BEDELTJES
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
De bedeltjesarmband, een must have (hoogstwaarschijnlijk was die term toen nog niet in zwang) in de zestiger jaren van de vorige eeuw voor 14, 15 jarige meisjes. Ik kan mij niet meer precies herinneren hoe en van wie ik die armband gekregen heb, misschien wel op mijn vijftiende verjaardag.
Van sommige bedeltjes weet ik nog wel bijzonderheden. Ik weet namelijk heel zeker dat ik het dolfijntje als verjaardagscadeau van mijn klasgenoten gekregen heb, maar of zij ook het armbandje gegeven hebben weet ik dan weer niet. Het zou kunnen. Als ik heel diep graaf, denk ik dat het normaal was om een cadeautje ter waarde van rond de drie gulden te geven. Er zaten ongeveer 10 meisjes in de klas, er waren altijd meer jongens dan meisjes, en elk meisje gaf een verjaardagsfeestje waar we dan met zijn allen heen gingen. Als het geld bij elkaar gelegd werd, was er dus een kleine 25 gulden, een bedeltje kostte als ik het mij goed herinner tussen de 5 en 8 gulden, dan zou er voor het armbandje an sich zo'n 15 of 16 gulden betaald zijn. Ik denk dat dit wel aardig klopt en dan zou het kunnen dat ik dolfijn en armbandje tegelijk gekregen heb.
Op de één of andere manier sprak het armbandje mijn vader wel aan, want toen het ter sprake kwam, dat ik het Open Het Dorp bedeltje en het hartje ook wel graag als bedel aan de armband zou willen hebben, zorgde hij er voor dat het bij de juwelier kwam, zodat het er vakkundig aangesoldeerd kon worden. Toen ik het armbandje een week later terug kreeg, zat er nog een extra bedeltje aan, het keteltje. Ik had, als ik er langs kwam, zo vaak de etalage van de juwelier bekeken, waardoor ik meteen wist dat dit één van de duurdere bedeltjes was. Typisch mijn vader, die altijd het mooiste of het beste voor zijn meiske wilde.
Het laatste bedeltje wat ik gekregen heb is de toren. Ik was toen begin dertig en heb het gekregen van Michiel en A. Kennelijk droeg ik de armband toen nog wel eens. Het was nog ver voor de Pandoratijd, want met de komst van die armband en charmes, zoals de bedels nu heten, was het not done om deze bedeltjesarmband te dragen. Het zou een te kinderlijke uitstraling hebben, dus ben ik maar met de mode mee gegaan en overgestapt op zo'n Pandora armband die ik trouwens wel met heel veel plezier en bijna iedere dag draag.
Ik heb eens even op het internet rondgekeken, om te zien wat er over die oude bedeltjesarmband te vinden is. Niet zo heel veel. Hier en daar worden ze te koop aangeboden voor tussen de 85 euro en 125 euro.
Wel kwam ik iets meer te weten over de achtergrond van de bedelarmband. Bedelarmbanden schijnen al in het stenentijdperk voorgekomen te zijn. Eerst werden ze gemaakt van botten. stenen of hout, maar later werden deze materialen vervangen door koper brons en goud. Door de eeuwen heen hebben de bedels hun symbolische betekenis verloren. Het wordt nu als een luxe artikel gezien.
Het woord bedel lijkt te verwijzen dat ooit het idee was, dat als iemand de bedeltjes wilde bekijken, verplicht was om een nieuw bedeltje te schenken. De eigenaar van de armband bedelde als het ware om een nieuw hangertje.
Of dit laatste echt waar is weet ik niet en wat ik nog met deze bedelarmband wil ik, weet ik ook niet; voorlopig gewoon weer terugleggen in het zogenaamde juwelenkistje.
klik
Mijn hond heet Hessel
Is het ook druk en is het ook leuk en kunnen jullie het wat aan en genieten jullie ook en hoe is het met de nachtrust en valt het mee of valt het tegen en en en...... Allemaal vragen die we krijgen van mensen die belangstellend informeren naar onze bevindingen met onze nieuwe huisgenoot. Tja, het brengt heel wat te weeg en na één week was ik nog echt niet in staat om er een fatsoenlijk blogje over te maken. Ik had nog te veel het gevoel dat we overspoeld werden door alles wat te maken heeft met het krijgen van een pup. Maar nu, na bijna twee weken begint er weer wat rust te komen en raken wij wat ingespeeld op het nieuwe ritme.
