Direct toen ik het zag, dacht ik daar moet ik toch even een blogje over maken. Weg is de houten-palen-constructie waar de politieke partijen "hun" poster op konden plakken. Ik vond dat altijd heel vermakelijk om te zien. Sommige partijen plakten gewoon overdag, voor iedereen zichtbaar hun poster, maar er waren ook politieke partijen die het heel sneaky 's avonds of 's nachts deden en dan soms over de reeds geplakte posters heen plakten. Het kwam dan wel voor dat door de partij waarvan de poster niet meer zichtbaar was opnieuw een plekje op het grote verkiezingsbord werd opgeëist. Er was dan duidelijk iets van de verkiezingsstrijd te zien.
Dit jaar heeft de gemeente gekozen voor een grote stalen constructie waar de posters heel netjes allemaal op een rijtje via een eigentijdse bewerking op kunststof als foto te zien zijn. Het spreekt mij niet echt aan. Bovendien zijn de posters wat aan de kleine kant, niet elke partij komt goed uit de verf, de constructie is te hoog èn het staat op een andere plek, op een hoek waar je eigenlijk alleen maar met de auto langskomt met een te hoge snelheid om het één en ander eens goed te bekijken.
De vooruitgang heeft toegeslagen. Ik vind het jammer, want ik hield er wel van om het proces van het aanplakken te volgen. Eén pluspuntje, er was een duidelijke toename van sandwichborden met posters!
Maar goed, de verkiezingen zijn weer geweest, en ja ik was ook dit keer weer stembureaulid en ik heb weer genoten om vele inwoners aan mij voorbij te zien gaan en hen de stembiljetten te overhandigen, nadat ik het identiteitsbewijs gecontroleerd had. Door de jaren heen leer ik nu toch beetje bij beetje de namen van mijn mede dorpsgenoten kennen. Is dat belangrijk? Nee dat niet, maar soms is het toch wel makkelijk als ik bij de voorbereidingen van het dorpsfeest namen hoor van medebestuursleden die hier altijd gewoond hebben, bij wie we wel of niet aan kunnen kloppen voor eventuele hulp.
De kiezer heeft gesproken en ik ben heel benieuwd welke impact dit gaat hebben. Ik hoop van ganser harte dat deze nieuwe winnende partij het beter gaat doen dan de winnende partij van de vorige Provinciale Staten verkiezingen.
klik
mijn hond heet Hessel
BLOKKENKAR
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
De blokkenkar staat al weer een aantal jaren op zolder. Omdat de zolder opgeruimd moet worden, zodat er nieuwe vloerbedekking gelegd kan worden, de oude vloerbedekking begint na 25 jaar gaar te worden, kom ik natuurlijk van alles tegen. En ja, veel van wat ik bewaard heb kan nu wel weg, hetzij naar de kringloop, hetzij naar de stort. Maar deze blokkenkar mag blijven.
Het is de blokkenkar die dochterlief op haar eerste verjaardag van ons, ouders, heeft gekregen. Het was in de tijd dat blokken en dergelijke zo kleurloos mogelijk moest zijn. Het zou vooral de fantasie van de kinderen prikkelen, zo was de nieuw modische ideologie hier achter en die gedachte werd toen door de moderne jonge ouders stevig omarmd.
Ook heeft ze toen zo'n blokkenstoof gekregen met in de deksel een rond gat, een driehoek een vierkant en een fantasieopening, waar de bijbehorende blokken dan door heen konden. Ook dat was van blank hout, maar ik heb toen zelf de blokken met gifvrije verf rood, blauw, geel en zwart geverfd.
Met deze blokkenkar is flink veel gespeeld. Eerst door dochterlief zelf, daarna heeft haar broer, zoonlief dus, er vele hoge torens mee gebouwd en ook de beide kleindochters hebben hier nog heel wat uurtjes mee zoet gebracht. Het laatst heeft de blokkenkar op de logeerkamer gestaan waar kleine dochter uit Den Haag er 's morgensvroeg nog wel eens mee speelde.
