Bijna altijd heb ik een foto van een brug gebruikt in het jaarwisselingsblog. Dit jaar kan ik mij niet herinneren ergens een mooie foto van een brug gemaakt te hebben met de gedachte: die kan ik mooi voor mijn oudejaars/nieuwjaarsblog gebruiken. Ik had The Tower Bridge kunnen nemen, maar die komt niet in aanmerking, omdat ik daar zonder P. was (wel met kleine dochter en zoonlief, en het was echt fantastisch, daar niet van) en daarom vind ik het niet geschikt.
Als ik een andere brug wil, zou ik van het hele jaar de foto's moeten doorspitten of er toch nog niet ergens een foto van een brug is, maar daar heb ik even geen trek in. Ik voel niet de behoefte om het afgelopen jaar aan een diepgravende evaluatie te onderwerpen. (toevallig toch nog eentje gevonden) 
Er waren zoals in elk jaar hoogtepunten alswel dieptepunten. Een hoogtepunt was het bezoek van kleine dochter N. uit verwegland en daaraan gekoppeld de trip naar Londen.
Een dieptepunt was het moeten laten inslapen van hond Iemand. Ook zie ik de oorlog in Oekraïne als een heel groot dieptepunt. Met de beste wil van de wereld kan ik daar niet een hoogtepunt van een zelfde kaliber tegenover zetten, maar dat ik van harte hoop dat het einde van die oorlog in het komende jaar gaat plaatsvinden.
Ach en verder? Ik kijk echt wel met enige tevredenheid terug op het afgelopen jaar. Over de gezondheid heb ik gelukkig weinig klachten, waardoor ik toch wel heb kunnen genieten van het dagelijkse leven en de activiteiten die het leven leuk maken zoals de bridge, het tenissen, het leesclubje en de breiclub, het van tijd tot tijd ontmoeten van mensen die mij dierbaar zijn en waarmee ik mijn gedachten kan delen. Ook het instellen van de rubriek "EERTIJDS" brengt mij veel plezierige momenten, zowel het bedenken van welk object ik dit keer zal nemen, als het schrijven van het blogje.
En met de komst van de kleine Pablo is onze huishouding weer compleet. Binnenkort ga ik iets meer schrijven over zijn wel en wee en hoe hij zich ontwikkelt (d)(heeft). Voor mij persoonlijk hoeft er het komende jaar niet zo veel te veranderen, ik heb dan ook weinig goede voornemens. Mijn wens is dat alles om mij heen zo ongeveer blijft zoals het is. Ik wil op deze manier mog wel een tijdje voort met allen die mij dierbaar zijn.
Ik wens je een mooie vlucht naar het nieuwe jaar waarin een ieder hopenlijk veel goeds gaat tegenkomen.
klik
mijn hond heet Hessel
KANDELAAR
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Hoe kan het ook anders, in deze kersttijd moet ik deze kaarsenstandaard wel nemen. Ik kan hier niet echt een heel spetterend verhaal bij maken en ook heb ik er geen hele mooie herinneringen bij, maar toch is het mij dierbaar. Het is een voorwerp dat weer via mijn eerste man, H.J. in mijn huishouding terecht is gekomen.
De vader van H.J., de opa van de kinderen dus, schijnt toen hij jong was, deze kandelaar ooit voor de moeder van H.J., zelf gemaakt te hebben. Hoe het bij H.J. terecht is gekomen weet ik niet, maar vanaf de eerste kerst die we samen gevierd hebben, heb ik deze kaarsenstandaard gebruikt. Zij heeft hem dus ook wel zien staan bij ons, maar het was geen enkel punt dat wij hem hadden. Als ik er blij mee was moest ik hem maar houden.
Bij de scheiding heeft er nooit een echte grote verdeling van de inboedel plaats gevonden en zo is dit ding bij ons gebleven. Ik vond het ook altijd wel leuk om aan de kinderen te vertellen dat hun opa dit zelf gemaakt heeft. Ooit klaagde dochterlief eens, dat ze eigenlijk helemaal geen aandenken heeft van de opa en oma van die kant, maar toen ik aanbood om deze kaarsenstandaard dan maar mee naar huis te nemen werd daar niet op ingegaan.
