KONINGINNEDAG
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit keer hoefde ik niet lang na te denken over het onderwerp. Het glas van muziekvereniging "De Eendracht" waar mijn vader muzikant was en tuba speelde. Ik heb hier hele goede herinneringen aan. Op koninginnedag was het altijd vaste prik, dan ging ik met mijn moeder 's morgens naar "het dorp" zoals het centrum van Apeldoorn toen nog aangeduid werd, om het muziekkorps, dat een rondgang door het centrum maakte, te zien spelen. In latere jaren moesten we de aandacht wat verdelen, omdat mijn broer bij een ander muziekkorps speelde. Hij speelde klarinet. Er waren overigens wel een stuk of vier, vijf korpsen die allemaal een eigen rondje liepen en ergens gezamenlijk eindigden. Ik denk dat dat bij het gemeentehuis was, maar dat weet ik niet echt meer.
Ik heb van jongs af aan kennis opgedaan over het verschil tussen een fanfare- en een harmonie muziekkorps. Mijn broer wilde graag klarinet spelen en dat ging nu eenmaal niet bij een fanfare, dus ging hij met oom Berend, een broer van mijn vader, mee naar SoliDeoGloria. 
Ik heb mijn vader vaak horen oefenen op zijn tuba als ik al in bed lag. Als ik nog wakker was viel ik er wel bij in slaap en als hij later op de avond ging spelen werd ik er niet eens wakker van. Het hoorde gewoon bij mijn warme beschermde wereldje van toen ik klein was.
Mijn broer kon na een tijdje wel aardig op de klarinet spelen. Hij had zich zelf onder andere een deel van het populaire nummer Morgen van Ivo Robic uit 1959 aangeleerd en dat klonk heel aardig.
Het muziekkorps van mijn vader ging ook wel op concours en ik kan mij nog wel herinneren dat we dan als gezin wel eens meegingen als het niet te ver was en als er nog plaats was in de bus. Vaag herinner ik mij een grote tent in een weiland en dat zo'n middag wel erg lang duurde. Natuurlijk heb ik ook de populaire film uit die tijd "De Fanfare" gezien.
Ook de jaarlijkse uitvoering was altijd zo'n dingetje. Voor de pauze speelde het muziekkorps, tijdens de pauze was er een verloting en na de pauze was er toneel. Daarna was er dansen tot in de kleine uurtjes, maar dansen kon mijn vader niet, dit tot groot verdriet van mijn moeder, dus gingen wij naar huis, al dan niet met een prijsje uit de verloting.
Ter ere van het veertigjarig jubileum had men glazen laten maken en deze moesten door de muzikanten verkocht worden. Ik weet dat we een aantal dozen met 6 stuks glazen in huis hebben gehad, maar dat het nog al moeite kostte om de glazen verkocht te krijgen. Uiteindelijk hebben mijn ouders 2 doosjes zelf gehouden. Dit is het enige glas van de twaalf die nog over is. Bij het ontruimen van het appartement van mijn vader heb ik dit als aandenken meegenomen.
Hoe verder ik kom met deze rubriek, hoe meer ik ga inzien dat dit, het bewaren van spulletjes van weleer, toch wel een klein beetje een tik van mij is. Maar wel een leuke. En zo lang ik leef zal ik deze kleinoden, waar ik verder niets mee doe, blijven koesteren.
klik
mijn hond heet Hessel
Een midweekje naar Tholen. Zomaar? Ja en nee. Broerlief in Rotterdam is binnenkort jarig en daar wilden we wel graag heen, maar met twee honden zou dat best wel eens problemen kunnen opleveren omdat daar ook een hond aanwezig is. Een samenzijn in Zeeland, waar zij regelmatig in hun chalet verblijven zou een oplossing zijn, maar dan niet met de caravan, zoals gepland was voor in de zomer, maar zelf voor een paar dagen een chaletje huren. En dat hebben we gedaan.
En wat was het gezelig. 'Gezelligheid kent geen tijd' aldus een gezegde, dat gold zeker voor deze dagen, maar dan in een andere betekenis. De tijd vloog en de dagen waren veel te snel voorbij.
Met twee woonaccommodaties was het met 3 honden goed te doen. Soms namen we onze twee honden mee, als we met elkaar koffie dronken of gezamenlijk aten, de derde hond was dan buiten en soms, meestal 's avonds waren onze honden in ons eigen chaletje.
