CLIPKLAAR
Het gebeurt niet zo vaak meer dat ik mijn werk mee naar huis neem. Meestal kan ik al het voorwerk en het nawerk wel op de werkplek zelf uitvoeren. Ook ligt de tijd dat ik vaak en veel wakker lag van mijn merk, gelukkig al weer een aantal jaren achter mij.
Het heeft echt wel een flinke tijd geduurd voordat ik kon zeggen mij weer echt helemaal thuis te voelen op de werkplek. En echt helemaal voor de volle honderd procent is het nog steeds niet. Ergens is er nog steeds een heel speciaal plekje voor de locatie, gelegen in het stadje vlak in de buurt waar ik woon. De school waar ik met zoveel plezier mijn werk deed. Misschien heeft de tijd en de afstand er iets mee te maken, want, echt ik heb het nu op mijn werk ook heus wel naar mijn zin. Ik vind het in ieder geval leuk genoeg om mijn huidige werkplek even te tonen.
Het is een aardige clip geworden, vergelijkbaar met de verschillende andere lipdubs die ik ondertussen gezien heb. De clip is in twee locaties opgenomen. Na 3.42 minuten komen we dan bij mij op de werkvloer bij de opleiding Verpleging en Verzorging. De opleiding Verzorging kent ook de differentiatie Kraam en zo komen we bij de baby waar Michaël Jackson over zingt. Op zich wel goed gevonden. Ach weet u wat, kijk zelf maar. http://www.youtube.com/watch?v=UCMYQJnDopM
Soms is de werkelijkheid van het leven te hard voor een bijna achttienjarige. Is het voor de meeste leerlingen een uitdaging om in het tweede jaar in stage te gaan, voor een enkeling kan het bijna of misschien wel helemaal te zwaar zijn. Soms zijn leerlingen opgegroeid in een heerlijke beschermde omgeving, waardoor hij of zij nog weinig weet heeft van hoe moeilijk het leven kan zijn en voor welke opgaves mensen soms geplaatst worden. In het leven is niet alles mooi. Soms worden er kinderen geboren die verre van volmaakt zijn. Niet volmaakt in geestelijk opzicht en niet volmaakt in lichamelijk opzicht, maar ze zijn er wel en ze hebben er recht op om een goede verzorging te krijgen. Soms is het heel erg schrikken voor een leerling, wanneer zij deze mensen voor het eerst ontmoeten. Natuurlijk is er in de les wel eens over deze 'doelgroep' gesproken, maar door gebrek aan ervaring kunnen sommige leerlingen zich er geen voorstelling van maken. Dit geldt zeker ook voor meiske B. Ze had in de afgelopen weken al aangegeven zich niet op haar plek te voelen op de stageplaats waar ze geplaatst was. In dergelijke gevallen maak ik dan altijd op korte termijn een afspraak om bij haar op stagebezoek te komen om het één en ander met haar en haar begeleider te bespreken. Vanmorgen was ik bij haar. Ik zie haar met grote ogen en een wit gezicht aan een tafel zitten. Ze heeft verdriet. Verdriet om het geen ze hier ziet en meemaakt. Het niveau van de bewoners is door de verstandelijke handicap erg laag. Volwassen mensen die niet kunnen praten, volwassen mensen die niet zindelijk zijn, die bijna babygedrag hebben, volwassen mensen die alleen maar kreten kunnen slaken, of als ze boos zijn, gaan krijsen, niet kunnen lopen, zittend of hangend in een rolstoel. Het is alsof ze zich afvraagt, is dit nu leven? Ze zegt deze mensen zo zielig te vinden en ook vertelt ze mij dat ze het zo erg voor de ouders vindt. Haar ogen vullen zich met tranen. Dan vertel ik haar, dat deze bewoners er in de eerste plaats recht op hebben om verzorgd te worden. En dat zij een bijdrage kan leveren door hen in ieder geval de basiszorg te geven in de vorm van wassen aankleden en eten geven. Dat ze die vaardigheden in het eerste jaar geleerd heeft en dit nu in praktijk kan brengen. En dan leg ik haar verder uit, dat deze mensen, net als zij ook gevoelens hebben. Ze kunnen ook blij zijn, ze kunnen ook verdrietig zijn, maar ook boos of gewoon tevreden zijn. Dat deze gevoelens universeel zijn en voor alle mensen gelden,of je er nu over kunt praten of niet. De praktjkbegeleidster haakt hier op in door haar te vragen of ze gezien heeft dat een bewoner zo blij kan zijn met het vasthouden van een knuffel....Meiske B. knikt en ontspant, de tranen vloeien rijkelijk, maar ik voel dat het krampachtige gaat verdwijnen. "Maar je zit nog wel met die ouders, is het niet?" Meiske B. knikt en opnieuw schieten haar ogen vol. Ik vertel haar, dat ouders het zeker niet altijd makkelijk gevonden zullen hebben of soms nog vinden, maar dat ouders in de loop van de tijd dit gaan accepteren en dat heel veel ouders toch van hun kind houden, gehandicapt of niet. Ook deze ouders willen graag het beste voor hun zoon of dochter, te vergelijken met haar eigen ouders. Het zal niet altijd makkelijk zijn voor de ouders om te accepteren dat hun kind anders is, maar, zo leg ik haar uit, die ouders worden vaak gesteund door mensen die daar dan weer voor geleerd hebben. Meiske B. knikt ten teken dat ze het begrijpt. Ze zegt dat, er veel is om over na te denken maar dat ze het nu wel anders begint te zien. "Ach, groot worden doet soms best wel pijn", denk ik als ik even later de auto zit en terug naar school rijdt. Geconfronteerd worden met de harde werkelijkheid is lang niet altijd leuk. Ik zal in de komende tijd zeker nog een aantal gesprekken met haar hierover hebben, waardoor de toch wel vrij heftige ervaring in redelijke banen kan worden geleid.
