Ze zijn af, de sokken, gebreid op die kleine breinaaldjes, genaamd Addi CraSy Trio. Het was even wennen, ik heb de nieuwe techniek nu wel aardig onder de knie, maar een volgende paar brei ik wel op nog iets dunnere naalden, want ik ben niet helemaal tevreden over de boord.
Een volgend paar? Ja, om de kosten enigszins te drukken zal dat wel moeten. De prijs van dit paar sokken is ruim vijftig euro. Aanschaf boek 23 euro, breinaalden 15 euro, een mal om de sokken mooi op te laten drogen zodat het ingebreide werk mooi "geblokt" wordt 15 euro en dan het breigaren nog, 8,50 euro. Maar goed dan heb je ook wat.
Terwijl ik met de eerste sok bezig was, bedacht ik dat ik de tweede sok wel in tegengestelde kleuren kon breien. Kleine dochter R. draagt namelijk nooit twee gelijke sokken, dus trok ik de conclusie, dan zal kleine dochter N uit verweg land, voor wie deze sokken bedoeld zijn, dit ook wel leuk vinden. Achteraf viel het nog helemaal niet mee en heb ik de lichte kleur "tijdelijk" even donker gemaakt om niet steeds in de war te raken. Later heb ik het weer zo goed mogelijk uitgegumd
Op de breiclub vond men het idee van 2 verschillende sokken die toch bij elkaar hoorden een heel originele en creatieve aanpak. Groot was mijn verbazing, toen ik gisteren in de krant las, dat er in Leeuwarden een Slowaakse sokkenzaak zich gaat vestigen. De sokken hebben vaak opvallende prints waarbij het opmerkelijk is dat de linker- en rechtersok niet gelijk zijn maar wel bij elkaar passen. Nou ja zeg, nu vraag ik je. Kom ik via een kleindochter op een lumineus idee en dan schijnt het dus al te bestaan.
Hoe dan ook, ik ben even in de ban van het sokken breien, ook dat schijnt iets hyperigs te zijn en ik doe vrolijk mee.
KLIK
mijn hond heet Hessel
Soms gaat alles net even iets sneller dan dat ik het bij kan houden. Een paar weken geleden las ik ook al iets over vaagtaal. Ik had er toen over willen bloggen maar het kwam er niet van. Het zal de vooraankondiging van de vaagtaalverkiezing wel zijn geweest.
Ook toen was mijn aandacht al getrokken door de term "in je kracht staan"' .Het herinnerde mij onmiddellijk aan drie jaar geleden. Tijdens mijn dieptepunt in de werksituatie en mijn hoogtepunt daarnaast, het uitbrengen van mijn boek, werd ik, om weer terug te keren in mijn werk, begeleid door iemand van de arbodienst. Zij gebruikte toen de term, dat ik ook in mijn werk weer zien in mijn kracht moest zien te komen.
Ik had toen al zoiets van: wat een vreemde uitdrukking, wat zou ze daar nu precies mee bedoelen? Ik had toen niet de energie om op een dergelijke futiliteit in te gaan, dus heb ik het maar laten zitten. Als ik zie hoe ik nu weer met veel plezier aan het werk ben, zou ik kunnen zeggen: ik ben dus weer in mijn kracht gaan staan. Brrr. echte vaagtaal dus.
"Duurzaam" is dit "in mijn kracht staan" wel, want dat is nu al weer ruim drie jaar bezig. Deelnemers aan de vaagtaalverkiezing schijnen zo langzamerhand ook de buik van vol te hebben dat alles tegenwoordig "duurzaam" moet zijn. Op dit moment heb ik daar wel een afwijkende mening over en wel hierom.
Dit is het eerste blogje wat ik op de nieuwe PC schrijf en ik mag toch hopen dat deze nieuwe wel een heel duurzaam leven heeft. In ieder geval stukken langer dan de twee jaar zoals de vorige. De toekomst zal het uitwijzen. (klik)
Het valt niet mee om van twee onderwerpen één blogje te maken. Waarom zo moeilijk, maak dan twee aparte blogjes, hoor ik u bijna denken. Dat zou kunnen, maar ik zie ergens overeenkomsten die ik met elkaar in verband wil brengen, maar ik weet even niet hoe. Al schrijvend kan ik het opeens benoemen. Het is de LUST. Beide mannen hebben zich misschien te veel laten leiden door het najagen van hun lusten.
