STAP OP SPEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit spel kwam ik in de afgelopen weken tegen bij het opruimen van de zolder. Het was best een leuk spel, in ieder geval heel anders dan kwartetten. Er zat toch een klein beetje een gelukselementje in, want je kon een kaart van de stok pakken met bijvoorbeeld lekke band. Dan moest je eerst een kaartje met rijwielhersteller trekken, vervolgens een 'stap op' kaartje en pas dan kon je verder om genoeg kaartjes van de 5 of 6 kilometer te verzamelen.
Ooit zal ik dit spel gekregen hebben, waarschijnlijk van alle gezamenlijke nichtjes en neefjes van de tantes en ooms van vaders kant. Een tante had het en daar heb ik het wel eens gespeeld. Daar kwam nog bij dat de oom die bij deze tante hoorde, fietsenmaker was. Ik vond het als kind hilarisch, als oom meespeelde en moest wachten tot hij eindelijk het kaartje van rijwielhersteller uit de stapel trok. Echt dolle pret, waar tante en oom dan weer verschrikkelijk om moesten lachen.
Het is een spel wat heel gangbaar was in vooral christelijke gezinnen, want daar was het minder gebruikelijk om met een gewoon spel kaarten een spel te spelen. In ons gezin mocht dit wel, de familie van mijn moeder had namelijk veel minder met het geloof en de kerk dan de familie van mijn vader. Pesten, eenendertigen, jokeren en zelfs liegen heb ik allemaal bij de familie van mijn moeder geleerd, maar als kind had ik niet door dat er zo'n verschil was in welke spelletjes er wel en niet mochten.
Pas heel veel later heb ik van P. begrepen dat een traditioneel spel kaarten met harten, ruiten, klaver en schoppen in gereformeerde gezinnen echt helemaal uit de boze was, want oei oei oei, die jokers, dat riekte naar de streken van de duivel, met het lot speelde je niet. Ooit wilde ik zoonlief naar de ouders van P. laten fietsen om daar loten te verkopen voor één of andere club waar hij lid van was, maar dat werd mij sterk afgeraden door P, want ook dat was uit den boze.
Die wereld was mij totaal vreemd, want wij hebben in ons gezin heel veel spelletjes gespeeld. Van Stap Op tot Mens Erger Je Niet en van knikkerborden tot jokeren toen ik wat ouder was.
Het knikkerbord wat mijn vader voor mij gemaakt heeft, is helaas niet met mij meegegaan; het is bij mijn ouders gebleven en toen mijn eigen kinderen er te groot voor waren geworden hebben zij het weggegeven aan iemand in de buurt met kleine kinderen. Goed terecht gekomen zou je zo zeggen, maar ik heb het altijd een beetje jammer gevonden dat het niet naar mij, als rechtmatige eigenaar is gegaan.
En dan? hoor ik de lezer zeggen, denk je nu echt dat je nu nog met dat knikkerbord zou spelen? Natuurlijk niet. Net zo min als met dit Stap Op spel, waarvan mijn kinderen al zeiden dat het een oubollig spel was. Ik heb het dan ook nooit met de kleindochters gespeeld.
Dus sta ik nu voor de vraag: Wat moet ik doen? Weggooien? met het Oud Papier meegeven?
Ik weet het niet. Voorlopig stop ik het in de doos met de spellen die ik toch nog maar even wil houden. Het is ten slotte maar een klein doosje.
klik
mijn hond heet Hessel
KNOPENBUS
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Zijn er dan helemaal geen dingen van P. die 50 jaar of ouder zijn? Jawel, maar niet zoveel. Bovendien is het veel moeilijker om het verhaal wat erbij hoort te bedenken en te schrijven. Ik moet het dan doen met heel weinig informatie, want P. heeft niet die scherpe herinneringen zoals ik die zelf heb. De knopenbus kom ik iedere keer tegen als ik in de veertiendaagse beurt alles in de kamer afstof.
Dit keer de knopenbus dus. Toen ik hem op tafel zette, met de vraag of P. 'm even open wilde maken, het lukte mij niet, heb ik direct maar de vraag gesteld wat hij nog wist van deze bus. Niet veel dus, maar toen ik hem wat op gang hielp kwam er toch enige informatie. Ik weet namelijk wel dat P. de bus graag wilde hebben en dat hij op enig moment dit van zijn moeder heeft gekregen. Het schijnt dat de knopen bus van beppe (grootmoeder) is geweest en dat de moeder van P. er knopen in bewaarde.
