Gisteren heb ik voor altijd afscheid moeten nemen van "mijn" tante Bep. Tijdens de coronatijd ben ik wel eens bang geweest dat we, gezien haar leeftijd, dit zouden moeten doen zonder dat we daarbij aanwezig konden zijn, maar dat is gelukkig niet het geval geweest. Sterker nog, we hebben vorig jaar haar 95ste verjaardag nog in bredere kring kunnen vieren, hoewel het haar toen best wel moeilijk viel, maar toch, het kon!
De coronatijd is erg zwaar voor haar geweest. Weinig bezoek natuurlijk en ook de band met de kerk ging vervagen. Dit is ook een reden geweest om de dankdienst niet in de kerk te houden, maar in een ruimte van het uitvaartcentrum, gewoon een koffiekamer waardoor het wat informeler was, meer een huiskamerbijeenkomst. Het geheel kreeg hierdoor wel een intiem karakter.
Tijdens zo'n dienst gaat er natuurlijk van alles door je heen, maar wat vond ik het mooi om de naaste familie zo bij elkaar te zien. Twee mensen die ooit samen zijn begonnen en dat de naaste familie van kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen is uitgegroeid tot een gezelschap van 18 mensen, die straks de leegte een plekje moeten gaan geven, maar ook weer verder zullen gaan met hun leven.
Het was ook erg boeiend om in grote lijnen het levensverhaal over haar te horen, verteld door één van de twee zoons. De cirisis in de jaren dertig, de oorlog, ze heeft het allemaal meegemaakt. En ook dat ze als jong meisje bij een familie in dienst kwam en waar ze een jonge timmerman ontmoette met wie ze trouwde.
Ik probeer me er dan wel eens een voorstelling van te maken hoe dat gegaan moet zijn, maar echt een goed beeld krijg ik er niet bij. Bij mijn ouders is het ongeveer net zo gegaan. Mijn vader haalde de vuile was en bezorgde de schone was bij het huis waar mijn moeder in dienst was. Zo schijnt dat in die tijd dus meer gegaan te zijn. Ik zou zo graag de finesses hebben willen weten. Wie zei wat en hoe ging het met het antwoord of begon het met een kwinkslag of een grappige opmerking? Het fijne heb ik nooit gehoord. Men sprak daar niet over.
Tante Bep, getrouwd met een broer van mijn vader, was de laatste van die generatie. Als ik nu nog vragen heb zal ik ze niet meer kunnen stellen. Wel houd ik natuurlijk de herinneringen aan haar. In mijn kinderjaren kwamen we als familie vaak bij elkaar op bezoek, maar ik ben ook blij dat ik haar in de latere jaren ben blijven bezoeken. Ik zal ze gaan missen, de dag in het voorjaar en de dag in het najaar dat ik haar bezocht en dat we over van alles en nog wat konden praten, over vroeger, maar ook over de gebeurtenissen van alle dag en over boeken, zoals bijvoorbeeld de zeven zussen en dat we dan samen een klein rondje Veluwe deden en ergens pannenkoeken gingen eten.
Het is voorbij en het is goed zo. Het is een hele mooie afscheidsdienst geworden met zoals gezegd de naaste familie, een aantal neven en nichten en nog een flink aantal andere mensen met wie ze nog altijd contacten onderhield. Om zo 96 jaar te worden is niet voor iedereen weggelegd en de laatste jaren zullen heus niet altijd makkelijk geweest zijn, maar ik put er hoop uit om niet op te gaan zien tegen het ouder worden maar het te zien als een gegeven en blij te zijn met dingen die nog kunnen. Daarin mag "mijn" tante Bep een voorbeeld zijn en zal ze voor altijd een beetje bij mij blijven.
klik
mijn hond heet Hessel
Even hondjes knuffelen. Nou ja, even, het was wel 3 uur rijden heen en 3 uur rijden terug, maar ja, je moet er wat voor over hebben als je besloten hebt weer zo'n kleine kruimel aan je huishouding toe te voegen. Het was heerlijk om zo'n klein warm hondenlijfje te voelen...
Het stoorde mij ook absoluut niet, dat ik nog niet weet welk hondje het gaat worden. Dit in tegenstelling tot de voorgangers Sjors, Hessel en Iemand, want toen we destijds voor het eerst bij het nest van hen kwamen, werd er direct besloten welk hondje het zou worden.
