LAGOSTINA
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
We werden echt wel verwend met mooie cadeaus, toen we gingen trouwen. Omdat het vrij onverwacht was, hadden we nog niet veel van een uitzet om een eigen huishouding te beginnen. Iedereen bedacht ons met gulle gaven en ook de broers en zusters van de schoonfamilie pakten behoorlijk uit. Zo kregen we 250 gulden van een (schoon)zusje en aanstaande zwager om bijvoorbeeld pannen te kunnen kopen.
En daar begon één van de meningsverschillen die we later nog veeeeel meer zouden krijgen zichtbaar te worden. Ik wilde het bedrag uitgeven aan de aanschaf voor pannen "voor het leven", net als mijn broer en schoonzus en zoals bevriend stel R. en I., die in hetzelfde schuitje als wij zaten, ook gedaan hadden, maar HJP wilde goedkope pannen kopen zodat er ook nog wat geld overbleef voor andere? zaken.
Na een stevige discussie zijn het dus toch de pannen "voor het leven" geworden. Er waren een paar merken waaruit gekozen kon worden, waaronder het Italiaanse merk Lagostina. Ik vond de vorm zo mooi. Die kon je mijns inziens wel gewoon op tafel zetten in plaats van als er visite was het eten in schalen te moeten doen, zo was mijn gedachte. Het was een pan en een schaal ineen, vond ik.
Ik heb er jarenlang in gekookt. Toen P. en ik van twee huishoudingen één huishouding moesten maken, vond ik mijn pannen toch mooier dan de BK pannen die hij had. Die pannen hebben we ooit eens aan iemand gegeven die ze goed gebruiken kon.
Heel veel later, de kinderen waren al lang uit huis, heb ik een nieuw setje pannen gekocht die wat kleiner zijn, maar lang niet de kwaliteit van de Lagostina pannen hebben. Wat te doen met pannen die een levenlang meegaan? Tja, van het kleinste pannetje vielen de oren steeds uit elkaar, het merk was opgeheven en ik kon dus geen oren meer bestellen, zoals voorheen wel het geval was geweest. Reden om hem weg te doen? Nee, vond de man van een bevriend bridge echtpaar, toen dit eens ter sprake kwam, hij kon het wel maken.
En dat heeft hij gedaan. Het pannetje is daarna in ere hersteld en is bij de inventaris van de caravan gevoegd. Ja wel een beetje zwaar, geef ik toe, maar hij heeft wel de juiste afmeting. Ik gebruik deze pan nog altijd met plezier.
De koekenpan die ook bij de pannenset behoorde, gebruik ik nog bijna dagelijks. De grootste pan staat nog ergens op zolder en wat er met de twee pannen met de tussenmaat is gebeurd weet ik niet meer precies. Waarschijnlijk is er één naar de kinderen gegaan.
De koekenpan bewijst dus, dat het echt pannen "voor het leven" zijn, evenals de attributen van het lepelrek wat Lagostina er bij cadeau gaf.
klik
mijn hond heet Hessel
RADIO
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
De radio, hoe kon ik die vergeten, maar bij de zolderrenovatie kwam ik 'm natuurlijk tegen. Het is de radio van mijn ouders. Ik weet nog dat we hem gekregen hebben. Het was een overjarig type, ruim over de datum en daarom betaalbaar.
Daarvoor hadden we een klein radiootje en hoe we daar aankwamen weet ik niet meer en daarvoor hadden we distributie. Dat was een soort schelp aan de muur met daarop een knop die je kon verzetten naar radio 1 of 2 of iets van België.
Maar goed, even terug naar het kleine radiootje, nee geen transistor, maar gewoon een klein vierkant bakje. Deze ging het steeds slechter doen. Mijn vader werkte toen bij de Rekkense Inrichtingen, afdeling Oldenkotte een long stay afdeling voor mannen met een tbs. Eén van hen had mijn vader weten te overtuigen dat hij echt verstand had van radio's en dat hij hem wel kon repareren. Mijn moeder had er niet veel vertrouwen in en toen mijn vader het ding op een goede dag meenam, nam zij met de volgende woorden afscheid van dit apparaat: Dag radio, die zien we nooit meer terug! en ze heeft gelijk gekregen.
Een paar maand later is deze radio bij de plaatselijke fietsenwinkel die dus veel meer dan alleen maar fietsen verkocht, aangeschaft, waarschijnlijk voor een schappelijk prijsje. We waren er erg wijs mee, want er waren heel veel zenders op te krijgen. En het mooiste vond ik wel dat radio Luxemburg goed door kwam. Bij goede weersomstandigheden lukte het mij soms ook wel eens om de zeezender radio Veronica te ontvangen, maar dan kwam het geluid vaak in golven en daar was de rest van de familie niet zo van gediend.
