Waarom ik zo graag naar de expositie van trouwjurken in het Fries Museum wilde, weet ik eigenlijk niet, maar iets trok mij er in aan. Misschien wel om met een stukje verleden af te willen rekenen. Vriendin D. wilde mij echt een plezier doen om dit samen te gaan bekijken. Ik had haar al eens over mijn frustratie van mijn trouwjurk verteld.
Mijn moeder had altijd beloofd, dat als ik ging trouwen, ik van haar een trouwjurk zou krijgen. Maar wat bij jonge dames natuurlijk veel vaker gebeurde, ik raakte zwanger voordat ik getrouwd was. Oeps, daar was mama niet zo blij mee. 
Een nieuwe trouwjurk was geen optie meer, ze bewerkstelligde dat ik een jurk in bruikleen kon krijgen van een nicht van mijn aanstaande schoonzus. Het geld wat uitgespaard bleef door het niet uit te geven aan een trouwjurk kon beter besteed worden aan het kopen van een wasmachine en een koelkast. Aldus geschiedde. Ik voelde me heel ongemakkelijk in die trouwjurk, maar ik liet het toen gewoon gebeuren. Wat wil je als je net twintig bent.
Het huwelijk strandde en daarmee parkeerde ik ook de minder leuke gevoelens over die trouwjurk. Ooit als mijn dochter zou gaan trouwen zou ik het anders doen, maar dochterlief is nooit getrouwd.
Wat wel een feestje was, dat ik, toen de zus van P. ging trouwen, met haar en skoanmem mee mocht om samen een trouwjurk voor haar uit te gaan zoeken. Ik heb er van genoten.
Met al deze bagage in mijn hoofd wilde ik dus per se naar de expositie 'Ja Ik Wil'. En achteraf moet ik zeggen, dat het geheel mij wat tegenviel. Ik had er meer van verwacht. De uitleg over het ontstaan van het gebruik van de witte trouwjurken was mij wel bekend en veel nieuws over andere historische feiten heb ik eigenlijk niet opgedaan, het meeste was mij wel bekend.
En verder deed het mij eigenlijk niet zo veel meer. Er was eigenlijk niet één jurk waarvan ik dacht, dat is 'm, die had ik graag aan willen hebben.
Dw. en ik hebben een fijne middag samen gehad en wat is het fijn om in een vriendschap te mogen ervaren dat ook herinneringen met een rafelrandje met elkaar gedeeld kunnen worden.
klik
de trouwjurk van Maxima
Net als zovelen heb ik gisteravond met stijgende verbazing het laatste nieuws over alweer een dreigende kabinetscrisis gevolgd. Aan de éne kant geef ik de afgetreden staatssecretaris mevrouw Achebar gelijk. Ook ik vind dat er in dit kabinet niet op een juiste manier met elkaar wordt omgegaan. Er wordt mijns inziens te snel geoordeeld, te veel veralgemeniseerd en met kreten gewerkt die onvoldoende op een werkelijke toedracht onderzocht zijn.
Vanaf het begin vond ik dat het woord pogrom veel te snel in de mond genomen werd; de situatie was niet eenduidig of goed geanalyseerd. Het gedrag van een aantal Israëlische supporters is ook niet prijzenswaardig. Daarbij opgeteld, de complexe situatie in het Midden Oosten, dan werken deze voortijdige kreten polarisatie in de hand en dan lokt het één het ander uit. Dat de staatssecretaris een statement wilde maken juich ik alleen maar toe, maar hier komt misschien toch enige onervarenheid van onze huidige bewindslieden om de hoek kijken.
Misschien had ik het ook wel op deze manier aangepakt als ik als veertigjarige op die positie zou hebben gezeten, maar door ervaring wijs geworden zou ik het nu toch wel anders aangepakt hebben. Ik zou zeker net als de staatssecretaris mijn ongenoegen wel kenbaar hebben willen maken, maar zou dit toch langs andere wegen gedaan hebben. Ik vraag mij af of zij haar besluit met de andere politici uit haar partij besproken heeft. Ik krijg de indruk van niet, dat het meer éénmans(vrouws)actie is geweest.
Ik vind dat jammer. Ze had het voor mij best wel breder mogen maken, want ook ik, maar een gewone burger, vind, dat de omgang met elkaar en het vreemde communiceren via twitter of X zoals het nu heet ondermaats is. Ik verwacht meer onderling respect naar elkaar en ik verwacht zeker, dat wanneer men uitspraken doet, dat deze weloverwogen zijn. Iedere keer knuppels in het hoenderhok gooien en dan maar zien wat er gebeurt lijkt mij toch een amateuristische manier van regeren.