En zo heeft dit object zo door de jaren heen toch een heel eigen verhaal gekregen en "hoort" het met de kerst in de kamer te staan. Zo blijven de opa en de oma, die inmiddels al heel lang geleden overleden zijn, toch een plekje in mijn herinnering houden. Na de scheiding heb ik vrijwel nooit meer contact met ze gehad. Ik heb ze misschien nog 1 of 2 keer gezien bij het ophalen van de kinderen, als die bij H.J. hun vader waren, maar de bezoeken aan hem werden door de jaren heen ook steeds schaarser. Nee, een echt mooie tijd was het niet, maar toch ben ik er zodanig doorheen gekomen dat er weinig gevoelens van wrok, pijn of verdriet voor altijd zijn blijven bestaan.
Ik ben op zoek gegaan om dit verhaal af te sluiten met een schilderij met kaarslicht en kwam onder andere deze tegen. Ik vond hem wel mooi en toepasselijk om deze EERTIJDS mee af tesluiten.
klik
Godfried Schalken, lachende man met kandelaar ca. 1695-1700 Part. collectie
mijn hond heet Hessel
Kerst 2022 is al bijna weer voorbij. Het heeft dus geen zin om nu nog een blog te maken met de wens erin verwerkt dat ze prettig zullen zijn. Het kwam er gewoon niet van. Druk met Pablo, druk met de voorbereiding van een heus kerstdiner en druk met de puzzel van Dr. Denker in de Leeuwarder Courant.
De voorbereidingen van het kerstdiner hebben geresulteerd in een heel smakelijk etentje op eerste kerstdag waar we met dochterlief en kleine dochter echt van gesmuld hebben Het recept had ik in de Lidl gevonden en het geheel, varkenshaasjes gevuld met rode ui en stukjes appel, rode kool op een bedje van rode ui en appelpartjes, cranberrycompote en cranberrysaus, was gewoon heel erg lekker en niet eens zo moeilijk te maken.
Elk jaar probeerde ik de kerstpuzzel van Dr. Denker op te lossen, maar ik kwam er nooit uit. Als bij toeval kon ik 2 of 3 rebusplaatjes oplossen, maar dan had je het wel gehad. Nu weet ik dat er hulplijnen zijn met hints. Het was heus nog een hele klus, maar dit jaar heb ik het geklaard. Ik heb alle 40 rebusplaatjes kunnen oplossen.
En dan Pablo. Ach, ik word elke dag gekker op dat beestje. Tijdens ons kerstdiner hebben we Pablo toch maar even in de bench geparkeerd. Vanuit de bench, die niet ver van de eethoek afstaat heeft hij alles heel gezellig gade geslagen zonder een kik te geven. Het leek wel een modelpup die we even uitgezet hadden. Na het diner heeft kleine dochter nog heerlijk even met hem geknuffeld.
Vandaag heb ik de laatste paar rebusjes opgelost, we hebben even gewandeld bij een landgoed waar de jongens "los" konden gaan en dat hebben ze gedaan. Samen lekker door de blabs rennen, zijpaadjes verkennen, achterblijven en dan in volle vaart de inhaalslag maken, kortom, even dwars door het gat van de gevel. En zo is het dan al weer avond van de tweede kerstdag geworden en rest mij niet anders dan de wens uit te spreken dat iedereen een prettige nasmaak van deze kerstdagen mag hebben.
Mijn hond heet Hessel
STOEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
Niet te geloven, deze stoel is echt al meer dan 50 jaar oud. Niet dat er veel opgezeten is, daar was hij niet echt geschikt voor, omdat hij aan de kleine kant was. De stoel komt nog uit de inboedel van mijn eerste echtgenoot. Hij had twee van deze stoelen via postorderbedrijf Ter Meulen Post gekocht, nog net voordat duidelijk werd dat wij zouden gaan trouwen.
Van het weinige geld wat er was, ik had een paar duizend gulden gespaard, hij had een aantal reizen gemaakt waardoor er van zijn kant weinig geld ingebracht kon worden, moesten we een huishouding gaan opzetten. Hij was trots op de twee stoelen die hij onlangs had aangeschaft, maar ze konden mijn goedkeuring niet wegdragen. Ik vond ze veel te klein en een te rechte achterleuning hebben. Ik hoorde in gedachten de kritiek van mijn ouders al: Op die stoel'n kuj niet sitten. Veuls te klein en te rechtop. Doar krij jhet fan in de rugge.
Ik ben naar een loods gegaan met 2e keus meubels en heb daar voor een klein prijsje een zogenaamde teakhouten tafel met 4 teakhouten stoelen met zwarte skai zittingen gekocht. Volgens mij heb ik toen in één koop ook een wit laque twee persoons bed gekocht, maar helemaal zeker weet ik dat niet meer. Ergens denk ik dat het wel zo gegaan is, want het was toen immers nog "mijn" geld.
