ZIJ GING NIET
Wie verre reizen maakt kan veel vertellen, maar ook als je niet gaat heb je soms hele verhalen. Vraag me niet hoe het kwam, maar ik stond in Dortmund bij de douane en ik kwam tot de ontdekking dat ik slechts een rijbewijs als document had en geen paspoort. Bij de voorbereidingen heb ik er nooit, geen tel, geen seconde aan gedacht om dit laatst genoemde document bij mij te steken. En daar sta je dan.
Ik wilde zo graag naar de verjaardag van kleinedochter in verwegland omdat ze 18 werd. Helaas was dat vorige maand niet mogelijk, maar werd er gepland dat ik dit weekend met zoonlief zou meegaan. We zouden vanuit Dortmund vertrekken, want van daaruit is er een directe verbinding met Brasov. Zoonlief zou de avond van te voren bij ons komen.
Door gedoe met een auto kwam er even een kink in de kabel, maar dit werd opgelost, alleen zoonlief kwam niet slapen, hij kwam om vijf uur wel voorrijden. Ik had alles piekfijn in orde, in overleg met P. kant en klare maaltijden voor hem gekocht, kledingadviezen gegeven en nog wat andere zaken geregeld, broodjes voor onderweg gekocht, de wekker op tijd gezet en zo reden zoonlief en ik klokslag 5 uur het dorp uit.
In de hal van luchthaven zei zoonlief: "pak even je telefoon en open je app, ik heb net je ticket daarheen gestuurd en pak ook dan ook even je ID-kaart." "ID-kaart heb ik niet," "nou dan je pas". Op dat moment wist ik het dus, NOOIT aan gedacht.
Tegen beter weten zjn we toch maar door de bagagecontrole gegaan en hebben we plaats genomen in de boardingruimte. Na wat heen en weer gepraat heb ik gezegd, dat zoonlief maar moest vertrekken als ik niet mee mocht en dat ik dan wel met de trein naar huis zou gaan.
Dat laatste is dus gebeurd. Nee, ze konden mij onmogelijk op vertoon van mijn rijbewijs meenemen, dus huiswaarts. Het was eerst al een heel gedoe om weer uit het gebouw te komen, maar met wat hulp van schoonmaakpersoneel die hier en daar hekjes voor mij open deden, lukte dat uiteindelijk.
Nergens was er een bushalte te vinden, achteraf was dat ruim 10 minuten lopen geweest, dus ik heb mij met een taxi naar het station in Dortmund laten brengen. En ja, dan is het even uitzoeken hoe het met de treinen moet. Een kaartje kopen blijkt dan al een lastige zaak te zijn, want dat moet via een automaat. En als dat dan niet lukt, mag je een ruimte binnentreden met verschillende loketten, maar krijg je wel eerst een nummer van een mevrouw en pas als jouw nummer op de monitor verschijnt met het nummer van het loket, dan mag je daar naar toe. Wachttijd ruim een half uur.
Met kaartje en een papier waarop de vertrektijden en de bijbehorende perrons vermeld stonden en de stations waar ik langs zou komen ben ik op zoek gegaan naar een trein. Of ik in de goede trein gezeten heb weet ik niet, want de plaatsen waar de trein stopte correspondeerde niet met de plaatsen op mijn briefje, maar met een overstap in Münster, dit stond ook niet op mijn briefje, ik zou een rechtstreekse trein hebben, ben ik wel in Enschede aangekomen. Daar heb ik een nieuw kaartje gekocht en via een boemeltje naar Zwolle kwam ik uiteindelijk in leeuwarden waar P. net aan kwam rijden om mij op te halen.
Niet dat ik hem kon bellen, want mijn telefoon was opeens leeeg, maar de tablet deed het nog wel en omdat P. online was om zijn spelletje te spelen, zag hij steeds iets opflitsen met mijn naam en is hij in de berichten gaan kijken. Om kwart voor zes was ik weer thuis. Teleurgesteld en heel verdrietig. Hoe heb ik zo dom kunnen zijn.
Naast de teleurstelling was het ook nog heel vol in mijn hoofd met allerlei beelden van mijn medepassagiers in de trein, want verdiret of niet, met mijn waarneming was niets mis. Misschien vertel ik daar in één van de volgende blogjes nog wel eens iets over. Er gaat een herkansing plaatsvinden, maar wanneer is nog niet bekend.
klik
deze plaatjes zijn van Roemeense schilders.
LEERMOMENTEN
"Zullen we eens gek doen?" vroeg ik, toen bleek dat we geen 500 euro verzekeringsgeld meer voor de caravan hoefden te betalen, omdat deze verkocht was. "Zullen we rond de Pinksteren een paar dagen weg gaan? Ik heb eens zitten kijken voor een dagtochtje naar OstFriesland, maar we kunnen ook wel een hotel boeken en daar 2 nachtjes blijven." Het leek P. een leuk plan. Vrijdag heen en zondag weer terug.