Het gaat om prins Albert van Monaco en de Franse Dominique Strauss Kahn. Ik neem het de 53 jarige Albert helemaal niet kwalijk dat hij al vele avonturen heeft gehad, maar met het aangaan van een huwelijk, neem ik toch aan dat dit als een serieuze aangelegenheid wordt gezien. Gezien het feit, dat de trouwdatum al bijna een jaar bekend was, kan ik weinig waardering voor hem opbrengen als datgene wat er van hem beweerd wordt, waar is. Helaas ben ik geneigd te denken dat wat de pers beweert misschien wel juist is.
Dit in tegenstelling tot Dominque Straus Kahn. Hoewel uit verhalen blijkt dat deze meneer een vrij uitgebreid amoureus verleden schijnt te hebben, heb ik de verhalen rond dat kamermeisje vanaf het begin gewantrouwd. De brute wijze van benadering van deze dame zoals dit in de pers wordt afgeschilderd is op mij als zeer ongeloofwaardig overgekomen.
Ongeloofwaardig, dat is ook het woord wat ik wil gebruiken voor de rol die Albert als bruidegom heeft gespeeld. Nergens heb ik ook maar een stukje tederheid kunnen ontdekken naar zijn bruid Charlène toe. Ik heb alleen maar gezien hoeveel belangstelling hij voor de omgeving ten toon spreidde, Een knikje hier, een knipoogje daar. Ik zie de toekomst van de bruid somber in. Is er wel een toekomst voor haar samen met haar man?
Misschien heeft het huwelijk van mijnheer en mevrouw Straus Kahn na de woelige baren van de afgelopen tijd nog wel meer kans om vlot getrokken te worden dan dat het huwelijksbootje van het kersverse echtpaar in een veilige haven zal aanmeren. Het is me wat met die lust van die mannen.
Moet ik nu echt zo goedgelovig zijn en dit voor zoete koek aannemen? Het officiële staatsbezoek van de koningin aan Oman is geschrapt, maar de koninklijke familie is er wel heen gegaan om deel te nemen aan een prive-diner. Pas vandaag hoorde ik dat er een aantal staatsbezoeken achter elkaar gepland waren. Na Oman was bijna buurland Qatar aan de beurt en dit staatsbezoek zou gewoon doorgaan. Uiterst pijnlijk voor Oman als het koninklijk huis daar dus helemaal verstek zou laten gaan. Het koninklijk huis? of anderen? bedachten dat het staatsbezoek dan wel in een privediner omgezet zou kunnen worden. Na wat -gespeeld? gemorrel ging de premier akkoord met het prive-bezoek aan dit land. Ik ben geneigd om te geloven dat men vanuit regeringsstandpunt deze gang van zaken eigenlijk alleen maar kon toejuichen. Op deze wijze werd Oman niet volledig afgewezen en zou het niet doorgaan van het staatsbezoek minder schril afsteken tegen het wel doorgaan van het staatsbezoek aan Qatar.
Het wil er bij mij niet in dat premier Rutte en consorten dit niet in hun overwegingen mee hebben laten spelen. Volgens mij heeft men heel bewust gebruik gemaakt van de mogelijkheid van het privebezoek. Dit zou een manier kunnen zijn om èn de kool èn de geit te sparen. Jammer dat dit alles zo weinig transparant naar voren komt. Volgens mij kan een ieder op de klompen aanvoelen dat we op de één of andere manier een oor aangenaaid worden.
Ik ben bij de tijd, ik doe in de vaart der volkeren gewoon even mee. Ook ik besteed in dit blogje kort aandacht aan de provinciale verkiezingen. Niet omdat ik mij zo verbonden voel met Friesland, want dat is niet zo. Ik ben geen geboren Fries en ik zal dan ook nooit een Fries in hart en nieren worden, hoewel, ongewild, het Friese accent in mijn spreken al jaren heel duidelijk te horen is. Dus geen echte Fries, maar toch wel zuinig op de provincie zoals die is. Mijn haren gaan recht overeind staan als ik artikelen lees over het samen voegen van provincies.
Een Groot-Friesland, bestaande uit de kop Noord-Holland en Fryslân, waarom zou dat ingesteld moeten worden? Ik zie er weinig voordelen in, net zo min als in een samenvoegen van Groningen-Drenthe, of zoals ik enkele weken eerder las, het samenvoegen van Zuid-Holland, Utrecht, het Gooi en de Betuwe. Wat een onzin. Nog even en dan kunnen alle provincies bij elkaar gevoegd worden. Dan is er: het land Nederland en: de hele grote provincie Nederland.