Naast wat wandelingen in de buurt hebben we één middagje aan sightseeing besteed. Sluizencomplex Benedensas was zeker een bezoekje waard. Ik ben altijd gek op vreemde verbindingen wat met water te maken heeft. Afgelopen zomer heb ik immers ook zo genoten van de scheepslift in de Elzas, in Arzviller en Saverne. Dit sluizencomplex in de buurt van Steenbergen was natuurlijk veel kleiner, maar zeker de moeite waard.
Met veel plezier kan ik kijken naar de werking van het één en ander. Toen we aan kwamen lopen vertelde het rode licht ons al, dat we moesten wachten. En dan sta je daar en je vraagt je af: wat gaat er nu gebeuren? En opeens zie je dat er iets gaat schuiven, dat er een soort loopplank naar de overkant wordt uitgeschoven. En dan is er opeens een verbinding met de overkant, rode licht wordt groen, hekje gaat open en de scooter en fietsers kunnen naar de overkant, net zoals wij ook naar de andere kant kunnen.
We hadden aan de overkant een kleine rondwandeling willen doen, in de voetsporen van Merijntje Gijzen, het jongetje uit de gelijknamige streekroman, maar omdat het gebied voor honden niet toegankelijk is, konden we dit niet doen. Maar het was een genot om daar even rond te kijken evenals in het plaatsje Steenbergen.
En dan was er ook nog een dag met zoonlief, neef en nicht. Nichtjelief heeft van de weeromstuit, omdat ze het daar zo mooi en rustig vond als ze in het chalet van haar ouders vertoefde, daar een prachtig huis laten bouwen, dus zij was al aanwezig en de beide neven konden het met het werk zo plannen, dat zij ook een dag kwamen aanwaaien. Het was dus reuze gezellig, het weer was niet zo mooi als eerst voorspeld was, toch te fris en te waaierig om buiten te zitten, maar het was droog.
En het is voorjaar, met mooie tulpenvelden en bloeiende fruitbomen. Ook dat.
klik
mijn hond heet Hessel
PASEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit jaar is Pasen wat aan mij voorbij gegaan, behalve een half uurtje op één van de avonden van de paasdagen. Vriendin D. en ik hadden op "stille" zaterdag tijdens onze wandeltocht weer heel wat besproken en zo ook de liturgie voor het hele Paasweekend waar D. bij het samenstellen er van èn de uitvoer nauw bij betrokken was. We, D. en ik kunnen het overal over hebben, ook over geloven en het naar de kerk gaan, hoewel we daar heel erg veel in verschillen. D. wilde een paar punten wat verduidelijken en daarom stuurde ze mij de liturgie.
Tijdens het lezen kreeg ik opeens hele levendige herinneringen aan vroeger, hoe wij thuis Pasen vierden. Zeker toen ik de tekst van een aantal versjes herkende. Wat had ik het vroeger op school vaak mooi gevonden om samen in de klas die versjes over de lijdenstijd en de opstanding te zingen.
Maar ik zie mezelf ook nog staan, op mijn kleine slaapkamertje, met het zangboekje Wie Zingt Mee wat op de Zondagschool gebruikt werd, in de hand. Ik zong dan alleen en vol overgave alle 8 coupletten van ''Als ik in gedachten sta, voor het kruis van Golgotha enzv."
Ik had dat boekje van mijn vader gekregen, hij was zondagschoolmeester en had een boekje extra besteld toen er weer eens wat boekjes bijbesteld moesten worden. Zo nu en dan verween we wel eens een boekje en het was toch wel de bedoeling dat alle kinderen tijdens de zondagschooldienst uit een boekje konden zingen, vandaar dat er zo af en toe weer eens een bestelling werd gedaan.
Het boekje staat bij mij nog steeds op de boekenplank, ergens tussen dunne bundeltjes gedichten. Het logo van de kinderkopjes verscheen haarscherp op mijn netvlies, evenals de felblauwe kleur van de voorkant van het boekje en toen ik het pakte klopte mijn herinnering tot in detail.
Toch had het boekje nog 2 kleine verrassingen. In de eerste plaats mijn naam door mij zelf geschreven, ik moet toen ongeveer 9 à 10 jaar geweest zijn, gezien de twee adressen vanwege een verhuizing. De tweede verrassing was een brief achter het kaft. Het is een brief van mijn opa, geschreven op 14 december 1976 en bedoeld als felicitatie voor mijn verjaardag.