De plaats Aurich ligt mooi centraal, dus daar heb ik via internet een hotel geboekt. Niet alles was nog mogelijk ivm Pinksteren, maar ik heb iets gevonden, een paar km buiten Aurich. Omdat ik nog niet goed overweg kan met het navigatiesysteem in de nieuwe auto, dit moet via de telefoon, was het even zoeken en vragen, maar halverwege de middag waren we op de plek van bestemming.
Na ingecheckt te hebben zijn we naar Aurich gereden. Echt een heel gezellig plaatsje, qua grootte wel vergelijkbaar met Dokkum. Tijd genoeg om lekker in rond te slenteren en ergens lekker te eten.
Na de volgende morgen een goed ontbijt genuttigd te hebben, zijn we aan de wandel gegaan in het bos tegenover het hotel. De vorige dag had ik een wandelkaart van de omgeving gekocht, zodat we een mooi rondje van ongeveer 12 km. konden samenstellen. Het weer was prachtig, nergens bordjes "honden aangelijnd" dus Pablo heeft met volle teugen van deze wandeling genoten.
's Middags hebben we een rondrit met de auto gemaakt. Ik wilde zo graag de plaatsen aan de kust bezoeken en kijken of dit vergelijkbaar was met onze kust aan de Waddenzee. Mijn conclusie is ja en nee. De hoge dijk is er wel, maar de kustdorpen zijn vele malen groter dan de dorpjes hier. Esens is vele malen groter dan Holwerd met een hele gezellige kern en met vele winkels. Bensersiel is een dorp twee kilometer verderop waar de afvaart naar het waddeneiland Langeoog is. Maar Bensersiel heeft veel meer te bieden dan alleen haven te zijn. Hier komen ook heel veel toeristen om te recreëren in en aan de Waddenzee en dat geldt ook voor Dornumersiel en Norddeich. Hier in Friesland wordt heel sceptisch gedaan over de plannen voor het ontwikkelen van Holwert aan Zee, maar nu ik dit gezien heb, geloof ik in die plannen. Er is heel wat mogelijk om de noordkust ook aantrekkelijk te maken.
Wij hebben onze rondrit in Norden beëindigd. Al weer een hele mooi stadje, nou ja, tje, de stad telt 25.000 inwoners en heeft ook een heel aantrekkelijk centrum om door heen te lopen. Genoeg mooie oude gebouwen om te zien.
Voor ons was het een hele verrassende omgeving, waar we nog nooit geweest waren. Wat mij betreft kunnen we daar nog wel eens heen en dan voor een week een huisje huren en de fietsen mee. Genoeg te zien.
Het geheel was als experiment bedoeld om te ervaren hoe we dit vinden, zo zonder sleurhut. Er waren hier en daar nog wel wat leerpunten, zo u wilt, verbeterpunten, maar over het algemeen kunnen we zeggen, dat het experiment als geslaagd benoemd kan worden. Misschien iets minder zuinig zijn wat hotelkosten betreft, kamer op zich was goed en het bed zeker, maar verder geen enkel comfort, geen terras, lounge of iets dergelijks, en in ieder geval een wegenkaart meenemen, voor als de navigatie uitvalt. En een iets minder vol programma op een dag. Ik moet onder ogen zien dat ik toch ook echt iets ouder word en dat er aan mijn kunnen wel eens een eind komt. Dat is geheel nieuw voor mij en even wennen.
klik
O HAPPY DAY
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Vanmorgen was ik al vroeg wakker en lag ik mij wat te wentelen in de fijne herinneringen die ik heb van de Hemelvaartsdagen van weleer. Heel vroeger gingen we de puzzelrit fietsen die in de Apeldoornse Courant stond. Broerlief vertelde deze week nog dat hij zich herinnerde dat hij met onze vader dan om zes uur 's morgens vertrok, dat was het echte dauwtrappen. 's Middags fietste mijn vader dan met mijn moeder en mij en soms nog met andere familie die aansloot de kortere puzzelrit.
In de Achterhoek, waar ik vanaf mijn 13e woonde, ging het weer heel anders, daar maakte het muziekkorps in aller vroegte, om 5 uur of zo, een rondje van een kilometer of 5 en dan liep ik met mijn vriendinnen ook mee en met ons vele anderen. Op de helft was er een koffiestop en daar was het altijd reuze gezellig.
Met onze kinderen gingen we vaak naar de bloemetjesmarkt in Leeuwarden, druk maar ook heel gezellig. Al mijmerend wist ik opeens waar mijn volgende EERTIJDS over zou moeten gaan. Over de LP Oh Happy Day van de Edwin Hawkins Singers. Ik was 18 jaar en het is de eerste LP die ik gekocht heb. Ik had al wel een paar singeltjes maar een LP vond ik toch wel heel erg duur. Ik was de enige die de nieuwe popmuziek mooi vond en de het commentaar op mijn gekochte singeltjes was niet mals. Dat was geen muziek, dat was herrie.
