Al dagen ben ik bezig om het boek Harlekino van Tessa de Loo uit te krijgen en dat valt niet mee. Zo langzamerhand heb ik er een soort haat liefde verhouding mee gekregen. Het boeit me en het boeit me toch ook weer niet. Ik kan me er niet helemaal in verliezen. Ik lees er een stuk in, dan probeer ik het hoofdstuk toch maar uit te krijgen, ik leg het boek weg om het vervolgens een tijd later toch weer ter hand te nemen. Nu ik ruim over de helft ben, beginnen de lijnen steeds zichtbaarder te worden. Ik vind het boek een wat gekunstelde constructie van de verschilende verhaallijnen. De beschrijving van de fantasiewereld van de twee hoofdpersonen wordt op een aardige wijze weergegeven. De zoektocht naar de vader van één van de twee hoofdpersonen dient meer als een verbindingslijn en lijkt een middel te zijn om verschilende landstreken en de daarbij behorende gebruiken in beeld te brengen. De derde verhaallijn is de Nederlandse leefwereld van een jongen die een Marokkaanse vader heeft, deze niet kent en daar naar op zoek gaat.
Naast deze verhaallijnen krijg ik nogal veel voor mij nieuwe begripen voorgeschoteld, waarvan de meesten geen nadere uitleg krijgen. Het is dus best handig dat, omdat ik de dag toch grotendeels zittend moet doorbrengen, ik mijn laptopje op een tafeltje naast mij heb staan. iedere keer als ik iets tegenkom wat ik niet ken, toets ik het in en zie daar, mijn kennis is weer iets toegenomen. In het begin van het boek is er een paar maal sprake van: "de appel van Magritte", het zei mij helemaal niets, maar het is mij inmiddels helemaal duidelijk. Onderaan dit blogje zal ik hiervan een afbeelding plaatsen.
Uit de zinsnede kon ik dan nog wel opmaken wat zazen is, maar kinhin en koan zei mij echt helemaal niets. Het schijnt iets met hasj en andere geestverruimende middelen verband te houden. Dat de ud een muziekinstrument is, laat zich, zonder dat ik er ooit van gehoord had, raden maar als dan opeens de bendir genoemd wordt, mag dit toch wel even nader verklaard worden. Zo zijn er vind ik, wel meer onvolkomenheden. Op bladzijde 265 is er opeens sprake van een Lalla. Nergens wordt uitgelegd wie dit is.
Nee, het is niet helemaal een boek naar mijn hart. Het spreekt mij veel minder aan dan het boek Suezkade van Jan Siebelink. Beide boeken zullen in de toekomst wel als literatuur van de vroege 21ste eeuw te boek gaan staan, maar ik wil toch de aantekening maken dat Harlekino wat mij betreft niet in de schaduw kan staan van De Tweeling, een eerder boek van Tessa de Loo.
Voor de nieuwsgierigen voeg ik een link naar René Magritte toe. http://www.cultkanaal.nl/Kunst/rene-magritte.html
Hebt u het al gelezen? Ik wel. Dit jaar ben ik er binnen de gestelde tijd aan begonnen en dan is het ook zo maar uit. Dit is het derde boek in de reeks van "Nederland Leest" en die gratis verspreid wordt. En ik had al zo'n goedkoop exemplaar, ooit in 2001 via school aangeschaft in de serie Penta lijsters. Gewoon om het te hebben, want ik zou bijna zeggen, als vanzelfsprekend heb ik het boek ook in de latere jaren zeventig gelezen èn ook de film gezien. Opeens weet ik weer waar de fascinatie voor Frankrijk is begonnen..... Een aantal flimopnames van rijdende auto's op de lange rechte péage naar het zuiden van Frankrijk, de naam Compiègne en de afslag naar Avignon. Net als die andere keren dat ik het boek las, heb ik vluchtig over de verwijzingen naar en de vergelijkingen mèt de Griekse mythologie heen gelezen. Ik heb daar te weinig mee om er warm voor te lopen. Ik weet nog dat ik dat toentertijd als een tekortkoming van mijzelf zag. Nu stel ik gewoon vast dat daar mijn belangstelling niet zo naar uit gaat. Al lezend kwam het plot van het boek stukje voor beetje weer bij mij boven drijven. Ik kan mij nu wel voorstellen dat dit boek bij zijn oorspronkelijke verschijning nogal wat stof heeft doen opwaaien. Als het in deze tijd voor het eerst uitgekomen zou zijn, zou men van een knappe literaire thriller spreken, maar ik denk niet dat het boek dan erg veel stof had doen zullen opwaaien.
