HEIMELIJK VERLANGEN
het komt en het gaat
en het komt steeds vaker
en het verdwijnt steeds minder
het groeiend verlangen
voorgoed voorbij
zoals het leek
bijna vergeten
nu na jaren
steeds meer beelden
van de mooie momenten
geluk
jij en ik
onze kinderen
samen spelend in het zonlicht
verblind
geen oog voor de donkere wolken
die kwamen opzetten, dreigend
en ontlaadden
het geluk viel stuk
na al die jaren
pak ik een scherf
en koester ik de wens
om even terug te keren
naar dat
wat er ooit was
het geluk van ons samen
hannah
KLIK
ZOOLLEED
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
Helaas, deze keer wordt het een blogje over een pijn die mij erg plaagt. Ruim drie weken geleden is het begonnen, een pijntje in de voorvoet. Tijd om de goede zolen, behorend bij de schoenen van het merk Finn Comfort te vervangen voor de steunzolen. Helaas het mocht niet baten, de pijn nam per dag toe. Toch weer een steriele ontsteking zoals ik dat gehad heb na het lopen van de Vierdaagse?
Wat rond gekeken op het internet en een voetkussentje zou mogelijk wat verlichting geven. Helaas, het effect bleef uit en de pijn nam alleen maar toe. Waarschijnlijk ging het een heel verkeerde houding aannemen, want ik kreeg steeds meer last van de linker heup, waarschijnlijk omdat ik de rechtervoet wat anders ging neerzetten.
Het dagelijkse rondje van bijna vier km. met Pablo was bijna niet meer te doen. Opeens herinnerde ik mij de podoloog wiens advies ik had gevraagd in het jaar dat ik die Vierdaagse liep. Geen lange wachttijd, ik kon de volgende dag al komen. Inderdaad, toch een steriele ontsteking, kon door overbelasting ontstaan, maar ook de nodige stress zou dit kunnen veroorzaken. Eerst maar eens flink aan de ontstekingsremmers (ibuprofen) om de ontsteking in te dammen, daarnaast elke dag een wisselbad voor de voeten en wat teenoefeningen, zo luidde het advies.
ik ben nu een week verder; de pijn is grotendeels verdwenen, maar de pijnlijke plek bij het landen op de voorvoet is er nog wel, maar dit verdwijnt wel na een paar honderd meter lopen. En zo sta ik dan toch voor een dilemma, eerst de huisarts maar raadplegen? Het zou ook zo maar artritis kunnen zijn als, ik de klachten die ik heb, vergelijk met de op het internet beschreven pijnklachten, of opnieuw naar de podoloog?
Ik denk nog even na. Voorlopig is de pijn weer te verdragen en kan ik mijn rondje met Pablo weer lopen. Ik hoop van ganser harte dat dit met een sisser afloopt en dat, als ik na 10 dagen met de medicijnen stop, de pijn niet in alle hevigheid terugkomt. Ik wil zo ontzettend graag wel kunnen blijven wandelen. mijn dagelijkse rondje van 4 km., maar oook de wat langere tochten van 15 of 20 km.
klik
De Bouquetreeks is jarig. Vijftig jaar geleden verscheen het eerste Nederlandse deel, Eiland van beloften. Als ik dat eerste deel zou hebben, zou ik het zomaar in mijn rubriek EERTIJDS hebben kunnen plaatsen, maar ik heb het boekje niet en ik heb denk ik ook nooit één exemplaar gekocht. Hoewel ik graag lees, heb ik maar heel weinig van deze "boeken" gelezen.
Ooit zal ik wel eens een gekregen exemplaar gelezen hebben, maar ik was er heel gauw mee klaar, al die verhalen leken op elkaar en ik kon mij er niet in verliezen; het stond te ver van "mijn" werkelijkheid af. Ik hoefde niet door een rijke man veroverd te worden en ik had ook niet het zelfbeeld, dat ik een beeldschone vrouw was waar mannen voor vielen. Het sprak mij niet aan en ik heb denk ik ook niet zoveel gemist.