Ik weet dat wij op enig moment deze buttons erin gedaan hebben. We hebben een heel groot doek gehad waar we de buttons opgespeld hadden, maar toen dat "uit" was, net zoals de speldjes, hebben wij het kleed opgeruimd en heeft P de buttons die hij graag wilde bewaren in deze bus gedaan en vervolgens hebben we er nooit meer naar gekeken. De bus met inhoud staat ergens achter de televisie, waar niemand hem ziet, gewoon te staan. Waarom? Geen idee, gewoon omdat hij daar staat.
Toch was het leuk om die oude buttons weer eens even te zien. Sommige van die buttons zijn ook al bijna vijftig jaar oud, terwijl het voor mij nog een beeld is van pas geleden. 10 jaar terug of zo.
Dat is toch anders dan als ik aan de oorspronkelijke inhoud van die bus denk, niet de cacau, maar de knopen dus. Mijn moeder had ook zoiets en ik weet nog dat ik als kind helemaal gek was van de marktkraam waar alleen maar kaartjes met knopen verkocht werden. Ze lagen op een hele grote bult en je kon er zo lekker in graaien.....
Ach en zo heeft die hele oude knopenbus weer dienst gedaan door model te staan voor dit blogje en ben ik er toch in geslaagd om een verhaaltje te schrijven over deze oude cacaubus van waarschijnlijk veel meer dan 50 jaar oud.
klik
mijn hond heet Hessel
ASBAK
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Al weer iets uit mijn jeugd van nul en generlei waarde maar wat mij o zo dierbaar is. Staat het ergens in de kamer te pronken? Wel nee, het zwerft ergens op zolder, omdat we het niet meer gebruiken Het is al 18 jaar geleden, dat ik (we) definitief gestopt ben (zijn) met roken en vanaf dat moment waren de asbakken niet meer nodig.
Of ik deze asbak echt in mijn eigen huis gebruikt hebt weet ik niet helemaal zeker. Het kan ook wel zijn dat ik hem heb meegenomen bij de ontruiming van het appartement van mijn vader na diens overlijden. Hoe dan ook, ik ben gehecht aan dat ding.
Mijn ouders hebben het gekregen van de vrouw van een neef van mijn vader. Zij was pottenbakster. Neef Marinus en Gerry kwamen zo af en toe bij ons op bezoek en nadat we naar de Achterhoek verhuisd waren was het voor hen ook wel interessant om zo af en toe een weekend te komen. Waarschijnlijk hebben mijn ouders met één van die bezoeken deze asbak gekregen. Marinus was hoog opgeleid en wat ze bij mijn ouders zochten weet ik niet, maar toen ik een jaar of zestien was, midden jaren 60, werd ik uitgenodigd om met hen mee te gaan naar Amstelveen waar zij woonden. Zij hadden één dochtertje van een jaar of zeven en het leek hen wel gezellig voor haar als ik bij wijze van oudere zus een paar dagen bij hen zou zijn.
In die paar dagen ben ik heel wat te weten gekomen over pottenbakken. Ze had een hele uitrusting, van draaischijf tot oven en ze was toen al bezig om voor de verkoop te produceren. Aan de hand van halffabricaten werd mij het proces van bakken en glazuren uitgelegd. Het zijn onvergetelijke dagen geweest waarin ik veel geleerd heb. Zo weet ik ook nog dat we naar een tentoonstelling van Picasso zijn geweest. Het was in april 1967 in het Stedelijk Museum Amsterdam. Door middel van een film heb ik enige uitleg over het schilderwerk verkregen. Bijvoorbeeld dat een mens meerdere gezichten heeft, maar een pop niet. Dat was dan ook op dat schilderij duidelijk zichtbaar. Het meisje met de pop op schoot had 2 gezichten, en profiel en vanaf de zijkant, maar de pop had een gewone kop. Ik ben altijd een zwak voor Picasso blijven houden en ergens in de verte ligt dit ten grondslag aan de naamgeving van ons hondje Pablo. Een mooie naam die begint met een P.
Ooit heb ik in die tijd op Sinterklaas een ketting gekregen van stenen die Gerrie gebakken had. Ik had gedacht dat ik die zo zou kunnen vinden, maar dat is dus niet zo. Nergens te bekennen. Als ik ze al weggegooid heb, heb ik dat in een vlaag van opruimwoede gedaan. Het snoer was door het gewicht al snel gebroken, maar ik was altijd van voornemens geweest om het opnieuw te rijgen aan een iets steviger draad. Het is er dus nooit van gekomen.
klik
mijn hond heet Hessel
DE SCHOORSTEENMANTEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Deze spin brengt mij terug naar mijn herinneringen uit mijn vroege kinderjaren. We woonden in een deel van een veel groter huis. Het was niet echt een dubbelhuis, de linkerkant van het huis was veel kleiner dan de rechterkant en of het altijd zo geweest is of dat het na de oorlog geschikt gemaakt is om er een gezin in te huisvesten weet ik niet. Het deel waarin wij woonden was niet groot, het bestond uit een keuken en een kamer en boven drie kleine slaapkamers. Van de kamer kan ik mij nog iets een beeld scheppen. Het zijn mijn vroegste herinneringen, ik ben in dat huis geboren en heb daar tot mijn 8ste jaar gewoond.