Als het ergste gesnotter dan weer voorbij is, is het tijd om te lezen. Ik was al even bezig in Het Pauperparadijs van Susanna Jansen en het is nu dus uit. Het is niet heel erg vlot te lezen, maar zeker wel de moeite waard. Wat een armoede. Ik voelde me bijna schuldig dat ik mij voor een, weliswaar voor een zware, verkoudheid heb ziek gemeld als ik lees onder welke omstandigheden en ontberingen mensen in vroeger tijden hebben moeten leven. Vroeger was het leven in de lagere klassen vast geen pretje en ook ik zou, gezien mijn afkomst heus tot die lagere klassen behoord hebben.
Vanuit dit boek ben ik toch weer iets meer gaan begrijpen van de belangrijkheid om een nette huishouding te voeren. Susanna beschrijft hoe in de jaren dertig mede aan de hand van de inhoud van de kast beoordeeld werd, of de huisvrouw kwaliteiten had om haar huishouding naar behoren te bestieren en op grond daarvan in aanmerking kwam om een betere woning toegewezen te krijgen. Ook het wekelijks luchten van het beddengoed en allerlei andere prietpraat herken ik nog wel, omdat dit in de jaren vijftig nog volop in zwang was.
En toch is men er op die manier wel in geslaagd om langzamerhand het levenspeil van een hele grote groep mensen op een veel hoger plan te krijgen.
Ik krijg altijd een beetje een gevoel van medelijden over mij als ik lees over de armoede van rond 1900. En ik bedoel dan niet de extreme armoede maar meer het gewone leven. Ik vind het meestal iets hebben van een zielige vertoning. Blij dat die tijd voorbij is. Maar als ik heel eerlijk ben, begint dat gevoel ook al te komen als ik beelden van de jaren zestig, zeventig terugzie. Vooral als het dan om grote evenementen gaat met heel veel mensen bij elkaar. De lange haren, de kleding, alles wat toen zo vertrouwd was lijkt in mijn ogen dan ook opeens een wat een zielige uitstraling te krijgen. Woodstock bijvoorbeeld. Met zoveel mensen zo lang zo dicht op elkaar waar alles moest gebeuren......
Ik weet wel, het was vrijwillig, voor de eigen fun en maar voor een paar dagen, maar het was behelpen... Het staat natuurlijk helemaal niet in een vergelijk met het Veenhuizen van honderd jaar geleden. De enige overeenkomst is de massaliteit op een kleine oppervlakte.
Toch begin ik de vervreemding van dat â??mooieâ? gebeuren al te voelen. Het is net of ik een beetje datzelfde gevoel begin te krijgen van het allemaal een beetje armoedig te vinden, die hele vertoning van toen.
Ik ben heel benieuwd hoe de mensheid over honderd jaar over ons, het leven van anno 2008 denkt. Zal men ons, op hun beurt, dan ook weer een beetje zielig vinden?
Soms lukt het gewoon om datgene wat je je voorneemt ook uit te voeren. Omdat ik nu per dag bijna anderhalf uur kwijt ben aan autorijden, had ik bedacht die tijd nuttig maar ook aangenaam te besteden met het beluisteren van boekenboeken. En echt, dit bevalt me uitstekend. Ik ben begonnen met een boek van Renate Dorrestein Het was heel prettig naar haar te luisteren, zij maakte ook het bruggetje naar mijn nieuwe opleiding, omdat het verhaal nogal een inkijkje in de verzorgingswereld geeft. Het boek Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt boeide mij op den duur niet zo, dit gold ook voor het boek over mevrouw Gigengack geschreven door Nelleke Noordenvliet. Ik had nog nooit een boek over Harry Potter gelezen, maar ik heb er in de auto van genoten. Heerlijk, ik zag het verhaal in mijn verbeelding helemaal gebeuren. En nu heb ik bijna het boek de harbewaakster van Ellen van Rijne afgeluisterd. En dat is spannend. Voor het eerst liep ik er tegen aan dat ik snel even wilde weten hoe het verder ging, maar dat gaat niet zo makkelijk met luister CD's. Je kunt niet even bladeren.... Of toch? Ja ik was zo nieuwsgierig, ik heb even het laatste nummer aangezet om in ieder geval iets van het eind te horen. Dat hele kleine beetje bevredigde mijn nieuwsgierigheid net voldoende om de rest van de nummers toch maar in chonologische volgorde af te luisteren.Ik vermaak me dus prima als ik onderweg ben en op deze manier kan ik er wel vrede mee krijgen dat ik nu een stukje moet rijden.
