Nee, ik snap er dus helemaal niets van. Met mijn bijna vijfentwintigjarige schoolervaring in het omgaan met jongeren rond deze leeftijd kan ik op geen enkele wijze invoelen wat een jongen bezielt om tot dit soort activiteiten over te gaan.
Aanhouding verdachte
De politie onderzocht alle brandstichtingen met behulp van sporenonderzoek en getuigen. De 18-jarige jongen uit T. kwam in beeld bij de politie mede omdat hij een aantal malen gesignaleerd werd tussen het publiek dat op de branden afkwam. Op vrijdag 26 maart besloot het onderzoeksteam de jongeman aan te houden. Tijdens de verhoren bekende de verdachte de tien branden Brand bij tennisclub
Ook bij de tennisvereniging aan de Harddraversdijk werd tot twee keer toe brand gesticht. Op 13 februari 2010 brandde daar een materiaalhok geheel uit doordat een in brand gestoken vuilcontainer tegen het hok werd geplaatst. Een maand later moesten politie en brandweer andermaal uitrukken voor een brand in de kantine van deze tennisvereniging. Nu bleek een hoeveelheid kranten en oude lappen in brand te zijn gestoken in het toiletgedeelte van de kantine en nog wat kleinere brandjes en vernielingen. Op vordering van de officier van de justitie werd de jongen maandag geleid voor de rechter-commissaris. Die besloot de verdachte 14 dagen langer vast te houden. (teksten overgenomen van Waldnet)
Zinloze branden aansteken, die wel veel schade veroorzaken, maar waar het niet eens tot een goed vlammende brand komt en dan wel tussen het publiek gaan staan. Het gaat mijn verstand ver te boven. De plaats waar de jongen woont is bijna 20 kilometer verwijderd van de plekken waar hij de branden 's nachts heeft gesticht. Hoe zou zo'n jongen op zo'n avond op pad zijn gegaan zo vraag ik mij af, met vooropgesteld plan, of doelloos heen en weer lopend om zo tot een plan te komen? En hoe zou hij 's nachts weer naar huis zijn gegaan? Innig tevreden dat het hem weer gelukt is om daarna gelukzalig te gaan slapen? Het is toch te gek voor woorden. Nogmaals ik begrijp er helemaal niets van.
Wat ik wel weet is dat het bestuur van "mijn" tennisclub met de nieuwe voorzitter aan het roer er handen vol werk aan hebben om alles weer in goede banen te leiden. Het komt allemaal wel weer goed, maar ik had mijn opvolger toegezegd dat na alle renoverende werkzaamheden die er de laatste jaren zijn uitgevoerd, er een periode van realtieve rust zou aanbreken. Dat mag dankzij zo'n hele vreemde vogel helaas niet zo zijn. De tennisclub kan nadat alle herstelwerkzaamheden zijn uitgevoerd weer op oude voet verder. Maar zo'n jongen, hoe moet hij verder? Zou er nog een kans bestaan dat na straf en behandeling ook zijn leven nog een andere wending kan krijgen?
Het was een mooie speech die de vicevoorzitter aan het eind van de avond op de Algemene Ledenvergadering hield ter ere van mijn vertrek als voorzitter van de tennisvereniging. Zo maakte hij op positieve wijze een paar woordspelingen op mijn zere voet van vorig jaar, zoals de poot stijf houden en ergens een voet tussen de deur krijgen, maar ook het streven hebben om met iedereen op goede voet te willen staan. Bij het horen van de term "iron lady" moest ik heel even slikken, maar de term werd met vele verzachtende superlatieven omkleed zoals het hebben van een gulle lach, de humor en het relativerend vermogen. Nog een knipoog naar de politiek: Door mijn goede eigenschappen en mijn kundigheid was ik er wel in geslaagd "mijn" kabinet zes jaar bij elkaar te houden en dat kan in deze tijd niet iedereen zeggen.
Het is jammer dat het "mooie" van de avond gedeeltelijk in rook op moest gegaan door dat een aantal vandalen die daags ervoor brand gesticht hadden in het clubhuis. Er is nogal wat schade aangericht om maar te zwijgen van de rookschade. Toen ik zondagavond laat, na een dagje Amsterdam, het bericht over de brand op het antwoordapparaat afluisterde, had ik tegen beter weten in nog een beetje hoop dat het net als de vorige keer wat mee zou vallen, maar maandagmiddag bij het aanschouwen van de schade, moest ik de conclusie trekken dat het dit keer goed raak was geweest.