De sticker op de zijkant van dierenpark Amersfoort heeft er bijna vanaf het begin opgezeten. Rond de eerste verjaardag van dochterlief zijn we met een paar buurmeisjes ter ere van haar verjaardag naar dat dierenpark geweest. Twee maanden later zijn we van Bunschoten naar Kampen verhuisd en hebben we dierenpark Amersfoort nooit meer bezocht.
Ook is er ergens nog een filmpje dat zoonlief, amper een jaar oud, in de blokkenkar zat en dat dochterlief hem door de kamer voorttrok en ik doodsangsten uitstond dat hij niet achterover zou vallen.
Ach dierbare herinneringen. De blokkenkar mag dus blijven; met welke bedoeling weet ik niet, maar àls er nog eens bezoek met kinderen zou komen, heb ik altijd nog een stukje speelgoed staan.
klik
mijn hond heet Hessel
WE-300 is terug. Dit wordt georganiseerd door Plato (http://platoonline.wordpress.com/) Elke maand bedacht hij een thema en dat is zo gebleven. Dit keer is het "verplichting".
In de zomer van 2019 werd het bos achter ons huis grotendeels gekapt. We waren er niet echt op voorbereid en het kwam heel hard aan. Zo erg zelfs, dat ik er de eerste morgen, toen ik het zag gebeuren, er van moest huilen. Ik, afkomstig van de Veluwe, had het een lot uit de loterij gevonden om hier te kunnen wonen, een fijn huis, met een behoorlijke tuin, aan de achterkant grenzend aan een perceel bos. Mensenlief wat wilde ik nog meer? Niets toch.
Na eenentwintig jaar werd dit sprookje opeens ruw verstoord. Weg bos. Ooit zou er wel weer nieuwe aanplant komen, beloofde Staatsbosbeheer, maar wanneer konden ze niet zeggen.
De eerste dagen vond ik het verschrikkelijk als ik naar buiten keek, maar heel geleidelijk begon ik aan het uitzicht te wennen. De weidsheid had ook wel wat en ook de tuin kreeg veel meer licht. Alleen die wind, daar zou ik nooit aan wennen.
En opeens, deze week zijn ze daar. Vijf man sterk van een hoveniersbedrijf en een soort tractor met boor en met vijfenveertig honderd, ja wat zal ik zeggen, ienie mienie boompjes. Voor elk boompje wordt een gat geboord en wordt er zo'n klein dun sprietje met wortels ingezet en aangestampt.
Ik kan mij bijna niet voorstellen dat over een tijdje die sprietjes laten zien, dat ze er neergezet zijn om uit te groeien tot heuse bomen. Staasbosbeheer houdt zich dus aan de wet, voor iedere gerooide boom moet er één teruggezet worden.
Ben ik blij met deze aanplant? Jazeker. Deze zomer zal het nieuwe groen nog geen beschutting tegen de wind geven, dat is toekomst, maar wat ik minstens zo belangrijk vind: De vogels zullen op den duur ook weer terugkeren. Niets is mooier dan in de zomer wakker te worden van vogelgeluiden.
klik
mijn hond heet Hessel
De aardbeving in Turkije laat mij niet onberoerd. Terwijl ik al een week aan het dubben ben welk voorwerp en onderwerp ik dit keer zal kiezen voor "mijn" rubriek EERTIJDS, besef ik tegelijkertijd dat de mensen daar in het rampgebied alles, maar dan ook alles kwijt zijn. Misschien wel één of meerdere dierbaren, maar als dat niet het geval is, dan toch zeker hun dierbare spullen. Wat een verdriet, wat een ellende, wat een puinhoop. Hoe moet je verder als je alles verliest. Ik hoop het nooit mee te hoeven maken en ik besef des te meer hoe fijn het is om te kunnen leven tussen je eigen spulletjes, al dan niet met daaraan gekoppelde herinneringen.