Dit keer wordt na 7 weken pas besloten welk hondje naar wie toe gaat. Er schijnt dan al iets van de karaktertjes zichtbaar te zijn, waardoor er een betere plaatsing kan zijn. Zo zijn er door de jaren heen toch wel wat veranderingen gekomen, maar één ding is zeker, ook hier is de verzorging van de jonge borelingen uitstekend.
Het zijn jachthonden en ik zal ook zeker weer met Pablo een jachttraining gaan doen, maar ik ben geen jager. Een iets minder fanatiek hondje past daarom wat beter bij mij/ons. Van Sjors werd toendertijd na een aantal weken gezegd, het is een echte pretletter, hij was overal haantje de voorste in en wist soms van gekkigheid niet wat hij zou gaan uitvinden. Nou, dat hebben we geweten. We hebben het eerste jaar de handen vol aan hem gehad. Dus liever ook niet weer de belhamel van het stel. Nu is een heidewachtel van nature al niet een heel rustige hond, maar het hoeft niet dubbel op.
Er zal vast wel weer veel op ons afkomen en soms slaat de twijfel ook wel heel even toe, maar aan de andere kant heb ik er ook heel veel zin in. Het was erg leuk om met een andere toekomstige bazin te praten. Ongeveer van mijn leeftijd, ook een hond van 11 jaar thuis en zo af en toe ook dezelfde twijfels. Soms is mijn devies: "In geval van twijfel niet doen", maar in dit geval verzet mijn hele zijn zich tegen deze uitspraak. Dan voel ik hoe graag ik het wel wil.
Ik ben heel benieuwd hoe Hessel er op zal gaan reageren. Hij heeft hond Iemand perfect opgevoed. Hij was als een moeder voor het kleine pupje, maar hij was toen zelf natuurlijk ook nog jong.
We gaan het allemaal zien en meemaken. Nog een kleine drie weken en dan mogen we de lange reis nog een keer maken, maar dan om de kleine Pablo op te halen. Ik kan bijna niet wachten.
klik
Mijn hond heet Hessel
Dit jaar zit het er niet in om een paar dagen elders van de herfst te gaan genieten. Ik ben wel een keer bezig geweest met het zoeken naar een geschikte accommodatie in de buurt van Monschau, maar het is er niet van gekomen om even door te pakken. En waarom weet ik niet precies. Misschien toch wat uit mijn doen geweest door het plotseling moeten missen van hond Iemand, of misschien de knieblessure van P. Echt weten doe ik het niet, maar toen er enigszins uitzicht kwam op de komst van een kleine puppy verloren opeens alle plannen hun perspectief, terwijl het nog best gekund had, want het duurt nog even voor hij komt.
Maar ook dichtbij huis kun je van de herfst genieten. Gelukkig lijkt de slijmbeursontsteking in de knie van P. op zijn retour te zijn en kunnen we eindelijk samen weer een stukje wandelen. Zondag hebben we niet zo ver van ons dorp af een mooi rondje van 7 kilometer gelopen. Ik wilde zo graag paddenstoelen zien en ik ben goed aan mijn trekken gekomen. Niet, zoals ik verwachtte in het parkachtige bos, maar ergens langs de weg waren hele mooie exemplaren te zien.
En tijdens de autorit naar het museum in Assen met vriendin Dwien heb ik ook kunnen genieten van de prachtig gekleurde bomen, maar ja, onze fijne gesprekken nemen toch wel iets van de aandacht weg.
Maar ik moest haar vertellen van de verlenging van mijn lid zijn van het bestuur van de Oranjevereniging. Het was mijn vaste bedoeling geweest om te stoppen met deze klus, maar tegen alle verwachtingen van mijzelf in, heb ik, nadat men vele malen gevraagd had of ik toch nog niet één keer een periode van 2 jaar zou willen blijven om nog een keer mee te draaien met de organisatie van het dorpsfeest en ik steeds nee gezegd had, opeens het besluit genomen om toch te blijven. We hadden even een korte vergadering over de financiële afwikkeling van het feest en daarna nog even een gezellige nazit. En na een paar kwinkslagen over en weer hoorde ik mijzelf zeggen: Okay, deal! Als jij de optocht met mij samen wilt doen blijf ik. Applaus volgde.....
Ach, ik heb het altijd gezellig gevonden en ik draag het secretariaat wel over waardoor ik het toch een stuk makkelijker krijg. En zo heeft Dwien ook haar dingen die ze graag aan mij kwijt wil en voor dat we het weten zijn we al weer in Assen en is de helft van het mooie landschap aan ons voorbij gegaan zonder het echt gezien te hebben.
