Langzamerhand verdwijnt de zomer en de nazomer om plaats te maken voor de herfst. De bomen beginnen te verkleuren, het groen zal gaan veranderen in de prachtige herfsttinten. Hoewel ik een enorme liefhebber van de zomer ben, houd ik ook heel erg van de herfst.
De herfst heeft ook een bepaald soor licht, vaak scherper dan in de zomer. Als de zon schijnt, voorafgaand aan een regenbui, geeft dit prachtige luchten. En soms geeft de herfst dan opeens een cadeautje in de vorm van een prachtige nazomerse dag met behoorlijk warme temperaturen. De herfst is bijna nooit saai, behalve als de mistige dagen hun intrede doen, maar dat is vaak pas aan het einde van de herfst. Dan begint voor mij de minst mooie tijd; de donkere dagen die kort zijn en waarin weinig gebeurt. Ik ben geen echte fan van die tijd. Zo rond half januari, bij het lengen van de dagen begin ik het mooie van buiten weer te zien.
Maar misschien hoef ik er dit jaar niet tegen op te zien, want als het goed is krijgen we half november gezinsuitbreiding. Ene Pablo uit het P. nest van De Loenerhof zal dan bij ons komen wonen. Het is al toegezegd, maar als ik de definitieve bevestiging met de planning voor de komende weken, met daarin een bezoek echt binnen heb, volgt er natuurlijk veel meer nieuws over Pablo. Voor nu alvast even een blik op het prachtige nest waartoe Pablo behoort.
klik
mijn hond heet Hessel
Misschien gaat het nu lukken. Omdat ik me de laatste tijd steeds meer ben ga afvragen waar ik nu eigenlijk mee bezig was, heb ik de laatste weken heel vaak en heel diep nagedacht over wat ik nu echt graag wil. Te vaak kwam het voor dat ik, na een opsomming van allerlei verplichtingen, die ik meestal wel leuk vind maar dit terzijde, toeleefde naar een dag dat er eindelijk eens niets gepland stond. En dan nog had ik het gevoel om bezig te moeten gaan in de tuin of met iets van onderhoud van het huis.
Een boek lezen bijvoorbeeld, staat al heel lang op een laag pitje en als ik dan eens lees, bijvoorbeeld voor de leesclub, dan merk ik opeens weer hoe fijn ik het vind om mij in een boek te verliezen. Tijdens de corona ben ik aan het kleuren geweest en hoe leuk vond ik dat. Het schrijven van blogjes schiet er vaak bij in en over de kwaliteit van de blogjes wil ik het al helemaal niet hebben.
Er zijn tijden geweest dat ik mijn standpunten gedachtes of ideeën over de gebeurtenissen in de wereld of over de politiek in een blogje verwerkte, maar wel zo dat ik dit dan eerst goed doordacht en overdacht had. Hier kom ik heel vaak niet meer aan toe door altijd maar druk druk druk te zijn.
Opeens wist ik het zeker. Ik zou nog meer moeten schrappen in de bezigheden die ik buiten de deur heb. Het eindigen van de bestuursfunctie in de Oranjevereniging omdat mijn termijn er op zit is nog niet genoeg. Het bridgen beperk ik tot 2 keer in de week, op de dinsdagavond en op de donderdagmiddag, daarnaast is er de breiclub één keer in de maand en de leesclub één keer in de zes weken. Eigenlijk is dat wel genoeg.
En zo heb ik na heel veel wikken en wegen besloten mijn zangcarrière in het zangkoor te beëindigen. Dit was op de donderdagavond en na een middag bridgen vond ik het best wel zwaar 's avonds nog een keer op pad te moeten gaan. Bovendien is gebleken dat ik nu niet echt een getalenteerd zangwonder genoemd kan worden. Ik heb het een leuke ervaring gevonden, maar het is eigenlijk wel genoeg zo. Ik vind het ook fijn om via de koptelefoon naar muziek te luisteren en dit kan goede popmuziek zijn maar evenzo klassiek. Mijn belangstelling is breed, maar ook hier had ik op mijn manier te weinig tijd voor.
Ik ben heel benieuwd of met het schrappen van de wekelijkse zangavond ik ook echt het gevoel ga krijgen meer tijd te krijgen voor dingen die ik ook leuk vind. We zullen zien.
klik
mijn hond heet Hessel
"Dit is helemaal niet goed", zei ik, terwijl ik afscheid van de huisarts nam, "ik kom hier de laatste tijd veel te vaak". "Maar het is wel terecht dat je even langs kwam, alleen ik kan niet meer voor je doen, de pijnstillers die je al gebruikt en wat rust zullen hun werk moeten doen". Ik knikte en liep de deur uit. "Had ik liever gehad dat het echt nierstenen waren geweest?" Nee dat nu ook weer niet, maar dit is weer zoiets vaags.
Vorige week had ik de pijn aan de linkerkant van mijn rug, net iets onder het midden ook al gevoeld, maar ik had dat geweten aan de sandalen die een beetje schuin afgelopen zijn en die nodig even naar de schoenmaker moeten. Vorige week had ik nogal veel hierop gelopen, omdat P. zoveel mogelijk rust moet houden vanwege een slijmbeursontsteking in de rechterknie. Om hond Hessel in deze moeilijke tijd niet te kort te doen had ik de taak op mij genomen om hem alle keren uit te laten en niet te bekorten op zijn rondjes. Hij had al genoeg te verwerken om zonder zijn grote vriend en maatje Iemand verder te moeten, dus liep ik dapper door met hem om hem toch zijn rondjes te geven, maar dan op andere schoenen en zowaar, de pijn verdween.