Verder hadden mijn toenmalige schoonouders nog een goed uitziend geel bankstel op zolder staan en dat mochten we hebben; van mijn ouders kregen we een wasmachine en een koelkast en zo zaten we er voor mijn gevoel toch netjes en acceptabel bij om gezinnetje te gaan spelen. Ach ja, eens, heel lang geleden. Bepaalde delen van de kamer en de keuken kan ik mij nog wel voor de geest halen, maar het beeld echt scherp krijgen lukt niet. Er ontbreken wat puzzelstukken en er zijn ook te weinig foto's uit die tijd om het beeld weer helder te krijgen.
Mijn toenmalige echtgenoot, het huwelijk heeft krapaan 7 jaar geduurd, zat altijd boordevol ideeën en zo had hij ook plannen om een Rietveldstoel te gaan maken. Het is er niet van gekomen. Maar toen ik ooit zo'n exemplaar, uitvergroot, tijdens een vakantie in de Betuwe, buiten in een tuin tegenkwam, moest ik er een foto van maken, niet wetend dat ik dat ooit nog eens zou verbinden aan de stoel die ik overgehouden heb aan de boedelscheiding en die ergens nutteloos in een hoekje van de slaapkamer staat.
De stoel wegdoen? ach waarom. Het is toch ook een stukje tastbare herinnering van wat je in een leven verzamelt. Het heeft geen waarde maar het mag er gewoon zijn.
klik
mijn hond heet Hessel
Ook dit jaar ben ik weer jarig geweest, maar echt gevierd heb ik het niet. Dat wil zeggen, niet met allerlei verjaardagsvisite. Met de kleine Pablo zag ik het even niet zo zitten en schatte ik het in dat het niet echt een feest voor mij zou worden. We zijn druk bezig om onze kleine padvinder (Pathfinder is zijn officiële naam) enige opvoeding te geven zodat hij een leuke hond wordt die ook in bijzondere situaties goed te handhaven is. Zoiets komt niet uit de lucht vallen, dat moet zorgvuldig gebeuren en stap voor stap opgebouwd worden. Daarom wilden we nog wat vasthouden aan rust en regelmaat en nog niet teveel bezoek tegelijk ontvangen of te vaak achter elkaar.
En toch heb ik met plezier mijn verjaardag gevierd. 's Morgens met ons tweeën koffie gedronken met een heerlijk gebakje van de echte bakker, 's middags zijn we gewoon naar de bridgecompetitie gegaan en ik had gezorgd dat er voor iedereen (ruim vijftig mensen) een lekkere bonbon bij de thee was en 's avonds hebben we gezellig samen een glaasje Berenburg gedronken. Daarbij opgeteld de telefoontjes en de vele apjes, dit alles heeft me toch het gevoel gegeven jarig geweest te zijn.
Ik heb mij in de afgelopen dagen wel het volgende afgevraagd: Is het een vervlakking of kan ik het zien als groei, dat ik nu tevreden ben met de manier waarop de verjaardag (vrijwillig en niet als gevolg van corona) dit keer gevierd is. Ik weet namelijk zeker, dat ik dit niet gekund zou hebben toen ik pak weg dertig of veertig jaar was. Ik hing toen nog heel erg aan het groots vieren van mijn verjaardag met het liefst zoveel mogelijk mensen. Wanneer dat toen in die tijd niet plaats zou kunnen vinden, zou ik daar gewoon veel verdriet van hebben gehad.
Toch hoop ik wel dat mij de tijd gegund wordt, dat ik in de komende jaren mijn verjaardag wel weer kan vieren met wat toeters en bellen. In de komende jaren zal mijn verjaardag in het weekend zijn, dus bij leven en welzijn moet dat vast nog een keertje gaan lukken en dan ga ik er zeker heel erg van genieten.
klik
mijn hond heet Hessel
SIERKURK
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
Afgelopen vrijdag zou mijn vader jarig geweest zijn. We, mijn broer en schone zus en P. en ik hadden de laatste jaren de goede gewoonte om rond die dag samen uit eten te gaan. Dit jaar lukt het even niet. Schone zus heeft spannende tijden vanwege haar gezondheid en wij hebben met pup Pablo een klein handenbindertje. Het is dus beter om het maar even uit te stellen.