In het museum hebben we onze kennis verrijkt met uitleg over het Armeense Rijk. Het tweede gedeelte van ons bezoek aan het museum betrof het bekijken van de schilderwerken van de kunstenaar Neo Rauch. Het is actuele kunst en ik kende het niet, maar dat is voor mij dan een uitdaging om op zoek te gaan naar meer kennis. De stijl laat zich omschrijven als een mix van realisme, surrealistische abstractie en invloeden uit popart en strips. Het brengt mij dan tevens naar een rijtje actuele kunstenaars van deze tijd waar door ik weer vele uren zoet ben om op de tablet op zoek te gaan om het werk van deze mensen te kunnen zien.
Lang leve de vooruitgang in dit digitale tijdperk.
klik
Mijn hond heet Hessel
Zo af en toe mis ik mijn werk nog wel eens, het les geven op een MBO-school. Het contact met de leeftijdsgroep van rond de 18 jaar bracht mij vaak op de hoogte van nieuwe trends en gebruiken. Ik had dan vast al wel eens iets gehoord over het vapen, de vrolijk uitziende e-sigaret. Nu moet ik in de krant lezen dat het om een wegwerpvape gaat, in allerlei smaken zoals mango, aardbei of meloen te verkrijgen. (Het woord vape was in dit verband bij mij nog niet eens bekend)
Uit een deze zomer gehouden enquête blijkt dat meer dan de helft van 6000 minderjarigen wel eens gevaped hebben. Het lijkt zo onschuldig, er zit immers geen tabak in maar wél nicotine en voor je het weet ben je verslaafd aan die nicotine en vermoedelijk andere schadelijke stoffen die kankerverwekkend zijn.
Er schijnen nu uit alle hoeken alarmerende signalen te komen over het toenemende animo voor vapes onder de jeugd. Vanaf 1 januari wil men deze zoete variant van de e-sigaret gaan verbieden, maar de handhaving op dit smaakjesverbod is niet duidelijk. In de regeling is namelijk een overgangstermijn van een half jaar opgenomen waarin producten die voor 1 januari zijn geproduceerd nog in Nederland verkocht mogen worden.
Inmiddels rook ik al ruim 17 jaar niet meer en ondanks dat ik zelf veel gerookt heb, begrijp ik nu niet meer waarom de jeugd toch nog de behoefte heeft om dit te gaan doen. Het voorbeeldgedrag van roken is in deze tijd toch min of meer uitgebannen. Hoe komt de jeugd aan het idee om dit toch maar eens te proberen, waar doen ze de nodige informatie op om hier toe over te gaan?
Dit zijn vragen die ik mijn leerlingen dan zeker zou gaan stellen en heel vaak raakten we dan ook wel in gesprek met elkaar en kreeg ik de antwoorden waardoor ik wat meer inzicht kreeg en dat mis ik nu wel eens.
Als ik nog zou werken zou ik nu gaan genieten van de herfstvakantie die voor de deur staat. Vaak schreef ik dan een blogje over de nieuwigheden die ik was tegengekomen. Zo weet ik nog dat ik ooit een goedkoop MP3spelertje heb gekocht om uit te vinden hoe het één en ander werkte....
Maar vapen? Nee, ik denk niet dat ik dat ooit zou gaan uitproberen.
klik
mijn hond heet Hessel
Steeds vaker gebeurt het dat, ik voorgoed afscheid moet nemen van iemand. Deze week las ik in de krant een rouwadvertentie dat oud-collega M. was overleden. Wat was het een vrolijk mens en altijd positief ingesteld. Ik hoor nog haar stem toen we nog samenwerkten "ja maar H., vind je ook niet? en dan kwam er een stelling met een uitleg, altijd eindigend met een vraagteken. Omdat ik op een bepaald moment op een andere locatie les ging geven verwaterden de contacten. Ze was ook een stukje ouder dan ik was.
Even terug naar het punt: de stem. Ik vond het namelijk heel frappant, dat ik deze week herkend werd aan mijn stem. Stemmen doen kennelijk toch iets. We, P. en ik, waren bezig onze wekelijkse inkopen te doen en opeens werd ik gegroet met een: "hey hallo, dat is een tijd geleden dat ik jullie gezien heb, alles goed met jullie?"
Ik keek de vrouw even nietszeggend aan en in mijn hoofd ging het van schakel, schakel en net toen ik wilde vragen wie ze was, wist ik het weer. Ik herkende haar aan de stem. Het was een oud-buurvrouw van bijna veertig jaar geleden. Zij woonde een paar huizen van ons af, maar omdat de kinderen dezelfde leeftijd hadden, hadden we toen wel eens contact met elkaar.