Anderzijds. misschien is dit voor de verkiezing van de Provinciale Staten wel De oplossing. Geen gekrakeel meer over de campagnevoering, dat deze niet op de afzonderlijke provincies gericht zou zijn. Ook geen discussies meer over het feit dat de uitkomst eigenlijk alleen maar in het teken zou staan van hoe er op dit moment over de regering gedacht wordt en dat de inhoud van de debatten die gehouden zijn alleen maar gaat over de landelijke politiek. Nee er kan dan duidelijk gesteld worden, dat het gaat om de getrapte Eerste Kamer Verkiezingen.
De kiezers in den lande stemmen straks dus op kandidaten uit die éne hele grote provincie Nederland en van daaruit worden er dan weer de leden voor de Eerste Kamer gekozen. Tja, het kan dan voorkomen dat er weinig vertegenwoordigers vanuit het noorden of zuiden deze functies bekleden, maar dat is toch niet erg? Nederland is toch één hele grote provincie geworden? En trouwens, wat is het nut van zo'n Eerste Kamer? Hier en daar wordt er al wel eens iets gemord en geopperd dat het overbodig zou zijn, maar heden ten dage gaan er nog niet zoveel stemmen op over afschaffing van De Eerste Kamer.
Zelf ben ik een voorstander van het in stand houden van de Eerste Kamer, daar deze naar mijn mening toch iets van een controlefunctie heeft. Voor mij is dat dan ook een grote drijfveer om wel te gaan stemmen. Ik merk inderdaad niet zoveel van provinciale invloeden die van betekenis zijn voor mijn leefomgeving, maar of schaalvergroting daar zo'n positieve wending aan zal geven betwijfel ik.
Of er wat betreft dit verkiezingsstelsel ooit iets gaat veranderen? Wie weet, de tijd zal het leren. Er zullen in de toekomst heus wel eens veranderingen gaan plaats vinden. Er vinden altijd veranderingen plaats. Deze tijd is toch ook echt niet meer hetzelfde als de tijd van waaruit onderstaande Koekoeksklok stamt. Maar alles heeft zijn tijd nodig.(Ook deze klok is in het museum van Furtwangen te zien.) klik
klik
Moet ik daar over schrijven, over de omwenteling in Egypte? Ik kan het niet. Of liever gezegd, ik durf het niet. Ik heb zo het idee, dat mijn kennis hierover, tekort schiet. In de ruïnes van mijn wereldkennis komt de naam Nasser ials eerste bij mij boven. Hij was het, die ik steeds op televisie zag, ten tijde van de zesdaagse oorlog tegen Israël. Zijn beeld kan ik mij nog goed herinneren, maar daarentegen heb ik geen beeld van Sadat en was ik wel bijna vergeten, dat hij vermoord is, voordat Mubarak aan de macht kwam.
Ergens weet ik dan wel weer, dat er in 2005 presidentsverkiezingen zijn geweest en dat Mubarak, toen met een meerderheid van 88% gekozen is. Dat er sprake zou zijn van ernstig gerommel of gemor in dat land zou zijn had ik geen weet, terwijl ik al jaren dagelijks de krant lees om daarmee te proberen een beetje van het nieuws in de wereld op de hoogte te blijven.
Toen, nadat men in Tunesië de straat op was gegaan, ook in Egypte de sterke roep naar hervormingen en bevrijdingen naar voren kwam, ben ik mij af gaan vragen of ik in de afgelopen jaren wat gemist heb. Altijd over deze onderwerpen heen gelezen? Ik heb daar toch ernstige twijfels over.
In dit hele gebeuren sta ik in de zijlijn. Ik kan mij niet mee laten gaan in de blijdschap van van de mensen die ik zie. Hoe kan het dat ik nooit heb geweten dat al deze mensen zo diep ongelukkig waren. Hoe kan het dat de pers er in al die jaren zo weinig aandacht aan heeft geschonken?
Nu staan de kranten bol van het nieuws over Egypte(de berichten over Tunesië kan ik opeens niet meer vinden, zou het daar nu opeens koek en ei zijn?). Ik begrijp nu, dat er heus wel sprake zal zijn geweest van een dictatuur, maar wel één die toch aanvaardbaar om het land als bondgenoot van de Verenigde Staten te accepteren. Misschien is inderdaad de tijd rijp om meer richting democratie te gaan, maar voor mij komt dit alles als uit het niets uit de lucht vallen.
Steeds bekruipt het gevoel mij, dat de social media er bovenop zitten en dit alles vele malen uitvergroten, wat dan weer tot gevolg heeft, dat de volksopstand aangewakkerd wordt en zelfs lijkt te gaan lukken. Waar dit alles toe gaat leiden is nog lang niet zeker. Ik heb er wat gemengde gevoelens over, maar deze zijn vaag en ik kan mijn bedenkingen niet echt onderbouwen. Men viert een overwinning, maar of dit ook echt een overwinning zal zijn moet nog blijken. Dit ligt nog verborgen in de toekomst.