Tot maandagmiddag. Na 's morgens gewoon wat huishoudelijk werk gedaan te hebben, niets bijzonders, kreeg ik 's middags tijdens het bridgen, dus zittend, opeens, van het ene moment op het andere, een geweldige pijn op de hiervoor beschreven plek. Het zweet brak me uit. Het werd een vreemd laatste half uurtje, want ik wist bijna niet meer hoe ik zitten moest.
Thuisgekomen heb ik direct maar pijnstillers in de vorm van ibuprofen en paracetamol genomen, waardoor de pijn enigszins draaglijk werd. Zo ben ik ook de nacht doorgekomen, halfzittend omdat vooral in het begin het liggen niet ging, later werd dit iets beter. De volgende morgen direct een afspraak bij de huisarts gemaakt.
En dit is dus de uitkomst: een spier langs het ruggenmerg is door, waarschijnlijk overbelasting, geïrriteerd geraakt, daardoor wat gezwollen, waardoor die pijn ontstaat.
En zo zitten P. en ik opeens samen wat in de lappenmand. P. had die ontsteking al voor dat we afscheid moesten nemen van hond Iemand en het gaat mij te ver om mijn kwaal alleen maar toe te schrijven aan stress en verdriet. Natuurlijk waren en zijn we heel erg ontdaan door het zo plotseling afscheid moeten nemen van één van onze twee honden, maar door de dagen heen merken we dat we toch goed in staat zijn om dat een plek te geven.
Ook hond Hessel lijkt zich redelijk goed te herstellen. Vanaf de eerste dag dat hij alleen is mag hij bij ons op de slaapkamer slapen en dat doet hem heel er goed. Ook proberen we hem wat extra positieve aandacht te geven door vaak zijn naam te noemen, hem even over zijn kopje aaien en zijn groene bal even een zetje te geven zodat hij die weer moet ophalen.
Op zich gaat het dus best redelijk goed met ons en baal ik er verschrikkelijk van dat het lijf het laat afweten. Tja, het zal wel bij het ouder worden horen, en ik hoor rond om mij heen steeds meer de kreet: pijntje hier, pijntje daar, maar ik hoop toch dat dit weer van voorbijgaande aard is en ik met een aantal dagen weer zonder pijn rond kan stappen. De kwaal van P. zal vast iets langer duren, maar ook dat is, hoop ik een tijdelijk iets.
We "moeten" nog zoveel, de tuin, in en rond het huis het één en ander aanpakken en we "willen" nog zoveel, tennissen, wandelen, fietsen of er zo maar even op uit trekken. Ik mag toch hopen dat die tijden gewoon weer terugkomen waarin dit alles weer mogelijk is.
klik
mijn hond heet hessel
Dit had ik niet zien aankomen. Omdat Hond Iemand dat rare hoesten maar niet kwijt raakte leek het tijd worden om maar eens een dierenarts te raadplegen, want ook de eetlust was er niet altijd. Natuurlijk had ik al het één en ander over kennelhoest opgezocht. Ondanks dat ze daarvoor ingeënt zijn, is het niet geheel onmogelijk dat ze het toch nog krijgen. Afgelopen maandag vond het bezoek aan de dierenarts plaats.
Ik was er vast van overtuigd, dat toen P. met een antibioticakuur op zak thuis kwam, wij binnen no time de oude Iemand weer tevoorschijn zouden zien komen. En even leek het daar ook op. Het hoesten werd minder, hij at weer gewoon, maar deze verbetering was maar van korte duur.
Woensdag ging het al weer iets minder goed met hem en de donderdagavond begon ik mij heel veel zorgen te maken. Niet eten, een hele snelle oppervlakkige ademhaling en hele verdrietige hulpeloze ogen die mij leken te vragen: help mij toch.
Bij het naar bed gaan heb ik hem geknuffeld en gezegd dat we de volgende morgen direct actie zouden ondernemen. Dat heb ik gedaan. Er zou pas om half drie ruimte voor een consult zijn, maar ik heb de assistente duidelijk kunnen maken dat ik wel heel erg bezorgd was. Toen konden we direct komen, weliswaar bij een andere praktijkruimte een eindje verder rijden, maar toch, het kon.
En toen begon de bal te rollen. Mijn voorgevoel was helaas helemaal terecht en mijn tranen onderweg ook. Nee, het zag er inderdaad helemaal niet goed uit. Iemand moest blijven en er zouden eerst röntgenfoto's gemaakt worden. We moesten maar naar huis gaan en we zouden gebeld worden.
Om 1 uur werden we gebeld. Om een hele lange uitleg wat kort te houden: Er zat heel veel vocht in de longen en rond zijn hart en er was een grote tumor waar te nemen. Een borstbeen punctie zou nog een optie kunnen zijn, maar dan alleen om vast te kunnen stellen wat de mogelijke oorzaak zou kunnen zijn. De prognose voor herstel van Iemand was eigenlijk nihil. Ondanks de zuurstof die hij toegediend had gekregen, was de benauwdheid nauwelijks afgenomen.
En zo hebben we vanmiddag heel onverwacht Iemand moeten laten inslapen. We hebben heel goed afscheid kunnen nemen. Ook Hessel mocht nog even bij Iemand komen snuffen voor hij zou gaan slapen....
Ach wat doet zoiets pijn, afscheid moeten nemen van je hond. Hij mocht maar ruim 9 jaar worden.
Lieve lieve Iemand, je was zo welkom
klik
toen je kwam en wat zullen we je nu gaan missen.
klik
Dag lieve Iemand met je mooie gekke naam. Rust zacht.
Mijn hond heet Hessel
|
|
