BOTERVLOOT.
Het gaat niet echt heel snel, maar vandaag ben ik dan toch op het punt aangekomen, dat ik halverwege de voorgeschreven rustperiode ten behoeve van mijn rechtervoet ben aangekomen. Hoewel de ene dag wat langer duurt dan de andere is er niet echt sprake van verveling. Meer van even geen zin hebben in de mogelijkheden die er zijn. Toen ik vanmorgen bij P. in de auto zat, op weg naar de biblitheek, besefte ik opeens dat ik het altijd wel als heel vanzelfsprekend heb gevonden dat ik gezond was en kon gaan en staan waar ik wilde. Dat, wanneer er niets aan de hand, je je er niet eens van bewust bent dat het zo fijn is om gezond te zijn en helemaal niets te mankeren.
De bibliotheek heeft tegenwoordig al heel snel de nieuwste boeken in haar collectie zoals: "alles te verliezen" van Esther Verhoef. Het boek moet dan binnen 14 dagen teruggebracht worden. Met mijn zeeën van tijd is dat natuurlijk geen punt. Het was een aardig boek, maar niet meer dan dat. Rendez Vous kon mij toentertijd meer bekoren. Maar goed, na dit boek heb ik "Broei" van Loes den Hollander gelezen en daarachteraan "Daglicht" van Marion Pauw. Om ook eens een iets andersoortig boek te lezen om mij op wat andere gedachten te brengen, ben ik begonnen met een boek over Angela Merkel. Daarnaast probeer ik "De tragische geschiedenis van mijn succes" geschreven door Elle van Rijn tot het einde toe uit te lezen. Het boeit niet zo heel erg, maar net genoeg om er niet mee op te houden. Zo af en toe lees ik hele leuke uitspraken zoals: 'liegbeest, botervloot, je moeder steekt je vader dood! Liegbeest, liegbeest!'
Dit rijmpje kende ik niet, maar het heeft wel tot gevolg dat mijn gedachten afdwalen door het woordje botervloot. Vroeger stond zoiets bij elke broodmaaltijd op tafel. Tegenwoordig zitten alle smeerselen in een kuipje. Opeens zie ik het gele plastic botervlootje wat ik voor 79 cent als moederdagcadeautje voor mijn moeder kocht weer voor me. Wat is dat lang geleden. Ik heb het boek weggelegd en ik ben voor een wijle in mijn herinneringen gaan vertoeven. Op zo'n moment is het opeens wel fijn om daar gewoon eens even de tijd voor te hebben. Herinneringen zijn soms net privefilms en nu het kan neem ik de tijd om er in op te gaan.