Niet iedereen hecht op de zelfde manier waarde aan de spulletjes om je heen. Dat bleek ook tijdens de boekspreking in ons leesclubje. Dit keer hadden we Houtrot, geschreven door Rinske Hillen gelezen. Het boek eindigt dat het monumentale, vijfhonderdjaar oude grachtenpand instort. De associatie met de instortingen van de huizen in het rampgebied is dan snel gemaakt. Ook daar kwam aan de orde, dat het heel moeilijk moet zijn om na zo'n gebeurtenis verder te moeten gaan. Verder met niets...
Toch, na hier bij stil gestaan te hebben, ging ons gesprek verder en kwamen we bij de vraag uit de leeswijzer: vindt u dat tradities onmisbaar zijn voor een gezonde familie/maatschappij en zo kwam ook even mijn bonte verzameling spulletjes van vijftig jaar en ouder ter sprake. En dan blijkt hoe verschillend mensen kunnen zijn. Bij het zien van bijvoorbeeld de asbak uit het vorige blogje zie ik heel veel beelden en herinneringen uit die tijd weer voorbij gaan, terwijl iemand anders dit juist heel sterk heeft bij het zien van foto's. Dat heb ik dan weer veel minder.
De ochtenden met de leesclub, ze zijn me dierbaar. Op weg naar huis was het net of er een last van mijn schouders was gevallen. Natuurlijk kan ik gewoon doorgaan met mijn rubriek en moet ik niet blijven hangen in dat dubben, maar een keuze maken. Het heeft er mee te maken dat ik even tijd nodig heb om alles weer in de juiste proporties te zien. Soms kan zo'n hele grote ramp een verlammende werking op mij hebben en dan duurt het een aantal dagen voor ik weer over kan gaan met dat wat mij interesseert, boeit en plezier geeft. Vaak helpt het mij om woorden te vinden zodat ik er een blogje over kan schrijven. Pas dan kan ik weer verder met het gewone en dat is nu ook het geval. Had ik moeite om iets te kiezen voor de rubriek, inmiddels ben ik er uit, het zal binnenkort geschreven en geplaatst gaan worden.
klik
mijn hond heet Hessel
Pup Pablo is niet meer, dat is verleden tijd; hij is nu jonge hond geworden. Hij moet nog best veel leren, (hij vindt zelf dat hij bijna alles al weet) maar wij vinden dat het begin er is. Ook kunnen we nu wat meer ondernemen, zo zijn we gisteren voor het eerst sinds de komst van Pablo weer eens naar het hondenlosloopgebied bij Lauwersoog geweest. Onderweg er naar toe maakte Pablo veel misbaar en opeens had ik het door, hij had hoge nood. Dus maar even ergens gestopt, want dan is 20 minuten rijden nog best wel lang.
We kennen het losloopgebied nog op ons duimpje en met een beetje goede wil kun je daar wel een klein uurtje lopen. We konden dichtbij de slagboom parkeren, zodat ze niet aangelijnd de auto uit hoefden. Voor hond Hessel was het een feest van herkenning en Pablo hobbelde er eerst wat achteraan, maar nam zo nu en dan de tijd om eindelijk eens heerlijk ongestoord en uitgebreid te snuffelen om daarna weer in volle vaart achter Hessel aan te racen.
Op het grote veld aangekomen wilde Hessel toch wel erg graag het apporteerspel met de bal doen. Na een keer of wat de bal weggegooid te hebben wordt duidelijk merkbaar dat Hessel meer en meer verandert in een oude hond. Vroeger niet moe te krijgen, nu zie je aan de sukkeldraf dat het genoeg is geweest.