"Of herken je me niet meer?" vroeg ze. Ik antwoordde dat het mij inderdaad wat moeite had gekost, maar dat ik haar aan haar stem herkende. Zo was het haar ook vergaan, vertelde ze. Ze had mij iets tegen P. horen zeggen en toen wist ze opeens weer wie ik was. Ze had wel iets aan mij herkend, maar wist het eerst niet te plaatsen, totdat ze mijn stem hoorde.
"Zo gaat dat", zei ze "het zal wel bij het oud worden horen". "Zo is het"', zei ik en tegelijkertijd besefte ik, dat ik toch echt tot de ouderen ga behoren. Ik voel mij nog niet echt oud, maar soms vraag ik mij, als ik met hond Hessel ons dagelijkse rondje van bijna 4 km. doe, wel eens af, of het wel verstandig is om nog een puppy te nemen. Kan ik/kunnen wij Pablo nog geven wat hij nodig heeft en wat als hij mij/ons overleeft? Moet ik mij de vreugde van het krijgen van pup Pablo ontzeggen, omdat ik de reikwijdte niet kan overzien? Moet ik nu al een leven gaan leiden van niets meer aangaan omdat ook ik, ook wij ooit zullen gaan sterven? Niemand weet wanneer, we kunnen wel net zo oud worden als mijn schoonouders, eind tachtig, of zo oud als mijn vader, begin negentig. Dan overleven we Pablo ruimschoots.
We hebben het er samen wel over gehad en we vertrouwen er gewoon op dat we nog een stukje leven voor de boeg hebben waarin we nog volop kunnen genieten. Je kunt niet alles vooruit weten en het is als zo vaak, komt tijd komt raad.
klik
mijn hond heet Hessel
En dan nu het verhaal van pup Pablo. Daar zaten we dan, de zaterdag en de zondag, het was prachtig weer, maar wij treurden om het verlies van onze Iemand. Hoe had dit nu kunnen gebeuren. We werden hier en daar wel uitgenodigd om een kopje koffie te komen drinken, maar dat wilden we niet. Om toch mijn zinnen maar eens wat te verzetten ging ik maar eens kijken op de Heidewachtelsite. Misschien was er wel ergens een hele zielige eenzame heidewachtel die herplaatst moest worden....
Natuurlijk zag ik ook meldingen van een paar nestjes die net geboren waren. Gewoon even kijken en dagdromen. In Ulrum, niet zover van ons vandaan was ook een nestje. Zou ik het tegen P. durven te zeggen? Zo was het immers ook gegaan toen Sjors was overleden. Maar eens proberen.
P. veerde helemaal op. "Echt waar?" "Zal ik bellen?", probeerde ik en zijn antwoord was luid en duidelijk: "doen"
Helaas, alle pups waren al voorzien van een toekomstig baasje, maar we mochten wel even komen kijken, dan konden we op een wachtlijst voor een volgend nest geplaatst worden. Dat hebben we gedaan en toen we dat jonge grut zagen was er geen houden meer aan; wij wilden toch wel erg graag een nieuw hondje en we hebben bij dit besluit hierover ook een paar goed doordachte overwegingen mee genomen. Hoewel we ouder worden, voelen we ons nog fit genoeg om nog een keer de opvoeding van een pup ter hand te nemen. Als alles mee zit zijn we dan over een poosje weer compleet met twee honden. Wij hebben daar altijd zo van genoten en dat willen we nog wel even voortzetten. Stel dat Hessel nog een jaar of vier, vijf leeft, dan houden we nog een betrekkelijk jonge hond over waarmee we dan samen echt oud kunnen worden.
Zijn we Iemand dan zo snel vergeten? 
Nee natuurlijk niet. De lege mand (dit plaatje heb ik ooit een keer gemaakt en kwam ik toevallig weer tegen) is naar boven verhuisd want hond Hessel slaapt nu naast ons bed omdat hij zo onwennig is en ik het maar moeilijk vond om steeds een lege mand te zien. Ik zal nooit meer dit soort gekke fratsen van ons tweetal zien.
En zo waren er al weer een paar weken verstreken en was het al weer half september. Toch nog maar eens kijken of er al weer iets op de site staat van een aanstaand nieuw nestje...en toen zag ik dat er een paar dagen eerder een nestje bij de Loenerhof geboren was. Wie niet waagt wie niet wint, dus ik heb een e-mailtje met informatie over ons gestuurd met de vraag of er misschien nog een reutje was.