De eerste werkweek zit er voor mij weer op. De leerlingen, de nieuwe-eerste jaars, ervaren zo'n eerste week vaak nog als relaxed. Een beetje om je heen kijken, een beetje kennismaken met de school en met elkaar, och het heeft nog niet zo veel om de hakken. Wij, docenten doen ons best om het hen nog niet al te moeilijk te maken, zo'n eerste week kunnen ze vaak nog wel in hun consumerende rol blijven. Wij hebben het programma gemaakt en wij dragen wel uit wat wij per programma-onderdeel van ze verwachten. Wel houden we hier en daar al wat korte inleidingen die een beetje verband houden met onze onderwijsvisies, onze aanpak, de opleidingsstrategie om hen aan het leren te zetten en wat al niet meer, maar veel heeft het nog niet om het lijf. Het mag wel iets inhouden, maar het moet vooral nog een beetje relaxed zijn, voor de meesten dan. Een paar staan echt te trappelen om te gaan beginnen. Zij hebben echt zoiets van: kom maar over de brug met je nieuwe lesstof, ik ben er klaar voor om het te ontvangen. Zij houden helemaal niet van die flauwekulopdrachten waardoor ze het gevoel krijgen bezig gehouden te worden. Elkaar leren kennen doe je en passant wel in de loop van het jaar. Zelf ben ik ook niet zo'n geweldige fan van zo'n introductieweek, maar dat heeft een heel andere reden. Ik vind zo'n week doodvermoeiend en ik krijg echt geen beeld van al die nieuwe meisjes en die paar jongens. Ik ben, (wij zijn), namelijk alleen maar heel druk om alles op rolletjes te laten lopen en tegelijkertijd, tussen de bedrijven door, volop aan het improviseren voor de komende weken, want heel veel dingen zullen (weer) niet gaan zoals het voor de vakantie was uitgezet. De roosters van ons zelf maar ook van de lesprogramma's zien er toch weer heel anders uit dan wij als wensen neergelegd hadden, de vacature is nog niet opgevuld en helaas is er ook nog een collega met een grote taakomvatting door ziekte voorlopig uitgeschakeld. Met de nieuwe organisatiestructuur wordt van het team verwacht om voorstellen te doen hoe met deze lesuitval om te gaan. De persoon die gaat invallen en deze lessen voor haar of zijn rekening neemt zal, zo deze al gevonden gaat worden, pas weken later aan de slag gaan en tot die tijd zal het team de lesuitval zelf moeten zien te beperken. Kortom, ik had het gevoel regelrecht in een marathon gestapt te zijn met daarin ook nog eens een obstakel van moeilijkheidsfactor veel!. Boven bij de hindernis aangekomen kon ik het parcours zien. Vanuit de verte lijkt het toch redelijk vlak en begaanbaar. Tijd om een beetje bij te remmen en dat zal ik dit weekend zeker doen. 
