeiingen door de artrose, die aan mijn vingers al goed zichtbaar zijn, geven mijn tenen ook een steeds vreemdere stand waardoor ik steeds meer last krijg van likdoorns en andere pijn aan de voeten. Ik weet: ooit houdt het een keer op!
Maar dat is een zorg van later, de komende week wil ik echt nog een keer genieten van dit alles. Het zal heus wel eens even afzien zijn, maar daar staat tegenover dat er ook geweldige momenten zijn waar ik mij nu al op verheug. De tweede dag, de doortocht door Wychen is één groot feest en de derde dag door Groesbeek is ook een geweldige happening.
En als ik dan de vierde dag langs de rivier loop, te zien op de pop-up foto, dan weet ik dat de klus bijna geklaard is. Ik ga er voor en ik heb er zin in.
klik
Mijn hond heet Hessel
Vilsberg bij Phalsbourg, nog nooit van gehoord. Zo ook niet van Sarrebourg en Saverne. Het ligt op de grens van waar Lorraine overgaat in Elzas. De Duitse invloed is hier goed zichtbaar. Maar hoe kom je daar zo terecht? Als ik het thuis had moeten uitzoeken was ik hier nooit op uit gekomen, maar het ging als volgt. Op Camping-Frankrijk.nl ga je van camping Viley-le-Sec naar lijst, dan klik je een camping aan en ga je naar "kaart" om te zien waar die camping ligt. Dit heb ik een aantal malen gedaan en kun je naar campings in de buurt en dan klik je maar eens en lees je zo hier en daar wat er in de omgeving te doen is, je leest de reviews en zo kom je bij een camping uit waarvan je denkt, dat zou wel eens wat kunnen zijn.
Zo ben ik dus bij camping les Bouleaux in Vilsberg gekomen. Een mailtje naar de camping en ja hoor we waren van harte welkom. En ik moet zeggen, het bevalt ons uitstekend. Ik had in het dikke Michelinboek, bij ons heet dat het sprookjesboek, gekeken of er in de buurt ook wat bezienswaardigheden waren en dat bleek wel het geval te zijn.
De scheepslift bij Henridorff/Arzviller werd meerdere malen genoemd als interessant, evenals Dabo, Donon en la Petite Piere. Saverne en Sarrebourg schijnen leuke plaatsen te zijn en misschien zou een bezoek aan Straatsburg ook nog haalbaar zijn. Bovendien kan er in die omgeving heel goed gewandeld worden. Genoeg ingrediënten om er een leuke 2e week van te maken.
Vrijdag aangekomen en na zaterdag een mooie wandeltocht gemaakt te hebben, zijn we zondag naar de scheepslift gegaan. Inderdaad de moeite van een bezoek waard.
We hebben alles eerst vanaf beneden bekeken. Dat is op de laatse foto te zien
Daarna zijn we naar boven gegaan. De schepen die hier aan komen varen moeten 45 meter naar beneden om verder te kunnen varen.
Dat gebeurt dus via een lift
Ze varen in een bak met water en in die bak maken ze dus een daling van 45 meter.
Beneden verlaten ze de bak met water weer en kunnen dan weer verder varen in het Marne kanaal
klik
Dit is dus het eerste wat wij zagen. Na alles goed bekeken te hebben snapten we het hele verhaal. Echt een hele interessante middag gehad. Bij, ik dacht Ximaar, had ik wel eens iets over een scheepslift gelezen, maar het zei me helemaal niets. Leuk om er op deze manier kennis van te nemen. Ook leuk om er een blogje van te maken die voor iedereen te begrijpen is, hoop ik.
Mijn hond heet Hessel
|
|