Voor mij stond het al wel vast dat de ik dit keer iets zou nemen wat mij aan zijn verjaardag doet herinneren. Hoe oud deze sierkurk voor een drankfles is weet ik niet precies, maar vast wel meer dan 50 jaar. Ik zal rond de vijftien zijn geweest toen mijn vader dit als verjaardagscadeau heeft gekregen. Ik kan mij niet meer herinneren hoe het precies zat, of het een gezamenlijk cadeau van mijn moeder en mijn broer en mij was , of misschien in een andere combinatie, ik weet het niet meer exact.
Mijn vader dronk graag jonge genever, maar hij hield ook wel van vieux en veel later kwam daar ook nog beerenburg bij. Hij hield op zijn tijd van een borrel, maar ik heb hem niet echt heel vaak over de schreef zien gaan. Hij kon wel eens lollig worden.
Het was in de tijd van onder andere de series Peyton Place, Beverley Hillbillies, the Dick Van Dijke Show en Lucie Ball. En omdat wij 2 km. van de Duitse grens vandaan woonden, konden we ook Duitsland, zij het met wat "sneeuw" ontvangen en mijn vader was gek op het programma Zum Blauen Bock, op zaterdagmiddag zo rond half 5.
Als ik aan die tijd terugdenk was het thuis warm en gezellig, door samen tv te kijken. In die tijd schijn ik ooit uitgevonden te hebben om visitetje te spelen. Omdat wij van Apeldoorn naar Rekken verhuisd waren, ver van de rest van de familie, kregen we niet meer zo heel vaak visite. Dus zo maar op een avond vroeg ik: "mam, zullen we visitetje spelen?" Mijn moeder keek mij vreemd aan en vroeg me wat ik daar nu weer mee bedoelde. Ik legde geduldig uit: "Vroeger in Apeldoorn kregen we, als er mensen kwamen, ooms en tantes of andere kennissen, vaak een glaasje drinken en wat lekkers erbij. Zullen we door net te doen of er visite is dat nu ook doen, is gezellig."
Ik ben er jaren mee geplaagd en het is een gevleugelde uitspraak in ons gezin geworden, maar vanaf die tijd hebben we wel zo nu en dan visitetje gespeeld, met alles erop en er aan. Een glaasje, chipjes, een stukje worst en een stukje kaas. En gezellig was het. Dat zijn hele fijne herinneringen die boven komen als ik deze sierkurk zie. Gebruiken kan ik 'm niet meer, maar ik bewaar hem als aandenken aan de mooie herinneringen die er ook zijn.
klik
mijn hond heet Hessel
Hoewel ik grote moeite heb met de manier waarop dit wereldkampioenschap voetbal tot stand is gekomen, hebben we na wat wikken en wegen toch maar besloten naar de wedstrijden van Nederland te kijken. Je kunt wel heel principieel zijn, maar wat schiet je er mee op?
Zo had ik deze week nog een discussie over het vuurwerk. Eigenlijk ben ik daar ook op tegen. Ik heb bij het knallen altijd de associatie met het geluid van oorlog. In Oekraïne zijn ze doodsbenauwd als ze knallen horen en wij doen het dan een beetje voor de lol. En toch, diep in mijn hart vind ik dat de carbidtraditie bij ons in het dorp moet blijven bestaan. Degene met wie ik sprak was van mening dat wij niet al onze geneugten hoefden in te leveren omdat er in een ander deel van Europa oorlog is. Ik voelde mij na dat gesprekje weer enigszins gerusgesteld.
En zo gaat het ook een beetje met dit wereldkampioenschap. Ergens weet ik dat ik mijn kop in het zand steek en met mij heel veel anderen. Van te voren hadden we, ik ook, de mond vol van: wij gaan niet kijken...
Dus wel. Ik blijf het verwerpelijk vinden hoe dit alles heeft kunnen gebeuren, maar nu het zover is kijk ik. Natuurlijk hoop ik dat ze gaan winnen, maar ik ben bang dat het 2 - 0 voor Argentinië gaat worden.
We zullen zien.
klik
mijn hond heet Hessel
HET KLEEDJE
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
Dit kleedje kwam ik in een laadje tegen toen ik naar een hondenfluitje zocht. Het ontroerde mij. Het moet meer dan zestig jaar oud zijn en ooit zat het in een borduurdoos dat ik òf met Sinterklaas heb gekregen of als verjaardagscadeautje van één of andere tante. Ik moet zo'n 9 of 10 jaar oud geweest zijn.
Ik weet nog dat het mij best veel moeite heeft gekost om de kruissteekjes "netjes" te krijgen, maar dat ik het nog moeilijker vond om de streepjes mooi over het voorgedrukte patroon heen te borduren. Het bleef dan ook lange tijd onafgemaakt liggen tot ergernis van mijn moeder. Uiteindelijk heb ik het dan toch een keer afgekregen en het op een sinterklaas of op een Moederdag als cadeautje aan mijn moeder gegeven.
