OUD 3

ZOMER EN ZOU

In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.

 Doordat ik in een nieuwe fase van mijn leven ben aangeland, beleef ik de zomer heel anders. Ik kan niet meer bezig zijn met het uitstippelen van nog een weekje weg met de caravan en waar zullen we dan heen...... Ik mis het wel, vooral het vooruit plannen; het uren op de kaart zitten turen, het dagdromen met het bijna visualiseren hoe het daar zal zijn, zonder dat ik er ooit geweest ben, het schwitchen van eindbestemming, toch maar liever naar het noorden, of naar het zuiden of..

Ik moet me dus herpakken en een nieuwe invulling geven aan het zomerse gebeuren. Zo af en toe een uitspatting met een dagje weg zoals naar Schiermonnikoog is leuk, maar is niet dagdroomvullend. Heel even vermaak ik mij met te onderzoeken of het ook mogelijk is om volgend jaar een huisje in Frankrijk te huren, maar dat is nog te ver weg, daar wil ik niet in blijven hangen.

Ik had mij voorgenomen om, nu we veel thuis zijn, mij te bekwamen in het zien van de kleine dingen rond om mij heen en mij daarin verwonderen zodat ik aan het eind van de zomer zou kunnen zeggen, ik heb toch veel gezien en beleefd. Ik zou hiervan foto's maken tijdens wandelingen en fietstochten. Ik wandel wel, maar niet zoals ik zou willen, ik fiets ook wel, maar ook niet zoals ik zou willen. Of het is te heet, of het is te koud, of ik verdoe mijn dag met dingen die eigenlijk geen naam mogen hebben, of ik vind dat ik nog te veel last heb van de pijn aan mijn schouder, het gevolg van een val van drie en een halve week geleden. 

En toch voel ik, nu de zomer voortschrijdt en langzamerhand richting nazomer gaat, dat ik stukje bij beetje in mijn nieuwe levensfase ga passen en er een soort rust in mij begint te komen. Ik merk, dat ik de vele herinneringen van alle mooie vakanties die te pas en te onpas ineens opploppen, meer en meer kan toestaan om er even te mogen zijn, zonder dat ik er verdrietig van word. Nee, die herinneringen samen delen met P. gaat niet, omdat hij veel niet meer weet. Ik moet het alleen in mij om laten gaan.

En zo kom ik bij de foto's van dit blogje. Heel vaak loop ik hetzelfde rondje van 4 kilometer maar als het langere tijd droog is geweest kan ik met Pablo naar ons bos. Dolle pret, want daar kan ik diverse apporteerspelletjes met hem doen. Als we vanuit het bos naar huis terug lopen, komen we op een andere manier het dorp binnen en toen zag ik opeens die prachtige bermen. Ooit heb ik een blogje over de bermen geschreven toen we met vakantie in Paulhaguet waren. ik schreef toen dat ik al wandelend zo genoot van de kleurrijke bermen, omdat er in Frankrijk veel meer diversiteit aan bloemen te zien was.  (type bij :geef zoekterm natuurlijk en je komt bij de bedoelde pagina)

En nu zag ik deze weelderigheid aan het begin van het dorp. Later, al fietsend in de omgeving zag ik dat dit op  meerdere plekken in de gemeente te zien is. Is het geen heerlijkheid om te aanschouwen? Dit maakt mij gelukkig en het geeft mij kracht. Ik weet bijna zeker, dat als het van de winter weer grijs en grauw is, ik mij weer kan verheugen in de gedachte dat het niet zo zal blijven. Dat er ook weer een zomer zal komen waar in weer veel te zien zal zijn. Andere zomers dan voorheen, maar toch een tijd waar ik weer naar zal verlangen. Het lijkt erop dat er een nieuw evenwicht gaat ontstaan. 