Gisteren bleek nogmaals opnieuw, dat ik heel erg moet wennen aan de nieuwe collega's. Logisch zult u zeggen. Ja, maar dit keer bedoel ik niet de collega's met wie ik dagelijks samenwerk. Dat begint echt wel te lopen. Ze zijn aardig voor mij en ze doen echt hun best om mij het een beetje naar de zin te laten krijgen. Alle lof voor hen. Dus hen bedoel ik niet. Nee, ik bedoel mijn collega-schrijvers. Gisteren gaf onze uitgever een feestje ter ere van haar één jaar, één maand, één week en één dag zelfstandig bestaande uitgeverij. Het feestje was helemaal in Woerden, maar we waren toch met aardig wat schrijvers bij elkaar. Het was een bont gezelschap, het was gezellig, maar als ik eerlijk ben was het ook een beetje een merkwaardig gezelschap. En stiekem vraag ik mij dan ook af of ik voor anderen ook onder de categorie een beetje merkwaardig val. Zelf zie ik me als een redelijk gewoon en doorsnee mens, maar misschien zie ik dat wel helemaal fout.
Een paar schrijvers gaven zelf een korte performence die betrekking had op het geschreven boek, maar de meeste schrijvers werden met een korte inleiding over het geschreven boek door de uitgever voorgesteld. Het was erg leuk om de persoon achter het boek te zien en het was nog leuker om later met elkaar over het geschreven boek te praten. En dan komt de merkwaardigheid om de hoek kijken; een ieder is toch wat solistisch ingesteld en vertelt zelf graag over datgene wat er in zijn of haar boek staat. Het was vreemd om tussen al die boeken ook mijn stapeltje boeken te zien liggen. Op 2 oktober is de officiële presentatie. Of het boek echt in de winkels komt te liggen is nu nog niet bekend. Dat hangt van de vraag af. Wel is het vanaf heden bijna overal te bestellen, alleen bij BOL.com duurt het nog tot eind volgende week. Voor degene die het graag wil bestellen kan onder andere bij deze link terecht.
Sinds gisteren loop ik met een wat zwaar hoofd. Het zit vol met hersenspinsels, maar ook is er hier en daar een sliert en een flard van trots te bespeuren. Het is me gelukt. Ik heb het voor elkaar gekregen. Het uiteindelijke resultaat kreeg ik gisteren te zien. Het toegezegde aantal exemplaren waar ik als auteur recht op heb, wat klinkt dat, waar ik als auteur recht op heb, ben ik dat, vraag ik mij dan onmiddellijk af, is naar mij toe gestuurd. Toen ik woensdag laat in de middag thuis kwam, vond ik een briefje van TNT dat ze langs waren geweest en dat ze de volgende dag nogmaals zouden komen. Dat zou geen zin hebben gehad, want ook dan waren wij niet thuis. Mijn gewone leven is weer in gang gezet. Overdag ben ik weer naar mijn werk en pssst, niet verder vertellen, het bevalt me, ik vind het gewoon weer leuk. Ik heb gebeld en met hen een bezorgadres afgesproken. Ze zouden het op het werkadres van P. afleveren. Na mijn lessen ben ik naar hem toe gereden en dan is het opeens heel tastbaar. Het is echt. Je houdt het product vast, je kijkt, je voelt, je tast en je weet, het spel staat op de wagen. Het boek is vanaf heden voor boekhandels leverbaar. Dat staat hier: http://www.literatuurplein.nl/boekdetail.jsp?boekId=629740 Hoe lang het dan duurt voordat het in de boekhandel ligt weet ik niet. De officiële presentatie van het boek zal op 2 oktober zijn. Dat duur nog even, maar dan zullen verschillende boekhandels het boek gewoon op voorraad hebben. Een vreemd idee. Ik moet er nog aan wennen, maar 'k zal nu toch echt bezig moeten gaan om hier en daar wat mensen in te lichten.
De tijd van het vele lezen zal drastisch verminderd moeten worden, omdat ik geacht word weer aan het echte leven deel te gaan nemen. Er moet weer gewerkt gaan worden en dat kost tijd en tijd kan maar één keer besteed worden. Per week zal er ongeveer zes uur opgaan aan reistijd. Dit ben ik al heel veel jaren niet meer gewend. Tijd is schaars en in mijn beleving is dat bij mij altijd al het geval geweest. Ik wil dan ook efficiënt met mijn tijd omgaan. Ik vind dat je in een aantal gevallen best twee dingen tegelijk kunt doen. Autorijden en naar een boek luisteren gaat volgens mij heel goed samen.
Er staan nog vele boeken op mijn lijstje die ik graag zou willen lezen, maar waar ik mij de tijd niet voor gun, omdat ik andere keuzes maak. Ik ga proberen het noodzakelijke met iets anders te verenigen. Tijdens het autorijden is het volgens mij heel goed mogelijk om middels een CD naar een boek te luisteren. Niet ieder boek zal hiervoor geschikt zijn, maar op dat lijstje van boeken staan er een heel aantal waarvan ik denk dat ze daar uitstekend voor in aanmerking komen. Om te beginnen heb ik het luisterboek: Mijn zoon heeft een seksleven en ik lees mijn moeder Roodkapje voor" genomen. Dat is echt zo'n boek waar ik normaal niet zo gauw aan begin, omdat ik ter ontspanning liever een ander genre lees. Ook het boek: Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt" van Douwe Draaisma lijkt mij een goede keuze om als luisterboek in de auto aan te horen.
