SERVIESGOED
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
In deze week zouden onze moeders , die van P. en de mijne, jarig zijn geweest. Vooral mijn moeder was er erg op gesteld om dat uitbundig te vieren met zoveel mogelijk verjaardagsvisite. Skoanmem hield het liever wat ingetogener.
Ik vond dit een mooie gelegenheid om deze kopjes even voor het voetlicht te halen. Hoe oud ze precies zijn weet ik niet, maar echt wel ouder dan 50 jaar. Op één kopje na, daar mist een heel klein hapje uit, is alles nog puntgaaf. Ik heb denk ik, helemaal in het begin toen ik met P. bij heit en mem 's zondagsmiddags op de thee ging één of twee keer uit deze kopjes mogen drinken in de aparte zondagse kamer, die er toen nog was.
Natuurlijk waren de kopjes een gespreksonderwerp en ik vertelde, dat mijn moeder nogal van zogenaamde Engelse kopjes hield. Ik weet dat die vrij duur waren en zo heel af en toe kreeg ze zoiets van ons, mijn vader, mijn broer en mij als verjaardagscadeau. Ze had ook een theetafel waar deze kopjes mooi uitgestald stonden. Maar op de verjaardag zelf, werden ze niet gebruikt, want daar waren ze veel te duur voor.
Of skoanmem ooit begrepen heeft om wat voor soort kopjes het ging weet ik niet. Zij was niet zo van het winkelen en echt veel ergens op visite gaan deed ze ook niet. Ze vond het wel vermakelijk, dat ik die kopjes zo mooi vond en toen ze op een bepaald moment kleiner gingen wonen, kreeg ik ze mee. Ze hebben een tijdlang bij ons als pronkstuk in de kamer gestaan, maar bij een herinrichting van de kamer zijn ze naar de zolder verhuisd.
Voor de Engelse kopjes van mijn moeder heb ik eigenlijk nooit interesse gehad om, toen het huis ontruimd moest worden, er een paar mee te nemen. Wat moest ik er mee? Zo denk ik nu ook wel over de kopjes van skoanmem. Wat moet ik er mee? Toen we vorig jaar de zolder opgeruimd hebben heb ik toch maar een klein doosje gemaakt met dit soort dingen erin. En ach, het eet geen brood. Zolang we de ruimte hebben mag het daar wel blijven staan. Zo kon het in ieder geval nog dienst doen voor een blogje, waarin ik een mooie combi kon maken om over de moeders en hun serviesgoed te schrijven.
klik
mijn hond heet hessel Pablo
"Maar je merkt aan jou niet, dat je een stuk ouder bent dan wij zijn" kreeg ik onlangs te horen, "je kunt met jou overal over praten". "En toch is er wel terdege een verschil", antwoordde ik, "elke leeftijd heeft zo zijn eigenaardigheden, ik kan met jou een heel eind meegaan, omdat ik dat uit ervaring herken, maar jij kunt minder ver met mij mee gaan als ik jou vertel hoe het echt is om ouder te worden, je kunt mij vergelijken met anderen, maar niet uit je eigen ervaringen putten".
En hoe het gesprek verder verliep weet ik niet meer zo goed, maar opeens hadden we het over verliefd zijn. Ik vertelde hem dat het mij opgevallen was, dat ik niet, of bijna niet meer het gevoel van verliefdheid had of kreeg, wat wel het geval was toen ik een jaar of veertig of vijftig was. Niet dat ik er toen iets mee deed, maar het was er.
Maar of er dan nog wel uitdagingen waren? Zeker zijn die er wel en anders zoek ik ze wel op. Heel toevallig kwam ik op een site terecht waar de quiz één tegen honderd op zoek was naar kandidaten. Voor de grap heb ik dat ingevuld en groot was mijn verbazing toen ik uitgenodigd werd om deel te nemen aan de voorronde.
Het was een hele onderneming, want ik moest op zondagmorgen om10 uur al in Amsterdam zijn. Bij aankomst bleek de groep die er was allemaal leeftijdsgenoten waren. Later werd uitgelegd, dat er per leeftijdsgroep 100 mensen waren uitgenodigd; in totaal 800. Kans van 1 op 8 om de voorronde door te komen. Daarbij opgeteld dat er een aantal echte quiztijgers waren die thuis elke quiz zoals 2 voor 12, met het mes op tafel etc. volgden, dan is het niet zo heel verwonderlijk dat ik niet door de voorronde ben gekomen.
Maar ik heb het wel heel erg leuk gevonden om een klein kijkje achter de schermen te mogen nemen. Ik heb het gevoel gekregen weer een stukje wijzer geworden te zijn. Kortom, ook als je ouder wordt, blijven er nog altijd nieuwe dingen komen die zomaar op je pad verschijnen. En als je dan ook nog in een goede gezondheid verkeert, valt er nog heel veel te ontdekken.
klik
Mijn hond heet Hessel Pablo
DE NAALD
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
In aansluiting op EERTIJDS 37 blijf ik nog even bij de periode, dat ik (leerling) verpleegkundige ziekenverpleging B was. Hoe ik ooit op dat idee gekomen ben om dat te gaan doen? Dat is als volgt gegaan. In de zomervakantie van 1967 en 1968 heb ik vakantiewerk in verpleeghuis "Den Ooiman" in Doetinchem gedaan. Dit in navolging van een ouder vriendinnetje die dat een paar jaar daarvoor gedaan had.