Met Oh happy day dacht ik mij geen buil te kunnen vallen, want dit was toch echt mooi, al was het geen Mahalia Jackson. Maar nee, pa en ma vonden het het toch niet mooi, totdat er een tante en oom uit Apeldoorn een paar dagen kwamen logeren. Zij vonden dat mijn ouders kinderachtig waren om mijn muziek steeds af te kraken. En met Oh Happy Day was al helemaal nix mis! Vanaf dat moment werd het meer gewoon gevonden, dat als ik thuis was, op zaterdagmiddag graag het radioprogramma over de wekelijkse top tien wilde horen.
Ik was er van overtuigd dat ik de LP zo kon vinden tussen alle andere LP"s die boven op zolder staan. Maar helaas. Op onverklaarbare wijze onvindbaar. Daarom heb ik de hoes van de 2e LP die ik gekocht heb maar genomen. De Moody Blues. Ook nog niet een geheel vrije keuze. Broerlief vond dat deze popmuziek wel echte muziek was en getuigde van een goede smaak, naast al die poprommel. De derde LP was the Sound of Silence van Simon en Garfunkel en daarna ben ik echt mijn eigen weg gegaan in het mooi vinden van muziek.
En zo is aan deze Hemelvaartsdag ook weer een einde gekomen en het was weer een aangename dag. We hebben de bloemetjesmarkt bezocht, met Pablo; voor hem een goede uitdaging om zich netjes en sociaal in een drukke omgeving te leren gedragen. Heerlijk op een terras uitgebreid van een lunch genoten en toen was er ook nog tijd om dit blog te schrijven. Ik ben tevreden. Het was een Happy Day.
klik
Nee, ik heb geen writersblock, het komt er gewoon niet van om regelmatig een blogje te schrijven. In mijn mind is het te druk om alles een plekje te kunnen geven. Heel lang kabbelde mijn leven wel gewoon lekker voort, met alle gebruikelijke ups en downs. Ouder worden ging als vanzelf. Misschien werd het tempo iets trager dan voorheen, maar ach, echt storend was dat niet.
De ziekte van P. vijf jaar geleden bracht een verandering waarvan ik de reikwijdte toen nog niet kon overzien. Even een kink in de kabel, dacht ik, maar er niet echt rekening meegehouden dat dit voorgoed het leven zou veranderen. Een beetje aanpassen, ik ging als vanzelf gewoon een stapje harder lopen, iets meer hooi opmijn vork nemen nog een stapje harder lopen en omdat het geheugen bij P. het wat laat afweten nog maar wat meer hooi op de vork nemen totdat je zo moe wordt waardoor het besef komt dat het zo niet meer gaat.
Opeens is het leven niet meer zo leuk. Door de chronische vermoeidheid komt het er niet van om plannen te maken om in het kader van onze nationale feestdagen ook maar iets te ondernemen, waardoor deze dagen min of meer aan mij voorbij zijn gegaan.
Niet dat ik nu zo'n bevrijdingsfestival had willen bezoeken, daar voel ik mij echt niet meer op mijn plaats. Ik denk dat mijn dierbare vriendinnetje L. helemaal gelijk heeft met haar uitspraak zich meer en meer figurant te gaan voelen in bepaalde situaties. In het verleden mocht ik met koningsdag graag even een slag over de kermis maken, maar als je diep in mijn hart kijkt, zou ik niet meer kunnen uitleggen wat ik daar nu nog leuk aan vind, terwijl ik eerder wel genoot van de drukte, de geluiden, de kleuren en de geuren. Te moe of speelt het gevoel van ook hier figurant zijn een rol?
Met die uitspraak over figurant zijn, loop ik al dagen rond met de wens om daar een blogje van te maken met als onderwerp van DEBUTANT naar FIGURANT, maar het komt er niet van. Te druk in mijn hoofd met van alles en nog wat. En toch wil ik weer naar het punt, dat ik domweg weer kan genieten, kan schrijven over wat mij bezig houdt, zelfs als dat inhoudt dat ik mijn ervaringen kan verwoorden hoe het is om figurant te zijn. Weer in balans zijn en tijd hebben om mijn gedachten te ordenen, zodat de blogjes die nu in flarden door mijn hoofd spoken, maar niet geschreven worden, weer zichtbaar gemaakt kunnen worden.
Tijd om de bakens wat te verzetten en dat gaat ook wel gebeuren. Maar ook dat kost eerst veel energie om het een plekje te geven en het te verwerken. Als voorbeeld, de caravan verkopen en het geld op de rekening zien is één ding, maar er echt helemaal vrede mee hebben duurt veel langer. Het is een afscheid van een levensfase die niet meer terugkomt. Natuurlijk is dit niet het enige, wat er speelt, er is meer, veel meer. Met enige hulp van buitenaf moet het mogelijk zijn om de bakens zo te verzetten, waardoor het leven weer wat leuker gaat worden en ik weer toekom om te doen wat ik leuk vind, zoals het schrijven van blogjes.
Zoiets gaat natuurlijk niet van de één op de andere dag, maar een perspectief zien is al een goede stap voorwaarts. Tijdens mijn zoektocht naar een plaatje over evenwicht, als illustratie bij dit blog, kwam ik Evenwicht der Krachten van Carel Willink tegen. Het sprak mij aan.
klik
|
|