SCHIERMONNIKOOG

TE LEUK

Achteraf zijn de ervaringen te leuk om ze niet in de vergetelheid te laten verdwijnen. Om de zomer niet in een dagelijkse sleur te laten verdwijnen had ik bedacht om maar eens een dagje naar één van de eilanden te gaan. Omdat Pablo in de fietskar geen optie meer is, leek het mij leuker om dit keer, in plaats van naar Ameland, naar Schiermonnikoog te gaan. Omdat dit eiland veel kleiner is kun je daar lopend wat beter uit de voeten.

Vanaf de boot is het kiezen, of direct naar het strand wat 3 kilometer is, of via het dorp wat ook 3 kilometer lopen is en dan vandaar uit naar het strand. Wij kozen voor het laatste en sloegen bij de dijk links af. Goede keuze, want onder aan de dijk mogen de honden los. Feest voor Pablo. En maar racen, naar voren, weer terugkomen, op de dijk kijken en ja, hij werd steeds doldriester, hij ging ook de dijk over. We zagen hem nog één keer terug, een beetje nat, dus ik vermoedde dat daar een sloot was waar hij uitgedronken had. 

En toen kwam hij niet meer terug. Ik hoorde in de verte een hond blaffen en na nog een paar stappen gelopen te hebben vermoedde ik dat dit Pablo was. We staken de dijk over, maar nergens een Pablo te ontdekken. Het blaffen kwam vanuit de sloot, maar we konden niets zien, omdat er een dikke rietkraag langs de sloot stond. 

Roepen, fluiten, niets scheen te werken. Even leek het of hij dicht bij ons in de buurt was. Ik bedacht me geen moment, deed mijn rugzak af en stapte met schoenen en al door de rietkraag heen de sloot in, want het blaffen klonk toch echt niet zo vrolijk en onbevangen meer. Het water kwam tot bijna aan mijn middel, maar dat deerde mij niet. Ik wilde zien waar Pablo was. 

Heel in de verte leek hij ergens te zwemmen, al lang niet meer jagend achter de eenden aan, die dobberden mooi voor hem uit, maar hij zwom en zwom, steeds verder van mij weg. Terwijl ik riep en floot, liep P. de kant van waar Pablo naar toe zwom uit. Pablo verloor zo nu en dan wat afstand ten opzichte van P. om te onderzoeken of hij ook ergens een plekje kon vinden waar hij er uit kon, waardoor P. hem voorbij kon lopen. En toen kon P. een opening in het riet maken, waar Pablo gelukkig even kwam kijken, waarop P. hem kon pakken en hem op de wal kon helpen.

Inmiddels had ik de moed opgegeven en was ook weer op de wal gekropen. Terwijl ik de schade van mijn natte pak opnam en mijn rugzak weer omdeed, ontwaarde ik in de verte P. met Pablo aan de lijn. Wat was ik blij en opgelucht. Ik had al hele visioenen gehad zonder Pablo naar huis te moeten omdat hij verdronken was.

Terwijl wij wat moesten bekomen van dit avontuur, leek Pablo niet onder de indruk te zijn. Op het strand aangekomen bleken we alle ruimte van de wereld te hebben. De echte strandgangers kiezen een ander stuk strand, daar waar de branding dicht bij het strand te vinden is. Daar zijn we via het stille stuk strand naar toegelopen en omdat het er zo weinig mensen waren mocht Pablo los. Dat hebben we geweten. Door de wijdsheid van het enorme strand ondervond Pablo geen beperkingen, dus ging hij ook echt los. Op zoek naar die witte vlieger in de lucht, want dat was hoogst interessant.

Uiteindelijk keerde hij om op zoek naar ons. Na zich even bij een verkeerde baas en vrouwtje gemeld te hebben, hoorde hij mijn fluitje en kwam aangesjeesd. "O, waren jullie hier" kon je hem bijna horen denken. Dit heeft zich nog een paar keer herhaald en toen hebben we hem ter bescherming van zichzelf toch maar aangelijnd.