En opeens was er een andere zwarte hond. Alles ging goed totdat de zwarte hond te veel achter Pablo aan ging zitten. Dat vond Hessel te ver gaan, stond dat niet toe en wierp zich er grommend tussen om Pablo te verdedigen. Zwarte hond en bazin liepen naar rechts en wij sloegen het pad naar links in, er is verder ook niets gebeurd, maar wat was ik trots op Hessel dat hij de kleine ging verdedigen.
Vanaf dat moment accepteerde Hessel dat Pablo mee op ontdekkingstocht ging, samen water lebberen, samen de vijver in, zwemmend de bal ophalen, maar dat was toch wel even schrikken voor Pablo. Oei, moest hij zomaaar even zwemmen en hij kon het.
Het was een heerlijk uitje met de "jongens"; ik heb er van genoten. Vandaag heeft Pablo zijn diploma van de puppytrainingscursus ontvangen. Hij is dus nu echt puppy-af.
klik
mijn hond heet Hessel
Soms heb je zo'n periode, dat het lijkt alsof je alleen maar bezig bent met onderhoud van jezelf. Zo moest ik als eerste van een hele serie onderhoudsverplichtingen naar de bus voor het bevolkingsonderzoek borstkanker. Een tijdje terug had ik al een uitnodiging ontvangen, maar deze had ik even terzijde gelegd. Misschien zou ik wel een keer gaan, misschien ook niet...., maar toen ik hoorde dat er bij mijn schone zus wel terdege sprake is van een vorm van borstkanker, opgespoord door een dergelijk onderzoek werd ik toch wel een beetje nerveus en heb ik bijna direct een afspraak gemaakt. Ik was echt heel zenuwachtig en hield er terdege rekening mee, dat ik door de huisarts gebeld zou kunnen worden, maar gelukkig is dat niet gebeurd en ik heb nu ook de brief binnen dat er geen afwijkingen te zien zijn. Schone zus is inmiddels geopereerd, moet nog wel bestraald worden maar het gaat inmiddels goed met haar.
Eens in de zoveel weken ga ik naar de pedicure en dat moest dus ook in deze periode en ook stond er een bezoek aan de tandarts gepland. Als toetje moest ik ook nog naar de kapper. Dus er is in de afgelopen tijd weer genoeg aan mij geknutseld en ik ben blij dat er voor de komende weken even niets aan mijn lijf hoeft te gebeuren.
Ondertussen gaat de opvoeding van Pablo ook gewoon door.
Het kleine puppy is inmiddels verdwenen en heeft plaats gemaakt voor een opgroeiende jonge hond. Sommige dingen worden wat makkelijker, hij begrijpt nu veel meer dingen waardoor de communicatie wat soepeler verloopt, maar andere dingen worden weer wat moeilijker. Omdat hij minder slaapt, ontstaan er wel eens momenten dat de verveling toeslaat. Pablo lost dit op door allerlei dingen te gaan doen die niet mogen. Eerst stort hij zich op de spijlen van de eetkamerstoelen, als dat verboden wordt, moet het kleedje voor de boekenkast er aan geloven, als dat ook niet mag moet de boekenkast zelf er aan geloven, ook kunnen de tandjes in een plint gezet worden en als dat ook niet mag gaat hij proberen om het vloerkleed iets kleiner te maken door op een hoek te gaan kauwen. Als dit dan achtereenvolgens gebeurt moet ik stiekem toch wel een beetje lachen.
Een kauwbot wil nog wel eens een oplossing zijn en natuurlijk, een wandeling naar het bos is helemaal goed. Vanmorgen ben ik maar eens alleen met hem op pad gegaan richting bos. Het is dan toch anders dan als we dat met ons vieren doen. Pablo is dan veel meer op mij gericht en let heel goed om mij niet uit het oog te verliezen. En àls hij dan toch een eindje van mij weg is en ik opzettelijk een zijpad inloop, komt hij met een noodvaart achter mij aan. Ik was één keer op tijd om dat op de foto te zetten.
