Een tweede kans. Ik weet niet hoe het bij u als lezer overkomt, maar ergens gaat er bij mij dan toch altijd weer een heel vervelend belletje rinkelen en komt de associatie naar boven: tweede kans/tweede keus/tweede rangs en dat terwijl ik zelf heel veel in mijn leven te danken heb aan tweede kansen. Waarschijnlijk komt het omdat het misschien ook wel verwijst naar mislukking, fouten of foute keuzes, je niet waar gemaakt hebben. Het begrip tweede kansonderwijs is een tijdje in zwang geweest. Gelukkig wordt dit nu niet meer gebruikt, maar bij de nieuwe groep volwassenen aan wie ik les geef heb ik een vurig pleidooi gehouden over het krijgen van nieuwe kansen. Daarbij heb ik mijzelf als voorbeeld gesteld en uitgelegd dat ik op en top een tweede kans mens ben. Met mijn opleiding psychiatrisch verpleegkundige kon ik in combinatie met mijn kinderen niet zo goed uit de voeten. Na de komst van mijn kinderen ben ik pas in deeltijd gaan studeren, ik heb die studie voltooid en daarna ben ik er in geslaagd om wel een baan te vinden die met een gezin te combineren is. In diezelfde tijd ben ik ook gescheiden om een paar jaar later met mijn huidige P. in het huwelijksbootje te stappen. Het zilveren huwelijksfeest ligt al weer enige tijd achter ons. Beide tweede kansen hebben mij zielsgelukkig gemaakt. Ik vind het prachtig om te zien hoe deze groep volwassenen, hun leeftijd varieert van midden twintig tot ruim vijftig, hun kans aangrijpt om geschoold te raken in de zorg. De één wat aarzelend, de ander overenthousiast, maar over het algemeen heel verwachtingsvol. Verwachtingsvol naar de lessen, naar mij en naar zichzelf. Hoe zullen ze het er van af gaan brengen. In mijn hoofd was ik met dit onderwerp bezig toen ik in het weekend hoorde dat Yuri van Gelder er weer in geslaagd is een gouden medaille te veroveren bij het onderdeel ringen van de sport turnen. Een dag later zag ik hem in een interview. Hij gebruikte daar ook de term een tweede kans. En ik gun het hem van ganser harte. Hij weet als geen ander dat hij in het verleden niet de juiste keuzes heeft gemaakt, maar het is mogelijk om in een tweede kans heel wat van je leven te maken. Dat geldt voor hem, maar ook voor mijn nieuwe cursisten, zoals de volwassen leerlingen aangeduid worden. Door mijn eigen ervaringen hiermee is er na al die jaren nog altijd de inzet om hen te ondersteunen waar het nodig is. Zoals gezegd, mijn aandacht richtte zich in de afgelopen dagen nog al op het krijgen van een tweede kans. Mede daardoor vond ik het misschien niet zo verwonderlijk dat de informateur verder gaat waar hij gebleven was. Hij krijgt een nieuwe kans om met de rechtse partijen zodanige afspraken te maken zodat zij een regering kunnen gaan vormen. Vaak pakt zo'n tweede kans goed uit, maar of dit nu ook gaat gelden voor het verkrijgen van een kabinet waag ik te betwijfelen. Of we met deze tweede kans nu wel zo blij moeten zijn weet ik nog niet. De tijd zal het uitwijzen.
