LEVEN S WEG
Opeens zijn wij weer opgeschrikt door het feit dat een leven eindig is. Opnieuw moet mijn vader afscheid nemen van een vrouw, die veel voor hem betekend heeft.
Enige tijd na de dood van mijn moeder heeft mijn vader op een vakantiereis kennis gemaakt met een vrouw met wie hij zijn verdere leven zou delen. Weliswaar niet samen in één huis; en ook nog wel op enige afstand van elkaar, Friesland en de Betuwe is toch al gauw een paar uurtjes reizen, maar dat was tot voor een jaar terug geen enkel probleem. De trein en taxi bracht hen met grote regelmaat bij elkaar. De dagelijkse gesprekjes via de telefoon deed de rest.
Afgelopen maandag is ze heel plotseling heengegaan. Al zijn het mensen van alle dag, dit hebben wij niet zien aankomen.
Ik heb met mijn vader te doen. Weer een dierbare die hem ontvalt. Voor hem blijven er maar weinig mensen over die hem als Marinus kennen en niet als de mijnheer uit kamer zoveel.
Het zet mij aan het denken. Er zijn nu nog maar een klein handjevol mensen van de generatie boven mij in leven. Steeds verder schuif ik in de rij naar voren. Waarschijnlijk heb ik mijn levensbeeld van die voortschrijdende rij ooit ontleend aan de poster van de smalle en de brede weg. Ik ben altijd voorbij gegaan aan het religieuze aspect, de weg die wij gaan spreekt tot mijn verbeelding. Hoe verder op weg, des te minder mensen.
Hierop voortbordurend zie ik al jaren een ander beeld voor me: Ik zit in de trein, toen ik jong was helemaal achteraan. Telkens wanneer de trein stopt, stappen er vooraan in de trein mensen uit, terwijl er aan de achterzijde jonge mensen met al hun kindertjes plaats nemen. En elke keer dat de trein stopt schuif ik als vanzelf een stukje naar voren met de wetenschap dat ik ook ooit vooraan zal komen en eens zal moeten uitstappen.
Ook bij lange wandeltochten met veel deelnemers heb ik soms soortgelijke beelden. Ooit komen we allemaal op een punt van aankomst waar we afscheid moeten nemen.
Deze dagen nemen wij op gepaste wijze afscheid van haar, vaders levensgezellin van de laatste decennia.
dertien reacties
je kan het mooi zeggen ja, en zo hoort het ook te gaan.
Maar tijdens de treinreis ontvallen er in alle coupe`s mensen.
Kinderen, jongeren, allemaal achter je en nu al er uit.
Het leven is eigenlijk maar een trieste bende.
Ach, dat vind ik erg voor jouw vader. Maar ik denk wel eens: als er nog maar zo weinig mensen om wie je gaf over zijn…. dan is het toch niet zo erg om zelf te gaan.
Ik begrijp je hele uiteenzetting. Het maakt het niet makkelijker, wel begrijpelijker. Het blijft erg om dierbaren te verliezen en zelf worden we ook ouder.
Ik denk er de laatste tijd ook vaker over, maar niet in zo’n mooie symboliek als jij. Erg voor je vader en zo plotseling ook nog.
Vervelend zeg voor je vader.
Dat zal voor hem weer een klap betekenen! Ik hoop dat hij die goed kan opvangen.
Sterkte gewenst.
Wat verdrietig voor je vader.
Ik vergeet grotendeels mijn leeftijd, eigenlijk. Alleen als ik terugdenk aan mijn ouders toen die mijn leeftijd hadden ben ik me bewust van mijn leeftijd.
Ik denk ook dat het een combinatie is. Als mensen in het voorjaar overlijden en op dat moment de dagen langer en zonniger worden is duidelijk anders als wanneer er iemand overlijdt in December wanneer mensen naast de donkere dagen ook nog eens nostalgisch zijn en over het afgelopen jaar terugkijken.
Je moet het waarschijnlijk ookn anders zien en blij zijn dat je vader nog een extra periode met iemand gehad heeft.
Omgekeerd heb ik ook gedacht dat je niet alleen naar ouderen en leeftijdsgenoten moet kijken. Veel mensen schijnen dat van jongs af aan te doen. Zelf kijk ik ook liever naar jongeren die ik als gelijke wil zien. Kinderen heb ik niet, maar ik zie wel bij de meeste ouders dat zij hun kinderen nooit als gelijke kunnen ervaren. Ook niet als zoiemand al 60 is en een ouder 85. Buiten de eigen kinderen lukt dat eigenlijk veel beter. Mijn vader nam veel meer aan van een kennis dan van zijn eigen zoon die dezelfde leeftijd heeft.
Nog de beste wensen!
Dit zijn de dingen die gebeuren.
Soms hard, voor anderen gewoon. Toen mijn laatste ouder overleed voelde ik het heel scherp: nu zijn wij aan de beurt. Het went, kan ik je melden. Al moet ik zeggen dat het sterven van mijn oudste zus me alsnog aan het denken zetten.
De trein die je aanhaalt is een mooi symbool maar toch, probeer liever tussenstations te zien.