Nee, helaas, in principe waren alle hondjes al voorzien van een toekomstig baasje, maar bij één was het nog een twijfelgeval. Ik zou horen wanneer er een definitief besluit was genomen. Twee dagen later kreeg ik het bericht dat er geen hondje voor ons was. Dus ook hier maar op de wachtlijst.
Nog weer een paar dagen later, vorige week zondag om precies te zijn, kwam er opeens een mailtje met de hele goede boodschap dat één toekomstig baasje toch liever wilde wachten op een volgend nest.
Wij waren en zijn heel erg blij. En nu ik bericht heb met de volledige planning hoe het verder gaat kan ik het van de daken schreeuwen: WIJ KRIJGEN EEN PUP en hij gaat Pablo heten.
De naam was nog even een dingetje. Broertje vonden we eerst ook wel leuk, maar of die naam ook nog leuk is als hij vijf jaar is en Hessel er niet meer is, is nog maar de vraag. Dit is een P. nest, alle pups staan ingeschreven met een naam die met een P. begint, maar dit zijn geen namen voor dagelijks gebruik. Met een beetje puzzelen zijn we op Pablo uitgekomen. Welke puppy nu Pablo is, is nog niet bekend. Pas na 7 weken wordt een pup aan de toekomstige baas gekoppeld, maar voor die tijd gaan wij zeker een keer kijken.
klik
mijn hond heet Hessel
In een vergelijk van de twee voorzitters van de Tweede Kamer gaat mijn sympathie toch duidelijk uit naar Khadija Arib. Ik was echt niet enthousiast toen Vera Bergkamp de nieuwe voorzitter werd. Iets in haar houding stond mij tegen, het was naar mijn mening allemaal net iets te gekunsteld, te veel ingestudeerd. Ze straalde niet uit dat ze overwicht had en dat was nu net iets wat ik bij mevrouw Arib wel vond, ik had vertrouwen in haar hoe zij de kamer door al die debatten heen loodste.
En toen ik Vera Bergkamp tijdens de Algemene Beschouwingen zag stuntelen en "vergat" in te grijpen bij de smakeloze vertoning van T. Baudet, kreeg ik het vermoeden dat ze de komende tijd wel onder vuur zou komen te liggen, want haar optreden was nu niet bepaald een sterk staaltje van leiderschap te noemen.
Wat mij betreft heeft mevrouw Arib dan ook helemaal gelijk om niet in te gaan op de uitnodiging voor een gesprek, pas nadat heel Nederland al op de hoogte was dat er een onderzoek zou komen en dat ze verantwoording zou moeten afleggen tegenover de nieuwe voorzitter. Waarom zou ze zich gaan verlagen tot een kemphanen, sorry kempkippengevecht van welles nietes. Waarom moest dit nu, op dit moment, net nu Vera Bergkamp zichzelf door een zwak optreden in een moeilijke positie heeft gemanoeuvreerd naar buiten komen
Er waren twee anonieme brieven met klachten binnengekomen. Ik vraag mij af, wanneer zijn die dan binnen gekomen, gisteren, vorige week, vorige maand of al in de eerste weken van het voorzitterschap van Vera Bergkamp en was het nu de juiste tijd om er mee aan de slag te gaan. Misschien lag het wel een klein beetje in het verlengde van de voorbereidingen voor het debat wat zou gaan komen over de omgangsvormen in de Tweede Kamer tijdens de debatten, maar dan nog vind ik dat dit toch net even een ander spoor is.
Het leidt in ieder geval wel de aandacht af van haar eigen slappe manier van handelen. Het debat van de kamer ging afgelopen donderdag over goede omgangsvormen tijdens de debatten. Kamerlid Mohammed Mohandis van de PvdA vroeg zich daarin af of het uitbreiden van middelen wel daadwerkelijk iets toevoegt. Volgens hem zijn er genoeg middelen om in te grijpen, maar de instrumenten moeten wel worden gebruikt. En daar is sinds Vera Bergkamp voorzitter is veel discussie over. Misschien moet mevrouw Bergkamp haar energie daar eens aan gaan besteden om daar over na te denken hoe ze dit kan verbeteren.
Zo af en toe is Paul van Meenen de voorzitter, hij schijnt wel een streep te kunnen trekken als een PVV'er het over een enge ministersploeg heeft. Misschien is het een redelijk, nee zelfs goed alternatief als hij kamervoorzitter gaat worden in plaats van mevrouw Bergkamp.
N.B. Net na het plaatsen van dit blogje komt het bericht binnen dat mevrouw Arib de Kamer gaat verlaten. Jammer.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