Het heeft nooit een mooie prominente plek in de kamer gekregen; het kwam tot mijn teleurstelling terecht op het nachtkastje van mijn moeder. Heel veel later heb ik het kleedje, toen mijn vader ging verhuizen na het overlijden van mijn moeder in een zakdoekenkistje gevonden en het meegenomen naar mijn eigen huis.
Nog weer later, bij een therapiesessie bij de psychotherapeut kwam dit kleedje ter sprake en heb ik het een keer meegenomen. In die sessie werd mij duidelijk, dat je niet altijd de reactie krijgt die je graag gehad zou willen hebben. Vroeger niet en nu zal dat af en toe ook het geval nog wel eens zijn. Je kunt je dan afvragen, hoe komt dat, zijn de verwachtingen te hoog, of geef ik te veel of zijn er andere oorzaken, heeft iemand even geen tijd of...., enzovoort.
Nu jaren later, vind ik het kleedje ergens weggestopt in een laadje terwijl ik dus op zoek was naar heel iets anders. Ik bekijk de kruissteekjes en ja ze zijn allemaal op de juiste manier gemaakt, eerst een steek van onder schuin rechts naar boven en dan van boven een stukje links en dan weer schuin naar rechts beneden.
Ik doe verder niets met het kleedje, maar ik gooi het ook niet weg als een overbodig iets wat het eigenlijk wel is. Het ligt weer mooi in het laadje, want eigenlijk is het best grappig om het van tijd tot tijd weer eens tegen te komen.
klik
mijn hond heet Hessel
De kleine Pablo wordt al een heel klein beetje groot. Zijn pootjes worden langer, het is net een uitschuifhondje, iedere nacht lijkt hij iets groter geworden te zijn. Het is prachtig om te zien dat het hondje zich thuis voelt. Hij begint zelfs streekjes uit te halen. En ja, ik moet zo af en toe echt wel even "boos" spelen, want hij moet leren dat als iets niet mag, het ook echt niet mag, ook niet een beetje.
Pablo had een piepbeestje en laat hond Hessel dat nu ook heeeeel interessant vinden. Steeds maar gedoe om dat piepbeest. Oplossingsgericht als ik ben, denk ik dat het probleem opgelost is als ik nog een tweede piepbeestje van een euro bij de Action bijkoop. Maar nee, het heeft niets opgelost. Pablo confisqueert beide identieke piepbeesten. Als ik dan als scheidsrechter optreed en Pablo achter de puppy-ren in de keuken parkeer en Hessel aan de anderen kant, dan gaat Hessel heel uitdagend met piepbeest voor het hek liggen waardoor Pablo over zijn theewater raakt, want die heeft maar 1 doel inpikken dat ding, ik wil ze allebei!
Hoewel het dus soms best vermoeiend is, geeft het mij toch ook heel veel voldoening. Het lijkt of ik net iets meer veerkracht heb dan ik gewend was. Het extra uitlaten van Pablo, ook nu het zo koud is doe ik er zo maar even bij. Een appeltaart bakken omdat dochter en kleine dochter morgen komen is opeens ook niet te veel moeite, ondanks dat de middag weer sneller voorbij was dan ik gewild zou hebben.
Tijdens mijn dagelijkse rondje met Hessel geniet ik van het overdenken van de dagelijkse hectiek. Ik kan het gewoon hebben, want ik weet, het gaat gewoon weer over. Als we een paar maanden verder zijn zal er vast een stuk rust weergekeerd zijn.
Naast al deze drukte zorgen we ook dat we onze uitstapjes buiten de deur hebben. Deze weken hebben we dat afzonderlijk gedaan. Zo ben ik deze week met een vriendin een avond naar het heater geweest. Ik wilde graag naar Peter Heerschop en Viggo Waas. Zij waren bij Humberto in de uitzending en wat ik daar hoorde raakte mij.
Viggo, (de meestervoorspeller) was getroffen door een herseninfarct. Het leek erop dat hij nooit meer op het toneel zou kunnen staan. Door heel veel wilskracht is hij er toch in geslaagd om samen met Peter Heerschop een voorstelling te maken om samen weer het toneel op te kunnen. Het is een ontroerende voorstelling geworden. Wat een doorzettingsvermogen en wat een veerkracht! Voor mij werkt het inspirerend. Als je iets wilt en je gaat er voor, dan kan er vaak meer dan je denkt.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
