Langzaam gaan we, of we nu willen of niet, richting herfst. De zomer heeft niet helemaal gebracht wat ik graag gehad zou willen hebben. Het weer had, zonder dat het nu elke dag boven de dertig graden moet zijn, wel iets beter gekund, maar ook ons "zijn" had de nodige ups en downs. De leeftijd begint toch haar tol op te eisen en dan met name bij P. Niet alles is meer mogelijk.
Dat doet mij stilstaan bij het feit dat ons leven langzaam in de fase van de herfst komt. De eerste herfststormen zijn geweest, ik zag ze niet aankomen, maar ze waren er wel. Gelukkig stormt het in de herfst niet altijd en zijn er ook vele mooie dagen. En daar ga ik voor.
Het afscheid nemen van het zomerleven, toen alles nog mogelijk was, heeft mij best enige moeite gekost, bijvoorbeeld toen ik er achter kwam, dat een vakantie met de caravan naar Frankrijk er niet meer inzit. Ook onze gezamenlijke lange wandeltochten gaan tot de verleden tijd behoren, afgezien dat het nu met (oude) hond Hessel überhaupt niet mogelijk is.
We hebben nog een leuk weekje vakantie in Heerde gehad. Een beetje onverwacht hebben we besloten om toch, na het vroegtijdig beëindigen van de vorige vakantie, opnieuw nog een weekje weg te gaan. Weer naar Heerde, maar naar een andere camping, zodat de dagelijkse rondjes weer net wat anders zijn. Dit keer zaten we dicht bij de hei en dat was natuurlijk prachtig. Daar mochten de honden los en dan is het feest.
Ook hebben we een paar keer een mooie boswandeling gedaan met Pablo aan een lange lijn. De tochen zijn dan wel niet zo lang meer, bij 8 of 9 km moet het wel ophouden, in plaats van de grens van 20 km op te zoeken, maar ik heb er als van ouds wel van genoten.
En dat is wat ik in de herfst van mijn leven wil doen. Genieten van wat er wel kan, en ook zo af en toe een keer voor mij zelf kiezen, wat ik in deze week ook gedaan heb door een paar keer alleen een stuk te gaan fietsen. En wat is het dan mooi als je oog dan valt op een paddestoel die in één dag verandert van een bol naar een platte pannenkoek.
We zijn weer thuis, de zomer is voorbij, de herfst staat aan de deur te rammelen en ik heb er wel zin in. Er staat weer zoveel te gebeuren, de clubs beginnen weer en de vergaderingen natuurlijk ook en ook op het politieke vlak is er genoeg te beleven. Ik zal in de toekomst anders naar de zomer toeleven, ik heb de afgelopen tijd veel geleerd. Weer wat wijzer geworden over wat ouder worden betekent. En ook dat hoort bij het leven en ik ben blij dat ik dit mag meemaken.
klik
mijn hond heet Hessel
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Eigenlijk was het al lang weer tijd voor een aflevering in de rubriek "EERTIJDS", ik had met pijn en moeite iets gevonden waarover ik zou kunnen schrijven. Niet dat ik geen voorwerpen meer kan verzinnen, maar we zijn toch nog weer een weekje met de caravan weg en in Heerde neergestreken en daardoor heb ik weinig voorwerpen voor handen. Ik had wat gevonden, maar ik kies er toch voor om te schrijven over iets wat pas twee dagen in mijn bezit is en waar ik ongelooflijk blij van word en wat wel verwijst naar iets wat ouder is dan 50 jaar.
Tijdens ons vorige verblijf in Heerde was ik bij W. en L. op de koffie in Epe, en daar zag ik een schilderij met de afbeelding "de dikke dames" en ik vond het grappig en leuk geschilderd. L. is mijn alleroudste vriendinnetje, we hebben elkaar op zevenjarige leeftijd als kabouters op de padvinderij ontmoet en we stappen al bijna 65 jaar samen door het leven, elkaar altijd op de hoogte gehouden van onze welletjes en weetjes. Ook W. ken ik dus al meer dan 50 jaar.
Toen ik de vorige keer dus bij hen op de koffie was èn om samen met L. even over de markt te zwalken, vroeg ik W. of hij ook bestelling schilderde.....Er werd niet een echt antwoord op gegeven.
Twee dagen geleden kwamen W. en L. bij ons op de camping om even een kopje koffie te doen. Omdat W. momenteel erg slecht ter been is kwam hij met de auto tot voor onze plek. Na hem begroet te hebben, dook W. de auto weer in met de uitspraak: 'ïk heb wat voor je, een cadeautje' en overhandigde mij dit ware kunstwerk.