Ook al zijn ze nu als e-book voor maar 49 eurocent bij Harlequin te bestellen, ik zal het zeker niet doen.
Waar ik wel blij mee ben, is dat ik via de postcodeloterij een prijsje gewonnen heb en drie maand achter elkaar bij Bookchoice acht nieuwe boeken kan downloaden en op mijn e-reader kan zetten. In haar voetsporen van Anna Wahlgren heb kik inmiddels gelezen. Misschien had ik het zelf niet zo snel uitgezocht, maar het was echt een hele spannende thriller. Moedig begon ik aan het volgende boek, De Kliniek van Helen Fields, maar daar ben ik maar mee gestopt. Dat is net iets te heftig met. Liften naar de Hemel van Lex Paleaux schijnt echt een mooi boek te zijn, maar ik heb eerst maar eens iets gekozen van een schrijfster die ik ken, namelijk Dochter van twee werelden van Sarah Lark.
En zo heeft het artikel in de krant over de bouquetreeks er toch voor gezorgd dat ik een onderwerp had om een blogje mee te vullen. Er schijnen inmiddels 4000 boekjes in die Bouquetreeks uitgekomen te zijn en tegenwoordig moeten de boekjes wat 'steamy' zijn. Ik kende het woord niet in dat verband maar mijn vermoeden was wel juist, het mag tegenwoordig een beetje sexy zijn, maar wel netjes en beschaafd, want liefde is mooi, en zo moet het ook omschreven worden, zo vindt Martin Scherstra, één van de auteurs, die in mijn nabije omgeving, in Dokkum woont.
Als illustratie heb ik 2 boeketten genomen. De onderste afbeelding is een schilderij van Henriette Geertruida Knip, (1783-1842) en hangt in het Rijksmuseum.
klik
ANJA
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
En opeens kreeg ik antwoord op vragen die, als ik zo mijn leven overdacht, wel eens bij mij opkwamen; hoe zou een vrouw als Anja Meulenbelt nu in het leven staan? Er stond een heel groot artikel over haar in de Leeuwarder Courant. Er zullen vast heel veel vrouwen van mijn leeftijd zijn, waarvoor zij baanbrekend werk heeft verricht. Haar eerste boek uit 1976: De schaamte voorbij heeft zeer inspirerend voor mij gewerkt. Ik was 26 jaar, zag geen leven voor mij met "alleen" maar moeder en huisvrouw zijn; ik wilde meer. Ik begon zo goed en zo kwaad als het ging een studie in deeltijd aan de Sociale Academie. Ik genoot van de kennis die ik kreeg, de boeken van Erich Fromm en Erik Erikson verslond ik.
Ondanks dat mijn huwelijk op de klippen liep, ging ik wel verder met mijn studie. Mijn nieuwe lief, die een tijdje later in mijn leven kwam, P. steunde mij daar volledig in. Van hem kreeg ik ook het feministische hangertje, het vrouwenteken met een vuistje daar in. Ik heb het de eerste jaren vol overtuiging gedragen. Mede door de opgedane inspiratie van Anja Meulenbelt heb ik mij kunnen ontwikkelen en ben ik geworden die ik ben.
En zo kom ik bij het begin van dit blog terug. Hoe zou zij het nu vinden om tot de oudere generatie te horen, zou ze, net als ikzelf, ook vinden dat we "bijna" afgeschreven zijn, gedoemd zijn tot het "nog moeten genieten van het leven" maar liever maar niet meer zo meedoen in het maatschappelijk gebeuren?
Ik kon mij helemaal vinden in haar omschrijving het moeilijk te vinden om de leeftijd te voelen. Het hoofd voelt het niet, maar het lijf wel. En op dat laatste worden wij ouderen altijd aangesproken, het zij positief, hetzij negatief, want zo positief is het niet als er gezegd wordt, wat zie je er nog goed uit voor je leeftijd. Waarom mag er niet gezegd worden, wauw, je bent oud geworden, als je iemand na lange tijd weer ziet. Oud geworden zijn als een compliment zien en niet als iets negatiefs, omdat de jeugd verloren is gegaan.