Ik weet dat ik een keer alleen met mijn moeder was en dat het geluid van die zender toen enigszins acceptabel was. Lady Jane van de Rolling Stones werd gedraaid en ik was helemaal "weg" van dat nummer. Toen ik haar vroeg of ze dit dan toch niet een heel klein beetje mooi vond, want het was uiteindelijk geen kabaalnummer, zei ze hartgrondig: NEEN.
Jaren later hebben mijn ouders een bijdetijdse radio gekocht, maar deze heeft nog lange tijd ongebruikt in de kamer gestaan tot ze het zat waren en ze het ding weg wilden doen. Ik was toen al getrouwd met P. en hij was helemaal weg van deze buizenradio en wilde hem graag hebben. Hij is als rariteit bij ons op de zolder terecht gekomen en bij de herinrichting van de zolder zal hij ook wel weer een plekje krijgen. Een volkomen nutteloos ding, maar zolang er plek is mag ie blijven.
klik
mijn hond heet Hessel
BESTEK
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit is het bestek waar ik vroeger als kind mee gegeten heb. Het was toen, bij ons althans, heel gewoon dat ieder lid van het gezin een eigen lepel en vork had. Ik weet niet meer op welke leeftijd dat was, maar na dit setje heb ik een andere "eigen" grote lepel en vork gekregen. We, mijn ouders, mijn broer en ik hadden dus allemaal een eigen lepel en vork.
Nee, geen eigen mes, want we aten niet met mes en vork. Toen ik een jaar of twaalf was heb ik dat mij alsnog aan moeten leren, omdat ik toen bij vriendinnetjes ging eten die niet tot de arbeidersklasse behoorden, want wij gewone mensen deden dat niet, nergens in de verdere familie, waar we toch regelmatig bleven eten.
Het was voor mij in het begin wel een ongemakkelijke situatie en het at dan ook helemaal niet lekker. Je vork in je rechterhand en dan het eten naar binnenschuiven voelde voor mij veel beter en ik heb mij menig maal afgevraagd of het met mes en vork eten ooit gewoon voor mij zou worden. Ja dus.
Ik heb mij altijd voorgenomen dat, als ik kinderen kreeg, hen al vroeg te leren met mes en vork te eten om hen die ongemakkelijke situatie te besparen. Bij één van de kindersetjes die mijn kinderen als geboortesetje kregen zat toen ook al een soort mesje, maar die hebben ze nooit gebruikt. Toen zij met het grote bestek gingen eten hebben zij wel van meet af aan met mes en vork gegeten.
Toen P. en ik van twee huishoudingen één huishouding hebben gemaakt, bleek hij ook een setje eigen vork en lepel uit zijn kindertijd te bezitten. Natuurlijk heb ik die in de bestekla VAW (van alles wat) gedaan.
Het eigen bestek heb ik niet aan mijn kinderen meegegeven. Het is nooit aan de orde geweest en zij vonden het wel grappig om hun kind bij ons, opa en oma, met hun eigen bestek te laten eten. In de loop der jaren ben ik gek genoeg toch beide vorkjes kwijtgeraakt. Waarschijnlijk na gebruik bij de schaaltjes verschillende groentes bij het bbq'en toch bij het afval terecht gekomen. Vele handen maken licht werk, met als bijverschijnsel minder oplettend en precies.
Ik verwijt niemand iets, ik kan het ook zo maar zelf gedaan hebben, maar ze zijn weg. Net als het bestek van mijn vader, wat ik nog wel ergens moet hebben. Dat kom ik vast nog wel eens tegen en dan voeg ik het er bij of ik maak er een nieuw blogje van.
klik
mijn hond heet Hessel
PANNENLAPPEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Hoe prozaïsch wil je het hebben, pannenlappen van meer dan vijftig jaar oud. Ik heb denk ik zes stel van deze gehad, 2 paar rood, groen en blauw. Voor ik ging trouwen woonde ik in Amersfoort op kamers, zoals dat toen heette. In de personeelsflat van Zon en Schild was ruimtegebrek en de oudere jaars leerlingverpleegkundigen werden met een bijdrage in de huurkosten aangemoedigd om buiten het terrein van het ziekenhuis te gaan wonen.