Na 1 dag in de afwaskeuken gestaan te hebben, mocht ik naar de afdelingskeuken van de afdeling "Goudenregen" een afdeling voor demente bewoners. Na nog weer een paar dagen werd ik op de afdeling zelf ingezet. Ik had het daar enorm naar mijn zin en toen ik na het tweede jaar, ik had mijn MULO-diploma gehaald, met de hoofdbroeder een gesprek had, gaf ik aan dat ik daar wel wilde blijven om de opleiding Ziekenverzorging te gaan doen. De hoofdbroeder vond dat er meer in mij zat en gaf mij de raad om dan de verpleging in te gaan, ik had hiervoor genoeg vooropleiding.
Mijn ouders waren nu niet direct enthousiast en hadden liever gezien dat ik de gewone verpleging ging doen, maar dat wilde ik niet. Ik was heel erg geïnteresseerd in wat er zich in het brein van de mens afspeelde. De eis van mijn ouders was, dat ik moest wachten tot ik 18 jaar was, dus heb ik eerst nog een half jaar bij een bank dagafschriften zitten typen.
Na 10 weken vooropleiding, wat inhield dat er gedurende die tijd overdag allerlei lessen gevolgd moesten worden, werd je als leerling verpleegkundige 1e jaars op een afdeling geplaatst. Het eerste jaar heb ik iets te veel naar mijn zin nachtdiensten gedraaid. Het waren lange nachten, waar niet veel in te doen was. Ik heb menig uurtje zitten borduren echt met de bedoeling om het cadeau te doen aan mijn moeder. Zij heeft het met sinterklaas gekregen en ik weet nog een flard van het gedicht wat ik er bij heb geschreven:, 's nachts als andere mensen slapen/ gebruikt Piet de naald als wapen.
Mijn ouders vonden het zo mooi, dat zij het hebben laten inlijsten en het heeft vanaf toeN bij hen in de kamer gehangen. Mijn moeder had op de achterkant geschreven, dat het ooit naar mij terug moest, als zij er niet meer zouden zijn. Het hangt nu bij ons in de gang.
klik
mijn hond heet Hessel Pablo
Wat moet ik er mee? Het is een gedachte die de laatste tijd steeds vaker bij mij bovenkomt.
Neem nu het songfestivalnummer. Vind ik het leuk, zegt het mij wat? Ik weet het niet, het nummer is niet echt slecht, ook geen juweeltje, maar wel eigentijds. En Joost? voor mij geldt, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ik ben altijd songfestivalfan geweest, dus ik blijf het wel volgen, maar mèt de nodige reserve.
En dan de kabinetsformatie, wat vind ik daar van? het duurt allemaal zo lang. Nu zijn ze nog steeds bezig om uit te zoeken welke vorm haalbaar is, minderheidskabinet, of extraparlementair, of.....Het schiet niet op. Ik ben bang dat zelfs nieuwe verkiezingen geen zoden aan de dijk zullen zetten. Ook dit blijf ik wel volgen, maar ik ben weinig hoopvol dat dit tot een tevredenheid van een meerderheid van kiezers opgelost gaat worden. Gisteren viel de term spagettiformatie, een kluwen, die bijna niet ontwart kan worden. Vanaf dit moment zal deze formatie bij mij dan ook als spagettisoap verder gaan.
Ach ja, en dan die oorlogen. Mijn hart schreit als ik al die destructieve beelden zie, waarbij mensenlevens, laat staan het welbevinden van mensen, niet telt. De dood van Navalny telt dan weer wel. Een moedig mens die met open ogen de dood tegemoet ging, maar wat moet ik er mee. De tijd van meedoen aan protestdemonstraties ligt al ver achter mij.
En dan de gezondheid van P., het laat te wensen over. Het wordt er in ieder geval niet beter op, tenzij het nieuw ontwikkelde medicijn zijn, wat hij nu mag proberen enige verbetering gaat brengen in de lichamelijke ongemakken. Over twaalf weken zullen we het weten. Maar dit is in ieder geval wel iets wat ik weet, ik ben mantelzorger geworden en de daarbij behorende taken zullen alleen maar toenemen.
Ouder worden is toch ingewikkelder dan ik dacht. Het is niet alleen een kwestie van langzaam aan iets minder kunnen. Er lijkt ook een proces van vervlakking op te treden. Je hebt als oudere immers dit alles al vaak eerder mee gemaakt, het songfestival is al eens gewonnen door dame Netta die op een kip leek, de dood van Kennedy, Martin Luther King en vele anderen, het maakt je woedend en verdrietig, kabinetsformaties die ook heel langdradig waren en waar geen goed einde aan leek te komen, etc.
En toch wil ik, ook al word ik ouder en naast mijn taak als mantelzorger wel midden in het leven blijven staan. Het is goed om over de dagelijkse schutting van het leven heen te kijken. Toch proberen om een eigen mening te vormen als was het een eerste keer dat ik zoiets mee maak. Gewoon net als toen ik jong was het doolhof van denken over iets om tot een mening te komen weer ingaan en mij blijven interesseren voor wat er om mij heen gebeurt. Dàt moet ik er mee. Over de schutting heen blijven kijken. Die opdracht geef ik mijzelf mee.
klik
mijn hond heet Hessel
|
|