Ik kan niet beschrijven hoe blij mij zoiets maakt. Iemand die zich de moeite getroost en puur en alleen voor mij aan het werk gaat. Dus dit is iets wat nog maar een paar dagen in mijn bezit is, maar wel gekoppeld is aan een vriendschap van al veel langer dan 50 jaar. Ik vind het heel bijzonder en daarom ga ik het toch plaatsen in de rubriek EERTIJDS
KLIK
mijn hond heet Hessel
Ja, ik behoor bij de vele bezoekers van de film Barbie. Nieuwsgierig geworden door de vele publiciteit vond ik dat ik maar eens aan deze hype mee moest doen en deze film ook maar eens moest bekijken. Een pré was, dat de film ook in Slieker vertoond werd. Dan kon het gewoon niet heel erg alleen maar commercieel slecht zijn, want daar leent het filmhuis zich doorgaans niet voor. Vriendinnetje E. gepolst en het leek haar ook wel wat.
In de begin jaren zestig heb ik nog wel een barbiepop, nee niet een echte, eentje die er naast gelegen had, gehad. Ik was toen al in staat om zelf kleertjes voor de pop te maken. Ik heb een jurkje gemaakt, ik zie de stof nog zo voor me, geel, oranje paars en rood diagonaal gestreept. Ook heb ik een rokje gebreid, grijs weet ik nog.
Nee, ik ben nooit jaloers op dat figuur geweest; ik heb altijd, ook als kleuter en later als schoolkind, last van een buikje gehad, dus ik wist gewoon dat zo'n slanke taille nooit voor mij zou zijn weggelegd, wat ik ook zou proberen. Dat had de schoolarts mij al wel duidelijk gemaakt.
Ik ging echt blanco naar de film, had nog geen enkele recensie gelezen en wist totaal niet wat ik kon verwachten. E. had hier en daar haar licht opgestoken en wist te vertellen dat er wel enige maatschappij kritische en feministische denkbeelden in waren verwerkt.
Ik vond de film hier en daar best ingewikkeld, zeker omdat ik zo nu en dan last van slaap had en heel even wegdommelde waardoor ik hier en daar een wending van het plot gemist heb.
Het begin van de film vond ik heel mooi gevonden. Allemaal kleine meisjes die het traditionele "moedertje" speelden met hun babypop. En toen kwam Barbie met haar mooie figuur en superlange benen.
Na de kijker eerst een inkijkje in Barbieland gegeven te hebben, vertrekt Barbie naar de echte wereld. Daar merkt ze dat het wereldbeeld heel anders is dan in haar wereldje. Het contrast tussen Barbieland en de patriarchale "echte wereld" is groot. Dit inspireert de leeghoofdige gefrustreerde Ken tot een Trumpiaanse mannenopstand. zo zijn er meer spitsvondige oneliners te zien zoals een zwarte Amerikaanse Presidente.
Hier en daar is de film dus wat onevenwichtig waardoor de verhaallijn soms moeilijk te volgen is, wat dus niet alleen maar te wijten is aan mijn even wegzakken van enkele momenten, door de slaap overmand.
Het einde vond ik heel verrassend. Mijn interpretatie is: meisjes blijf dromen over jouw leven, over jouw toekomst, over wat je bereiken wilt, maak carrière, maar sluit het moederschap niet bij voorbaat uit.
Een film die alleszins de moeite waard is en die ik misschien nog wel voor een tweede keer wil zien.
klik
mijn hond heet Hessel
Afgelopen week heb ik met vriendin D. museum Bèlvedére Oranjewoud/Heerenveen bezocht. Ik had dat al een tijdje op mijn to do lijstje staan. en omdat we beiden met wat lichamelijke klachten tobben, kozen we dit keer voor een bezoek aan een museum in plaats van een wandeling. Ik had een heel andere verwachting van het museum. Ik dacht dat het ondergebracht was in één of andere oude villa die wat uitbreidingen ondergaan had, maar nee, het is een geheel nieuw museum die qua uitstraling echt wel in het rijtje van museum More te Gorssel en Voorlinden in Wassenaar past.
Ik had geen idee wat er te zien was, maar er bleek een topstuk van Giorgio Morandi (zie onderste klik-foto) te zijn. Ik ken de hele schilder niet, maar het schijnt zodanig beroemd te zijn dat er voor de extra beveiliging die getroffen had moeten worden, een bijdrage van 2 euro gevraagd werd, naast de museumkaart die normaliter vrije toegang geeft.
Het werk spreekt mij niet zo aan en we waren dan ook al snel door de eerste 2 zaaltjes waar naast de werken van deze Itaiaanse stilleven schilder ook werk wordt getoond van Nederlandse kunstenaars die een voorliefde voor Morandi voelen en zich door zijn werk laten inspireren, zoals dit werk van Harmen Tulner bijvoorbeeld.
