NAJAAR

Herfst, ik heb er wel wat mee. Ik verheug me altijd op de prachtige kleuren die gaan komen, de vele kleuren geel, rood en oranje. De dagen die eerst rond de twaalf uren daglicht geven, waardoor ik de zons- opgang en ondergang kan zien en beleven, maar ook de stand van de zon waardoor er soms een heel speciale lichtval kan ontstaan. En dan niet te vergeten de heerlijke herfststormen en regenbuien en daarnaast de soms prachtige bijna nog zomerse dagen tussendoor die ik dan als een cadeautje ervaar. Kortom de herfst is nooit saai behalve als het dagen achtereen mistig is.

Na Prinsjesdag, wat voor mij verbonden is met de intrede van het najaar, is het gewone leven weer helemaal op gang gekomen Alles is weer opgestart, de scholen zijn al weer even bezig, de clubs draaien weer op volle toeren en ook op het politieke vlak is er weer heel veel te beleven. De herfst, hoe onstuimig ook, brengt mij altijd wat rust. Tijd om weer allerlei activiteiten binnenshuis te gaan doen, of gewoon even helemaal niets doen en een aardig programma op tv aanzetten. 

En, als je even naar buiten gaat, de herfstgeuren opsnuiven, het nat worden voor lief nemen en dan weer blij zijn met het thuiskomen en een lekker stoofpotje maken wat dan binnenshuis ook weer overheerlijke geuren verspreidt. En opeens is er dan die éne stille morgen waarop blijkt dat het even gevroren heeft. Een voorbode van de winter. Maar die is hoop ik nog ver weg.

Ik houd van het voorjaar, het lijkt dan net of het buiten feest gaat worden als de bloesem aan de bomen komt, maar ik houd ook heel erg van de herfst, vooral omdat het weer iedere dag weer anders kan zijn en daardoor een hele aparte kleur aan de dag geeft.

Ooit is het woord cocoonen uitgevonden en ik verheug me er op. Heerlijk in mijn hoekje zitten lezen, kaarsje aan, beetje breien als mijn schouder dat weer toelaat, anders maar wat haken, misschien weer eens wat kleuren, en puzzelen. Dat ook. Ik kan niet wachten op de eerste echte regendag. Dan mag ik.  

EERTIJDS 46

POESIEALBUM

Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.

Vanaf het moment dat ik de rubriek 'EERTIJDS' startte, wist ik dat ik ook een keer met dit Poesiealbum op de proppen zou komen, maar iedere keer koos ik toch weer voor een ander onderwerp. Ik heb er niet zo veel mee.

Ik heb het op mijn 7e verjaardag van vriendinnetje Magda gekregen. Ze woonde in dezelfde straat en op een keer, ik zat bij mijn moeder achter op de fiets, riep mijn moeder iets van: Magda kom je straks met Hanny spelen? Ik was toen nog net geen vier jaar maar ik kan het me nog wel herinneren.

Een half uurtje later kwamen Magda en haar moeder en van af die tijd waren wij vriendinnetjes. Die eerste keer hebben we buiten op een bankje een kleurtekening gemaakt. Het bankje was al oud en wat hobbelig  en was ook nog wat nat, dus wilde het niet zo goed.

Magda's moeder werd tante Ans en haar vader ome Heim en mijn moeder tante Corrie en mijn vader ome Marinus. We hebben heel veel samen gespeeld tot we ongeveer 8 jaar waren. Bij Magda hadden we heel veel vrijheid, we mochten bij haar niet zo heel veel in huis spelen, maar er was een soort serre aan een schuur gebouwd en daar hebben we altijd met heel veel plezier gespeeld. Heel vaak speelden we schooltje en dan was ik de juf. Ook had ome Heim 2 schommels buiten gemaakt, zodat we samen konden schommelen. Bij mij thuis was maar één schommel. Maar bij mij thuis mochten we dan weer met het theeserviesje spelen en kregen we echte thee en suiker. Dat had ook wel weer wat. De ouders konden het onderling ook goed met elkaar vinden en we hebben op de zondagmiddag menig fietstochtje samen gemaakt.

Toen ik bijna 8 jaar was gingen wij verhuizen, Magda is nog jarenlang mijn zondagsvriendinnetje gebleven, de ene zondag kwam ze bij mij en de andere zondag ging ik naar haar toe. Rond de middelbareschooltijd is de vriendschap verwaterd. Het paste niet meer.

Nadat ik dit poesiealbum gekregen had, moest ik dus vragen of iemand een versje in mijn album wilde schrijven, dat vond ik heel moeilijk. Ik werd ook wel een beetje door mijn moeder aangespoord om het te doen, maar het ging eigenlijk voorbij aan mijn durf en mijn lef. Het album is dan ook nooit vol gekomen. Het irriteerde mij ook mateloos dat mijn naam iedere keer verkeerd geschreven werd. Hannie met ie en dat was ik niet, ik ben Hanny  met y. Die rare tik heb ik altijd gehouden, want ik krijg nog altijd de kriebels als ik mijn naam verkeerd geschreven zie.

Zo is het al met al ook nog een aardig blogje geworden. Dat had ik eigenlijk niet verwacht. Het Poesiealbum is iets van: tja, wat moet ik er mee. Toch nog maar even bewaren.

DUIDELIJK STUK

Toen ik de spreekkamer binnenkwam zag ik het grote opengeslagen anatomieboek al op het bureau van de huisarts liggen. "Aan de hand van de plaatjes kan ik je beter uitleggen wat er aan de hand is", zei de zoals altijd hele vriendelijke huisarts tegen mij. "Dat is ook de reden dat ik je gevraagd heb om naar het spreekuur te komen. Dit is moeilijk over de telefoon uit te leggen". 