Ik denk dat ik mij van tijd tot tijd toch ook wil kunnen verliezen in het gewoon lezen van een boek. Elke vakantie verdrink ik wel in een bepaald boek , daarbij denk ik daan de Vliegeraar, het Bernini Mysteri, de Davincicode, de Doornvogels en vele andere boeken. Dit jaar heb ik onder andere de Zusjes van Lori Lansens gelezen. Dit boek gaat over een Siamese tweeling die met de hoofden aan elkaar vastgegroeid zitten, maar het verhaal laat heel duidelijk tot uitdrukking komen dat ze wel twee afzonderlijke en heel verschillende persoonlijkheden zijn. Heel boeiend om te lezen. Het boek Konginnenrit kreeg ik net niet helemaal uit voordat ik aan het werk moest. Dochterlief liet het boek bij mij achter toen zij het uit had. Wederom een leuk vlot boek, maar ik vond het van net iets van mindere kwaliteit dan de andere twee boeken: Zadelpijn en het Verwende Nest.
Naast René Appel had ik ook Simone van der Vlugt mee willen nemen naar La Palma. Het laatste offer, uitgekomen in 2007 had ik nog niet gelezen. Behalve dat ik het werk van deze twee schrijvers erg waardeer, ben ik ook zeker fan van Esther Verhoeff en Saskia Noort. Al deze Nederlandse schrijvers hebben met elkaar gemeen dat zij heerlijke eigentijdse thrillers schrijven.
Toch vind ik "het laatste offer" van Simone van der Vlugt net iets minder toegankelijk. Zo staan er in het begin van het boek hele verhandelingen over mogelijke theorieën dat de wereld veel ouder is dan wij in het algemeen aannemen. Columbus zou Amerika niet ontdekt maar herontdekt hebben. Dit wordt dan weer breed uitgelegd met het verhaal dat de kaart uit 1513 van Piri Reis niet van de reizen van Columbus afkomstig kan zijn. Op die kaarten zijn alle coördinaten berekend, en dat was toen nog niet bekend. Waarschijnlijk was dit in een nog verder verleden wel weer het geval, maar is toen die kennis weer verloren gegaan.. Het is voor mij allemaal nieuw en omdat ik dan weer niet weet wie Piri Reis is, ga ik via google op zoek en kom ik er achter dat het allemaal wel bestaat en juiste informatie is.
Afijn, het boekt speel zich voor een deel in Egypte af en ik moet soms echt mijn best doen om alles wat over de tempels, de archeologische vondsten, de hiërogliefen, de oudste geschiedenis van Egypte en de piramides van 15000 jaar geleden geschreven staat, ook te lezen. Ik heb daar niet zoveel mee en ik heb er ook weinig kennis over.
Maar dan is opeens mijn belangstelling gewekt. Ik lees iets over Mozes en witte poeder, een stof die die de Egyptenaren mfkzt noemden. En dan moet ik opeens aan het krantenartikeltje van gisteren denken. Ons grote regionale dagblad opende gisteren met: 'Mozes zwierf met volk stoned door de woestijn' en dat dat de reden was dat ze ruim veertig jaar onderweg waren geweest van Egypte naar Palestina. Dit zou ook, zo schrijft de krant, de passage verklaren dat wanneer Mozes de berg Sinaï afdaalt dit gepaard ging met bliksemstralen en sterk bazuingeschal. Het instorten van de muren van Jericho zou ook door het vele kabaal gebeurd zijn, maar in het boek van Simone van der Vlugt wordt dan weer uitgelegd dat dit de electriciteit zou kunnen zijn geweest wat opgeslagen was in de Ark des Verbonds. En de archeoloog in het boek zou mogelijk op deze Ark gestuit zijn. Nou ja.
Heel merkwaardig dat, tegelijkertijd dat ik dit boek lees ook een artikel over het zelfde item tegenkom. En dan nog wel op de voorpagina. Die hele materie doet mij verder niet veel. Ik lees het boek uit omdat het verder toch wel spannend is. Ik wil weten wat de reden is waarom de archeoloog uit het boek vermoord is en welk komplot hier achter zit. Kennelijk is men op wereldniveau ook echt nog met deze materie bezig. De schrijfster is dus meer bij de tijd dan ik aanvankelijk in de gaten had en ze heeft er ook heel wat research voor moeten doen.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 9-16 van 24 |
Volgende Pagina »