Daarna kwamen we bij de overzichtstentoontenstelling van Tames Oud
Ook deze schilder kende ik niet, maar het is één van de meest eigenzinnige kunstenaars die Friesland heeft voortgebracht. Hij is op Ameland geboren, maar heeft in Brussel de Academie voor Schone Kunsten doorlopen. Het is een veelzijdige schilder die zich liet inspireren door pointillisten en expressionisten. E., een andere vriendin, die kort geleden ook naar dit museum was geweest, vond de schilderijen met het pointilisme zo mooi, dit had ze in een ver verleden zelf ook wel eens toegepast, zo liet ze mij weten
De donkere foto van hieronder kon haar niet bekoren, terwijl
vriendin D. en ik het juis heel boeiend vonden, want hoe langer je naar de foto keek, hoe meer je zag, ontdekten we samen. De fotograaf is Vincent van Gaalen. Hij is altijd op zoek naar de donkere gebieden van Europa, waar het 's nachts nog echt donker is.
Ik merk, dat ik steeds meer kan genieten van een museumbezoek en dat ik in de dagen er na bezig ben met een soort huiswerk te doen door op de computer op zoek te gaan naar meer informatie over de schilders. Zo door de jaren heen vergaar ik steeds meer kennis. En word je daar nu gelukkiger van? Neu, dat niet, maar het geeft mij wel een plezierig gevoel. Ik zie het meer als "leuke dingen doen" en daar word ik blij van. Het was in ieder geval een hele plezierige middag in deze soms wat sombere tijden.
klik
Mijn hond heet Hessel
LAGOSTINA
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
We werden echt wel verwend met mooie cadeaus, toen we gingen trouwen. Omdat het vrij onverwacht was, hadden we nog niet veel van een uitzet om een eigen huishouding te beginnen. Iedereen bedacht ons met gulle gaven en ook de broers en zusters van de schoonfamilie pakten behoorlijk uit. Zo kregen we 250 gulden van een (schoon)zusje en aanstaande zwager om bijvoorbeeld pannen te kunnen kopen.
En daar begon één van de meningsverschillen die we later nog veeeeel meer zouden krijgen zichtbaar te worden. Ik wilde het bedrag uitgeven aan de aanschaf voor pannen "voor het leven", net als mijn broer en schoonzus en zoals bevriend stel R. en I., die in hetzelfde schuitje als wij zaten, ook gedaan hadden, maar HJP wilde goedkope pannen kopen zodat er ook nog wat geld overbleef voor andere? zaken.
Na een stevige discussie zijn het dus toch de pannen "voor het leven" geworden. Er waren een paar merken waaruit gekozen kon worden, waaronder het Italiaanse merk Lagostina. Ik vond de vorm zo mooi. Die kon je mijns inziens wel gewoon op tafel zetten in plaats van als er visite was het eten in schalen te moeten doen, zo was mijn gedachte. Het was een pan en een schaal ineen, vond ik.
Ik heb er jarenlang in gekookt. Toen P. en ik van twee huishoudingen één huishouding moesten maken, vond ik mijn pannen toch mooier dan de BK pannen die hij had. Die pannen hebben we ooit eens aan iemand gegeven die ze goed gebruiken kon.
Heel veel later, de kinderen waren al lang uit huis, heb ik een nieuw setje pannen gekocht die wat kleiner zijn, maar lang niet de kwaliteit van de Lagostina pannen hebben. Wat te doen met pannen die een levenlang meegaan? Tja, van het kleinste pannetje vielen de oren steeds uit elkaar, het merk was opgeheven en ik kon dus geen oren meer bestellen, zoals voorheen wel het geval was geweest. Reden om hem weg te doen? Nee, vond de man van een bevriend bridge echtpaar, toen dit eens ter sprake kwam, hij kon het wel maken.
En dat heeft hij gedaan. Het pannetje is daarna in ere hersteld en is bij de inventaris van de caravan gevoegd. Ja wel een beetje zwaar, geef ik toe, maar hij heeft wel de juiste afmeting. Ik gebruik deze pan nog altijd met plezier.
De koekenpan die ook bij de pannenset behoorde, gebruik ik nog bijna dagelijks. De grootste pan staat nog ergens op zolder en wat er met de twee pannen met de tussenmaat is gebeurd weet ik niet meer precies. Waarschijnlijk is er één naar de kinderen gegaan.
De koekenpan bewijst dus, dat het echt pannen "voor het leven" zijn, evenals de attributen van het lepelrek wat Lagostina er bij cadeau gaf.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