Vele vrijwilligers waren wekenlang in de weer geweest om het interieur van de kantine een fris aanzien te geven. Er was geschilderd, de bar was helemaal met hout bekleed en had hierdoor een heel ander aanzien gekregen, de gordijnen waren door rolgordijnen vervangen, de lampen waren vernieuwd, kortom de kantine had een veel jeugdiger uitstraling gekregen. De groep harde werkers waren trot op het resultaat en verheugden zich erop dat de leden het resultaat op de vergadering zouden zien. En wij als bestuur waren er trots op dat men, ondanks het lage budget wat wij hiervoor beschikbaar gesteld hadden, er in geslaagd was om zo'n mooi resultaat bereikt was. Werkgroep tevreden, bestuur tevreden en waarschijnlijk de leden ook tevreden. Maar dit feest ging niet door. We moesten uitwijken naar een zaal behorend bij een dichtbij gelegen zalencomplex.
Helaas, het gespreide bedje, zoals de nieuwe voorzitter de situatie van de tennisclub vooraf had ingeschat, blijkt door dit voorval toch wat minder glad en gestreken te zijn. Jammer voor hem, maar ik heb er alle vertrouwen in dat hij dit alles in goede banen weet te leiden. Het maakt mijn afscheid ietwat zuur. Ik had het liever vol verve anders overgedragen, maar het is niet anders. Mijn taak zit er op. Tijd om uit te rusten en tijd om even tijd voor mij zelf te nemen en in mijn vrije tijd even niets te moeten.
Eigenlijk ben ik zelf niet zo opgegroeid met het idee dat het belangrijk is om lid te zijn van een club. In ieder geval werd daar niet de nadruk op gelegd. Mijn ouders waren kerkelijk betrokken en van daaruit ontsproten als het ware vanzelf wel de sociale contacten. Ik ben vanafmijn zevende lid geweest van de padvinderij, maar waarom ik nu juist daar lid van geworden ben weet ik niet. De jongste zus van mijn vader heeft ooit iets met padvinderij gehad en met het idee 'dat is wel leuk voor Hanscke' ben ik op een zaterdagmiddag zonder enige verdere uitleg door mijn moeder bij de kabouters gedropt.
Mijn moeder was lid van de vrouwenvereniging, gelinieerd aan de vrouwen van de kerk. Mijn vader was lid van een muziekkorps, een fanfare. Hij speelde tuba. Dat vond mijn broer maar niets, hij wilde liever klarinet spelen. Dat kwam goed uit. Zo kon hij mooi naar de christelijke harmonie, want dat mijn vader bij een muziekkorps van algemene gezindte speelde, was in de ogen van de familie niet helemaal een juiste keuze. Het feit dat mijn vader tuba speelde en dat dit niet in een harmonieorkest paste moest het afvallige gedrag vergoeden. Hoe hij ooit tot die keuze gekomen is weet ik niet. Dat moet ik hem vragen.
Toen ik later zelf kinderen had, vond ik het wel belangrijk dat zij naast de school nog bij één of andere club betrokken waren. Het had voor mij iets van de sociale basis verbreden. Wij waren niet meer kerkelijk betrokken en alleen een schoolgaand leven hebben vond ik wel een hele smalle maatschappelijke basis. Temeer omdat wij geen familie in de buurt hadden wonen.
Helemaal goed beredeneren kon ik het toen nog niet. Nu na krap dertig jaar zou ik het veel beter aan hen hebben kunnen uitleggen. Gistermiddag en vanmorgen moest ik een paar tenniswedstrijden spelen in het kader van de tweede ronde van de onderlinge midwintercompetitie. Aan alle kanten begroette men elkaar met de beste wensen. Voor ons, P. en mij, kwamen er van wijd en zijd nog eens de oprecht gemeende condoleances bij. Kijk, zoiets doet je goed. Het geeft mij in ieder geval het gevoel niet gans alleen op deez aard te staan. Even de intersse die er is voor datgene wat kortgeleden heeft plaatsgevonden geeft net dat duwtje vooruit. Toen ik naar huis reed, voelde ik mij beslist een stukje beter dan toen ik van huis vertrok en dat kwam niet alleen omdat ik lekker getennist had. Even het verdriet kunnen delen is een belangrijke stap in het verwerkingproces dat plaats moet vinden voor het gewone leven weer echt als gewoon gaat aanvoelen.
Soms vallen dingen mee. Terwijl ik in geestelijk opzicht toch al aardig bezig was om richting diepste dieptepunt te gaan, (ja, want tussen twee haakjes, ik ben opnieuw gestopt met werken, maar later meer daarover) kreeg ik ook nog eens te maken met lichamelijke pijnen. Niet zo'n heel klein beetje buikpijn, nee behoorlijke pijnen die mij in mijn dagelijkse gedoe flink belemmerden. Met Sjors de hond mijn dagelijkse rondje van bijna vier kilometer lopen was echt geen pretje. Bij elke stap voelde ik de dreun in mijn onderbuik. Die vreemde pijn was vrijdag tijdens het seniorentennistoernooi begonnen en had zich op zaterdag tijdens de tenniswedstrijden van het openingstoernoooi op zeer nadrukkelijke wijze gemanifesteerd. Gisteren, drie dagen later, was de pijn nog even hevig en vond ik het toch tijd worden om maar eens een arts te consulteren. In gedachten zag ik al allerlei bloederige vrouwenoperaties voor mij. "Dat kan er ook nog wel bij", dacht ik opstandig.