We zijn een beetje aan beter weer toe, zodat we iets meer naar buiten kunnen. Ik weet het, het is nog maar begin februari, maar toch, de eerste krokus staat in de tuin te bloeien.
klik
mijn hond heet Hessel
Veel geschreeuw en weinig wol, dat heb ik vanaf het begin af aan gedacht toen de uitzendingen van The Voice, nu een jaar geleden, zo plotseling met veel bombarie gestopt werden. Zo langzamerhand heb ik de hoop toch een beetje gelijk te krijgen. We zijn inmiddels een jaar verder. Er zouden vele aanklachten zijn gedaan; het OM heeft strafrechtelijke onderzoeken ingesteld naar zeker vier verdachten, maar nu, een jaar later dus, is er nog helemaal niets duidelijk, behalve dan dat direct in het begin Jeroen Rietbergen heeft toegegeven over de schreef gegaan te zijn.
Begin deze week werd er op de tv in het programma van Jinek aandacht aan geschonken en ik moet zeggen dat men, waaronder die vreselijke tv-recensente Angela de Jong, toch duidelijk iets milder bleken te zijn dan voorheen. Het is niet voor niets, dat het allemaal zo lang duurt. Het schijnt dus heel moeilijk te zijn, om het ten laste gelegde voldoende bewezen te krijgen. Lastig voor de "slachtoffers", maar ook lastig voor de aangeklaagden. De soep wordt dus niet zo heet gegeten als dat die opgediend is.
Net als bij de Me Too hetze van een paar jaar geleden speelt de media een grote rol bij het opkloppen van dit soort zaken. Ik wil heus niet ontkennen dat er op verschillende plaatsen sprake zou kunnen zijn van seksueel geweld. Als iemand daar slachtoffer van is of wordt, is dat diep triest en dat daar aandacht voor gevraagd wordt is terecht. Alleen de manier waarop dit gebeurd is keur ik af. Vraag me niet hoe het dan wel moet, want dat weet ik ook niet.
Hetzelfde heb ik met dat gedoe bij The Voice. Als daar dingen gebeurd zijn die niet door de beugel kunnen, moet daar iets aan gedaan worden, maar waarom moet zoiets tot bijna een nationale gebeurtenis verheven worden? Iedereen zit er bovenop, oordeelt en veroordeelt zonder dat er ook maar iets duidelijk is.
Was grensoverschrijdend gedrag in het verleden gekoppeld aan ongewenst seksueel gedrag, nu is verbaal geweld daar ook bijgekomen, het wordt allemaal steeds vager en diffuser. Ik denk, dat het in het verleden er ook heus niet zo zoetjes aan toe ging.
Tijdens het breien schoot mij opeens het liedje van Dorus, Tom Manders , weer te binnen. In het liedje: bij de Marine is t-er niemand ontevreden. De commandant vraagt heel liefjes of de brief naar de moeder wel geschreven is om te eindigen met 'En nou als de gesmeerde bliksem uit de veren, jullie luie voddebalen! Waarmee ik maar wil zeggen, men moet niet overal zo'n punt van maken.
Om op dat breien terug te komen, het ouderwetse sokken 
breien lijkt weer helemaal hot te zijn. Iemand van de leesclub toonde mij, toen ik daar was, haar breiwerk, de breimethode en het breiboek en het leek me een hele uitdaging om daar ook aan te beginnen. Breiboek en andere benodigdheden besteld en breien maar. Het is even wennen, die kleine naaldjes, maar het gaat..... Op deze manier, op twee naalden in het rond is het een feestje om sokken te breien. Ouderwets en toch heel nieuw, mede dankzij de prachtige sokken wol in velerlei kleuren.
klik
mijn hond heet Hessel
Inmiddels is Pablo al weer 17 weken. Ik had gedacht veel meer blogjes over hem te schrijven, maar het is er gewoon niet van gekomen. De eerste weken was ik natuurlijk heel erg druk met puppy leren wat wel en geen wenselijk gedrag is waar het zindelijk maken natuurlijk ook onder valt. En om Pablo een basis te bieden waarin hij zich veilig voelt en waarin hij vertrouwen krijgt dat de wereld niet instort als wij er even niet zijn.