Ik weet eigenlijk niet zo precies waarover ik op dit moment zou moeten schrijven. Er gebeurt zo veel. Nog steeds binnen mijn eigen kleine wereldje, maar ook daarbuiten. Moet ik mij druk gaan maken over de nieuwe missie naar Afghanistan? Ik heb het gevoel dat het daar al te laat voor is. Dat is een gelopen race. Het besluit is gevallen, er zal gegaan worden, ook al ben ik er vierkant op tegen!. Naar mijnn mening wordt niet gevraagd, maar ik heb er wel één. Een zinloze onderneming, die de vrede in dat land heus niet zal bevorderen. En wat valt Groen Links mij hierin tegen.
Dan is er heel ook nog heel wat luchtigers. Geen wereldnieuws maar gewoon het songfestival. Laat ik nu het laatste jaar steeds meer gecharmeerd zijn geraakt van die drie jongetjes, de 3J's. Ik vind ze leuk, helder en verfrissend en ze kunnen nog muziek maken ook. Ik houd wel van die muziek, als lekker tussendoortje. De stem van jongetje Jan Dulles spreekt mij wel aan. Helder en zuiver. Ik kan ook wel instemmen met het nummer wat gekozen voor het eurovisiesongfestival. Jawel. Of ze er mee gaan winnen is een heel ander verhaal, maar dat zien we dan tezijnertijd wel.
En dan is er ook nog Egypte. Daar wil ik niet aan voorbij gaan. Het maakt mij wat angstig. Wat gaat daar gebeuren en wat heeft die omwenteling voor een gevolgen voor de rest van de wereld. Kunnen we daar blij mee zijn of juist niet. En wie zijn die we? Alleen de westerse wereld? Of heeft dit verregaande gevolgen in het verloop van de wereldgeschiedenis? Egypte is uiteindelijk een land vanwaar uit de oudheid heel veel geschiedenis is ontstaan Ik ben zeker voor meer democratisering, maar heeft dit gebeuren open lange duur ook echt dat effect of gaan er andere krachten ontstaan?
En zo schrijdt het leven voort, in al zijn ontwikkelingen. We kunnen alleen maar voorwaarts. Een weg terug is er niet, hooguit een omzien op wat er geweest is.
Televisie kijken doe ik heel weinig. Boer zoekt vrouw, de Mol, een goede detective en sommige series zoals vroeger "Oud Geld"en nu Penoza wil ik dan nog wel eens volgen, of wat sport zoals de grote tennistoernooien en het wielrennen en dan met name de voorjaarsklassiekers en de Tour de France, maar veel meer zie ik ook niet. O ja, nu ik bijna dagelijks bij mijn vader op bezoek ga, (het gaat overigens heel goed met hem, het been mag nu tot 50% belast gaan worden), zie ik nog wel eens iets van de wereld draait door. Om niet helemaal wereldvreemd te worden, bedacht ik vorige week dat ik maar eens een keertje naar een uitzending van Paul de Leeuw moest kijken. Ik vond het op diverse punten een hele onsmakelijke vertoning. Letterlijk en figuurlijk. Om het begin van het suikerfeest te accentueren werd zijn medepresentator onder de poedersuiker gezet. Ik vind dat gesmeer met eten wel zo banaal en infantiel, maar dat was nog niets bij de figuurlijke onsmakelijkheid. Het was geloof ik de bedoeling dat er een verkiezing van look-a-likes van Yoran van der Sloot zou komen. Hoe haalt iemand het in zijn hoofd om zoiets te verzinnen. Is dit onsmakelijke vermaak nu echt typerend voor deze tijd? het lijkt er wel op. Vanavond werd ik opnieuw geprikkeld toen ik iets las waarvan ik onmiddellijk dacht dat ik dat ook een onsmakelijk idee vind. Welke waarde heeft het om de auto, waarmee Karst T.. in Apeldoorn zo'n grote ravage aanrichtte, als voorwerp in een tentoonstelling op te nemen? Ik hoef dat ding niet te zien. Geen interesse. Laten we als Nederlander maar trots zijn op de meer traditionelere dingen, zoals de ijscokar en de oliebollen- of poffertjeskraam. Misschien wel oubollig, maar zeker zo smaakvol.
|
Toon berichten 1-8 van 132 |
Volgende Pagina »