Tenslotte hebben we samen nog een klein poosje met een balletje in de branding gespeeld. Helaas moesten we toen op zoek naar een gelegenheid voor een sanitaire stop en ja, dan heeft zo'n breed strand toch ook wel nadelen. Je gaat dan niet zo snel dat hele eind weer terug. Een mooie wandeling door de duinen en het bos voerde ons weer terug naar het dorp. Na ergens een heerlijk maaltijd genuttigd te hebben zijn we maar met de bus naar de boot gegaan, we hadden inmiddels al ruim 20 km op de dagteller staan. En Pablo? die hoorde je niet meer. Die was moe, doodmoe, maar wel voldaan. 

En wij waren ook moe, maar het is al met al een leuke dag geweest waar we met plezier aan terugdenken, ondanks de streken die onze kleine bengel heeft uitgehaald.

OUD 2

VALERVARING

In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.

Na een kleine week bij het doen van alles en nog wat uitgeschakeld te zijn kan ik nu bijna weer alles. Vorige week, ergens midden in de nacht ben ik in de badkamer gevallen, op mijn rechterarm en schouder. Vraag me niet hoe het kon gebeuren. want dat weet ik niet. Opeens lag ik er. Nu schijnen de meeste ongelukken in en rond het huis te gebeuren, dus dit is er ook één. 

Met een stekende pijn in de rechterarm en ook een schouder die nogal wat pijnlijk was ben ik weer in bed gekropen met de gedachte, maar eens zien hoe dit afloopt. Ondanks de pijn ben ik wel in slaap gevallen. Toen ik de volgende morgen wakker werd, heb ik eerst gekeken of mijn hand en de vingers kon bewegen, dat was mogelijk, dus waarschijnloijk niets gebroken zo was mijn conclusie. De schouder kon ik ook bewegen, ook al was dat wat pijnlijk, maar mijn arm omhoog brengen was niet te doen.

Aan de ontbijttafel met P. de situatie maar even besproken. De arm rust geven leek ons de beste optie èn wat pijnstillers in de vorm van ontstekingsremmers. Eerst maar eens even afwachten hoe dit alles zich zou gaan ontwikkelen alvorens naar de huisarts te rennen.

Als ik de arm maar niet belastte, was de pijn wel te doen. Ik heb mij vermaakt met achterstallige afleveringen van de serie DERTIGERS te bekijken, want van keuken schoonmaken, zoals het plan was, kwam natuurlijk helemaal niets terecht, dat moest uitgesteld worden. In de loop van de dag merkte ik dat kleine bewegingen wel weer mogelijk waren. Dat stemde mij gunstig, misschien was het mogelijk om de volgende dag toch te kunnen autorijden, want P. moest voor een controle naar het ziekenhuis in Leeuwarden.

Inderdaad, ik kon de volgende dag autorijden, zij het met de stuurbewegingen in iets aangepaste vorm, de rechterhand liet ik wat in de benedenstand. Het aankleden en haarkammen was nog wel een crime, maar ik kreeg er wel vertrouwen in dat het wel weer goed ging komen. Natuurlijk heb ik wel gegoogeld wat het zou kunnen zijn en als ik zelf een diagnose zou mogen stellen zou ik zeggen, misschien een klein scheurtje in één of andere spier.

Heel eerlijk, zo af en toe sloeg de paniek wel even toe. Zou het toch niet iets ernstigers zijn, had ik toch niet de huisarts er even naar moeten laten kijken, hadden er toch niet even foto's gemaakt moeten worden? Ach helaas heb ik enige ervaring met vallen, over boomstronken, losse tegels, omvertrekken door de hond. Verschillende keren ben ik daarvoor naar de huisarts geweest en deze was altijd heel vriendelijk hoor, daar heb ik geen enkele klacht over, maar meestal werd ik met een geruststellend woord weer naar huis gestuurd met de boodschap, eerst maar even afwachten, mocht de pijn niet over gaan, kom dan gerust weer langs.  

En zo heb ik deze ervaringen maar in de praktijk gebracht en het lijkt een goede keuze te zijn geweest. Het gaat elke dag iets beter. Ik kan nog niet alles met de arm doen, tennissen zal nog niet gaan, maar het aankleden en haren kammen gaat al weer een stuk soepeler. 