In de eerste plaats de nachten, hoe pakken we dat aan. Gewoon als volgt, hond Hessel sliep al naast ons bed omdat hij zo onwennig was nadat Iemand er niet meer was, dus kleine Pablo kon er wel bij, maar dan wel in de bench. De eerste nacht hoorden we na een paar uur wat piepjes en toen heeft P. de kleine maar even laten plassen. De tweede nacht bleef het stil, de derde nacht zijn we er nog één keer uit geweest, maar dat was het dan wel. Erg veel nachtrust heeft het ons niet gekost.
De eerste dagen was Pablo nog erg onder de indruk van zijn nieuwe thuis en daardoor ook nog betrekkelijk rustig. Wel wilde hij toen ook al overal zijn tandjes inzetten, maar hij was toen nog wel snel af te leiden met iets. Als hij wilde gaan liggen zocht hij de warmte van Hessel maar die was er niet zo heel veel van gediend, behalve als Pablo echt moe was en bleef liggen.
Na een dag of wat was Pablo wat gewend en begon het gerace door de kamer en wat erger was, overal werden de tandjes ingezet, in de stoelen, in de boekenplank, in de boeken, de gordijnen moesten er aan geloven en de snoeren van de diverse lampen waren om op te vreten enzovoort enzovoort.
Gelukkig hadden we van broerlief naast een bench ook een puppyindoorhek te leen gekregen zodat we de keuken en het achterste deel van de kamer kunnen afsluiten. Dat brengt de nodige rust. Nu is het de kunst om pup Pablo stukje bij beetje te leren wat er wel en niet in de kamer mag. Zo hoeven we in ieder geval niet de hele dag achter hem aan te lopen met NEE! en MAG NIET.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit in deze mate nog niet eerder mee gemaakt had en dit is toch al de vijfde pup, maar met een beetje moed en beleid gaat dit ook wel weer lukken. Sinds een dag of twee zijn we al zo ver dat beide honden beneden slapen, dus het gezeul met bench en hondenmand is al weer verleden tijd.
We zijn al een paar maal naar het bos geweest, Pablo is al een keer naar de puppytraining geweest, de dierenarts is ook bezocht en vandaag ben ik begonnen met ze een kleine tien minuten alleen te laten. Pablo in bench en Hessel in het afgeschermde gedeelte. Voor Pablo scheen het geen probleem te zijn, voor Hessel wel, maar dat is niet ongewoon, mede omdat hij niet de hele kamer meer tot zijn beschikking heeft. Zijn we eindelijk af van alle stoelen met iets bedekken, de salontafel op zijn kant te zetten omdat hij overal op ging zitten en wij dat liever niet hadden. 
Naast dit alles is er ook nog tijd om echt te genieten. Spelletjes doen met Pablo, observeren hoe Pablo en Hessel op elkaar reageren. Om een klein voorbeeld te geven. Ze hadden van bezoek allebei zo'n kauwbot gekregen. Daar hebben ze eerst afzonderlijk heerlijk op liggen kauwen, maar na een paar dagen speelt Pablo het spel: Alles is voor Bassie. Zo gauw hij ziet dat Hessel ook met zijn kauwbot bezig is, gaat hij bezig om het van Hessel af te pakken. Hessel, goedig als hij is, neemt dan wel het kauwbot van Pablo, maar dat vindt Pablo ook niet goed en gaat druk bezig om de mogelijkheden te bekijken om beide botten in beheer te hebben.
Daarom is het ook goed om een afscheiding in de kamer te hebben, zodat er voor Hessel ook wat rust is. Hij is tenslotte met zijn 11 jaar al een beetje een heer op leeftijd.