Ook ik hield bij wijze van spreke mijn adem in. Wat zou er in Amerika gezegd gaan worden. En net als vele anderen, in die zin zijn we eigenlijk allemaal kuddedieren, verdiepte ik mij dit weekend meer als anders, in de denkbeelden en opvattingen rond de invloed van de islam op de politiek. Ik las een artikel in onze regionale krant en stuitte daar op een wel heel opmerkelijke uitspraak. In dat artikel werden een paar uitspraken van Fred Leemhuis, emeritus hoogleraar islamwetenschappen in Groningen weergegeven. Enkele daarvan vond ik wel verhelderend. "Dat godsdienst, lees de islam, gebruikt wordt in politieke ideologiën is niet vreemd. Ook de politieke ideologiën van bijvoorbeeld het CDA zijn gestoeld op de christelijke leer. Dat vinden we hier in Nederland toch ook heel gewoon. En legde deze kenner in dat artikel verder uit, ook is vergelijkbaar dat van de 1 miljoen moslims die in ons land wonen er 'maar' 200.000 - 250.000 belijdende moslims zijn. Van de vele mensen die zich christen noemen is er ook maar een beperkt aantal belijdend lid van een kerk. Geen echte eyeopeners, maar aardig om dit weer eens onder ogen te krijgen. Maar, gaat het artikel verder, het verschil moet gezocht worden bij de fundamentalisten van de islam, aldus deze hoogleraar. Zij schrikken niet terug voor geweld: maar, zo staat er dan te lezen, we moeten wel bedenken, ze maken meer slachtoffers onder de andere moslims dan onder niet moslims." einde weergave citaat. Zoals zo vaak op zaterdagmorgen het geval is, zat ik met mijn krant aan de eettafel, maar na het lezen van die laatste zin viel ik bijna van mijn stoel. Hoe dien ik dit op te vatten.? Het doden van andere moslims is minder erg dan het doden van niet moslims? Nee mijnheer Leemhuis. Mijn overtuiging is heel duidelijk, al dan niet gevormd vanuit een christelijke leer: Gij zult niet doden! En zo sluipt de waanzin van het bestrijden van elkaars ideologiën ook mijn leven weer voor even binnen. Ook ik vind het, net als vele anderen, kennelijk nodig om hier mijn zegje over te doen. Als u nu vraagt of ik ook een mening heb over die srtrijd rond het bouwen van die moskee? Ja zeker, maar wel heel naïef en simplistisch. Het zou mooi zijn als de bouwers van de moskee zouden zeggen, ok. dat is kennelijk te dichtbij, we bouwen een paar kilometer verderop. Het zou ook mooi zijn als de tegenstanders zouden inbinden en konden leven met het feit dat de moskee niet echt op ground zero komt te staan. Ik geloof zelf namelijk heel erg in het volgende: Leven en laten leven.
Het moet toch niet gekker worden. Straks gaat de reclamewereld, lees 'de commercie' nog bepalen welke culturele invloeden de moeite waard zijn om gestimuleerd te worden waardoor iets een bredere plaats in onze samenleving gaat krijgen. Vanmorgen hoorde ik dat in een radiouitzending vermeld werd, dat het einde van de ramadan nabij is en dat het suikerfeest voor de deur staat. Hierbij werd de verbazing uitgesproken, dat de reclamewereld nog niet inspeelt op dat naderende feest. Verkoopcijfers van zoetwaar, maar ook van kleding, vooral kinderkleding, wat vaak voor dit feest aangeschaft wordt, omdat dit met vele familiebezoeken gepaard gaat, zouden door hierop toegespitste reclamecampagnes omhooggebracht kunnen worden. In eerste instantie dacht ik: alsjeblieft niet, dat overdreven gedoe met het kerstfeest is al meer dan genoeg. Toch kwam ik later op de dag een beetje in de knoop met mijzelf. Als ik zeg dat ik voorstander van een geïntegreerde samenleving ben, dan moet ik het normaal gaan vinden dat ook de commercie inspeelt op dit jaarlijkse feest en zich met haar reclames hierop richt, los van het feit dat ik al dat reclamegedoe eigenlijk maar niets vindt. Met kerst wordt iedereen toch ook ongevraagd maar opgezadeld met het aanpraten van een kerstgevoel? Maar dat de integratiegedachte nu juist uit de hoek van de commercie moet komen vind ik dan weer minder. Wat mij betreft hadden ze hierover hun mond wel mogen houden. We zullen zien of volgend jaar één of ander bureau toch iets in deze richting gaat ontwikkelen, want zo gaat dat, het ene jaar wordt het aangezwengeld als iets wat gemist wordt en een volgend jaar wordt het in de praktijk gebracht. Ik heb maar vast een voorschot genomen op de nieuwe ontwikkeling, want ik schat in dat dit heus gaat komen. Bretagne is heel bekend om haar vele zoetwaar en koeken. Behalve in Concarneau waren er in meerdere plaatsen dit soort winkeltjes te vinden, ouderwets aandoend ingericht met een uitstalling van heel veel verschillende soorten koek en ander zoetwaar. Ik heb daar in verschillende plaatsen een aantal foto's van genomen, waarvan er nu enkele geplaatst zijn.