We hebben dit stapsgewijs gedaan. De eerste 3 weken is hij overdag nooit alleen geweest. Alleen is hij natuurlijk nooit want hond Hessel is er natuurlijk ook nog. Wel ben ik van het begin af aan zo nu en dan uit zijn zicht gaan zitten en na twee weken ben ik, of zijn wij, zo af en toe eens naar boven gegaan..
Na drie weken hebben we de draad van ons maatschappelijke leven weer opgepakt en zijn we zo af en toe samen weer op pad gegaan. Ik weet nog dat ik de eerste keer na een middagje bridgen met buikpijn naar huis reed. Ik ben halverwege de straat uit de auto gestapt om eventueel gejank, gehuil of geblaf te kunnen horen, maar ik hoorde niets. Ik zag wel een heel blij hondje en een blije grote hond toen we binnen kwamen. Pablo in de bench en Hessel achter het puppyhek die de kamer in tweeën kan delen, zodat we niet meer onze meubels hoeven te beschermen omdat Hessel daar niet mee kan komen en zich dus niet meer op de bank of in een stoel kan settelen.
Pup Pablo groeide en groeide intussen. Toen hij bij ons kwam was hij 4 kilo, na drie weken was dat al 7 of 8 kilo en inmiddels tikt hij wel 14 kilo aan.
En zijn gedrag? het is echt een heel lief hondje, altijd blij en heel actief. Soms wat tè actief voor hond Hessel. Die moeten we af en toe in bescherming nemen. Ik heb een bloemenspuit gekocht en als het echt te gek wordt pak ik de bloemenspuit en spuit hem nat. Hij vindt het niet leuk, maar het werkt wel.
Verder is hij heel leergierig en erg slim. Hij pikt heel gauw iets op. Na de lunch krijgt Hessel altijd een plakje boterhamworst. Het duurde niet zo heel erg lang of hij begon zich ook te melden en hij weet de gang van zaken nu maar al te goed. En dat geldt ook voor het biscuitje bij de thee.
Het netjes naast lopen wilde eerst niet zo lukken, maar de laatste week ben ik veel met hem aan het trainen geweest en nu de puppycursus is hervat, gaat dit met sprongen vooruit.
Ach ja, mijn verjaardag heb ik een beetje voorbij laten gaan, maar desondanks kwam er toch wel wat bezoek, maar nu niet allemaal tegelijk. Dit maakte het voor ons heel goed hanteerbaar en toen kleine dochter en zoonlief kwamen was het de eerste dag even wat uitproberen, maar na een paar dagen was iedereen eigenlijk wel aan de nieuwe situatie gewend.
Op een gegeven moment haalde Pablo al het speelgoed naar de plek waar we zaten, inclusief het kleed uit de bench. Kleine dochter lag in een deuk toen ik Pablo vroeg of hij ging verhuizen, want daar leek het wel op.
Nu de rust weer is gekeerd, merken we, dat we eigenlijk de drukste tijd al hebben gehad. Kon ik de eerste weken bijna niet ongestoord een aflevering van De Slimste Mens zien, nu is dat geen punt meer. Ik vind het alleen jammer dat het de laatste dagen echt geen weer is om even met het stel naar het bos te gaan om ze lekker even te laten rennen. Hessel heeft het niet zo nodig, Pablo des te meer.
Het gaat dus echt goed en we genieten volop van onze opgroeiende hond en de senior hond die af en toe echt laat merken toch ook wel op Pablo gesteld te zijn, àls Pablo wat rustig is. Dat dan weer wel.
klik
mijn hond heet Hessel
|
Toon berichten 1-8 van 1505 |
Volgende Pagina »
