En toen gingen we een huisje huren. Dat heb ik vrij snel gedaan, nadat we de caravan verkocht hadden. Toch maar eens zien wat er dan nog wel mogelijk is. Alles heeft zo zijn voors en tegens. Ik vond het moeilijk om te bepalen wat er in de koffers moest, dat is toch weer heel anders dan dat je het in de caravan opbergt. Bovendien lagen er altijd standaard spullen in de caravan zoals handdoeken etc en dat moet nu op een andere manier mee. Alles moet op de achterbank, want ja, Pablo neemt ook de nodige ruimte in. Maar goed, alles is meegkomen wat ik mee wilde hebben.
Het huisje vind ik eigenlijk wel net zo comfortabel als een caravan. Behalve dat de spullen niet van mij zelf zijn en ik eerst met een theedoek over al het serviesgoed ga, door de pannen en het bestek even afveeg. Maar als ik het dan een keer gebruikt heb is het gevoel van "vies" ook grotendeels verdwenen. En bij slecht weer, waar nu echt wel sprake van is, is een huisje net iets ruimer dan een caravan. Je kunt een paar stappen lopen, het toiletbezoek is makkelijker, de afwas doen is wat comfortabeler, maar je ziet minder mensen en je hebt minder contacten.
En de uitgang is mijlenver weg. Als we gaan wandelen gaan we eerst met de auto naar de uitgang, anders komt er bij elke wandeling iedere keer drie kilometer bij, anderhalf heen en anderhalf terug. En wandelen kun je hier volop. We zijn na een bezoek aan de thuisbasis van Pablo, tevens schoonheidssalon voor honden, waar hij van de deskundige Judith een behandeling kreeg, begonnen met een rondje Arcen van ruim 10 kilometer. Maar ook de wandeltocht van 6 kilometer in het nationale park Maasduinen voorafgaand aan het bezoek wat zou komen, viel reuze in de smaak.
Als het bevriende echtpaar E. +Tj. net als voorgaande jaren, gewoon weer op bezoek komt, voelt alles toch weer min of meer vertrouwd. En wat hebben we het weer gezellig gehad, een mooie fietstocht gemaakt, lekker samen gegeten en vandaag naar de mooie kasteeltuinen van Arcen geweest. Wij waren daar in 2015 al eens geweest, maar er is zoveel te zien, zodat het voor ons eigenlijk wel vaststond dat we daar opnieuw heen zouden gaan. We hebben genoten, ons bezoek ook en het was droog. want dat is het enige wat er aan deze vakantie mankeert, een beetje mmoi zonning weer.
een mooi overzicht van de tuinen met rozen
en beelden
alles keurig onderhouden
ook oog voor details
KLIK
Het dorpsfeest anno 2024 is weer verleden tijd. Als de tent geplaatst wordt beginnen we als bestuur op volle toeren te draaien. je stapt als het ware in een soort bubbel die dorpsfeest heet en je komt weer uit die bubbel als alles opgeruimd is en de tent afgebroken is. Het was net of ik een paar dagen weg ben geweest.
Ik heb met heel veel plezier nog een keer (bijna) volledig meegedraaid. Alleen, 's nachts het opruimen laat ik aan anderen over. Na een uur of één 's nachts gaat na een hele dag in de weer te zijn geweest bij mij het lampje uit. Ik merk dat er lichamelijk in 10 jaar toch wel iets veranderd is. Ondanks dat ik elke week nog een paar uur op de tennisbaan sta en nog vele kilometers wandel, gaat het bukken toch niet zo zo soepel meer als ik dat met het eerste feest van 10 jaar geleden vergelijk.
Daar ik het secretariaat vorig jaar al overgedragen had aan mijn opvolger, had ik het in de voorbereidingen iets minder druk. Maar toch, de centrale figuur zijn in het optochtgebeuren en de zorg voor het tot stand komen van het programmaboekje heeft toch echt wel de nodige tijd gevraagd.