Dit verbaast mij ten zeerste, want het zal ongeveer de enige post zijn die ik ooit van opa heb ontvangen. Alleen in de nadagen van zijn leven heb ik enig contact met hem gehad. Door zijn 2e huwelijk na het overlijden van opoe had hij weinig tot geen contact met zijn kinderen en kleinkinderen. Nadat jaren later dit huwelijk is ontbonden, heeft hij geprobeerd de draad met zijn kinderen en kleinkinderen weer op te pakken en dat is gedeeltelijk ook wel gelukt.
Waarschijnlijk heb ik die brief zo bijzonder gevonden, dat ik hem dus in een heel persoonlijk boekje van mij heb gestopt, omdat ik dit toch wel wilde bewaren.
Deze Paasdag avond ging ik 's avonds tevreden naar bed. Heel onverwacht heeft Pasen via de liturgie van D mij toch iets gebracht, waardoor het Paasweekend toch niet helemaal onopgemerkt voorbij is gegaan.
klik
Mijn hond heet Hessel
Verder maar weer, dat geldt na een hectische week voor het kabinet, maar dat geldt zeker ook voor mij/ons. Omdat het toch over het algemeen iets minder goed met P. gaat waren we door de huisarts doorverwezen naar een geriatrische arts. Misschien dat deze een wat ander licht over de gezondheid van P. zou kunnen laten schijnen wat de kwaliteit van leven ten goede zou kunnen komen. Een oncoloog kijkt eigenlijk alleen maar heel gericht naar wat de tumoren lichamelijk aanrichten en minder naar de gevolgen die niet direct lichamelijk te herleiden zijn. Maar omdat het om een hormonale kanker gaat, lijkt het mij toch heel logisch dat dit ook gevolgen kan hebben op het psychische vlak. Om een lang verhaal kort te houden, daar waren we dus maandag voor een ochtenddurend onderzoek.
Woensdag werd er bij P. een scan in Groningen gemaakt waarvan komende week pas de uitslag van zou zijn, maar de dag na de scan was er al een telefoontje met het dringende verzoek om 's middags op het spreekuur van de oncoloog te komen. Dat beloofde dus niet zoveel goeds.
En inderdaad, bloedonderzoek had uitgewezen dat er hier en daar tekorten waren, iets wat maandag ook al geconstateerd was. Er was dan ook uitvoerig overleg geweest tussen Leeuwarden en Groningen, mede een reden om P. vervroegd uit te nodigen. De uitslag van de scan was inmiddels ook al binnen en gaf geen reden tot juichen. De tumoren die er al waren zijn in omvang toegenomen en er zijn er een paar bijgekomen. Reden om het behandelplan aan te passen. Medicatie wordt verhoogd en frequentie van de injecties gaat naar eens in de drie weken. Misschien zal dit alles de kwaliteit van het leven dan toch iets verbeteren.... We zullen zien. Een vervolgonderzoek in Leeuwarden staat ook nog op de rol. Misschien dat er van uit die hoek ook gewerkt kan gaan worden om het leven van P. toch te verbeteren.
Dit alles komt best even hard aan. Maar ja, het leven gaat door. Er was een afspraak om vrijdag naar dochter en kleine dochter in Den Haag te gaan en dat heb ik gedaan. Kleine dochter was erg blij met de sokken die ik voor haar gebreid had en grote dochter liet weten ook wel graag een paar te willen hebben, dus werk aan de winkel.
Zaterdag heb ik met vriendin alle onrust uit mij gewandeld. Het was heerlijk om een dag buiten te zijn en je zorgen te kunnen delen, maar het zorgde wel voor het feit, dat ik nu zowel geestelijk àls lichamelijk moe was. En daar heb ik deze Pasen heerlijk aan toe gegeven. Bijna niets doen, wel even met de jongens (honden en P.) naar het bos geweest en heerlijk met ze gespeeld. Wat kan zo'n jonge hond vol energie mij dan oppeppen. Het is voor mij echt genieten als ik zie hoe fijn hij het vindt om even met mij wat oefeningen te doen en om later lekker even de ruimte te krijgen.zodat hij echt rond kan rennen, alleen of met andere honden. Hessel wordt hier echt te oud voor.
Pasen gaat dus gedeeltelijk wat aan mij voorbij, maar misschien kom ik daar nog op terug, evenzo op het kabinet wat maar doorgaat, want daar is het laatste woord ook nog niet over gezegd.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
