VALERVARING
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Na een kleine week bij het doen van alles en nog wat uitgeschakeld te zijn kan ik nu bijna weer alles. Vorige week, ergens midden in de nacht ben ik in de badkamer gevallen, op mijn rechterarm en schouder. Vraag me niet hoe het kon gebeuren. want dat weet ik niet. Opeens lag ik er. Nu schijnen de meeste ongelukken in en rond het huis te gebeuren, dus dit is er ook één.
Met een stekende pijn in de rechterarm en ook een schouder die nogal wat pijnlijk was ben ik weer in bed gekropen met de gedachte, maar eens zien hoe dit afloopt. Ondanks de pijn ben ik wel in slaap gevallen. Toen ik de volgende morgen wakker werd, heb ik eerst gekeken of mijn hand en de vingers kon bewegen, dat was mogelijk, dus waarschijnloijk niets gebroken zo was mijn conclusie. De schouder kon ik ook bewegen, ook al was dat wat pijnlijk, maar mijn arm omhoog brengen was niet te doen.
Aan de ontbijttafel met P. de situatie maar even besproken. De arm rust geven leek ons de beste optie èn wat pijnstillers in de vorm van ontstekingsremmers. Eerst maar eens even afwachten hoe dit alles zich zou gaan ontwikkelen alvorens naar de huisarts te rennen.
Als ik de arm maar niet belastte, was de pijn wel te doen. Ik heb mij vermaakt met achterstallige afleveringen van de serie DERTIGERS te bekijken, want van keuken schoonmaken, zoals het plan was, kwam natuurlijk helemaal niets terecht, dat moest uitgesteld worden. In de loop van de dag merkte ik dat kleine bewegingen wel weer mogelijk waren. Dat stemde mij gunstig, misschien was het mogelijk om de volgende dag toch te kunnen autorijden, want P. moest voor een controle naar het ziekenhuis in Leeuwarden.
Inderdaad, ik kon de volgende dag autorijden, zij het met de stuurbewegingen in iets aangepaste vorm, de rechterhand liet ik wat in de benedenstand. Het aankleden en haarkammen was nog wel een crime, maar ik kreeg er wel vertrouwen in dat het wel weer goed ging komen. Natuurlijk heb ik wel gegoogeld wat het zou kunnen zijn en als ik zelf een diagnose zou mogen stellen zou ik zeggen, misschien een klein scheurtje in één of andere spier.
Heel eerlijk, zo af en toe sloeg de paniek wel even toe. Zou het toch niet iets ernstigers zijn, had ik toch niet de huisarts er even naar moeten laten kijken, hadden er toch niet even foto's gemaakt moeten worden? Ach helaas heb ik enige ervaring met vallen, over boomstronken, losse tegels, omvertrekken door de hond. Verschillende keren ben ik daarvoor naar de huisarts geweest en deze was altijd heel vriendelijk hoor, daar heb ik geen enkele klacht over, maar meestal werd ik met een geruststellend woord weer naar huis gestuurd met de boodschap, eerst maar even afwachten, mocht de pijn niet over gaan, kom dan gerust weer langs.
En zo heb ik deze ervaringen maar in de praktijk gebracht en het lijkt een goede keuze te zijn geweest. Het gaat elke dag iets beter. Ik kan nog niet alles met de arm doen, tennissen zal nog niet gaan, maar het aankleden en haren kammen gaat al weer een stuk soepeler.
Een bezoek aan de polivalpreventie lijkt mij nog niet nodig. Ik schuif dit ongevalletje gewoon onder de noemer van domme pech en nog niet aan het oud worden/zijn. De door de tijd heen opgedane ervaringen met vallen kwamen mij wel goed van pas, dat dan weer wel. Een mens is dus nooit te oud om het geleerde in de praktijk te brengen.