(klik)
Hadden we tot voor kort gedacht, dat de brief zo heel langzamerhand wel zou gaan verdwijnen, blijkt opeens dat EEN BRIEF helemaal hot kan zijn. Mijn moeder placht vroeger nog wel eens te zeggen, ik weet niet meer in welk verband dat was, 'wie schrijft die blijft', maar dat gaat anno 2010 dus niet meer op. Klink is vertrokken en naar mijn mening is dat ook de enige juiste beslissing. Briefjes schijven aan anderen die dan weer niet voor iedereen bedoeld zijn komt mij nogal amateuristisch over. Ik kan mij nauwelijks voorstellen, dat zoiets gebeurt door mensen die capabel zouden moeten zijn om ons land te besturen. Politiek wordt voor mij op deze manier steeds ongeloofwaardiger, maar desondanks blijf ik wel geïnteresseerd. Er kan zonder meer vastgesteld worden dat er heel wat gaande is in ons land en er valt mijns inziens geen zinnig woord te zeggen over hoe het op de lange duur gaat uitpakken. Over een aantal jaren zal, achteraf, dat wat er nu gaande is, makkelijk te verklaren zijn, maar het is in het nu maar moeilijk te verwoorden. Het is ongrijpbaar en dat beangstigt mij. Wanneer ik om mij heen kijk, kan ik niet anders concluderen dan dat we met zijn allen ook niet eerlijk en rechtuit durven te zijn. Nu de PVV zo groot is geworden, één op de vijf kiezers zou zijn stem aan deze partij gegeven hebben, kan het niet anders zijn dan dat er ook mensen in mijn directe omgeving op deze partij gestemd hebben, maar ik moet nog de eerste tegenkomen die hier voor uit durft te komen. Als ik in de lunchpauze met meer dan twintig collega's samen ben probeer ik wel eens een inschatting te maken, wie er een PVVstemmer zou kunnen zijn,maar echte aanwijzingen zijn er niet te vinden. In mijn familie en kennissenkring zijn er geen PVVstemmers te vinden. Op veel plaatsen waar ik kom, hangt er een zogenaamde sfeer dat op de PVV stemmen not done is. Het krijgt daardoor iets stiekems, terwijl een groot aantal mensen toch zijn of haar stem aan deze partij geeft. Ook die brief van Klink roept bij mij iets op van niet eerlijk zijn. Wat mij betreft mag de politiek wel een voorbeeld nemen aan de eerlijkheid van een aantal boeren. Zij geven ruiterlijk toe het moeilijk te vinden om een juiste levenspartner te vinden. Zij hopen op hun oproep veel reacties te krijgen. Kijk dat is helder en transparant. Zij hopen brieven te krijgen waardoor zij constructief met hun toekomst aan de gang kunnen gaan. Misschien is het idee van Mark Rutte ook zo gek nog niet om zelf een brief te schrijven en daarmee de boer op te gaan om te zien met wie er uiteindelijk samengewerkt kan gaan worden. Misschien gaat voor Rutte de eerder genoemde zegswijze 'wie schrijft die blijft' wel op.
up date: Voor alle duidelijkheid, zelf ben ik geen PVVstemmer, maar dit bedoel ik nu exact, dat ik de behoefte voel om heel duidelijk te stellen dat ik niet op die partij stem!!