Een bezoek aan de polivalpreventie lijkt mij nog niet nodig. Ik schuif dit ongevalletje gewoon onder de noemer van domme pech en nog niet aan het oud worden/zijn. De door de tijd heen opgedane ervaringen met vallen kwamen mij wel goed van pas, dat dan weer wel. Een mens is dus nooit te oud om het geleerde in de praktijk te brengen.

En natuurlijk ben ik blij dat het goed lijkt af te lopen. En misschien ga ik de serie IN VERWACHTING VAN OUD WORDEN toch doorzetten, vandaar de titel OUD 2.

IN VERWACHTING VAN OUD

In de rubriek OUD EN OUD wil ik proberen om de verschillende kanten van het ouder (zijn ge)worden te beschrijven. Het heeft mooie kanten, maar helaas ook een minder leuke keerzijde. Om maar wat te noemen, de kwaaltjes, de beperkingen, het afscheid moeten nemen, allemaal zaken waar een ouder wordend mens zich mee heeft te verstaan. Toch zijn er heel veel dingen die het leven van een oudere nog zeker de moeite waard maken. Beide kanten wil ik in deze rubriek op een zo'n eerlijk mogelijke manier belichten: de hobbels die genomen moeten worden bij het ouder worden, maar ook de levensvreugd die er zeker nog is.

Wanneer ben je oud? Hoe ouder je wordt, hoe moeilijker het is om deze vraag te beantwoorden. Door de ogen van de kleindochters zal ik zeer waarschijnlijk wel als oud gezien worden. Of mijn kinderen mij ook al als oud zien weet ik eigenlijk niet en de mensen met wie ik in het bestuur van de Oranjevereniging zit voor de organisatie van het dorpsfeest zien mij wel als een ouder persoon maar nog niet als echt oud.

En ja, Biden vind ik echt oud. Hoog tijd dat hij er mee stopt. Geldt trouwens ook voor Trump, maar eerlijk is eerlijk, die lijkt nog net iets vitaler.

Zelf voel ik mij ook niet alle dagen optimaal, de ene dag heb je het in de rug, een volgende dag wil de schouder niet en weer een andere dag doen de voeten pijn, bijna nooit alles tegelijk en het gaat ook altijd wel weer over, maar toch. Ik moet, als ik dan mijn dagelijkse rondje van vier kilometer met Pablo loop vaak denken aan de tijd dat ik in verwachting was. Mijn moeder zei toen tegen mij, het hoort erbij, als je in verwachting bent voel je alle dagen wel wat.  

En zo lijkt het nu ook wel. Op weg naar oud zijn, want ik ben het nog niet, ik ben bezig oud te worden. Oud zijn koppel ik toch meer aan niets meer kunnen. En ja, als ik Biden zie lopen, meer als een zombie en zo nu en dan zo hoor stuntelen in toespraken, dan denk ik: ja, jouw tijd zit er op, jij bent niet meer in verwachting van oud worden, jij hebt de grens bereikt van oud zijn.

Natuurlijk is het een krankzinnige vergelijking, weet ik ook wel. Het één eindigt bij de geboorte van het kind en het andere eindigt bij de dood. Maar toch. Ik wil het proces van ouder worden niet weg moffelen. Natuurlijk spelen de ongemakken een grote rol en ook het afscheid nemen van de mensen die om je heen wegvallen. Maar ik blijf geloven dat het oud worden/oud zijn iets goeds in zich heeft en ook dat het zin heeft. En vooranl naar dat laatste ben ik op zoek.

Ergens speel ik met de gedachte om wekelijks een soort column te gaan schrijven wat te maken heeft met het proces ouder worden. Nee, niet over de pijntjes en de kwaaltjes of het aftakelen, daar is wel genoeg over bekend, maar meer over het beleven van ouder zijn. Toen ik jong was, in mijn twintiger jaren, was ik heel nieuwsgierig hoe ouderen zich zouden voelen, met de wetenschap dat de dood in aantocht is. Ik vroeg mij af, of je daar dan veel mee bezig zou zijn. Het was voor mij toen bijna niet mogelijk om mij voor te stellen wat "men, de oudere" dan dacht.