De kamer, was niet groot en had een schoorsteenmantel met schoorsteendoek waar deze grote koperen spin op prijkte. Ik was heel benieuwd of ik op google iets zou vinden over een schoosteenmanteldoek. Groot was mijn verbazing toen ik onderstaande foto aantrof. Dat was precies het beeld van wat ik in mijn hoofd had hoe het er bij ons uitzag.
Naast de kachel stond de houten libertystoel met bruine kussens, een rookstoel waar de rugleuning van versteld kon worden. Ik heb die stoel vaak als poppenledikantje gebruikt, totdat ik op sinterklaas een door mijn vader zelf gemaakt poppenledikantje kreeg. Die heb ik niet meer. Een aantal jaren geleden heb ik die naar de kringloop gebracht en eigenlijk heb ik daar nog best een beetje spijt van. Naast de liberty stoel was de trapkast. Daar stond van alles in en ook gooide ik daar altijd een "stoute" pop in. Het was een lappenpop en die kon bij mij geen goed doen. Mijn vader pakte 's avonds de pop dan weer uit de kast en dan kreeg de pop het mooiste plekje van de stoel en later in het poppenledikantje. En boos dat ik dan de volgende morgen was!
Ook heb ik ruim vier weken nog in het kinderledikantje ziek in de kamer gelegen toen ik roodvonk had. Ook daar kan ik mij nog iets van herinneren. Eerst mocht er niemand op bezoek komen en ik heb toen heel veel houten puzzels gemaakt. Eentje kan ik me nog herinneren, dat was een trein. Eerst vond ik die heel moeilijk maar na een tijdje werd het natuurlijk een fluitje van een cent.
Tante Lies, de zus van mijn moeder had een ongeveer gelijke schoorsteenmantel, zij hadden geen spin, maar wel de krokodil en die hadden wij dan weer niet.
Als ik 's nachts niet kan slapen keer ik in gedachten nog wel eens terug naar dit huis. En hoe beter ik mij concentreer, hoe meer beelden ik naar boven weet te krijgen. De spin is mij dierbaar. Mijn ouders hebben hem heel lang, ook in andere huizen, ergens hebben hangen. Bij de ontmanteling van mijn vaders appartement had ik zoiets, die moest ik maar meenemen, al weet ik niet meer of de spin daar ook nog ergens hing. Nu hangt ie bij mij, in mijn hobbykamertje en ik kijk er altijd met veel genoegen naar.
klik
mijn hond heet Hessel
SPELDEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit keer is het speldendoosje van mijn moeder aan de beurt. Soms zeggen voorwerpen mij meer dan foto's en ik ben dan ook erg gehecht aan dit hele oude speldendoosje van nul en generlei waarde (ook echt een uitdrukking van mijn moeder). Het is misschien al wel net zo oud als dat ik zelf ben, want ik weet niet anders, dan dat als mijn moeder ging naaien, en dat deed ze veel, dit ook op tafel stond. Ze had daarbij ook nog een naaldenboekje, want spelden en naalden werden door haar strikt gescheiden. Waarschijnlijk omdat ik daar de zin niet van inzag èn omdat ik ook niet te veel mee wilde slepen, toen we na het overlijden van mijn vader zijn appartementje moesten ontruimen, heb ik dat niet meegenomen.
Zoals gezegd, mijn moeder naaide veel en ze kon het ook heel goed. In een latere EERTIJDS met als onderwerp de naaimachine die ik ook nog heb, zal ik daar meer over vetellen.
Heel vaak, als ik dit speldendoosje zie of gebruik, gaan mijn gedachten altijd even naar mijn moeder. Ik ben nu bijna net zo oud als toen zij stierf. Dat is nu bijna 28 jaar geleden. Wij hadden niet een echt hele close of heel goede band met elkaar, zeker in haar laatste jaren niet, toen ze door de beperkingen vanwege de suikerziekte het leven als heel moeilijk heeft ervaren. Maar het is gek, nu ik zelf veel ouder ben geworden mis ik haar. Wat zou ik nu graag nog eens met haar willen praten over hoe het is om ouder te worden. Ik weet wel, dat kan bijna niemand, omdat vrijwel iedereen zijn of haar ouders verloren heeft als we zelf bij deze leeftijd zijn aangekomen.