Met een vriendin heb ik toen intrek genomen in wat ooit een bakkerij was geweest. De winkel en de voorraadkamer werd voor ons klaar gemaakt om in te kunnen wonen en via een gang kwamen we in de echte bakkerij waar een "douchecel", zoals dat toen heette, was en een toonbank met daarop een gasstel waarop we konden koken en daarnaast een gootsteen.
Toen ik ging trouwen kwam de hospita op de dag van mijn vertrek met als cadeau een stapel pannenlappen, niet ingepakt, maar toch van harte gegund!
Ik heb ze jarenlang gebruikt. Toen een tijdje geleden "oude dingen" ter sprake kwam wist zoonlief zich deze pannenlappen nog te herinneren. Alleen kon ik ze toen niet laten zien omdat de laatsten bij de caravaninventaris horen.
Elke zomer maak ik dus nog volop gebruik van de "aanpakkers" zoals mijn lief deze dingen noemt en aan het eind van het seizoen ruim ik ze weer op met de groet: tot volgend jaar. Ik voel wel dat de afstand in tijd van toen ik ze kreeg tot nu steeds groter wordt....
klik
mijn hond heet Hessel
MOEDERPORTRET
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Wel doen, niet doen, wel doen, ik heb lang geaarzeld voor ik de beslissing heb genomen om het toch te doen, het schilderij van mij tonen toen ik zwanger was van mijn dochter. Ik weet het, ik heb het al eens een keer eerder laten zien, januari 2012, mèt het echte verhaal erbij, maar toen was het schilderij nog niet van mij. Na een aantal omzwervingen en ook op exposities gehangen te hebben, is het nu wel echt van mij. Toen het na een expositie van de schilder, de vader van dochterlief, het weer bij haar terug kwam, heeft ze besloten er afstand van te doen en het mij te geven.
Het is inmiddels ruim 50 jaar oud en het is een afbeelding van mij, moeder in wording. Het ontroert mij nog steeds als ik het zie. Zo jong nog, nog zo onervaren in het leven. Natuurlijk wist ik wel wat er tijdens het vrijen kon gebeuren, maar ik had geen ruimte in mijn hoofd om daar over na te denken. Dat kwam nog wel een keer. Ik werd helemaal in beslag genomen door het feit, dat we nu man en vrouw waren en dat, wat wij deden, door heel veel mensen wordt gedaan en dat dat echt niet "raar" of "vies" is. Na de eerste keer bekeek ik de mensen om mij heen met heel andere ogen. Zouden zij "het" die nacht ook gedaan hebben? Het was voor mij allemaal zo vreemd en nieuw. Voorlichting over de gevoelens die vrijkomen wanneer je verliefd bent en elkaar gaat verkennen en vooral elkaar gaat bevoelen, heb ik nooit gehad en ik had mij er ook nog nooit in verdiept.
Toen ik al heel snel zwanger bleek te zijn heb ik, hebben we dat als een feit geaccepteerd en nooit gedacht, dit had niet gemoeten. Het wonder was geschied zonder dat we dat we dit nu gepland hadden en daar gingen we ons leven op inrichten, ons klaar maken om het kleintje wat in aantocht was in liefde te ontvangen.
Toch heeft moederdag elk jaar opnieuw nog altijd een rauw randje. De toekomstige schoonouders gingen direct achter ons staan om ons waar mogelijk te helpen. Toen wij het in het weekend afreisden om het mijn ouders te vertellen was de reactie veel minder positief. Ze vond het slecht nieuws en ik had haar hele moederdag verpest. Toen het kleinkind eenmaal geboren was, heeft ze volop genoten van het grootouderschap, maar het scherpe randje is in mijn gedachten altijd blijven bestaan.
Moederdag, het zegt mij niet zo heel veel, maar toch vind ik het leuk als zoonlief belt en ik een mooi boeket van dochterlief bezorgd krijg.
En spijt dat ik op deze manier moeder ben geworden? Nee, never nooit. En daarom ben ik zo blij, dat het schilderij nu bij mij is. In tegenstelling tot de eerste zwangerschap heb ik van de tweede zwangerschap wel foto's maar geen schilderij.
En hiermee is het verhaal rond dit bijna 52 jaar oude schilderij compleet. Het heeft een mooi plekje gevonden en ik zal het blijven koesteren zo lang ik leef.
klik
mijn hond heet Hessel
KONINGINNEDAG
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit keer hoefde ik niet lang na te denken over het onderwerp. Het glas van muziekvereniging "De Eendracht" waar mijn vader muzikant was en tuba speelde. Ik heb hier hele goede herinneringen aan. Op koninginnedag was het altijd vaste prik, dan ging ik met mijn moeder 's morgens naar "het dorp" zoals het centrum van Apeldoorn toen nog aangeduid werd, om het muziekkorps, dat een rondgang door het centrum maakte, te zien spelen. In latere jaren moesten we de aandacht wat verdelen, omdat mijn broer bij een ander muziekkorps speelde. Hij speelde klarinet. Er waren overigens wel een stuk of vier, vijf korpsen die allemaal een eigen rondje liepen en ergens gezamenlijk eindigden. Ik denk dat dat bij het gemeentehuis was, maar dat weet ik niet echt meer.