Ook ik heb, net als Anja het oud worden altijd voor mij uitgeschoven, dat was nog niet aan de orde, maar nu het wel een feit is, zou ik eigenlijk wel willen strijden om oud worden wat uit het verdomhoekje te halen. Ooit als jonge feministe heb ik wel eens gezegd, dat ik voorzag dat, als ik oud was, weer op de barricade zou moeten staan om de ouderen een volwaardige plaats in de maatschappij te gunnen. Waar ik dat idee vandaan haalde weet ik niet, maar ik had wel enigszins een vooruitziende blik.
Het zit nu eenmaal niet in onze cultuur ingebakken dat het de norm is je ouders, of algemener gezegd, de ouderen te respecteren zoals bijvoorbeeld in Suriname of andere landen. De plaats van ouderen in de samenleving is niet duidelijk. Het is niet alleen maar een groep mensen die alleen maar zorg nodig hebben, er wordt veel te weinig gekeken naar het potentieel van ouderen.
Vandaag is de inauguratie van Trump, ook een oudere. Of dit nu een goed voorbeeld is van waar ouderen toe in staat zijn weet ik niet, maar ik voel me weer enigszins gesteund door good old Anja. Vitale ouderen kunnen ook het geschenk van de eeuw zijn, ouderen die personeelstekorten kunnen dempen, mantelzorg kunnen verlenen of vrijwilligerswerk doen, kortom, velen van hen zijn nog lang niet afgeschreven.
klik
EEN PROMPT
In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.
De tweede "gewone" week in het nieuwe jaar. ik had al veel eerder een blogje willen schrijven, maar hoe krijgt een mens op leeftijd het voor elkaar? ik had het weer eens veel te druk. Druk met van alles; voorop staat, dat alles niet zo vlug meer gaat en dus meer tijd kost, maar buitendat een kleine opsomming: breien, lezen, het achteraf bekijken van diverse tv programma's, naar bijeenkomsten van clubjes toegaan en vooral uit dat laatste vloeide een diepgaand onderzoek voort wat mij vele uurtjes gekost heeft.
Tijdens de leesgroepbijeenkomst (De kleindochter, geschreven door Bernard Schlink was het onderwerp) maakten we nog even een uitstapje naar een vorig gelezen boek, Klara en de zon en kwamen we bij A.I. (artificial intelligence) terecht. Nog niemand van ons had daar al enige ervaring mee, éen van ons zou via haar zoon om enige instructie vragen.
Het onderwerp liet mij niet los en ik ben 's middags achter de lap top gaan zitten om zelf maar eens op onderzoek uit te gaan. Mijn doel was om een verhaal via A.I. te krijgen. Ik heb vele pagina's bezocht, kwam er al gauw achter dat er vaak een soort betaald abonnement aan vast zit, iets wat ik absoluut nog niet wil, maar op een goed moment had ik toch iets gevonden. Ik moest een titel opgeven en een paar keywords en zie daar, ik kreeg een vrij uitgebreid essay over onvervalst, niet helemaal de bedoeling, maar toch, het eerste resultaat was er.
's Avonds vertelde ik in het breiclubje over mijn ervaringen van die middag. Dit was het startsein om mij met een opdracht op te zadelen om een breiopdracht voor ons aanstaande 15-jarig jubileum door A.I. te laten maken.
In de verdere week ben ik heel veel meer over A.I. te weten gekomen. Het is heel belangrijk om onder andere een goede PROMPT in te voeren. Als eerste een iets opgezocht die breiontwerpen kon maken, daarna zelf een breiopdracht verzonnen: een breipatroon om een vierkante fantasie toren met een doorsnee van 25 cm. en een hoogte van 75 CM. op een rondbreinaald te kunnen breien.