En natuurlijk ben ik blij dat het goed lijkt af te lopen. En misschien ga ik de serie IN VERWACHTING VAN OUD WORDEN toch doorzetten, vandaar de titel OUD 2.
klik
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Wanneer ben je oud? Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het is om deze vraag te beantwoorden. Door de ogen van de kleindochters zal ik zeer waarschijnlijk wel als oud gezien worden. Of mijn kinderen mij ook al als oud zien weet ik eigenlijk niet en de mensen met wie ik in het bestuur van de Oranjevereniging zit voor de organisatie van het dorpsfeest zien mij wel als een ouder persoon maar nog niet als echt oud.
En ja, Biden vind ik echt oud. Hoog tijd dat hij er mee stopt. Geldt trouwens ook voor Trump, maar eerlijk is eerlijk, die lijkt nog net iets vitaler.
Zelf voel ik mij ook niet alle dagen optimaal, de ene dag heb je het in de rug, een volgende dag wil de schouder niet en weer een andere dag doen de voeten pijn, bijna nooit alles tegelijk en het gaat ook altijd wel weer over, maar toch. Ik moet, als ik dan mijn dagelijkse rondje van vier kilometer met Pablo loop vaak denken aan de tijd dat ik in verwachting was. Mijn moeder zei toen tegen mij, het hoort erbij, als je in verwachting bent voel je alle dagen wel wat.
En zo lijkt het nu ook wel. Op weg naar oud zijn, want ik ben het nog niet, ik ben bezig oud te worden. Oud zijn koppel ik toch meer aan niets meer kunnen. En ja, als ik Biden zie lopen, meer als een zombie en zo nu en dan zo hoor stuntelen in toespraken, dan denk ik: ja, jouw tijd zit er op, jij bent niet meer in verwachting van oud worden, jij hebt de grens bereikt van oud zijn.
Natuurlijk is het een krankzinnige vergelijking, weet ik ook wel. Het één eindigt bij de geboorte van het kind en het andere eindigt bij de dood. Maar toch. Ik wil het proces van ouder worden niet weg moffelen. Natuurlijk spelen de ongemakken een grote rol en ook het afscheid nemen van de mensen die om je heen wegvallen. Maar ik blijf geloven dat het oud worden/oud zijn iets goeds in zich heeft en ook dat het zin heeft. En vooranl naar dat laatste ben ik op zoek.
Ergens speel ik met de gedachte om wekelijks een soort column te gaan schrijven wat te maken heeft met het proces ouder worden. Nee, niet over de pijntjes en de kwaaltjes of het aftakelen, daar is wel genoeg over bekend, maar meer over het beleven van ouder zijn. Toen ik jong was, in mijn twintiger jaren, was ik heel nieuwsgierig hoe ouderen zich zouden voelen, met de wetenschap dat de dood in aantocht is. Ik vroeg mij af, of je daar dan veel mee bezig zou zijn. Het was voor mij toen bijna niet mogelijk om mij voor te stellen wat "men, de oudere" dan dacht.
Wie weet, ik laat het nog even in mij omgaan. Het voelt voor mij als ergens nog een ideaal hebben om daar mogelijk nog iets mee te gaan doen. Wie weet.
klik
ZONDAGSSLOKJE
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Natuurlijk maak ik de rubriek "EERTIJDS" wel af, alleen is door diverse omstandigheden de regelmaat er een beetje uit, maar het komt goed! Dit keer heb ik gekozen voor een paar glazen die nog afkomstig zijn uit het glasservies van mijn moeder. Ik kan niet meer helder krijgen waar de glazen uitgestald stonden, op de zogenaamde theetafel? nee ik denk in het dressoir, achter een glazen deurtje. Al schrijvend weet ik het bijna zeker. Van tijd tot tijd vond mijn moeder dat de glazen met een droge theedoek afgestoft moesten worden, omdat ze er anders stoffig uit gingen zien en dat was een mooi taakje voor mij toen ik als tien- twaalfjarige dochter geacht ging worden een steentje bij te dragen in het huishoudelijke werk.