Conclusio: ja het is druk met zo'n kleine er bij maar ook heel erg leuk. Vooral het spelen met Pablo en spelletjes te bedenken vind ik prachtig. Daar heb ik nu wel tijd voor, dat in tegenstelling tot vorige keren toen Max, Sjors, Hessel en Iemand als puppy bij ons kwamen. Toen werkte ik nog. Hoe ik dat toen gedaan heb weet ik echt niet meer, maar het is wel goed gekomen en dit keer gaat het vast ook wel weer lukken. Want ach, pup blijft niet eeuwig pup. Elke dag gaan we een beetje vooruit om Pablo bij te brengen welk gedrag gewenst is en wat niet. Meestentijds is het gewoon genieten.
klik
mijn hond heet Hessel
Het is best wel druk met de kleine pup in huis dus gebruik ik het dagelijkse rondje met Hessel maar om mijn gedachten te laten gaan over wat er zich in de wereld afspeelt. Zaterdagmiddag liep ik zwaar na te denken over dat gedoe rond DWDD. Al weer iets wat kapot gemaakt werd.
Eerst in het begin van dit jaar al die commotie rond The Voice. Uiteindelijk is daar nog steeds niets concreets uit onderzoeken te voorschijn gekomen. Onderzoeken duren ik weet niet hoe lang en als er straks het één of ander op tafel ligt wat strafbaar zou zijn, dan is het waarschijnlijk net allemaal al weer heel anders als toen het in de publiciteit kwam. Ondertussen zijn er wel heel veel mensen beschadigd, waaronder ook mensen die eigenlijk niets te verwijten valt. Hier en daar worden aanklachten ook al weer ingetrokken.
Begin oktober werd Khadija Arib aan de schandpaal genageld wegens grensoverschrijdend gedrag. Toen werd opeens ook duidelijk dat grensoverschrijdend gedrag niet altijd met seksualiteit en ongewenste intimiteiten in verband gebracht hoeft te worden, nee intimiderend gedrag werd vanaf dat moment ook als grensoverschrijdend aangemerkt. Afijn die hele affaire loopt ook nog en mevrouw Vera Bergkamp viert voorlopig nog haar triomfen.
En dan hebben we nu de woede-uitbarstingen van Matthijs van Nieuwkerk als grensoverschrijdend gedrag. Ik zeg niet dat ik het vermeende gedrag goedkeur, maar ik vind het op zijn minst wat vreemd, dat 2 jaar nadat dit programma gestopt is, dit allemaal zo breed uitgemeten moet worden.
Ondertussen was ik al bijna weer in het dorp terug en hoorde ik de geluidswagen met sinterklaasliedjes rond gaan. Dag Sinterklaasje en het eindigde op Pieterpiet. Want ja, Zwarte Piet mag niet ten tonele verschijnen en ook de term is uit bijna alle Sinterklaasliedjes verdwenen.
Dit jaar is men in ons dorp kennelijk ook overstag gegaan en worden er nu aangepaste liedjes via de geluidswagen over het dorp heen gestrooid.
Er lijkt een totaal nieuwe tijd aangebroken te zijn. Ik had mij altijd voorgenomen om als ik ouder werd, niet stil te blijven staan, maar met de tijd mee te gaan. Maar nu ik dit allemaal zo op een rijtje zet, vind ik dat laatste best moeilijk. Zwarte Piet verdwenen, het programma The Voice is de nek omgedraaid, in de politiek lijkt het fatsoen ver te zoeken te zijn en nu is er al weer een volgend schandaal in medialand.
Misschien vond ik het leven pakweg 10 jaar geleden wel net iets leuker, toen ik mij gewoon nog bezig kon houden met het haken van een Zwarte Piet voor de kleindochters en een sleutelhanger voor mijzelf. En ik had toen echt niet het idee dat ik iets verkeerds deed of grensoverschrijdend bezig was.
klik
mijn hond heet Hessel
EMMERS
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
Niet alles wat aan het criterium 50 jaar of ouder voldoet is mooi. Dat geldt in ieder geval voor deze 2 emmers. Ik weet zeker dat ik deze emmers op de trouwdag van mijn eerste huwelijk heb gekregen. Van wie weet ik niet meer, maar het was toen gebruikelijk om in een blocnoteje iets op elke bladzijde te vermelden wat een cadeauwens was. Familie en kennissen scheurden dan de bladzijde met de desbetreffende cadeauwens uit het boekje en zo werd voorkomen dat het bruidspaar niet werd verblijd met drie dezelfde cadeaus zoals een broodrooster of iets dergelijks. Zo zal ik ook wel emmers gevraagd hebben, want ik had nog helemaal niets om een huishouding te kunnen beginnen.