De nieuwe, nog jonge huisarts, hij gaat in september mijn oude huisarts opvolgen, was in zijn optreden krachtig en kordaat. Hij nam mijn pijn en mijn klachten serieus en na enig onderzoek was hij vrij zeker van zijn diagnose. Waarschijnlijk is er sprake van een gescheurde buikspier. Ik moest nog wel even langs het ziekenhuis om bloed te laten prikken, zodat een ontsteking van het één of het ander met zekerheid uitgesloten kon worden. De pijn kon ik bestrijden met paracetemol en ik mocht er rustig twee tegelijk nemen. Opgelucht verliet ik de spreekkamer. Een vervelende blessure, dat wel, maar meer was het niet. Niets ernstigs. Eindelijk zat er voor mijn gevoel iets mee. Geen enge ziektes, geen nare operaties. Vanmorgen moest ik voor de zekerheid nog even terug komen. Er waren gelukkig geen afwijkende dingen in het bloed gevonden, dus kan er vanuit gegaan worden, dat de diagnose juist is.
En toen kregen we het ook nog even over mijn zeer slechte slapen. Daar heb ik nu ook iets voor gekregen. Ik snap heel goed de terughoudendheid om slaapmiddelen voor te schrijven. Het is niet de bedoeling dat ik daar afhankelijk van word, lees: verslaafd aan raak, maar het lijkt me heerlijk om zo nu en dan een hele lange nacht door te kunnen slapen. Zo om de drie à vier dagen mag ik zo'n pilletje nemen. Geloof het of niet, ondanks de pijnlijke blessure begin ik er toch een klein beetje in te geloven, dat ook voor mij de zon eens weer zal gaan schijnen.
Voor de nieuwsgierigen onder ons, klik hier: http://www.knltb.nl/KNLTB/GEZONDHEID/blessurepreventie/blessurevrij%20kaarten/2007/buikspierblessure.pdf en je leest alles over de buikspierblessure. Het was voor mij helemaal nieuw, want ik had er nog nooit van gehoord.
Al jaren is de dinsdagmorgen mijn tennismorgen. Vandaag werd het wel een heel bijzondere morgen. Mijn eigenste showgirls kwamen namelijk even langs om een kijkje nemen. De kleinste showgirl was helemaal onder de indruk van mijn tennisvaardigheden. Ze wil haar oma in de toekomst erg graag verslaan. Ze was dan ook zeer gemotiveerd om met de tennislessen te beginnen. Ik ben er als oma van overtuigd dat we hier met een groot talent te maken hebben. Daar moet ik even tijd voor vrijmaken. Geen tijd om te bloggen dus.
Het is in heel veel gevallen beter om jong iets te leren, maar helaas ben ik niet in de gelegenheid geweest om in mijn kindertijd te leren tennissen. Tennissen heeft mij altijd wel heel leuk geleken en zo langzamerhand kan ik zeggen dat ik het op latere leeftijd geleerd heb. Eindelijk ben ik in staat om eens aan een toernooi(tje) mee te doen zonder dat het schaamrood mij naar de kaken stijgt.
Vandaag was het Lady's Day. In vroeger dagen, ook toen ik nog niet tenniste, klonk mij dat altijd heel gezellig en aantrekkelijk in de oren. Meedoen was voor mij niet weggelegd. Eerst omdat ik niet tenniste en later niet omdat ik nog niet goed genoeg kon spelen en daardoor niemand kon vinden met wie ik mij kon inschrijven. Maar vandaag was het zover, ik had een medespeelster gevonden en we konden spelen. Het was voor ons vroeg dag, want het was nogal een eindje uit de buurt. We hebben leuk gespeeld en winnen doe je natuurlijk niet als je voor een eerste keer meedoet.
Dat is ook helemaal niet erg maar, helemaal lekker verliep de dag toch niet.