Ik heb van jongs af aan kennis opgedaan over het verschil tussen een fanfare- en een harmonie muziekkorps. Mijn broer wilde graag klarinet spelen en dat ging nu eenmaal niet bij een fanfare, dus ging hij met oom Berend, een broer van mijn vader, mee naar SoliDeoGloria. 
Ik heb mijn vader vaak horen oefenen op zijn tuba als ik al in bed lag. Als ik nog wakker was viel ik er wel bij in slaap en als hij later op de avond ging spelen werd ik er niet eens wakker van. Het hoorde gewoon bij mijn warme beschermde wereldje van toen ik klein was.
Mijn broer kon na een tijdje wel aardig op de klarinet spelen. Hij had zich zelf onder andere een deel van het populaire nummer Morgen van Ivo Robic uit 1959 aangeleerd en dat klonk heel aardig.
Het muziekkorps van mijn vader ging ook wel op concours en ik kan mij nog wel herinneren dat we dan als gezin wel eens meegingen als het niet te ver was en als er nog plaats was in de bus. Vaag herinner ik mij een grote tent in een weiland en dat zo'n middag wel erg lang duurde. Natuurlijk heb ik ook de populaire film uit die tijd "De Fanfare" gezien.
Ook de jaarlijkse uitvoering was altijd zo'n dingetje. Voor de pauze speelde het muziekkorps, tijdens de pauze was er een verloting en na de pauze was er toneel. Daarna was er dansen tot in de kleine uurtjes, maar dansen kon mijn vader niet, dit tot groot verdriet van mijn moeder, dus gingen wij naar huis, al dan niet met een prijsje uit de verloting.
Ter ere van het veertigjarig jubileum had men glazen laten maken en deze moesten door de muzikanten verkocht worden. Ik weet dat we een aantal dozen met 6 stuks glazen in huis hebben gehad, maar dat het nog al moeite kostte om de glazen verkocht te krijgen. Uiteindelijk hebben mijn ouders 2 doosjes zelf gehouden. Dit is het enige glas van de twaalf die nog over is. Bij het ontruimen van het appartement van mijn vader heb ik dit als aandenken meegenomen.
Hoe verder ik kom met deze rubriek, hoe meer ik ga inzien dat dit, het bewaren van spulletjes van weleer, toch wel een klein beetje een tik van mij is. Maar wel een leuke. En zo lang ik leef zal ik deze kleinoden, waar ik verder niets mee doe, blijven koesteren.
klik
mijn hond heet Hessel
PASEN
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
Dit jaar is Pasen wat aan mij voorbij gegaan, behalve een half uurtje op één van de avonden van de paasdagen. Vriendin D. en ik hadden op "stille" zaterdag tijdens onze wandeltocht weer heel wat besproken en zo ook de liturgie voor het hele Paasweekend waar D. bij het samenstellen er van èn de uitvoer nauw bij betrokken was. We, D. en ik kunnen het overal over hebben, ook over geloven en het naar de kerk gaan, hoewel we daar heel erg veel in verschillen. D. wilde een paar punten wat verduidelijken en daarom stuurde ze mij de liturgie.
Tijdens het lezen kreeg ik opeens hele levendige herinneringen aan vroeger, hoe wij thuis Pasen vierden. Zeker toen ik de tekst van een aantal versjes herkende. Wat had ik het vroeger op school vaak mooi gevonden om samen in de klas die versjes over de lijdenstijd en de opstanding te zingen.
Maar ik zie mezelf ook nog staan, op mijn kleine slaapkamertje, met het zangboekje Wie Zingt Mee wat op de Zondagschool gebruikt werd, in de hand. Ik zong dan alleen en vol overgave alle 8 coupletten van ''Als ik in gedachten sta, voor het kruis van Golgotha enzv."
Ik had dat boekje van mijn vader gekregen, hij was zondagschoolmeester en had een boekje extra besteld toen er weer eens wat boekjes bijbesteld moesten worden. Zo nu en dan verween we wel eens een boekje en het was toch wel de bedoeling dat alle kinderen tijdens de zondagschooldienst uit een boekje konden zingen, vandaar dat er zo af en toe weer eens een bestelling werd gedaan.
