DE ZAK VAN
Samen sleepten we, Nina en ik, de zak met cadeautjes van de gang naar de kamer. Met haar drie en een half jaar en nog een klein beetje wist ze zich nog iets te herinneren van het sinterklaasfeest van vorig jaar. Ze is net als de sint weer een paar weken in Nederland en natuurlijk moet dat oer Hollandse feest dan gevierd worden. Om het niet al te ingewikkeld te maken is er besloten om het dit weekend met Nina en haar vader en moeder te vieren. Op een bepaald moment deed zoonlief de deur naar de gang open en riep Nina. Toen ze de zak zag liggen was er iets van herkenning bij Nina. Zoiets had ze vorig jaar ook al eens meegemaakt. Dat de deur naar buiten ook openstond ging aan haar voorbij. Het eerste cadeautje wat uit de zak kwam was niet voor Nina, een foutje dat natuurlijk snel hersteld werd en glunderend maakte ze het pakje open. Daarna was er een pakje voor opa en oma, en in dit stadium was ze nog best bereid het pakje gewoon door te geven. En toen was er weer een pakje voor haar. De houten trein slokte even helemaal haar aandacht op. Dit gedrag had ik vorig jaar ook al bij haar gezien. Eigenlijk zou ze het liefst direct met de treintjes zijn gaan spelen, de zak met cadeuatjes verder helemaal vergetend. Na een korte pauze werd het pakjesfestijn vervolgd en Nina kreeg meer en meer aandacht voor de zak met pakjes. Ik zag hoe Nina en haar moeder een blik van verstandhouding met elkaar wisselden voordat Nina in de zak dook om een nieuw pakje op te diepen. Dat gebaar, die blik, het raakte mij. Het deed mij heel sterk terugdenken aan de tijd dat haar vader die zelfde leeftijd had. Ook hij had de kunst om op zo'n intieme non-verbale manier met mij van gedachten te wisselen. Nina liet vervolgens haar moeder de naam van het pakje oplezen, waarna zij het pakje naar de plaats van bestemming bracht. Met ieder pakje werd haar enthousiasme groter en ook haar serviceverlening nam toe. Ze wilde zelfs de pakjes wel voor iedereen open maken. Ik heb genoten en hoewel Nina niet veel Nederlands spreekt, verstaan we elkaar goed. Het feest is nog niet op. Woensdag haal ik de kleine meid en haar moeder uit Amsterdam op. Op de school waar ik werk is er woensdagmiddag een sinterklaasfeest voor de kinderen en de kleinkinderen van de werknemers. Het lijkt me geweldig om daar mèt Nina aanwezig te kunnen zijn en ik verheug me daar ten zeerste op. Ik hoop dat we er goede herinneringen aan over zullen houden, die mij van pas gaan komen als ze straks net als de sint het land weer uit is.
Had ik mij voorgenomen om iets over Barbie te gaan schrijven, gooit de plotselinge dood van Hans Beck, de ontwerper van Playmobil roet in het eten. Over Barbie kan ik wel uit eigen ervaring schrijven en dat komt dan ook nog wel. Uiteindelijk wordt zij in maart pas 50 jaar. Dat heeft dus nog de tijd. Nu vragen de playmobilpoppetjes even de aandacht, alleen staat dit veel verder van mij af. Hoe goed en veel ik mij ook uit het verleden kan herinneren, ik heb grote moeite om het één of het ander over dit speelgoed terug te halen. Ik had er niets mee. Ik heb het toentertijd heus wel gekocht en ook van deze en gene wel gekregen voor mijn kinderen, ik vond het ook mooi, maar daar stokt mijn herinnering. Er kleeft geen belevingswaarde aan dit speelgoed. Dit in tegenstelling tot Lego. Ik kan mij niet herinneren hoe mijn kinderen hier mee gespeeld hebben. Nogmaals, ik vond het mooi, het leken mij hele leuke hebbedingetjes voor mijn kinderen, maar nogmaals, ik heb er geen beelden bij hoe zij met dit speelgoed speelden. Ik heb de poppetjes, net als de lego, wel bewaard en het zit tegenwoordig ook in de