Aan het eind van de dag heb ik me even heel ongemakkelijk gevoeld. Naast de sport leren beoefenen moet je ook de cultuur er om heen leren kennen. Als ik bij onze eigen club tennis, ga ik na afloop naar huis en douche ik mij daar. Lekker privé en comfortabel in mijn eigen badkamer. Vanmiddag bleek dat ik het eind helemaal fout had ingeschat. Ik had niet echt douchespullen meegenomen en ook geen gewone kleding. Ik kon mij alleen maar een beetje verfrissen en een schoon en droog T-shirtje aandoen, terwijl echt alle andere lady's het heel druk hadden met samen douchen om zich daarna in de mooiste kledij te hijsen. Terwijl ik normaal enige gêne zou hebben om bloot door die kleedruimte te moeten lopen, voelde ik nu enige schaamte omdat ik niet met dit gebruik mee kon doen. "Voel je je dan niet zweterig" vroeg iemand. Echt op mijn gemak voelde ik mij bij deze vraag niet en ik weet ook niet meer precies wat ik geantwoord heb.
Misschien moet ik mijn preutsheid toch een beetje opzij zetten, want ik wil een volgende keer niet weer in zo'n lastig parket terecht komen. In mijn hart blijf ik mijn standpunt trouw. Met kleren aan vind ik mij nu eenmaal meer uitstraling hebben dan zonder. Ik ben heus niet heel veel te zwaar, maar ik heb hier en daar wel een paar vetrolletjes. Ik zal, denk ik, dan ook wel moeite blijven houden met dit ritueel, maar het schijnt er nu eenmaal bij te horen.
Moet ik nu bang voor mijzelf worden? Ik hoop toch van niet. Merkwaardig blijft het wel. De dinsdag is mijn speledag. 's Morgens ga ik tennissen, 's avonds bridge ik en 's middags geef ik een paar uur les en vermaak ik mij meestal ook prima. Het lijkt dan net of het leven even één grote speeltuin is waarin ik mag spelen. Gistermorgen reed ik na het tennissen in opperste beste stemming naar huis. Ik had even het gevoel dat de vele uren werk die het voorzitter zijn nu eenmaal vergt, beloond werden. Ik genoot er van dat zoveel mensen plezier met elkaar konden hebben. Het besluit om vier banen om te bouwen en geschikt te maken voor wintertennis blijkt namelijk een heel goed besluit te zijn geweest, ze worden veel gebruikt. Ook de groep senioren die op dinsdagmorgen komt tossen groeit nog steeds. Nog even en dan wordt de groep misschien wel te groot om met zijn allen even gezellig koffie te drinken, want dertig is wel veel. Maar gezellig was het die morgen wel. Zelf had ik die morgen even een kort onderhoud met iemand over de omheining van het tenniscomplex. Hier had ik het later met P. over en ik zei zo terloops dat ik het toch wel heel erg zou vinden als er vernielingen op het tennispark zouden worden aangebracht. Ik gaf daarbij het voorbeeld dat ik vast in huilen uit zou barsten als er bijvoorbeeld brand uit zou breken. Vanavond kwam er een berichtje over de mail binnen. Er was brand geweest op het tennispark. Een overbuurvrouw van het tennispark is gelukkig heel erg alert geweest. Zij heeft heel snel 112 gebeld en het dichtstbijwonende bestuurslid gewaarschuwd. De schade is gelukkig beperkt gebleven tot een paar beschadigde coniferen. Ik hoop toch niet dat ik ergens onbewust vage voorgevoelens heb waardoor ik dingen ga zeggen waaruit later afgeleid kan worden dat het een enigszins voorspellend karakter had. Laat dit incident alsjeblieft toeval zijn.
Vorige week is na vele voorbereidingen de grote ombouw begonnen van vier van de zeven graveltennisbanen naar French Court. Als voorzitter van die tennisclub vind ik het natuurlijk een spannende aangelegenheid. Mijn betrokkenheid is erg groot en mijn zorgen varieren van "Blijft men binnen het kostenplaatje" tot de verdediging: "het was niet mijn beslissing, de ledenvergadering heeft de beslissing genomen". Het is wel een boeiende en spectaculaire tijd. Van tijd tot tijd word ik door de voorman van het werk gebeld en dan word ik van de spectaculaire ontwikkelingen op de hoogte gebracht. Dit op mijn eigen verzoek, want ik wil van de hele operatie graag een fotoreportage maken. Ik leer in korte tijd heel veel over ondergrondlagen, drainage en vervoersperikelen. Zo had ik nog nooit van "laagwatertoeslag" gehoord, maar het bestaat wel. De lava, één van de onderlagen komt uit Duitsland en wordt gedeeltelijk aangevoerd over de rivieren. In de afgelopen tijd heeft de scheepvaart te maken gehad met een te lage waterstand en hierdoor konden de schepen minder zwaar beladen worden. Dit heeft er toegeleid dat de kostprijs van de lava hoger is dan begroot was en dat wordt naar ons, de tennisclub als afnemer, doorberekend. Dergelijke kennis geeft inzicht op allerlei terreinen. Gelukkig hebben we hier en daar ook meevallers, zodat we nog steeds binnen de begroting vallen. 
|
Toon berichten 1-8 van 8 |