Wie weet, ik laat het nog even in mij omgaan. Het voelt voor mij als ergens nog een ideaal hebben om daar mogelijk nog iets mee te gaan doen. Wie weet.

STILSTAAN

Het is een beetje een merkwaardige dag geworden, de verjaardag van P., maar toch wel waardevol. In het begin van de week werden we opgeschrikt toen we de uitnodiging voor de herdenkingsbijeenkomst van Rob ontvingen, gehouden op de dag dat P. jarig is. Omdat het verjaaardagsbezoek pas later op de dag zou komen hebben we besloten de dag in tweeën te delen. 's Morgens zou er alle ruimte zijn om afscheid van Rob te nemen  en dan zou er genoeg tijd zijn  om 's middags met familie de verjaardag van P. te vieren.

En zo is het ook gegaan. De afscheidsbijeenkomst was ingetogen, sober, informeel, maar daardoor indrukwekkend. Hoewel we de laatste jaren niet zo heel veel contact meer hadden, vond ik het heel erg fijn uitgenodigd te zijn. Afscheid te moeten nemen van Rob is als het ware ook een afscheid nemen van een stuk leven wat voorbij is. 

We hebben Rob en zijn vrouw leren kennen toen we begonnen zijn met bridgen. We zaten in een hele leuke lesgroep en we hebben daar diverse vrienden en kennissen aan over gehouden. We hebben vele avonden bridgend met elkaar doorgebracht. Zij waren het ook die ons overgehaald hebben om te gaan tennissen.

Wat heb ik mede door hun aanstichten gouden tijden beleefd. Het was Rob die mij vroeg of ik niet voor hem in de plaats als seniorvertegenwoordiger toe wilde treden in het bestuur van de tennisclub. Zijn handicap, het doof zijn, belemmerde hem toch te veel om in zo'n bestuur goed te kunnen functioneren. Tja, ik groeide door tot voorzitter van de tennisclub, genoot van mijn functie, van de ombouw van de gravelbanen naar winterharde banen, maar genoot ook van de tennistoernooien, georganiseerd door Rob, die altijd afgesloten werden met het uitreiken van een bos lely's aan iedere deelnemer, of je nou gewonnen had of niet.

Na een aantal jaren groei je dan toch weer wat uitelkaar. Interesses en raakpunten worden wat verlegd, mede door het leeftijdsverschil, tennissen en bridgen werd voor hen moeilijker, zij vestigden hun aandacht nog meer op hun grote hobby: De tuin en ik raakte steeds meer betrokken bij het dorpsleven.

En dan opeens die rouwkaart. Toch heel fijn dat we die gekregen hebben. En ja, dan sta je voor de kist en gaat dit alles als in een flits door je heen. Dank je wel Rob. Je was een fijn mens die, misschien zonder dat je het wist, mij veel gegeven heeft. Het was een fijne tijd met jullie.

En als je dan zo rond kijkt en en de vele mensen ziet die je kent van de diverse ontmoetingen vanuit de clubs, dan geeft dat toch een warm gevoel, een gevoel van samenzijn. 

En zo zijn we naar huis gereden. Onder de indruk, maar toch ook met het gevoel, oog te hebben voor de tijd die we nog hebben en de mogelijkheden die er nog zijn. En zo hebben we met familie 's middags toch genoeglijke uurtjes beleefd aan het vieren van de 75 ste verjaardag van P. 

En 's Avonds? Natuurlijk hebben we voetbal gekeken en waren we net als iedereen blij dat "we" gewonnen hebben. Bij het naar bed gaan zeiden we tegen elkaar: het was een gedenkwaardige, merkwaardige dag, maar zeker de moeite waard. Eén die we niet zo snel vergeten zullen. 