speelgoeddoos van de kleinkinderen. En zie daar, tijdens het verjaardagsetentje van mijn vader in december, (ik had een linkje kunnen maken, maar dat was me op dit moment even iets te veel werk) had ik een paar stuks voor kleindochter Nina meegenomen voor het geval dat haar vader en moeder er zelf niet aan gedacht zouden hebben om iets van speelgoed paraat te mee te nemen. Sowieso is het speelgoed, meegebracht door een oma, in heel veel gevallen aantrekkelijker dan het eigen speelgoed, omdat het een andere lading heeft dan het meegebrachte spul van thuis. Het is speelgoed wat je als kind niet altijd tot je beschikking hebt, waardoor het als vanzelf heel aantrekkelijk wordt. Ze heeft er dan ook volop mee gespeeld. En dat beeld heb ik nu voor ogen en daarmee zal ik oud worden. Ik heb dus geen beelden van hoe mijn kinderen met deze poppetjes speelden, maar het spel van Nina zal ik niet gauw vergeten. Het zijn die beelden die ik koester. Nina woont nu (even) heel ver van mij vandaan en mede daarom is die herinnering is mij dierbaar. Dat was dan ook het eerste wat ik voor ogen had toen ik in het nieuws hoorde dat de maker van dit speelgoed overleden was.
Sinterklaas vieren brengt veel drukte met zich mee, maar ik heb er echt volop van genoten dat ik dit jaar aan alle kanten mee mocht doen. Het feest zou in Den Haag plaats vinden en als suggestie was gedaan om een schoolbord te geven. En dan het liefts één tegen een wand. De maten werden keurig doorgegeven. Omapiet heeft vorige week het bord laten zagen, en het die zaterdag in de witte grondverf gezet
en in de week daaropvolgend is het twee keer met schoolbordverf zwart gemaakt. Het resultaat was verbluffend en het paste uitstekend. Maar, nadat vorige week op zaterdag het schoolbord in de steigers was gezet en er wat andere cadeautjes gekocht waren, moesten er ook cadeautjes voor Nina ingepakt worden, want opeens was er een telefoontje dat zij die zondag zou komen. Voor haar waren er mooie grote houten kralen, want op deze leeftijd is 10 maanden verschil nog veel. 
We hebben samen een hele fijne dag gehad, maar op de één of andere manier heb ik èn Nina èn de kralen èn de andere cadeautjes niet op een foto staan. Het uitpakfeest van Nina ging die zondag heel geleidelijk. Als er een pakje was uitgepakt werd er eerst heel lang meegespeeld voordat er nieuw pakje geopend werd. Maar het was ook een heel andere situatie dan gisteravond, want er waren alleen maar pakjes voor haar waardoor het een heel ander soort sinterklaasfeest was. 
Ik vond het geweldig om dit feest ook met haar te beleven. In de afgelopen week moest ik ook nog op pakjesjacht voor dochterlief, twee surprises maken voor twee leerlingen, ook op school zou het feest gevierd worden. Omdat er een nieuwe leerling in mijn groep zou komen, viel ik in de prijzen om een extra surprise te mogen maken. En toen, op het allerlaatste moment, bedacht ik ook nog dat Rixte krijtjes en een schoolbordwisser bij het schoolbord moest hebben. 
Uiteindelijk is het heerlijke avondje ook een heel gezellig avondje geworden. En toen alles was uitgepakt was het eindelijk zover dat Rixte kon gaan spelen. Ze had als eerste de doos kralen uit de zak van Sinterklaas gepakt en ze wilde er net als Nina direct mee aan de slag. 
Dat konden we haar gelukkig uit het hoofd praten, maar toen alle cadeautjes waren uitgepakt en opa het schoolbord op de juiste plek ging hangen, kon Rixte eindelijk aan haar klus beginnen, kralen rijgen. Het is een armband voor oma geworden en ik was er erg blij mee. Met een heel voldaan gevoel ben ik vannacht doodmoe mijn bed ingerold. Moe, maar wel voldaan!