Het boekje staat bij mij nog steeds op de boekenplank, ergens tussen dunne bundeltjes gedichten. Het logo van de kinderkopjes verscheen haarscherp op mijn netvlies, evenals de felblauwe kleur van de voorkant van het boekje en toen ik het pakte klopte mijn herinnering tot in detail.
Toch had het boekje nog 2 kleine verrassingen. In de eerste plaats mijn naam door mij zelf geschreven, ik moet toen ongeveer 9 à 10 jaar geweest zijn, gezien de twee adressen vanwege een verhuizing. De tweede verrassing was een brief achter het kaft. Het is een brief van mijn opa, geschreven op 14 december 1976 en bedoeld als felicitatie voor mijn verjaardag.
Dit verbaast mij ten zeerste, want het zal ongeveer de enige post zijn die ik ooit van opa heb ontvangen. Alleen in de nadagen van zijn leven heb ik enig contact met hem gehad. Door zijn 2e huwelijk na het overlijden van opoe had hij weinig tot geen contact met zijn kinderen en kleinkinderen. Nadat jaren later dit huwelijk is ontbonden, heeft hij geprobeerd de draad met zijn kinderen en kleinkinderen weer op te pakken en dat is gedeeltelijk ook wel gelukt.
Waarschijnlijk heb ik die brief zo bijzonder gevonden, dat ik hem dus in een heel persoonlijk boekje van mij heb gestopt, omdat ik dit toch wel wilde bewaren.
Deze Paasdag avond ging ik 's avonds tevreden naar bed. Heel onverwacht heeft Pasen via de liturgie van D mij toch iets gebracht, waardoor het Paasweekend toch niet helemaal onopgemerkt voorbij is gegaan.
klik
Mijn hond heet Hessel
KETTING
Met de rubriek EERTIJDS wil ik een jaar lang, wekelijks een blogje maken over een voorwerp wat meer dan 50 jaar oud is. Dit kan van alles zijn. Iets uit mijn jeugd, iets van mijn vader of moeder, iets wat op een of andere manier bij mij terecht is gekomen, maar het MOET 50 jaar of ouder zijn. De herinneringen aan het voorwerp zal ik beschrijven en van het voorwerp plaats ik een foto.
In de afgelopen week heb ik natuurlijk even stil gestaan bij de geboortedatum van Skoanmem en mijn moeder, op respectievelijk 25 en 27 maart. Het was dan altijd een drukke week voor ons. Ik heb van beide een halsketting, die ik soms draag. Die van Skoanmem nog minder omdat die heel kwetsbaar is, dan die van mijn moeder. In dit blogje wil ik het eigenlijk alleen maar over de halsketting van Skoanmem hebben, maar ik vond het wel leuk om middels die andere ketting toch ook even mijn moeder te memoreren.
Ik weet niet hoe oud de ketting waar het om gaat is en ik weet ook niet waarom ik het gekregen heb en het niet naar de dochter, mijn schoonzus is gegaan. Misschien omdat ik er veel belangstelling voor had en ik het echt heel mooi vond/vind.
Nu ik een foto van het slotje gemaakt heb, zie popupfoto onderaan, kan ik pas goed zien wat er zoal in zit. Het lijkt een veertje en hele kleine ingelegde bloempjes met piepkleine pareltjes als hartjes. Ik heb geen idee wat de betekenis er van is.
Het slotje is erg teer en dat is ook de reden dat ik de ketting niet draag. Ik ben bang dat het stuk gaat en nog erger, dat ik het daardoor zou verliezen.
Ik heb ooit één keer iemand een soortgelijke ketting zien dragen, een collega die ook in het bezit is van een zelfde dubbeltjesarmband, die ik beschreven heb in het eerste blogje van deze rubriek EERTIJDS. Zij heeft mij toen ook iets van de betekenis verteld, maar ik ben die uitleg helemaal kwijt. Waarschijnlijk door allerlei drukte en beslommeringen die het werk op school met zich meebracht, is dat toen niet goed in mijn geheugen opgeslagen.
Mocht één van de lezers iets meer van een ketting als deze afweten, schrijf het in de reactiemogelijkheid. Ik zou erg blij zijn als ik iets meer kennis zou hebben over dit toch wel oude sieraad. Want dat het ouder is dan vijftig jaar weet ik wel bijna zeker.
klik
mijn hond heet Hessel
|
Toon berichten 1-8 van 24 |
Volgende Pagina »