Maar wat een genot als je dan ziet dat het feest loopt. De zaterdagavond vond ik nog het spannendst. We hadden geen idee hoe dit zou gaan lopen. DE KAST zou op zaterdagavond bij ons spelen. Wij als bestuur waren best wel verguld dat die bekende groep bij ons wilden komen optreden, maar we hebben ons daar een beetje op verkeken. Er kwam daardoor heel veel extra werk om de hoek kijken. Er moest een grotere tent komen, meer beveiligers, meer EHBO'ers want er zou nu veel meer publiek komen.
En dat laatste viel in eerste instantie wat tegen. De kaartverkoop ging lang niet zo hard als wij gedacht hadden. Want wat blijkt? De jongeren hebben weinig interesse voor de muziek van De Kast. Zij willen veel liever die boem boem dreunen met voor in mijn beleving kleuterliedjes zoals Liesje leerde Lotje lopen van Jonathan of iets van de Bankzitters en dan met hele harde trillende bassen. Het was dan ook vermakelijk om te zien dat als De Kast hun optredens deden de tent vol stond met dertigers, veertigers en vijftigers en ook nog wat zestigers, maar als de plaatselijke DJ het overnam in de pauzes, juist de jongeren weer in de tent kwamen en helemaal uit hun dak gingen. Maar al met al zijn we tevreden, toch genoeg kaarten verkocht en de avond/nacht was op deze manier voor iedereen een feest. De sfeer was heel goed en de eindtijd van twee uur was voor mijn gevoel heel snel bereikt.
Ik heb weer veel, heel veel munten verkocht, heel veel mensen gezien, heel veel leuke praatjes gemaakt, maar dit is wel de laatste keer geweest. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Het is goed zo.
klik
KLERENHANGER
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Bij het uitruimen van de caravan kwam ik deze klerenhanger tegen. Of is het kleerhanger, want dat gaf de zoekmachine aan toen ik het woord ter controle even opzocht, maar goed, die kwam ik dus tegen. Een heel oud beestje, die ondanks het verdriet van het afscheid moeten nemen van de caravan, toch even een glimlach op mijn gezicht toverde.
Ik was weer even met mijn moeder aan het winkelen in Apeldoorn, in de Hoofdstraat. Ik zal zo'n jaar of twaalf, dertien zijn geweest en voor het eerst kreeg ik iets van het begrip mode mee. Rekken vol met zwarte truien met een col. Het modeartikel van toen, een must have voor iedereen die bewonderaar was van De Beatles. Zij droegen immers zo'n trui.
Mijn moeder streek haar hand over haar hart en ik mocht er één hebben. Ik was de koning te rijk. Na de zwarte trui, kwam de licht blauwe trui met col, maar dat was pas een jaar later. Toen was er nog niet zo'n snelheid in deze branche. Een vooruitstrevende jongen in mijn klas had er één, maar ik geloof dat hij de enigste is gebleven.
Wonderlijk hoe zo'n voorwerp je weer even in een tijd van 60 jaar geleden kan verplaatsen. Ik vraag me wel eens af, zou de jeugd van nu, 12 13 jaar oud, als ze later ook op een leeftijd zijn, die ik nu heb, ook nog van die intense herinnerringen hebben aan de tijd toen ze net de wereld gingen ontdekken? Ik zal geen antwoord op die vraag krijgen, het is te ver weg. Ik ga dat niet meer meemaken.
Ik heb wel een antwoord op een vraag die ik mij altijd gesteld heb, hoe zou ik denken als ik later oud ben. Het antwoord is: gewoon onder ogen zien dat het leven een keer ophoudt en dat er afscheid genomen moet worden als iets niet meer gaat, zoals het op stap gaan met de caravan. En omdat dat ook bij het leven hoort, merk ik dat, na enig verdriet, er toch ook een soort vrede gaat ontstaan. Oud worden is ook een proces, net als teenager worden, zoals dat toen in die tijd nog heette. En de dagen van de teenager waren niet altijd feestdagen, net zomin als de dagen in het oud worden/zijn niet altijd treurdagen zijn.
klik
|
|