Ik wist dus al dat er iets in mijn schouder/arm stuk was, dat had de dame die de echo gemaakt heeft, mij al verteld. Er is dus één spier aan de achterkant helemaal afgescheurd, de supraspinatus muscle, en aan de voorkant is er nog een spier half afgescheurd. 

Op de vraag van de huisarts hoe ik gevallen was en wat er nadien nu precies gebeurd was, heb ik zo goed en zo kwaad verteld hoe het één en ander volgens mij gegaan is en dat ik eerst dacht dat het om een flinke kneuzing ging. Ik kon alles nog bewegen en in de eerste 2 weken was er elke dag vooruitgang. Na een dag of 10 kon ik mijn arm weer voor 80% gebruiken en daarna ging het opeens snel bergafwaarts en heb ik besloten de hulp van een fysiotherapeut in te roepen.

Na het bezoek aan de fysiotherapeut kreeg ik wat oefeningen mee naar huis, maar daarmee werd het er niet beter op, na een week dus andere, wat softere oefeningen, maar de pijn nam alleen nog maar toe, vooral 's nachts. Dus vlak voor de vakantie heb ik het besluit genomen maar eens naar de collega huisarts te gaan, eigen huisarts was nog met vakantie, en dat hij het nodig achtte om foto's en een echo te laten maken. Ik kreeg een recept mee voor wat pijnstilling in de nacht en het advies om de arm in ieder geval niet bovenhands te belasten en zeker niet door de pijngrens heen te gaan (dat liet ik vanwege de heftige pijn  dan ook wel uit mijn hoofd, maar gelukkig kon ik wel autorijden en het stuur van de fiets vasthouden zonder pijn) en te proberen om er toch een leuke vakantie van te maken. Dat is ook wel aardig gelukt.

Na verdere uitleg van de arts was ik vooral benieuwd wat er aan te doen is. Helaas niet veel. En ook aan de pijn is niet zoveel te veranderen. Een operatie is eigenlijk niet aan te bevelen, maar hij zou nog met de orthopeed overleg hebben. Prognose: de meeste pijn zal op den duur overgaan, de spieren naast de afgescheurde spier zullen op den duur die functie wel wat gaan overnemen en met hulp en begeleiding van de fysiotherapeut met goed  afgestemde oefeningen moet dit verbetering in de siuatie gaan brengen. Of er sprake kan zijn van volledig herstel is niet te zeggen, evenmin of het ooit weer mogelijk zal zijn om te kunnen tennissen. "Maar zeg nooit nooit", zo besloot de huisarts zijn verhaal.

Tja, daar zat ik dan. Enigszins verslagen. "Helaas, mooier kan ik het niet voor je maken en ja, de pijn zal ook nog wel even blijven". Na nog wat over het gebruik van de pijnstillers gesproken te hebben, was het consult ten einde en met een: "sterkte, en als ik contact heb gehad met de orthopeed, bel ik je nog" verliet ik de spreekkamer.

Nee, echt vrolijk word ik er niet van, maar ik ga ook niet bij de pakken neerzitten. Ik heb in de afgelopen weken al veel geleerd wat ik wel en wat ik niet kan doen en hoe ik sommige dingen kan aanpassen. Ook word ik steeds handiger in het doen van dingen met de linker arm en hand.  

En nu dus maar eens zien wat de andere spieren kunnen gaan overnemen. De eerste afspraak met de  fysiotherapeut is gemaakt en ik weet dat het dus een langdurig proces gaat worden, maar ik ga er wel voor om te werken aan een zo'n goed mogelijk herstel. Aan wil en motivatie ontbreekt het mij niet en ach ook aan omgaan met pijn is enige gewenning mogelijk. Ik ga proberen mij zo min mogelijk door dit alles te laten beperken, hulp inschakelen waar dit mogelijk is en plezier blijven houden in de dingen die ik wel kan doen.

VAKASURE

Een week met vakantie! Toch geen reden om niet even een blogje te schrijven? Wel en niet. We hebben echt een fijne fantastische week, maar er is één min puntje. Mijn rechterschouder/bovenarm wil maar niet genezen en zorgt toch wel voor wat overlast. Met pijnstillers kan ik de pijn enigszins onder controle houden, maar om nu aan de iets te hoge tafel met mijn laptop aan de gang te gaan is net iets te veel gevraagd. Dan moet de rechterarm te hoog opgetild worden wat echt niet gaat. 

Onze mooie vakantieweek in Overloon zit er bijna op. Morgen gaan we weer naar huis en dan staat er om 4 uur een afspraak gepland om een echo en een foto van mijn schouder/bovenarm te laten maken. Ik hoop dan duidelijkheid te krijgen over wat er aan de hand is. Beetje jammer van de voortdurende aanwezige pijn, maar ik heb geweigerd om dit deze vakantie te veel te laten beïnvloeden. Na bijna 7 weken heb ik aardig geleerd om er zo min mogelijk hinder van te hebben.

Het is mede door het weer een fantastische week geworden. Ik vind deze omgeving heel erg mooi. Er kan volop gewandeld en gefietst worden met heel veel afwisseling. Bossen, heide, coulissenlandschap en dan ook nog de Maas. 

Natuurlijk valt er veel meer van te vertellen dan dit korte blogje; een samenvatting ligt zeker in het verschiet, al was het alleen maar om de geschiedenis van Overloon even voor het voetlicht te brengen.