Het speldenkussen heb ik als opdracht in de handwerkles op school gemaakt. Dat is dus ook al behoorlijk oud. In die tijd moesten de meisjes op woensdagmiddag naar school en moesten dan handwerken, terwijl de jongens vrij waren. Ik heb daar wel leren breien, haken, borduren en wat dies meer zij. Dit kussentje mocht eerst versierd worden, moest dan met de hand met stiksteekjes aan drie zijden dicht genaaid worden, daarna werd het gevuld met watten om dan het laatste naadje 'overhands' zoals dat heette dicht te naaien.
Ik gebruik het speldenkussen niet echt heel veel, want de spelden laten zich er niet zo makkelijk in prikken. Ik leg de spelden die uit het naaiwerk komen altijd in de deksel, net zoals ik mijn moeder altijd heb zien doen en soms, maar ik kan niet goed omschrijven wanneer, heb ik net als zij een paar spelden tussen mijn lippen of tanden, die ik als ik het merk, als de wiedeweerga snel in de deksel leg uit angst om ze door te slikken.
Ik heb in films wel gezien, dat sommige kleermakers of coupeuses ook die vreemde gewoonte hebben.
klik
mijn hond heet Hessel
PICK UP
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Bij het bedenken van deze rubriek wist ik bijna zeker dat ik de pick up ook voorbij zou laten komen. Ik was een jaar of 18, 19, leerling verpleegkundige Ziekenverpleging B in Amersfoort en natuurlijk wilde ik ook een pick up. Bijna iedereen had toen zo'n ding en bepaalde platen werden helemaal grijs gedraaid.
Vol bewondering was ik geweest toen vriendinnetje L. op haar veertiende verjaardag zoiets had gekregen. Hoe vaak we achter elkaar That Day van The Golden Earrings, zo als ze toen nog heetten, draaiden, weet ik niet meer maar telkens werd de single weer opgezet.
En nu had ik er dus zelf ook één. Het was niet een hele nieuwe. Ik heb hem voor 70 gulden gekocht van een mede leerling-broeder die al wat ouder was, midden twintig, en die ook al wat meer geld te besteden had. Even dreigde het mis te gaan. Toen ik aan hem meldde dat er een klein mankement was, nam hij hem wel even mee om na te kijken. Het heeft me erg veel moeite gekost om de pick up weer terug te krijgen. het heeft wel 4 weken geduurd en uiteindelijk ben ik naar zijn flat gefietst om hem zelf weer op te halen. Mijn vader dreigde namelijk om naar dit jongmens toe te gaan en eens een hartig woordje met hem te spreken. Dat was iets wat ik niet zag zitten. Dan zou er wel eens iets van het een beetje te wilde leven van mij bekend kunnen worden. Dan maar een pick up met mankementje, hij sloeg niet automatisch af.
De LP die ik er graag bij had willen tonen, Oh Happy Day van de Edwin Hawkin Singers Kon ik niet vinden, maar ook de Bridge over Troubled Water is wel toepasselijk. Ik ken de nummers nog uit mijn hoofd.
Helaas, toen ik probeerde of de pick up het nog deed was er geen beweging meer in te krijgen. Misschien binnenkort nog een keer met P. proberen, maar als hij het echt niet meer doet, breng ik hem naar de stort. Dan heeft langer bewaren echt geen zin meer.
klik
mijn hond heet Hessel
KANDELAAR
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Hoe kan het ook anders, in deze kersttijd moet ik deze kaarsenstandaard wel nemen. Ik kan hier niet echt een heel spetterend verhaal bij maken en ook heb ik er geen hele mooie herinneringen bij, maar toch is het mij dierbaar. Het is een voorwerp dat weer via mijn eerste man, H.J. in mijn huishouding terecht is gekomen.
De vader van H.J., de opa van de kinderen dus, schijnt toen hij jong was, deze kandelaar ooit voor de moeder van H.J., zelf gemaakt te hebben. Hoe het bij H.J. terecht is gekomen weet ik niet, maar vanaf de eerste kerst die we samen gevierd hebben, heb ik deze kaarsenstandaard gebruikt. Zij heeft hem dus ook wel zien staan bij ons, maar het was geen enkel punt dat wij hem hadden. Als ik er blij mee was moest ik hem maar houden.