De gele emmer heb ik gebruikt om er water voor het babybadje in te vervoeren. We waren klein behuisd, woonden in een steeg in Bunschoten
en er was geen badkamer. Wij wasten ons bij het aanrecht in het keukentje en toen dochter C. geboren was, deed ik haar boven in een badje op een standaard in bad. Ik had een elektrisch kacheltje om het kleine kamertje te verwarmen, want centrale verwarming was er natuurlijk ook niet. Het babybadje naar beneden halen was geen optie, want daar was geen ruimte voor. Boven had ik immers de commode en alle babyspulletjes liggen.
Dit alles vond in 1972 plaats. Ook toen was er nog sprake van woningnood voor de trouwlustigen. Je was al blij als je iets gevonden had, want om in Amersfoort, waar we toen als psychiatrisch verpleegkundigen werkten, een huurhuis te kunnen betrekken, bestond een wachtlijst van enkele jaren. In dat opzicht is de woonsituatie anno 2022 eigenlijk wel vergelijkbaar met die tijd. Ook was er tijdens het eerste levensjaar van dochter C. sprake van een energiecrisis, toen oliecrisis genaamd. De trotse opa en oma die in de Achterhoek woonden, hadden nogal last van maatregel "autoloze zondag". Het beperkte hen in de wens om het schattige kleinkind te komen bezoeken. We hebben in deze tijd dan nog wel geen autoloze zondagen, maar ook nu zal er met energie vanwege stikstof uitstoot en vanwege de oorlog zuinig omgesprongen moeten worden.
Terug naar de emmers. Omdat er aan de emmers het één en ander ging mankeren, zoals een hengsel dat afbrak en er kwamen scheurtjes waardoor ze ongeschikt werden om ze te gebruiken bij klussen met water, zoals ramen zemen of dweilen, heb ik ze, en dat is al jaren geleden, een nieuwe bestemming gegeven. Het zijn tuinemmers geworden. Zo af en toe moet ik in mijzelf lachen als ik die ouwe beessies gemoedelijk naast elkaar zie staan. Ze gaan op deze manier nog wel even mee denk ik.
klik
mijn hond heet Hessel
LEPELTJES
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
Dit lepeltje dateert uit 1960 en voldoet dus ruimschoots aan het criterium meer dan 50 jaar oud. Niet alle kennis hierover had ik nog paraat, zo wist ik bijvoorbeeld niet het precieze jaartal en ook wist ik niet dat Johan Bodegraven presentator van deze actie is geweest, maar ik heb zeker een aantal herinneringen bij dit lepeltje.
Ik was ongeveer 10 jaar oud toen wij, mijn ouders en ik wel eens een avondje oppasten bij een tante van mij, de jongste zus van mijn vader. Zij hadden lange tijd bij mijn opa in gewoond, maar een tijdje voor de geboorte van neefje Freddy waren zij verhuisd naar een zogenaamde duplexwoning. Zij waren in het bezit van een eenvoudige pick-up en natuurlijk waren er ook een aantal langspeelplaten. Zij hadden, om het goede doel te steunen de LP 4 X ZN, (zij zoeken zich zelve niet) gekocht. Het was een NCRV-radioactie ten behoeve van een nieuw diaconessenziekenhuis in Suriname. Volgens mij stond er op die LP een nummer van de Zingende Zusjes, 'ik wandel in het licht van Jezus' en dat vonden mijn moeder en ik zo mooi en zo waren wij op zo'n oppasavondje in de gelegenheid om dat nummer een aantal keren te horen. De zingende Zusje waren wel wat omstreden, de gereformeerde kerk in Velsen, waartoe ze behoorden was not amused dat zij deze muziek ten gehore brachten en dat dit landelijk heel gewild werd. Uiteindelijk werd het gezin Verheij uit de kerk gezet.
Ik weet, dat er in plaats van LP's ook lepeltjes verkocht werden om deze actie te steunen, maar mijn ouders vonden de prijs van het lepeltje te duur, dus zelf hebben we nooit zo'n lepeltje in huis gehad.