Paars + lijkt het voorlopig niet te gaan worden. Jammer, het had wel mijn voorkeur en met het uitbrengen van mijn stem had ik hier rekening mee gehouden. In dit perspectief zag ik wel een mooie rol D66 weggelegd. Dat is dus de partij die mijn stem gekregen heeft. Helaas is en kabinet van deze signatuur voorlopig even van de baan. Voor mij is dat echter nog geen reden om nu spijt te hebben van mijn uitgebrachte stem. Landelijk blijkt dat iets anders te liggen zo blijkt uit een artikel in Dagblad Trouw, gestoeld op een onderzoek van Maurice de Hond. (kanttekening, voor wat het onderzoek van Maurice de Hond waard is, maar dat is weer een heel ander verhaal) De kiezers schijnen nog steeds van politieke voorkeur te wisselen en 15 procent zou na deze verkennende gesprekken nu een andere keuze maken dan 9 juni. PVV zou nog gegroeid zijn en het CDA zou nog eens 2 zetels kwijt geraakt zijn. Al met al is het maar een moeizaam proces en ik heb weinig hoop dat er veel vaart in zal komen. Ik krijg zo het bange vermoeden, dat dit wel eens de langstdurende kabinetsformatie gaat worden, terwijl ingezet was om het dit maal heel snel voor elkaar te krijgen. Ik zie zelf heil in eenmisschien op het eerste gezicht wat vreemd ogende combinatie van een coalitie met VVD D66 PvdA en SP. VVD en PvdA zijn de grootste partijen, de SP kan eindelijk eens gaan regeren en haar linkse ideeën voor het voetlicht brengen, wat door de PvdA dan wat afgezwakt kan worden waardoor deze partij toch wat linkser uit de verf kan komen en D66 maakt het verschil. Het middengedoe wat nu onderzocht gaat worden lijkt mij kleurloos toe, vlees noch vis. En hoe zit het bij u als lezer, bent u kleurvast en nog steeds tevreden over de uitgebrachte stem? En hebt u nog wel belangstelling voor de formatie? Persoonlijk vind ik dat de aandacht voor de politiek van vandaag ernstig te lijden heeft onder de overdaad van belangstelling voor dat spelletje wat voetbal heet en wereldwijd de aandacht opeist. Alsof er niets belangrijkers is dan dat. Spelen is vooral bedoeld als recreatie, iets om je mee te vermaken in de vrije tijd, maar op dit moment lijkt het wel van levensbelang te zijn. Het evenwicht is op dit moment ver te zoeken. .
De meisjes zijn op de school waar ik les geef veruit in de meerderheid. Per jaargang lopen er heus wel een paar verdwaalde jongens rond die graag in de zorg wil werken, in de instellingen zijn ze meer dan welkom, maar ze zijn en blijven ver in de minderheid. Ik was dan ook erg benieuwd of er ook iets geregeld zou worden voor dit eerste Nederlandse optreden in het kader van dit wereldkampioenschap. Halverwege de morgen zag ik de conciërge druk in de weer met een televisietoestel. In een petit overleg werd besloten in welk lokaal het apparaat geplaatst zou worden. Hier en daar zag ik een leerlinge in het oranje. Dat deed bij mij een belletje rinkelen dat ik een leerlinge moest bellen die vanwege het spelen bij het damesvoetbal ernstig geblesseerd is geraakt. Ze heeft iets met de knieschijf en kruisbanden en zit dientengevolge met één been vanf de heup tot de enkel in het gips. Hoe kon ik denken dat er op school niets gedaan zou worden? Ik weet toch al heel lang dat er verschillende meiden van mijn opleiding helemaal voetbalgek zijn. En zo raakte ik ook een heel klein beetje besmet met de voetbalkoorts. Toen ik naar huis reed, ondertussen de wedstrijd via radio 1 volgend, was het opvallend rustig onderweg. Een paar van de weinige auto's die ik zag, waren met vlaggetjes uitgedost. Het aantal vlaggen aan de vlaggenmasten was wel fors toegenoemen en dit deed de oranjekoorts nog wat verder stijgen. Ik rekende uit dat ik met een beetje mazzel op tijd thuis zou zijn zodat ik de tweede helft kon zien. Gelukkig was het vreselijke geluid wat gereduceerd waardoor het voor mij ook iets aantrekkelijker was om te blijven kijken. Na afloop van de wedstrijd heb ik vanuit het oud papier een speelschema opgediept en dit met magneten op de koelkastdeur geplaatst. Het zal wel even duren voordat ik weer koorstvrij ben, maar ach, ik ben niet de enige die door dit virus aangetast is. Alleen, ik ben niet totaal geveld, ik wring mij niet in allerlei bochten. Slechts als ik de tijd er voor heb, zal ik mij aan dit virus overgeven.