Ik verwacht van de heren en dames politici die ons land regeren ook enige deskundigheid en goede omgangsvormen. Of ben ik nu te ouderwets en zie ik dat verkeerd?
Ik mag toch hopen dat uit het gebeurde zodanig lessen worden getrokken wat de ervaring om deskundig te kunnen besturen ten goede komt. We zullen het zien.
klik
Het is al weer te lang geleden, dat er een blogje uit mijn laptop kwam. Ik ben heus een vredelievend mens, maar ik schijn steeds in conflict te zijn met de tijd. En het conflict wordt maar niet opgelost, want ik blijf maar achter de feiten aanhollen, zelfs nu er hulptroepen zijn ingezet.
Het is nu ruim 15 weken geleden, dat ik gevallen ben en mijn schouder ernstig geblesseerd raakte. De casemanager die ons ondersteuning geeft bij het ziekteproces van P. raadde mij aan om via de WMO huishoudelijk hulp aan te vragen, omdat het anders wel heel zwaar voor mij zou gaan worden.
Ik heb haar advies opgevolgd. De aanvraag was vrij snel geregeld, de toewijzing nam enige weken in beslag en daarna duurde het nog een paar weken voordat er daadwerkelijk iemand was gevonden, Maar sinds 3 weken heb ik nu een huishoudelijke hulp die bij ons elke week 2 uur en 12 minuten huishoudelijk werk mag verrichten.
Het is een (in mijn ogen) jonge man van begin 40 jaar geworden. Dochterlief zei tegen mij, toen ik haar dit vertelde, dat het in de ogen van (klein) dochter een oude man zou zijn; ha ha, het is maar vanuit welke hoek je zoiets bekijkt.
Mijnheer E. poetst dat het een lieve lust is. En ik moet zeggen, dat het mij aardig naar de zin is. Eén ding vraag ik mij echter wel af. Hij komt hier met eigen attributen, datwil zeggen, schoonmaakdoekjes, schoonmaakmiddelen dweilstok etc. Ik ben de derde of vierde in de rij en ik vraag mij af of hij voor elk huis met schone doekjes begint èn of hij de doekjes verschillend inzet. Ik zou het namelijk niet zo fris vinden als toiletten en meubels met eenzelfde doekje behandeld worden. Daar ga ik de volgende week even uitleg over vragen, maar verder niets op aan te merken hoor. Hij werkt heel planmatig, wil in de eerste weken alles grondig aanpakken, de eerste week was de bovenverdieping aan de beurt, de tweede week werd de huiskamer met bezemen gekeerd en afgelopen keer werd de keuken onder handen genomen. Nee, laat deze mijnheer maar schuiven, dat komt wel goed.
En ik zou er van kunnen genieten, de tijd die ik nu meer zou hebben, maar gek genoeg gebeuren er dan weer andere dingen waar de tijd en energie aan opgaan. Omdat P. toch wel erg veel buikpijnklachten had, en de oncoloog door de telefoon de situatie niet kon beoordelen, zat er niets anders op dan maar naar Groningen af te reizen. P. is een nachtje ter observatie gebleven, maar gelukkig mocht ik hem de volgende dag weer ophalen. Oorzaak klachten onduidelijk, voorlopig de pijn maar bestrijden met paracetemol.
En ja, dan merk ik dat aan mijn kunnen wel eens een eind komt en dat ik veel langer tijd nodig heb om weer in mijn gewone doen te raken.
Gelukkig lijkt alles weer wat in de rust te komen, maar wat ben ik blij met mijn hulptroep. Even hoef ik geen tijd te besteden aan de schoonmaakklussen in huis. Dat wordt even voor mij gedaan. En wat vind ik dat fijn.
Met de revalidatie van mijn schouder gaat het redelijk goed, ondanks dat ik een dag of tien geleden gestruikeld ben over een snoer en languit voorover viel. Gelukkig is de schade meegevallen, maar het gaf de mooie bijeenkomst met oud collega's wel een klein beetje een wrange nasmaak. Twee nachten slecht slapen vanwege de angst dat er toch weer iets stuk zou zijn doet een mens natuurlijk geen goed, maar het lijkt goed te zijn gegaan en ik kan weer voluit de oefeningen, nodig voor een goede revalidatie, volgens schema afwerken.
En zo wordt mijn tijd met van alles en nog wat gevuld waardoor ik het gevoel blijf houden dat ik in gevecht ben met de tijd en dat ik telkenmale de strijd verlies. Maar, als ik heel eerlijk ben, ik verklungel ook wel eens tijd met niets doen hoor. Lekker zitten en even op de Ipad bezig zijn vind ik toch wel heel aangenaam.
klik
|
|