Ik was dan ook hoogst verbaasd toen ik bij mijn schoonouders dit lepeltje voorbij zag komen. Ik was er als het ware op slag verliefd op. Mooie herinneringen klevend aan iets tastbaars uit mijn jeugd! Skoanmem (schoonmoeder)zag, dat dit lepeltje op de één of andere manier veel betekenis voor mij had en in één van haar laatste jaren heeft ze het mij gegeven.
Achteraf vind ik het vreemd dat mijn ouders niet zo'n lepeltje gekocht hebben. Mijn moeder was namelijk altijd gek op mooie zilveren lepeltjes, want toen ik als jonge tiener een reisje ergens heen maakte, kwam ik, als ik geld genoeg mee gekregen had met een lepeltje thuis in plaats dat ik geld besteedde aan snoep of andere snuisterijen. Ze zullen, denk ik, toentertijd het geld niet hebben willen, of kunnen missen. Het was nog echt de tijd van elk dubbeltje omkeren.
De herkomst van het lepeltje van 'de Macht van het kleine' weet ik niet echt. Ik weet wel dat òf mijn moeder zelf op pad ging om het geld bij anderen op te halen òf dat men het bij ons kwam halen. In veel christelijke gezinnen stond een potje voor de "toevallijders". De naam ken ik dus wel maar of het lepeltje nu uit ons gezin komt of dat ik dit van Skoanmem erbij heb gekregen weet ik niet meer.
klik
mijn hond heet Hessel
Het was nog maar tien uur, maar ik had het gevoel er al een halve dag op te hebben zitten. En dat na zo'n inspannende dag als gisteren. Ook toen waren we al vroeg op, ruim voor zevenen. Het was de dag dat we pup Pablo op gingen halen en Tienray ligt nu niet direct naast de deur.
We waren er ruim voor de afgesproken tijd zodat we eerst nog even met Hessel ergens konden rondlopen. Na een kopje koffie gedronken te hebben en de noodzakelijke administratieve handelingen waren gedaan, kon ik Pablo in mijn armen sluiten. Hessel vond het maar vreemd en was zeker niet enthousiast te noemen.
De thuisreis van drie uur was best wel lang, zeker het eerste uur toen Pablo nog een en al levendigheid was en ik letterlijk mijn handen er aan vol had om de spartelende pup in bedwang te houden.
Een maal thuis gekomen, na eerst een plasje in de tuin gepleegd te hebben, begon het feest van ontdekken. Tja, waar moest hij beginnen? En die grote hond, wat moest hij daarmee?
We hebben het als volgt wat opgelost, P. ging Hessel uitlaten en ik ben met Pablo achter mij aan een rondje door de kamer gaan lopen. Daarna was hij wel heel erg blij dat hij eten kreeg, want hij had zo'n honger! Na nog even in de "verkleinde" tuin rond gedard te hebben was het welletjes geweest en zakte mijnheer weg in een diepe slaap met zo af en toe even een kleine opleving.
Dat was ook het geval toen we naar bed gingen. Ik had gedacht dat hij wel mooi in zijn mand zou blijven liggen, maar niets was minder waar. Het was een feest van er in en er weer uit hopsen, zodat wij al heel snel besloten hebben om toch de bench maar naar boven te halen.
We hebben heerlijk door kunnen slapen, maar om 6 uur werd er behoorlijk gepiept. We hebben Pablo even buiten in het gras gezet en ja hij moest een aardige plas doen. Ook heb ik hem de eerste maaltijd maar gegeven, want de dag daarvoor had hij door de grote reis toch net iets minder eten gehad dan hij gewend was. Om kwart over zes lagen we weer in bed. Toch maar proberen om nog een poosje te kunnen slapen. Dat lukte, tot 7 uur. Toen was puppy overduidelijk klaar wakker. Voor hem was de dag begonnen.
Voor ons dus ook, want we zijn maar opgestaan. Met een luidpiepende Pablo naast je slaapt het toch niet meer zo fijn.