Op verjaardagen met soms wel 25 mensen op bezoek, werden deze glazen niet veel gebruikt, daar waren ze veel te kwetsbaar voor. Ik kan mij wel herinneren dat als er een oom en tante een hele zondag op visite kwamen, de glazen op een poot gebruikt werden voor een glaasje advocaat. De mannen dronken dan een biertje uit het grote glas of een borreltje uit de kleine borrelglaasjes, maar daar is er niet één meer van.
Ik heb ook wel iets met glazen, vandaar dat ik ze meegenomen heb bij de verhuizing van mijn vader, na het overlijden van mijn moeder. Een tijdje hebben we de gewoonte gehad om op zondag deze glazen te gebruiken voor een glaasje sherry, maar gezien de kwetsbaarheid ben ik daar weer mee opgehouden. Bovendien zijn wij overgestapt van een glaasje op de zondagmorgen naar één Hertog Jan Prestige biertje laat op de zondagmiddag, met een paar borrelhapjes. Het glaasje op de zondagmorgen maakte ons voor de verdere dag te slaperig.
Dat kwam gisteren even ter sprake toen we met Lia en Wim, u weet misschien nog wel, het vriendinnetje vanuit mijn jeugd, met wie ik al meer dan 65 jaar het lief en leed uit mijn leven deel, even een drankje zouden drinken. Zij staan een paar dagen op een camping bij ons in de buurt, en ja dan kan een bezoekje natuurlijk niet uitblijven. Een omgekeerde situatie van vorig jaar, toen wij dicht bij daar waar zij wonen, op een camping verbleven.
Toen ik na de afwas het glaswerk van de frisdrankjes, ook dat kan in mooie glazen geserveerd worden, weer terugzette in de glazenkast, viel mijn oog op die paar glazen van het glasservies van mijn moeder. Ah, dat zou het onderwerp van een nieuwe "EERTIJDS" zijn. Niet meer twijfelen over andere onderwerpen. Dit moest het worden, zo kon ik toch een kleine verbinding maken met het verleden en het nu. Altijd leuk als ik daar in slaag.
klik
Het is een beetje een merkwaardige dag geworden, de verjaardag van P., maar toch wel waardevol. In het begin van de week werden we opgeschrikt toen we de uitnodiging voor de herdenkingsbijeenkomst van Rob ontvingen, gehouden op de dag dat P. jarig is. Omdat het verjaaardagsbezoek pas later op de dag zou komen hebben we besloten de dag in tweeën te delen. 's Morgens zou er alle ruimte zijn om afscheid van Rob te nemen en dan zou er genoeg tijd zijn om 's middags met familie de verjaardag van P. te vieren.
En zo is het ook gegaan. De afscheidsbijeenkomst was ingetogen, sober, informeel, maar daardoor indrukwekkend. Hoewel we de laatste jaren niet zo heel veel contact meer hadden, vond ik het heel erg fijn uitgenodigd te zijn. Afscheid te moeten nemen van Rob is als het ware ook een afscheid nemen van een stuk leven wat voorbij is.
We hebben Rob en zijn vrouw leren kennen toen we begonnen zijn met bridgen. We zaten in een hele leuke lesgroep en we hebben daar diverse vrienden en kennissen aan over gehouden. We hebben vele avonden bridgend met elkaar doorgebracht. Zij waren het ook die ons overgehaald hebben om te gaan tennissen.
Wat heb ik mede door hun aanstichten gouden tijden beleefd. Het was Rob die mij vroeg of ik niet voor hem in de plaats als seniorvertegenwoordiger toe wilde treden in het bestuur van de tennisclub. Zijn handicap, het doof zijn, belemmerde hem toch te veel om in zo'n bestuur goed te kunnen functioneren. Tja, ik groeide door tot voorzitter van de tennisclub, genoot van mijn functie, van de ombouw van de gravelbanen naar winterharde banen, maar genoot ook van de tennistoernooien, georganiseerd door Rob, die altijd afgesloten werden met het uitreiken van een bos lely's aan iedere deelnemer, of je nou gewonnen had of niet.