Daarna heb ik ingevoerd: suggesties voor een breiobject ter ere van een jubileum. Ik heb 15 suggesties gekregen en ik heb drie suggesties in patronen laten omzetten. Wat het gaat worden weet ik nog niet, maar ik ben bijzonder trots op mezelf, dat ik dit voor elkaar heb gekregen.
En heel eerlijk, het deed me een heel klein beetje denken aan de tijd toen ik voor het eerst mijn stapjes in blogland zette. Ook dat vond ik toen heel spannend.
Of A.I. echt iets is om verder mee te gaan weet ik niet, maar voorlopig ben ik heel tevreden dat ik er nog steeds in slaag om op mijn oude dag de nieuwe ontwikkelingen toch een beetje bij te kunnen houden.
klik
Ook de plaatjes heb ik maar even via A.I. tevoorschijn getoverd. De haan staat voor: EEN NIEUW TIJDPERK
DE VERTE
Een jaar
elke dag
een heden
maar verglijdt
iedere nacht
naar een verleden
wat blijft
is
een toekomst
hannah
Ik wens iedereen een mooie overstap naar het nieuwe jaar en daarna veel goeds in 2025
Nu kerst 2024 al weer voor drie kwart achter ons ligt, als ik kerstavond meereken, is het te laat om nog goede kerstdagen te wensen, dus spreek ik de wens uit dat iedereen straks van een kerst met een goede afdronk mag genieten. Zelf ben ik niet meer zo'n grote fan van de kerst. Als ik heel goed nadenk, is de afbrokkeling van het kerstgevoel begonnen, toen ik tot de ontdekking kwam dat niet de hele wereld kerstfeest viert, zoals ik in mijn kindertijd dacht. Ik weet nog dat mijn zondagsvriendinnetje en ik, we waren denk ik een jaar of 8, toen we buiten speelden, tegen elkaar zeiden, dat alles zo zo mooi rustig en vredig was.
Ik liep daar deze week eens over na te denken. Als ik nu een column over kerst zou moeten schrijven, zouden daar best kritische noten in komen te staan. Vrede en kerst worden vaak met elkaar verbonden. Niet zo verwonderlijk, het was oorlog ten tijde van de geboorte van Jezus, en het is niet voor niets dat bezoekende engelen in de stal begonnen met "vrede zij met u", met andere woorden, goed volk.
Dat brengt mij naar een volgend punt, we zijn eeuwen verder en er is nog steeds oorlog, overal om ons heen. En heel vaak is een geloof de diepliggende oorzaak van al die ellende. (misschien geldt dit iets minder voor de oorlog tussen Rusland en Oekraïne, daarover heb ik te weinig kennis ) Het hele kerstgebeuren begint me eigenlijk wat tegen te staan. Kerst is van oorsprong een christelijk feest, maar wat moet je er mee als je niet gelovig bent. Tsja, het is in de laatste decennia steeds meer verworden tot een gezelligheidsfeest met heel veel lichtjes in de donkere wintertijd, dus doen de mensen die kerkelijk niet betrokken zijn, en dit is al een tijdje een meerderheid geworden, uitbundig mee.
Maar is dit al met al toch niet een beetje aanmatigend voor onze multiculturele maatschappij? Wat doen de mensen met een Islamitische achtergrond? Gaan ze overstag en vieren ze kerst, van oorsprong een christelijk feest maar nu toch wel anders, zoals het nu bij ons geworden is, met ons mee, of staan er in deze dagen een paar miljoen mensen toch min of meer aan de buitenkant van onze samenleving? Ik mis de aandacht voor dit fenomeem. Hoe wordt de kersttijd met al die bijbehorende reclames door deze mensen beleefd, als iets hinderlijks, of misschien wel kwetsend en blij als die tijd weer voorbij is? Als iets van die andere cultuur, waar zij toch net niet helemaal bij horen?