En ja, dan moet er even nagedacht worden over de juiste logistiek. Wie kan wanneer gaan douchen en ook Hessel moet zijn ochtendwandeling hebben en Pablo kan nog niet alleen gelaten worden, maar het is tenslotte allemaal gelukt. Even was ik er niet op bedacht, en ja hoor Pablo had al kans gezien om met beide voorpootjes in de waterbak van Hessel te gaan staan en deze vervolgens om te kieperen, dus bijkeuken dweilen, wat Pablo dan weer machtig interessant vond.
Tijdens het ontbijt was er even rust, want Hessel moet altijd in zijn mand als wij eten, dus Pablo gaat dan in de bench. Opruimen, stofzuigen, dit alles duurt allemaal wat langer, want je moet wel steeds uitkijken waar de jonge onderzoeker is, zodat je hem niet onder de voet loopt. Maar zo werd het gewoon koffietijd en had ik dus het gevoel al een hele lange morgen gehad te hebben.
Hessel is nog niet echt heel blij met de komst van Pablo. Voorlopig vindt hij het maar lastig dat dat kleine ding steeds in zijn buurt komt en soms ook nog in zijn mand gaat liggen. We zijn er maar druk mee, maar het is zo vermakelijk om te zien hoe dit zich verder gaat ontwikkelen. Dat bezorgt ons een heleboel plezier. En die korte nachten? Dat is maar tijdelijk.
klik
Mijn hond heet Hessel
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
Iets bedenken is de eerste stap, maar om het dan uit te gaan voeren is een volgende stap. Toch wil ik het dit keer niet bij een voornemen laten en het ook daadwerkelijk gaan uitvoeren, een wekelijkse rubriek met daar in een foto en een beschrijving rond een object wat nu in mijn bezit is, maar dat wel meer dan 50 jaar oud is. Het kan iets van mijn ouders zijn, maar ook iets van mijzelf.
Zo door de dagen heen merkte ik dat de motivatie kennelijk wel aanwezig is, want het gebeurde nogal eens dat er zo maar iets in mijn gedachten schoot wat ik ook wel voor deze rubriek kon gebruiken. Toen moest er nog een naam bedacht worden en dat is EERTIJDS geworden.
Ik had gedacht met de dahlia uit het vorige blog te beginnen, maar dat voldoet niet echt aan de eisen omdat die bewuste bloem natuurlijk geen 50 jaar oud is.
Na lang wikken en wegen heb ik er voor gekozen om met iets echt ouds te beginnen, maar wat niet veel waarde heeft.
Het is een dubbeltjesarmband van mijn moeder die ze tijdens de tweede wereldoorlog heeft gekregen. De dubbeltjes dateren van eind dertigerjaren en begin veertiger jaren. De dubbeltjes zijn van zilver, maar de verbindingsschakeltjes niet. Toen de armband gemaakt is was dat vanwege de oorlog niet mogelijk. Ik heb nooit gezien dat mijn moeder de armband gedragen heeft. Op de één of andere manier irriteerde het haar, dat de schakels niet van zilver, dus nep waren. Ook weet ik niet van wie ze de armband gekregen heeft. Daar heeft ze volgens mij nooit echt een duidelijk antwoord op gegeven. Het armbandje lag altijd onderin een zakdoekenkistje.
Toen ik wat ouder was heb ik wel eens voorgesteld om het armbandje te laten voorzien van wel zilveren schakels, zodat ze het kon dragen, maar daar had ze kennelijk niet echt belang bij, want ze ging er nooit enthousiast op in.
Wanneer het armbandje in mijn bezit gekomen is weet ik niet precies. Waarschijnlijk ergens na haar overlijden, toen ik ook de andere sieraden van haar gekregen heb.
Ooit, ik denk een tiental jaren geleden, heb ik een collega een soortgelijk armbandje zien dragen, maar zelf heb ik, net als mijn moeder, de behoefte ook niet om het te laten renoveren. Ik had nog wel graag een keer het juiste verhaal achter het armbandje willen weten, maar helaas, dat is niet meer mogelijk. Niemand zal het mij nog kunnen vertellen. Het ligt als rariteit in mijn sieradenkistje en daar ligt het goed. Wel leuk om het op deze manier nog een keer aandacht te kunnen geven.