Na een aantal jaren groei je dan toch weer wat uitelkaar. Interesses en raakpunten worden wat verlegd, mede door het leeftijdsverschil, tennissen en bridgen werd voor hen moeilijker, zij vestigden hun aandacht nog meer op hun grote hobby: De tuin en ik raakte steeds meer betrokken bij het dorpsleven.
En dan opeens die rouwkaart. Toch heel fijn dat we die gekregen hebben. En ja, dan sta je voor de kist en gaat dit alles als in een flits door je heen. Dank je wel Rob. Je was een fijn mens die, misschien zonder dat je het wist, mij veel gegeven heeft. Het was een fijne tijd met jullie.
En als je dan zo rond kijkt en en de vele mensen ziet die je kent van de diverse ontmoetingen vanuit de clubs, dan geeft dat toch een warm gevoel, een gevoel van samenzijn.
En zo zijn we naar huis gereden. Onder de indruk, maar toch ook met het gevoel, oog te hebben voor de tijd die we nog hebben en de mogelijkheden die er nog zijn. En zo hebben we met familie 's middags toch genoeglijke uurtjes beleefd aan het vieren van de 75 ste verjaardag van P.
En 's Avonds? Natuurlijk hebben we voetbal gekeken en waren we net als iedereen blij dat "we" gewonnen hebben. Bij het naar bed gaan zeiden we tegen elkaar: het was een gedenkwaardige, merkwaardige dag, maar zeker de moeite waard. Eén die we niet zo snel vergeten zullen.
klik
Vandaag begint de tweede helft van dit jaar. Om in voetbaltermen te blijven, de eerste helft was nu niet direct een doorslaand succes, maar een goede coach zal met zijn aanwijzingen vooral gericht zijn op het spelen van de helft die nog komt en aangezien ik mijn eigen coach ben, neem ik deze wijsheid maar over. Natuurlijk waren er ook goede momenten in de afgelopen tijd, maar ik heb gelukkiger tijden gekend.
Eén van de aanwijzingen die ik mij als coach voor het komende half jaar heb gegeven is: meer leven bij de dag, misschien zelfs bij het uur. Er staan voor de komende tijd genoeg zaken op het program waar ik belangstelling voor heb en wat ik met genoegen ga volgen.
In de eerste plaats natuurlijk het voetbal. Ik wil niet pessimistisch zijn, maar dat kan na morgen natuurlijk voorbij zijn als "we" verliezen. Maar dan is er nog de Tour de France; dit jaar kan ik het van A tot Z volgen omdat ik thuis ben. Elke dag wordt gezellig afgesloten met het kijken naar De Avondetappe, een programma wat ik heel graag volg. Dan is er ook nog tennis. Wimbledon gaat van start en dat moet ik dus een beetje combineren met de Tour. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet. Is nog wel een dingetje. En dan komen de Olympische Spelen er ook nog aan. Nooit een groot fan van geweest, maar nu ik toch thuis ben ga ik daar wel de krenten uit de pap halen,
Naast al deze sportgebeurtenissen gaat het RARITEITENKABINET ook nog van start. Dat ga ik zeker met grote belangstelling volgen, maar vanwege het zomerreces, zullen de spelers voorlopig nog weinig te zien zijn, of van zich laten horen, maar in september zullen de dames- en herenpolitici er vol voor gaan. Waarschijnlijk valt er dan genoeg te beleven. Nee, het klinkt misschien al door mijn woorden heen, veel vertrouwen heb ik er niet in, maar we zullen zien.
Ik ga in ieder geval mijn best doen om er een mooie tweede helft van te maken. Ik zet mijn beste beentje voor, maar ik zal mij ook wat laten varen op de wind.
klik
|
|