Het zijn zo maar wat losse gedachten die bij mij opkomen. Vaak is Kerst voor mij toch een beetje een tijd van bezinning en dit is wat er dit jaar bij mij naar boven kwam. Die bezinning is voor mij toch ook wel een beetje een traditie en hoewel ik dus zoals gezegd, niet echt een hele grote fan ben van kerst hobbel ik toch wel wat mee met de tradities, al zijn die ook wel aan veranderingen onderhevig. Dit jaar geen uitgebreid kerstdiner met dochterlief en kleine dochter, maar een heerlijke goed verzorgde uitgebreide brunch in de naburige stad D. Daar houd ik wel een goed gevoel aan over en zo'n goed gevoel over de afgelopen kertdagen wens ik iedereen toe.
klik
Vorige week heb ik tijdens mijn dagelijkse rondje van bijna 4 km met Pablo, het besluit genomen, en toch ga ik er over schrijven. Het hoeft niet geheim te blijven, het hoeft ook niet aan de grote klok gehangen te worden, maar het heeft ook met mijn leven te maken en vanuit die invalshoek wil ik er toch zo af en toe over kunnen schrijven. Mijn Lief, zoals ik vanaf nu P.(stond voor partner) zal noemen, heeft na ee aantal grondige onderzoeken te horen gekregen, dat er sprake is van beginnende dementie, dat waarschijnlijk Alzheimer bij hem aangeklopt heeft. Nu is Alzheimer wel een heel ruim begrip, er zijn wel 50 verschillende soorten van dementie.
Voor mij komt het niet helemaal als een verrassing. In de afgelopen jaren kreeg ik steeds meer het gevoel dat we niet meer samen waren, maar met ons drieën. Het leek alsof er een indringer, een klein dwergje zich aan het nestelen was in het brein van mijn Lief. Het onzichtbare wezentje heeft plaats genomen in het geheugen en gooit ankertjes uit naar andere delen van de hersenen waardoor het vooruitzien en het plannen en nog wat andere zaken niet meer zo gaan als voorheen. Dat is wennen voor mij, een Lief die meer verandert dan je zou willen.
Natuurlijk is dit niet van de éne op de andere dag ontstaan, nadat ruim anderhalf jaar geleden de diagnose van MCI (Minimal Cognitief Impearment)is gegeven, is het niet vreemd dat na een vervolgonderzoek nu een volgende fase zich aandient. Het is ook echt niet te zeggen hoe snel dit proces zal gaan verlopen.
Wij, mijn Lief en ik hebben besloten vooral oog te hebben voor alles wat wel kan. We hebben samen de aanvraag voor het behouden van het rijbewijs ingediend en natuurlijk hopen we dat dit geldig blijft. Hoewel ik het laatste jaar bijna altijd rijd, zou het fijn zijn als Lief de mogelijkheid blijft houden om in eigen omgeving zelf nog op pad te kunnen gaan.
Nu de diagnose is gesteld, is het net of ik meer rust in mijzelf krijg. In dit afgelopen jaar, en misschien was er in een tijd hieraanvoorafgaand ook al wel sprake van de veranderingen bij Lief, heb ik stukje bij beetje, met vallen en opstaan moeten leren om te gaan met deze nieuwe situatie. Maar toen we 44 jaar geleden getrouwd zijn hebben we elkaar trouw beloofd in goede en kwade dagen, in armoe en rijkdom en in gezondheid en ziekte. We zijn dan wel niet in de kerk getrouwd, maar deze trouwbelofte is voor mij altijd als vanzelfsprekend geweest.
Het beestje heeft nu een naam, maar het is in een beginstadium, dus wil ik het klein houden. Er is geen garantie voor de toekomst, niet voor Lief, maar ook niet voor mij. Met vertrouwen verdergaan en het leven nemen zoals het is. Het komt zoals het komt. En het is geen uitzonderlijke situatie. Er zijn velen met ons die deze weg zullen moeten gaan.
klik
|
Toon berichten 1-8 van 1576 |
Volgende Pagina »