Ergens diep in mij krijg ik toch de associatie van toen oorlog, nu oorlog, toen dichtbij, nu weliswaar ver weg, maar toch, de dreiging is er; toen schaarste, nu dreigt er ook schaarste te ontstaan en zo vraag ik mij af, komt er nu voor ons dan toch ook weer een tijd dat we elk dubbeltje om moeten draaien? Objecten van vroeger kunnen dus dit soort gedachten kennelijk bij je naar boven halen.
Toch leuk dat ik aan dit avontuur, want zo zie ik deze rubriek, begonnen ben.
klik
mijn hond heet Hessel
Dit keer was er weinig gedoe over het verzetten van de klok vanwege de overgang naar de wintertijd, althans ik heb er niet veel over gehoord en als het wel zo was, is het mij ontgaan. Misschien was de media wel te druk met andere zaken zoals de oorlog in de Oekraïne, de energiecrisis, de dure boodschappen en niet te vergeten de vastplakkkers die zich milieuactivisten noemen. Ik heb weinig of geen waardering voor dit gebeuren dus wil ik het daar verder maar niet over hebben.
Waar ik het wel even over wil hebben is de zondag na die lange nacht met het extra uur. Het was extreem mooi weer met bijna zomerse temperaturen èn als vriendin gewoon uit de voeten gekund had, dan hadden we, net als vroeger, ook zeker een mooie wandeling gemaakt, want de Veluwe biedt natuurlijk vele mogelijkheden.
Helaas, tijden veranderen en we zijn nu, na bijna 65 jaar vriendschap, in het tijdperk aangekomen, dat we getuige mogen zijn van onze ouderdomskwalen. De knieën van vriendin willen niet meer, die moeten eerst gerenoveerd worden. Gelukkig dat dit in deze tijd mogelijk is en dat er daarmee uitzicht is op betere tijden waarin wandelingen gewoon weer tot de mogelijkheden gaan behoren.
Onze dag was er niet minder gezellig om. We zijn in die 65 jaar altijd in ons wel en wee met elkaar mee gegroeid waardoor er nooit gebrek aan gespreksstof is. Het voelt zo vertrouwd en vriendin heeft zichzelf een uitstapje beloofd als de knieën het weer gewoon doen. Ze wil graag met mij een fietstocht naar onze oude woonplaats Apeldoorn maken en dan rondkijken op de plek waar we toen woonden en bijna dagelijks naar elkaar toe trokken, want nee, we hebben nooit bij elkaar op school gezeten, we hebben elkaar als kleine kaboutertjes, 7 jaar oud, bij de padvinderij leren kennen.
Dus eerst bleven we dicht bij huis, maar hoe ouder we werden, hoe meer we ondernamen. Van Apeldoorn-Zuid naar het Kristalbad was ruim een half uur fietsen, maar we deden het wel. En dat stuk willen we dus ook graag nog een keer samen fietsen.
De eerste kink in de kabel kwam toen vriendin naar het buurdorp Ugchelen verhuisde. Weg waren onze lange lange lange gesprekken in de portiek naar de woning boven de winkel van de ouders van vriendin, maar onze vriendschap bleef. De tweede kink in de kabel was mijn verhuizing naar Rekken in de Achterhoek, maar ook toen is onze vriendschap gebleven.
Wij hebben dus vele tijden zien veranderen, ons zelf zien veranderen en toch is er ook nog heel veel hetzelfde gebleven. In ieder geval de warmte en de belangstelling voor elkaar en dat maakt het zo fijn om van tijd tot tijd een dag met ons vieren door te brengen, want de mannen horen er ook zeker bij.
De dag na het bezoek ontstond bij mij het idee om als het ware de uitdaging van een 'heuse rubriek maken' aan te gaan. Zo hier en daar heb ik nog spulletjes die meer dan vijftig jaar oud zijn en het lijkt mij leuk om wekelijks één van die dingen te fotograferen en daar het bijpassende verhaal te vertellen. Of ik tot 52 dingen kom weet ik niet, maar ik ga het proberen een jaar vol te houden. De aanleiding is dus mijn gemoed en de prachtige dahlia die ik binnen gehaald heb om er optimaal van te kunnen genieten. Dat zal dan het eerste onderwerp gaan worden. Ik krijg er zin in.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