In de afgelopen week heb ik de reclame op radio 2 niet meer gehoord. Erica Terpstra die ons op haar eigen bekende maar o zo overdreven wijze oproept om in actie te komen voor het Liliane Fonds. En dat roept weerstand bij mij op. Ik heb het Liliane Fonds altijd een warm hart toegedragen. Juist de kleinschaligheid en daardoor de bescheidenheid sprak mij aan. Met een paar tientjes was het mogelijk om een juiste prothese bij een gehandicapt kind te realiseren, waardoor de kwaliteit van leven van het betreffende kind met sprongen vooruit ging. Hierdoor had ik, misschien wel een beetje naïef, het idee, dat er weinig geld aan de strijkstok bleef hangen. Dit jaar schijnt het Liliane Fonds 30 jaar te bestaan 
en gaat men dit heuglijke feit vieren door met een actie groots uit te pakken en hierbij het getal 100.000 in te zetten en dit aan te laten prijzen door die genoemde overdreven Erica Terpstra. Door die ooit zo geroemde kleinschaligheid los te laten en steeds maar die 100.000 in de picture te laten komen komt dit alles mij wat tegenstrijdig over. En Erica maar roepen: 100.000. Te overenthousiast zijn schrikt mij af. Dat realiseerde ik mij nogmaals toen ik deze tante ook al weer zo overdreven overenthousiast op de verkiezingsavond feest zag vieren bij de winnende partij. Het moge duidelijk zijn dat ik deze hele promotie geen handige zet vind. Helaas kan ik niet om mijn gevoel heen dat ik mij bekocht voel wat de integriteit van dit fonds aangaat.
Ik heb mijn huiswerk gedaan, ik heb de voor mij geldende belangrijke speerpunten op een rijtje gezet en per politieke partij bekeken, maar bij ieder partij miste ik toch één belangrijk topic, namelijk het koningshuis. Als goed geaard en koningsgezind burger volg ik de meeste nieuwsberichten hierover. Als ik dan in de krant van vorige week zaterdag lees dat het koningshuis Nederland jaarlijks 4 miljard euro oplevert, vind ik dit toch geen onbelangrijk nieuws. Een werkgroep onder leiding van oud-minster Gerrit Zalm van financiën kwam dan wel tot de slotsom dat het koningshuis jaarlijks 39 miljoen kost, maar volgens professor economie Harry van Dalen van de universiteit van Tilburg stimuleert een monarchie de economie jaarlijks met 1 procent groei en op die manier komt men op 4 à 5 miljard. Geen onbeduidend bedrag dacht ik zo. De handelsmissies die meegaan met de bezoeken van het koningshuis naar het buitenland schijnen waardevol voor het bedrijfsleven te zijn. Dat schijnt te maken hebben met een vertrouwensbonus. Een koningshuis straalt toch enige vorm van stabiliteit uit. "Premiers komen en gaan, maar een monarch blijft ...." Merkwaardig dat op de dag voorafgaand van de verkiezingen de aanwezigheid van de vader van Maxima bij een eventuele inhuldiging als het enige onderwerp omtrent de monarchie naar voren komt. Dacht ik origineel te zijn en een verzwegen item opgespoord te hebben, niet dus. Op het allerlaatste moment komt het vorstenhuis toch nog ter sprake, alleen wel anders dan ik gewild zou hebben. Dat dan weer wel.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 9-16 van 132 |
Volgende Pagina »