En zo heb ik de vakantie weer achter mij gelaten. Dit jaar was de officiële start van het schooljaar voor ons, docenten, niet op een maandag maar op een vrijdag gepland, anders zouden we dit jaar een vrije dag te veel gehad hebben. Het is me niet helemaal duidelijk geworden waardoor dat dan ontstaan zou zijn, maar goed, de tijd dat ik me daar druk om maakte ligt al weer in een ver verleden achter mij. Terwijl ik naar school reed, merkte ik, dat ik er weer plezier in had om iedereen weer te zien. Een heel ander gevoel dan twee jaar geleden, toen ik met lood in mijn schoenen en tranen in mijn ogen naar mijn nieuwe werkplek toereed. In de afgelopen twee jaar ben ik mij daar toch thuis gaan voelen en is het plezier in mijn werk weer volledig terug gekomen. Naast het gevoel aan mijn verplichtingen te voldoen, heb ik ook weer een stuk gezelligheid gevonden. Terwijl ik het woord "gezellig" opschrijf moet ik even glimlachen. De opening van het nieuwe schooljaar gaat nooit onopgemerkt voorbij. Elk jaar wordt er geprobeerd om ons met enige inspiratie toe te rusten. Twee jaar geleden was dat Hans van Breukelen, dit jaar was het een duo waarvan ik de naam even niet meer weet, maar de inhoud van hun voordracht, of workshop, zoals het in deze tijd betiteld wordt, is mij des te meer bijgebleven. Door de vele en snelle moggelijkheden om contact te hebben met elkaar, verschilt de jeugd van nu wel heel erg met de jongeren uit de tachtiger jaren. Toen moest je heel duidelijk een mening over van alles en nog wat hebben, dit goed onder woorden kunnen brengen en kost wat het kost dat zien te verdedigen. Nu gaat het vooral om de babbel, om een grote hoeveelheid aan tekst, vaak van weinig betekenis, in zo'n kort mogelijkte tijd bij zoveel mogelijk anderen in welke vorm dan ook terecht laten komen. Het woord "gezellig" is daarbij van levensbelang, zij het dat het woord "gezellig" anders dan dat wij het kennen, in vele betekenissen gebruikt kan worden. School moet "gezellig" zijn, de pauze moet "gezellig" zijn, de lessen moeten als het even kan "gezellig" zijn... Dit laatste hoeft niet te betekenen dat er in zo'n les niets geleerd wordt of dat er niets gebeurt, samen hard aan het werk zijn kan een leerling als "gezellig" ervaren. Verder schijnt de leerling van anno nu als mens gerespecteerd te willen worden, en niet gezien te willen worden als een leeg vat waar alleen maar kennis ingegoten hoeft te worden. Er is wel een behoefte aan structuur en discipline. Voor mij betekent deze zienswijze niet echt een koerswijziging, omdat ik vanuit deze optiek al vele jaren mijn leerlingen benader, eigenlijk voortborduur op de wijze waarop ik zelf school als "gezellig" heb ervaren. Samen de tafels opzeggen heb ik altijd als heel gezellig ervaren en een uurtje hoofdrekenen kon ik ook heel gezellig vinden, zeker als het buiten hard woei en de regen tegen de ramen kletterde. In het middelbaar onderwijs kon ik ook genieten van het feit dat ik de uitleg van wiskundesommen had begrepen en deze vervolgens zelf kon uitwerken. Volgens dat recept heb ik later altijd zelf les gegeven: elke leerling moet het lokaal verlaten met het gevoel iets gedaan te hebben en in staat zijn om thuis, gevraagd of ongevraagd, iets te vertellen over de les. Alleen de discipline zal ik wat meer aan moeten scherpen. Ik ga nog te veel uit van het overlegmodel. Ik heb inderdaad gemerkt dat het soms wat wrevel bij anderen oproept wanneer ik een leerling het voordeel van de twijfel geef en toesta om bijvoorbeeld een werkstuk iets later in te leveren dan was afgesproken. Kortom, ook komend schooljaar staat er weer een uitdaging te wachten, maar ik heb er wel weer zin in om dit aan te gaan. Eén ding is zeker, aan het eind van het schooljaar ligt er weer een lange periode van vrij zijn in het verschiet. 
Weer terug van een heel andere einder. Southport ligt aan zee, aan de westkust van Engeland. Het was erg leuk om te zien dat die westkust veel gelijkenissen vertoont met onze waddenzee. Een eindeloze vlakte......Southport had als attractie een hele lange pier "zeeinwaarts" gebouwd. Het is echt een flaneerpier waar het, als het mooi weer is goed toeven is. En het was goed weer! Toen ik dinsdagmiddag rond het middaguur, na een autorit van drie uur, en vliegreis van 5 kwartier, een busreis van een half uur naar Liverpool en een treinreis van een uur in Southport aankwam was het er koud. Rond 1 uur, toen ik ingechecked had en Southport zou gaan bekijken, brak de zon door en werd het aangenaam van temperatuur. Mijn leerlingen hadden mij via smsberichtjes laten weten met hun gasten op trip te zijn. Zij zouden om 5 uur weer terug zijn in Southport. Tegen de avond ben ik naar hen toegewandeld, ik mocht met hen en de gasten van het vakantiehuis meeëten. Het werd mij al vrij snel duidelijk dat de drie dames uitstekend werk verrichten. Zowel de staf, de verpleegkundigen en verzorgenden, als de vakantiegasten waren erg over hen te spreken. De dag hierna waren ze vrij. We hebben fietsen gehuurd en we hebben genoten. We zijn een eindje naar het zuiden gefietst, naar Formby. Daar zijn, heel Nederands aandoend, duinen en daar komt de zee wel bij het strand. Al fietsend, pratend en kijkend hebben de drie dames mij al hun verhalen toevertrouwd. De sfeer was goed en heel ontspannen. Ze leren veel en hebben het naar hun zin. Het zijn kanjers van meiden! 's Avonds hebben we in een heel gezellig Mexicaans restaurantje heerlijk met elkaar gegeten. Zij vonden het fijn dat ik er was en ik heb van mijn dienstreisje genoten. Mooier kan het werk eigenlijk niet zijn. Alhoewel werken? Dit kwam vrij dicht bij een vakantiegevoel hebben. Nog even, dan is het echt vakantie en dan ga ik nog veel meer verschillende kusten zien. De vakantiereis gaat naar Bretagne.