Bij de scheiding heeft er nooit een echte grote verdeling van de inboedel plaats gevonden en zo is dit ding bij ons gebleven. Ik vond het ook altijd wel leuk om aan de kinderen te vertellen dat hun opa dit zelf gemaakt heeft. Ooit klaagde dochterlief eens, dat ze eigenlijk helemaal geen aandenken heeft van de opa en oma van die kant, maar toen ik aanbood om deze kaarsenstandaard dan maar mee naar huis te nemen werd daar niet op ingegaan.
En zo heeft dit object zo door de jaren heen toch een heel eigen verhaal gekregen en "hoort" het met de kerst in de kamer te staan. Zo blijven de opa en de oma, die inmiddels al heel lang geleden overleden zijn, toch een plekje in mijn herinnering houden. Na de scheiding heb ik vrijwel nooit meer contact met ze gehad. Ik heb ze misschien nog 1 of 2 keer gezien bij het ophalen van de kinderen, als die bij H.J. hun vader waren, maar de bezoeken aan hem werden door de jaren heen ook steeds schaarser. Nee, een echt mooie tijd was het niet, maar toch ben ik er zodanig doorheen gekomen dat er weinig gevoelens van wrok, pijn of verdriet voor altijd zijn blijven bestaan.
Ik ben op zoek gegaan om dit verhaal af te sluiten met een schilderij met kaarslicht en kwam onder andere deze tegen. Ik vond hem wel mooi en toepasselijk om deze EERTIJDS mee af tesluiten.
klik
Godfried Schalken, lachende man met kandelaar ca. 1695-1700 Part. collectie
mijn hond heet Hessel
STOEL
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp maak ik een foto.
Niet te geloven, deze stoel is echt al meer dan 50 jaar oud. Niet dat er veel opgezeten is, daar was hij niet echt geschikt voor, omdat hij aan de kleine kant was. De stoel komt nog uit de inboedel van mijn eerste echtgenoot. Hij had twee van deze stoelen via postorderbedrijf Ter Meulen Post gekocht, nog net voordat duidelijk werd dat wij zouden gaan trouwen.
Van het weinige geld wat er was, ik had een paar duizend gulden gespaard, hij had een aantal reizen gemaakt waardoor er van zijn kant weinig geld ingebracht kon worden, moesten we een huishouding gaan opzetten. Hij was trots op de twee stoelen die hij onlangs had aangeschaft, maar ze konden mijn goedkeuring niet wegdragen. Ik vond ze veel te klein en een te rechte achterleuning hebben. Ik hoorde in gedachten de kritiek van mijn ouders al: Op die stoel'n kuj niet sitten. Veuls te klein en te rechtop. Doar krij jhet fan in de rugge.
Ik ben naar een loods gegaan met 2e keus meubels en heb daar voor een klein prijsje een zogenaamde teakhouten tafel met 4 teakhouten stoelen met zwarte skai zittingen gekocht. Volgens mij heb ik toen in één koop ook een wit laque twee persoons bed gekocht, maar helemaal zeker weet ik dat niet meer. Ergens denk ik dat het wel zo gegaan is, want het was toen immers nog "mijn" geld.
Verder hadden mijn toenmalige schoonouders nog een goed uitziend geel bankstel op zolder staan en dat mochten we hebben; van mijn ouders kregen we een wasmachine en een koelkast en zo zaten we er voor mijn gevoel toch netjes en acceptabel bij om gezinnetje te gaan spelen. Ach ja, eens, heel lang geleden. Bepaalde delen van de kamer en de keuken kan ik mij nog wel voor de geest halen, maar het beeld echt scherp krijgen lukt niet. Er ontbreken wat puzzelstukken en er zijn ook te weinig foto's uit die tijd om het beeld weer helder te krijgen.
Mijn toenmalige echtgenoot, het huwelijk heeft krapaan 7 jaar geduurd, zat altijd boordevol ideeën en zo had hij ook plannen om een Rietveldstoel te gaan maken. Het is er niet van gekomen. Maar toen ik ooit zo'n exemplaar, uitvergroot, tijdens een vakantie in de Betuwe, buiten in een tuin tegenkwam, moest ik er een foto van maken, niet wetend dat ik dat ooit nog eens zou verbinden aan de stoel die ik overgehouden heb aan de boedelscheiding en die ergens nutteloos in een hoekje van de slaapkamer staat.
De stoel wegdoen? ach waarom. Het is toch ook een stukje tastbare herinnering van wat je in een leven verzamelt. Het heeft geen waarde maar het mag er gewoon zijn.
klik
mijn hond heet Hessel
|
Toon berichten 1-8 van 14 |
Volgende Pagina »