RARITIJDEN

Vandaag begint de tweede helft van dit jaar. Om in voetbaltermen te blijven, de eerste helft was nu niet direct een doorslaand succes, maar een goede coach zal met zijn aanwijzingen vooral gericht zijn op het spelen van de helft die nog komt en aangezien ik mijn eigen coach ben, neem ik deze wijsheid maar over. Natuurlijk waren er ook goede momenten in de afgelopen tijd, maar ik heb gelukkiger tijden gekend.

Eén van de aanwijzingen die ik mij als coach voor het komende half jaar heb gegeven is: meer leven bij de dag, misschien zelfs bij het uur. Er staan voor de komende tijd genoeg zaken op het program waar ik belangstelling voor heb en wat ik met genoegen ga volgen. 

In de eerste plaats natuurlijk het voetbal. Ik wil niet pessimistisch zijn, maar dat kan na morgen natuurlijk voorbij zijn als "we" verliezen. Maar dan is er nog de Tour de France; dit jaar kan ik het van A tot Z volgen omdat ik thuis ben. Elke dag wordt gezellig afgesloten met het kijken naar De Avondetappe, een programma wat ik heel graag volg. Dan is er ook nog tennis. Wimbledon gaat van start en dat moet ik dus een beetje combineren met de Tour. Hoe ik dat ga doen weet ik nog niet. Is nog wel een dingetje. En dan komen de Olympische Spelen er ook nog aan. Nooit een groot fan van geweest, maar nu ik toch thuis ben ga ik daar wel de krenten uit de pap halen,

Naast al deze sportgebeurtenissen gaat het RARITEITENKABINET ook nog van start. Dat ga ik zeker met grote belangstelling volgen, maar vanwege het zomerreces, zullen de spelers voorlopig nog weinig te zien zijn, of van zich laten horen, maar in september zullen de dames- en herenpolitici er vol voor gaan. Waarschijnlijk valt er dan genoeg te beleven. Nee, het klinkt misschien al door mijn woorden heen, veel vertrouwen heb ik er niet in, maar we zullen zien.

Ik ga in ieder geval mijn best doen om er een mooie tweede helft van te maken. Ik zet mijn beste beentje voor, maar ik zal mij ook wat laten varen op de wind.

VERHELDEREND

En toen gingen we een huisje huren. Dat heb ik vrij snel gedaan, nadat we de caravan verkocht hadden. Toch maar eens zien wat er dan nog wel mogelijk is. Alles heeft zo zijn voors en tegens. Ik vond het moeilijk om te bepalen wat er in de koffers moest, dat is toch weer heel anders dan dat je het in de caravan opbergt. Bovendien lagen er altijd standaard spullen in de caravan zoals handdoeken etc en dat moet nu op een andere manier mee. Alles moet op de achterbank, want ja, Pablo neemt ook de nodige ruimte in.  Maar goed, alles is meegkomen wat ik mee wilde hebben.

Het huisje vind ik eigenlijk wel net zo comfortabel als een caravan. Behalve dat de spullen niet van mij zelf zijn en ik eerst met een theedoek over al het serviesgoed ga, door de pannen en het bestek even afveeg. Maar als ik het dan een keer gebruikt heb is het gevoel van "vies" ook grotendeels verdwenen. En bij slecht weer, waar nu echt wel sprake van is, is een huisje net iets ruimer dan een caravan. Je kunt een paar stappen lopen, het toiletbezoek is makkelijker, de afwas doen is wat comfortabeler, maar je ziet minder mensen en je hebt minder contacten.

En de uitgang is mijlenver weg. Als we gaan wandelen gaan we eerst met de auto naar de uitgang, anders komt er bij elke wandeling iedere keer drie kilometer bij, anderhalf heen en anderhalf terug. En wandelen kun je hier volop. We zijn na een bezoek aan de thuisbasis van Pablo, tevens schoonheidssalon voor honden, waar hij van de deskundige Judith een behandeling kreeg, begonnen met een rondje Arcen van ruim 10 kilometer. Maar ook de wandeltocht van 6 kilometer  in het nationale park Maasduinen voorafgaand aan het bezoek wat zou komen, viel reuze in de smaak. 

Als het bevriende echtpaar E. +Tj. net als voorgaande jaren, gewoon weer op bezoek komt, voelt alles toch weer min of meer vertrouwd. En wat hebben we het weer gezellig gehad, een mooie fietstocht gemaakt, lekker samen gegeten en vandaag naar de mooie kasteeltuinen van Arcen geweest. Wij waren daar in 2015 al eens geweest, maar er is zoveel te zien, zodat het voor ons eigenlijk wel vaststond dat we daar opnieuw heen zouden gaan. We hebben genoten, ons bezoek ook en het was droog. want dat is het enige wat er aan deze vakantie mankeert, een beetje mmoi zonning weer.

een mooi overzicht van de tuinen met rozen

en beelden

alles keurig onderhouden

ook oog voor details

DE LAATSTE BUBBEL

Het dorpsfeest anno 2024 is weer verleden tijd. Als de tent geplaatst wordt beginnen we als bestuur op volle toeren te draaien. je stapt als het ware in een soort bubbel die dorpsfeest heet en je komt weer uit die bubbel als alles opgeruimd is en de tent afgebroken is. Het was net of ik een paar dagen weg ben geweest. 

Ik heb met heel veel plezier nog een keer (bijna) volledig meegedraaid. Alleen, 's nachts het opruimen laat ik aan anderen over. Na een uur of één 's nachts gaat na een hele dag in de weer te zijn geweest bij mij het lampje uit. Ik merk dat er lichamelijk in 10 jaar toch wel iets veranderd is. Ondanks dat ik elke week nog een paar uur op de tennisbaan sta en nog vele kilometers wandel, gaat het bukken toch niet zo zo soepel meer als ik dat met het eerste feest van 10 jaar geleden vergelijk.

Daar ik het secretariaat vorig jaar al overgedragen had aan mijn opvolger, had ik het in de voorbereidingen iets minder druk. Maar toch, de centrale figuur zijn in het optochtgebeuren en de zorg voor het tot stand komen van het programmaboekje heeft toch echt wel de nodige tijd gevraagd.

Maar wat een genot als je dan ziet dat het feest loopt. De zaterdagavond vond ik nog het spannendst. We hadden geen idee hoe dit zou gaan lopen. DE KAST zou op zaterdagavond bij ons spelen. Wij als bestuur waren best wel verguld dat die bekende groep bij ons wilden komen optreden, maar we hebben ons daar een beetje op verkeken. Er kwam daardoor heel veel extra werk om de hoek kijken. Er moest een grotere tent komen, meer beveiligers, meer EHBO'ers want er zou nu veel meer publiek komen.

En dat laatste viel in eerste instantie wat tegen. De kaartverkoop ging lang niet zo hard als wij gedacht hadden. Want wat blijkt? De jongeren hebben weinig interesse voor de muziek van De Kast. Zij willen veel liever die boem boem dreunen met voor in mijn beleving kleuterliedjes zoals Liesje leerde Lotje lopen van Jonathan of iets van de Bankzitters en dan met hele harde trillende bassen. Het was dan ook vermakelijk om te zien dat als De Kast hun optredens deden de tent vol stond  met dertigers, veertigers en vijftigers en ook nog wat zestigers, maar als de plaatselijke DJ het overnam in de pauzes, juist de jongeren weer in de tent kwamen en helemaal uit hun dak gingen. Maar al met al zijn we tevreden, toch genoeg kaarten verkocht en de avond/nacht was op deze manier voor iedereen een feest. De sfeer was heel goed en de eindtijd van twee uur was voor mijn gevoel heel snel bereikt. 

Ik heb weer veel, heel veel munten verkocht, heel veel mensen gezien, heel veel leuke praatjes gemaakt, maar dit is wel de laatste keer geweest. Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Het is goed zo.